In het midden van de nacht komen we aan in Mandalay. Slapen in de bussen in dit land is onmogelijk, want ofwel staat de airco te hard waardoor je bibbert van de kou (zelfs onder 3 dekens!), word je wakker gehouden door de luide karaoke-dvd die de hele nacht wordt afgespeeld of ook wel eens door kwetterende en zingende Vietnamese nonnen. Daarom slapen we tot de middag, relaxen wat en beklimmen tegen zonsondergang de vele trappen naar Mandalay Hill. Bovenop staat een boeddhistische tempel die lijkt op een spiegelpaleis en krijgen we een wijds panorama over Mandalay te zien.
We praten er opnieuw met monniken en verbazen ons alweer over de losbandige attitude van de monniken hier in Myanmar. Mijn beeld over deze kale mannen in wijnrood gewaad is sterk veranderd door dit land. Ze bedelen om sigaretten bij toeristen, gaan op de foto met knappe blonde Westerse dames, dragen allemaal een smartphone onder hun monnikspij, … "Smartphones, sigaretten, is dat geen verlangen naar? Is één van de 8 paden naar het nirwana niet 'vrij zijn van verlangen'?" vraag ik aan één van hen, waarop hij mijn vraag gewoon weglacht. Later leren we dat alle jongens uit Myanmar eens in hun leven het klooster betreden, want wie een zoon of broer heeft als monnik, heeft meteen zijn ticket voor het nirwana vast. Daarnaast krijgen ze gratis onderwijs, leren er een aardig mondje Engels en Pali (boeddhistisch schrift) en is er één mond minder om te voeden, voorname redenen om je zoon naar het klooster te sturen. Ze kunnen namelijk elk moment het klooster weer verlaten en zijn dus geen monniken voor het leven. We begrijpen hun gedrag nu beter, het zijn eigenlijk ook maar gewone pubers, die monniken.

Na ons avondeten snuiven we nog wat cultuur op. We gaan naar een voorstelling van de Moustache Brothers, een A-Nyeint Troupe (beter gekend als vaudeville) gebracht door drie broers, waarvan er ten tijde van de censuur twee werden gearresteerd en zeven jaar in de gevangenis doorbrachten omdat ze politiek getinte grappen vertelden aan het volk van Myanmar. De resterende broer Lu Maw ging gewoon verder met grappen vertellen, maar sindsdien achter gesloten deuren en enkel en alleen voor toeristen, ver weg van de gevoelige oren van de regering. De show is een mix van slapstick (soms een beetje Gaston en Leo), satirische zelf-parodie, traditionele dansoptredens door zijn vrouw, zus, dochter, kleindochter en broer Lu Zaw (want broer Par Par Lay is ondertussen gestorven), politieke grappen over bv. corrupte politie en hun persoonlijke geschiedenis en die van Myanmar. Wegens zijn moeilijk verstaanbare accent, ondersteunt hij zijn show door regelmatig bordjes in de lucht te steken met vertalingen van zijn woord in verschillende talen, best wel grappig. Regelmatig poseert hij ook voor de paparazzi in de zaal en als je bij aanvang van de show geen typische sigaar van Myanmar wil aanvaarden inclusief oproken tijdens de voorstelling, dan zijn we geen vrienden :) Aangezien het een ontspannende en avondvullende show was willen we de Moustache Brothers graag ondersteunen en kopen na de show een T-shirt waarmee Tim met veel plezier reclame zal maken.

De tweede dag in Mandalay boeken we een taxi die ons een hele dag naar bezienswaardigheden brengt. Zo bezoeken we Shwe In Bin Kyaung, een klooster uit 1895 volledig uit teakhout met zeer gedetailleerd houtsnijwerk in de vele zuilen, poorten en puntige daken. In de Mahamuni Paya zien we een optocht van traditioneel getooide locals die een offer brengen van bloemen en bladgoud kleven op de 2000 jaar oude - zo geloven ze - zittende boeddha.

Als het bijna 11u is, begeven we ons naar het grootste klooster van Mandalay, waar honderden monniken met hun ronde potten al staan aan te schuiven voor hun lunch en tevens ook laatste maaltijd van de dag. Vroeg in de ochtend gaan ze van huis tot huis om op die manier ontbijt te verkrijgen. Toeristen zien dit verkeerdelijk als bedelen, terwijl het eigenlijk een manier is om de gelovigen een kans te geven hun goede daad van de dag uit te voeren, om op die manier de verdienste te krijgen om naar het nirwana te gaan. Na de voedselbedeling verdwalen we tussen de hutjes van het klooster en wijnrode monnikspijen op waslijnen tot een vriendelijke jonge monnik ons aanspreekt. Hij legt ons graag in zijn schamele Engels uit hoe hun dagschema eruit ziet en welk onderwijs ze krijgen. Met veel enthousiasme haalt hij haastig zijn schriftje met netjes geschreven woordjes in rijtjes onder mekaar in drie talen: Birmaans, Engels en Pali (boeddhistisch schrift). Ook toont hij zijn boek met de leer van boeddha. Voorin staan de vijf voornaamste regels van het Theravada boeddhisme die erg lijken op de 10 geboden (gij zult niet doden, gij zult niet stelen, gij zult niet liegen en gij zult u onthouden van drugs) met als grote verschil regel nummer 1 kort samengevat: "Gij zult geen seksueel contact hebben, zelfs niet met een vrouwelijk dier". Slik! Niet lachen, Tina ;)

We hebben nog een programma te doen, dus keren terug naar de taxi die ons vervolgens naar Sagaing Hill brengt, een heuvel vol witte stoepa's en een tempel op de top. Umin Thounzeh (letterlijk: 30 grotten) verrast ons met binnenin zijn witte colonnade een rij van wel 45 boeddhabeelden, magnifiek!
Ook voor ons is het nu lunchtijd, waarbij we genieten van de vele verschillende potjes met delicatessen op tafel. Nadien nemen we de overzetboot naar Inwa-eiland, de vroegere verblijfplaats van de koningen, waar we ons met paard en koets doorheen het mooie landschap laten voeren vol rijstvelden, meertjes en riviertjes, tempels, kloosters, stoepa's, ruïnes en wat er nog is overgebleven van de koninklijke paleizen (welgeteld één uitkijktoren :)). We nemen op tijd de overzetboot terug, want zonsondergang willen we graag meemaken vanop U-Bein's Bridge, de langste houten voetgangersbrug ter wereld steunend op 1060 w***ele houten palen.
Voor we naar de brug stappen, bekijken we de vele bootjes die aan de oever liggen te wachten om toeristen rond te varen op het Thaungtha man-meer. Per toeval geraken we in gesprek met een Duits koppel dat een bootje wil huren, maar aangezien ze slechts met hun tweetjes zijn, is er geen bootje meer beschikbaar. We hoeven er niet lang over na te denken om samen met hen de prijs te delen van een romantisch boottochtje bij zonsondergang. We prijzen ons gelukkig en zien een roodgloeiende bol in het meer zakken vergezeld van oranjeroze wolkenslierten met in de voorgrond de schaduw van de brug en de silhouetten van zijn vele voetgangers weerspiegeld in het water. Een mooiere afsluiter van de dag hadden we ons niet kunnen voorstellen.