Terug in België zijn, voelt heel onwerkelijk! Het lijkt alsof we in een tijdcapsule zijn gestapt en van Peru naar België gedropt werden, zo plots en onecht voelt het aan. We horen hier precies niet thuis, niet nu…

Van zodra we bij Tims papa Eddy thuis aankomen en ook Bram en Annick weerzien, vernemen we het hele verhaal van de voorbije 4 maanden en beseffen dat zij een rollercoaster van emoties hebben ervaren (van beterschap naar coma, naar vooruitgang in de chemo, naar een hartinfarct, naar licht herstel,…). Hierdoor realiseren we ons hoeveel we hebben gemist… het voelt alsof we in het einde van een film zijn terecht gekomen.

Na een urenlang gesprek en een korte nachtrust worden we 's ochtends vroeg wakker gebeld door het UZ Gent met het nieuws dat we best meteen langskomen aangezien Hilde erg uitgeput is. Eens aangekomen ligt ze al op ons te wachten en haar ogen stralen als ze Tim de kamer ziet binnenwandelen. Het is overduidelijk dat ze op hem gewacht heeft, want na een intieme babbel van een half uur vraagt ze naar de dokters om haar te laten inslapen. We worden gevraagd afscheid te nemen in het geval dat ze niet meer wakker zou worden… een onbeschrijflijk moment.
Ook al was het zeer zwaar, toch zijn we Hilde heel erg dankbaar dat ze gewacht heeft op ons. We kunnen het ons niet inbeelden hoe het zou geweest zijn terug naar België te moeten gaan zonder Tims mama nog gesproken te hebben.

Als we Hilde de dag erop bezoeken is ze tot onze grote verbazing toch wakker! Dat ze een straffe madam was, wisten we al, maar hier heeft ze dat toch weer bewezen, want het gebeurt zelden dat men toch wakker wordt met zo'n zware dosis medicatie. Door dit onverwachte weerzien voelen we ons allen euforisch - ook al beseffen we dat de perspectieven dezelfde blijven en dat ze palliatief is - en hebben we luchtige babbels, worden er vele grappen gemaakt en lachen we vaak samen met Hilde. Achteraf blijkt dat dit ons echte afscheid was, wat het minder zwaarmoedig maakt.

Vier dagen later staan we allemaal rond haar bed als de palliatieve zorgen worden stopgezet. We zijn opgelucht dat ze uit haar lijden verlost is en voelen tegelijk een grote leegte in ons hart.

De volgende dagen zijn gevuld met administratieve rompslomp en het regelen van de begrafenis, wat een zeer serene uitvaartdienst is geworden in het crematorium van Lochristi. We voelen ons enorm ondersteund door de aanwezigheid van de vele familieleden en vrienden, tegelijk een bizar moment om iedereen weer te zien in deze omstandigheden na 4 maanden.
Velen vragen uiteraard naar onze verdere (reis)plannen en deze vraag kunnen we gemakkelijk beantwoorden aangezien Hilde en Eddy niet anders zouden willen dan dat we onze reis gewoon verder zetten.

Om onze batterijen wat op te laden en te bekomen van de vele emoties, vertrekken we mee op weekend naar de Ardennen met oud-collega's van Tims papa, een 11-jarige traditie die we normaal nooit missen! Het werd een bijzonder weekend, zo de eerste keer zonder Hilde, maar voor ons was ze gewoon mee in ons hart en overduidelijk ook in vele gesprekken.

Tijdens onze maand in België kunnen we niet ontsnappen aan de voetbalgekte die hier veel meer aanwezig is dan in de buurlanden van Brazilië waar het WK plaatsvindt. We worden er 'ongewild' in meegesleurd en supporteren mee op groot scherm voor onze Rode Duivels als ze spelen tegen de Verenigde Staten. Een goede voorbereiding voor onze verdere reis die herbegint in Colombia want deze nationale ploeg heeft net als België tot nu toe alle matchen gewonnen.

We hoorden zoveel positiefs van andere backpackers in Latijns-Amerika over Colombia en aangezien het goedkoper vliegen was op Bogota dan op Quito, was de beslissing snel genomen. Waarom naar Quito in Ecuador en niet terug naar Peru? Omdat we een cruise geboekt hebben naar de Galapagos-eilanden die vertrekt vanuit Quito en we daar uiteraard op tijd moeten zijn, dus we plannen een korte trip van Bogota naar Quito met de bus terwijl we proeven van dit aanbevolen land.

Op 4 juli is ons 2de vertrek gepland, maar niet zonder opnieuw afscheid te nemen van onze familie en dichte vrienden. Mijn nicht Marijke heeft zelfs opnieuw een mini-mini-afscheidsdrinkje georganiseerd, wat een leuke verrassing!

Het moeilijkste is afscheid nemen van Tims papa op de luchthaven, wat toch wel gepaard gaat met enkele schuldgevoelens en tranen ook al heeft Tims mama zelf nog tegen ons gezegd dat we dit jaartje reizen niet mogen stopzetten. Hoe dan ook, in ons hart zal ze met ons meereizen.

Op naar Colombiaaaaaaaaaaaaaa!