Vandaag was een van de meest vervelende dagen van de tour tot nu toe. Ik had die nacht bijna niet geslapen omdat mijn gekneusde hand verschrikkelijk pijn deed maar erger nog, ik wist dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn 3 beste vrienden van deze tour. Laura, Katy, Julian en ik hebben dezelfde humor, dezelfde hobbies en hetzelfde gevoel hieraan overgehouden. Ik wilde niet maar het moest. We hebben ieder een traantje gelaten, zelfs Julian, a tough cookie who crumbled a bit. Ik heb het door hun zo geweldig gehad en ik wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik weet 100% dat ik ze nog ga zien in Gibraltar, Engeland of Nederland maar dan nog. Ik probeerde me de hele dag te concentreren op het feit dat we verdrietig zijn omdat we het zo leuk hebben gehad. Toch lukte het me niet. Ik liep vanaf het afscheid de hele dag rond met een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag. Ik miste ze maar daarbij kwam ook nog het gevoel dat ik na vandaag weer alleen ben. Ik niet 24/7 iemand heb om mee te lachen of te praten. Nu ik dit schrijf komen de tranen weer opzwellen. Ik brak toen ik Sam belde. Ik had echt het gevoel dat ik naar huis moest en het niet meer kon. Ik haat het heimwee gevoel. Ik heb het nog niet gehad maar vandaag kwam het dubbel zo hard aan. Gelukkig heeft ze me omgebogen zoals ze dat kan! Ik zag het weer even positief.
Ik ben de hele dag met Stefan op pad gegaan, wij waren de enige overgeblevenen. Ik had een beetje afleiding gelukkig. We begonnen met een ontbijtje in een Frans café voor de laatste keer scrambled egg on toast in Amerika. We zetten onze dag voort in Chinatown, de twee na grootste in Amerika. We hebben de world famous golden gate fortune cookie factory bezocht. Deze was zo groot als een kleine slaapkamer waar 3 vrouwen de cookies aan het vouwen waren, meer niet. Geweldige ervaring dus!
Lombard street was next. We hadden het al vanaf een afstand gezien maar nu waren we er. Dit is de meest bochtige weg in heel de wereld. In ongeveer 30 meter weg zaten ongeveer 10 haarspeldbochten, heel gek. De huizen waren modern maar met een tintje Victoriaanse oudheid. Er waren overal bloemen waardoor ik toch wat opvrolijkte al moest Stefan een paar keer m'n tranen drogen en ik die van hem. We wilden nog naar the Golden Gate Park maar we snapten de bussen niet. Nu nog steeds niet trouwens. We pakten de verkeerde en kwamen uit aan de andere kant van SF. Hier maar weer een bus gepakt naar de andere kant. The Golden Gate Park is nog groter dan Central Park in NYC. Ik vond het minder mooi. Er waren overal kapotte bomen en mensen aan het disk golfen, ofwel een frisbee in een net aan het gooien. Om 17.00 uur pakte we de bus terug en heb ik gepakt en gedoucht zodat ik dat niet 's avonds hoefde te doen. Ik heb nieuwe kamergenoten ontmoet. Een Zweed, een Japanner en een Fransman. Na even gekletst en een bierdop gescoord te hebben ben ik met Kai en Stefan bij een Koreaan gaan eten. We kwamen een zwerver tegen die mijn t-shirt super mooi vond. we waren toch op Kai aan het wachten dus waarom niet een potje Frisbee spelen voor Macy's, midden op Union Square, midden in SF. BBQ shortribs, rijst, noodles en broccoli. We hebben een uur gekletst over Amerika, onze ervaringen en de reizen die we maakten of hebben gemaakt. We hebben nog even 3 pilsjes gepakt in de Irish Pub waar we SF mee begonnen zijn. En toen was het tijd. Tijd om Stefan en Kai doei te zeggen en weer helemaal alleen te zijn en deze wijde wereld te gaan verkennen.

s***.. Met dit gevoel had ik geen rekening gehouden toen ik mijn reis boekte.