Heisann fra Australia!

Daa er eg klar til aa skrive litt om kva eg har gjort paa dei siste tre-fire vekene. :) Eg har lagt ut ein del bilete paa Facebook fordi eg fant ut at det var mykje mindre tidskrevande og mindre irriterande enn aa legge dei ut her paa bloggsida. Mange av dokke har derfor kanskje faatt eit lite inntrykk av kva eg har opplevd ved aa sjaa paa bilda - og ja, det har vore veldig bra. :)

Foer vi reiste til Australia fekk vi verkeleg nifse historier fraa andre reisande om kor dyrt det ville vere aa reise rundt her, og vi var derfor innstilte paa ein maanad med pasta, vatn og null fest.... etter ein dag i Sydney hadde vi allereie gloeymt korleis vi pruta ned varer med 2 kroner i Asia og gjekk sjoelvsagt inn i ein livsstil med hoegare pengebruk og heilt anna type reise. I Asia fekk vi alle maaltid ferdig servert, klesvasken pressa i retur og transport ved aa knipse med fingrane - alt til ingen pengar. No skulle vi plutseleg i gang med aa bruke tid paa aa handle inn og lage mat, i tillegg til at alt kostar dyre dommar. Som sagt, anna maate aa reise paa, og som vi skulle bruke noko tid aa venne oss til. Foerste dag paa kjoekkenet paa hostellet Wake up!, som vi hadde faatt anbefalt av fleire, forstod vi at vi ikkje heilt var inne i backpacker-kulturen i Australia enda. Vi kokkelerte nemlig ein ferdigpakke med carbonara pasta og tilsatte nokre gulroetter (hehe), og fekk mykje oppmerksomhet for den heilt elendige menyen vi hadde for kvelden. Det saag jo ganske saa stusselig ut, og med-backpack'arar kom derfor hjelpande til og tilbydde seg aa dele sin eigen mat med oss. Heretter passa vi alltid paa aa briljere med groensaker og kjoett til middag.

Wake up! var ein opplevelse i seg sjoelv. Igjen det med at vi skulle venne oss til ein heilt annan maate aa reise paa enn i Asia. Hostellet var liksom reint. Det var fint. Der var hundre nordmenn (vi var heldige nukk til ikkje aa dele rom med nokon av dei. Ingenting gale med nordmenn, men.). I India og Thailand budde eg ikkje paa dorm (altsaa at ein bur i ei koeyseng paa eit rom med alt fra 4 til 24 personar) ein einaste gong, og eg trur heller ikkje det finst. I Australia er dorm den einaste maaten aa bu paa om ein vil bu billig. Ein annan ting med dette hostellet er at det var fylt med flashpackers - med sminkeveska, glattejernet og pumps'a oeverst i sekken. Eg foelte meg serioest uvel der eg kom i haremsbukse og ustelt haar, og maatte krype til korset og faa laane glattetang for kvelden. Og nettopp denne kvelden blei vi for foerste gong introdusert for Goon. Myta sei at billig 4liter vinbaggar blir kalla det aboriginske ordet for pute, nemlig Goon, fordi dei drikk opp desse literane og bles so opp vinbaggen for aa sove paa den. Dette sei litt om prisen og kvaliteten paa vinen, og ikkje minst om resultatet - og at den daa sjoelvsagt er bestselgar hos fattige reisande. Her heiter det ikkje cheeeers, men Gooooon. Vi hadde dermed tre doegn paa Wake up! med Goon'ing og moro, daa til og med ein av dei mest ettertrakta barane i omraadet, Side Bar, laag i kjellaren til dette hostellet. Her moette vi blant anna ein verdenskjent fighter, Wanderlei Silva, og hadde mykje moro med det. Elles saa delte vi rom med det som stoerstedelen var britar, som ogsaa bidrog til den festglade stemninga. Her er britar over alt, i tillegg til tysktalande og skandinaverar.

Etter tre doegn i Sydney med kinesisk nyttaar, byvandringar og fest skulle vi hente campervan'en vaar hos selskapet Wicked. Vi hadde bestilt denne type van ogsaa fordi vi hadde faatt den anbefalt... det maa vere KUN fordi der staar Wicked paa panseret og at det er kult. For virkelig ingenting anna var kult med den bilen her. Standarden var vel hakket verre enn russebilen eg hadde i 2004 (!). Forstaa meg rett; det var en drittbil, men herregud so kjekt vi hadde det i den og kor glad vi vart i kjerra vaar. Eg fant ikkje sertifikatet mitt foer eg forlot Norge, saa Andrea og Trine maatte staa for koeyringa. Ingen av dei hadde nokon gong koeyrt verken i storby eller paa fleirfeltsveg, og vi kom derfor i mange ufattelige situasjonar. I tillegg skulle vi jo kjoere i venstre felt... paa veg ut av Sydney paa firefeltsveg skulle vi vere flinke jenter aa holde oss i feltet for langsom trafikk, og det gjorde vi ved aa legge oss heilt til hoegre, selvfoelgelig. Det satt ikkje alle like stor pris paa. Wicked, ikkje sant. Dei foerste tre dagane med koeyring sat vi alle tre aarvaakne i forsetet og hylte og skreik og kjefta paa kvarandre - dei neste sju dagane blei passasjerane troettare og sjaafoerane meir erfarne (ja, eg maatte kjoere litt eg og), og vi var derfor kun 4 auge paa veien fraa daa av, men uten aa skade verken bilen, oss sjoelv eller andre.

Det var absolutt under desse 10 dagane med kjoyring at vi fekk oppleve godhjarta og hjelpsame australerar. For eksempel, fortsatt paa vei ut av Sydney, naar vi stoppa paa ein bensinstasjon so kjem ein smilande mann bort til oss med ei lita sjokolade-gaave til kvar av oss (ja, det hoeyrest feil ut inntil vidare): "Hey girls, are you lost? How can I help you?". Og det endar med at mannen eskorterar oss ut av byen med mykje hoing ut av eige bilvindauge og stopping underveis for noeyaktige forklaringar paa kvar vi skulle ta vegen neste osv. Herlighet so snilt gjort. Og slik fortsatt det dei neste 10 dagane med campingliv. Kvar enn vi var kom folk springande til innan vi sjoelv rakk aa spoerre. Ein gong fekk vi til og med grillmat (poteeeter) servert paa campingbordet av forbipasserande! Gull verdt. Det kan sjoelvsagt vere at vi saag svaert hjelpeslause og lyse i haaret ut og, men nei, eg trur meir paa gode folk i Australia.

Men ok, vi koeyrte foerste dagen fra Sydney i fire timar vestover til vi kom til Blue Mountains. Dette er eit stort fjellomraade, men vi var noeydde til aa stoppe i den foerste byen vi kom til daa det var begynt aa bli moerkt. Og ein koeyrer for all del ikkje etter at det er blitt moerkt i Australia. Fraa den lisje tettstaden Glenbrook koeyrte vi rett inn i nasjonalparken for aa campe for natta. Her moette vi kun folk som var paa dagsturar og vi skulle derfor campe aleine (utanfor sesongen). Det foerste synet som moette oss var ein stor flokk kenguruar, og her valgte vi aa parkere i naerheten av grill osv. Vi tenkte at sidan kenguruar var det foerste vi saag, so var dette heilt allminneleg og vi brukte derfor ikkje noko tid paa aa posere med kenguruane akkurat daa fordi vi hadde viktigare ting aa gjere. Vi var svoltne. Neste dag derimot saag ikkje vi ein einaste kenguru, og vi gjekk derfor glipp av DEN anledninga til artige bilder da, dokke! Men altsaa, eg var der. :)

Etter eit par nydelige dagar med litt turgaaing og avslapping i Blue Mountains koeyrte vi mot kysten igjen og nordover fra Sydney til Newcastle. Her stoppa vi ved eit sjoebasseng og fekk vaar foerste dusj og stell paa tre doegn. Vi campa midt i sentrum, ogsaa gratis denne natta, ved strand og parkomraade. Her noeyt vi solnedgang med grillmat og utekonsert like ved. Vi koeyrte vidare nordover neste dag til Coffs Harbour og Port Stephens. Her vandra vi blant anna lenge paa nydelige sanddyner, var paa baattur for aa sjaa delfinar, og ein tur innom eit sjukehus for skada koalabjoernar. Ellers moette vi andre aa campe med, og vi koeyrte vidare med dei til Byron Bay - kjent for surfing og fest. Og saa var det at regnet begynte aa paavirke reisa vaar i alt for sterk grad. Camping og regn hoeyrer ikkje i hop, meir enn regn ikkje pasar i hop med noko som helst. Saerlig passar det ikkje inn i min droem om Australia. Skuffelsen blei derfor ekstra stor naar det regna stoore mengder i eitt og i lang tid. Wet season er verkeleg wet season. Husk det alle andre som kunne tenke seg hit, for regn er berre kjedeleg naar ein ikkje er forberedt paa anna enn klar himmel og fint. Men saa skjedde det fantastiske, at paa min foedselsdag, saa ville sola skinne for meg igjen. Det la grunnlaget for supert humoer for alle sammen og ein aldeles nydelig dag med innslag av strandliv, firetimers knallbra surfekurs, varm dusj (TAKK), ferdigservert Taco, bursdagskake med lys, bursdagssang, herlig stemning og godt selskap. Takk til Andrea og Trine for aa ordne det slik at eg virkelig la merke til at eg fyllte 25. :)

Etter nokre doegn i Byron Bay maatte vi forte oss vidare til Brisbane for aa levere bilen. Dykk hadde blitt imponert over kjoere-evner og kartlesings-evner, det er eg sikker paa. Vi var vertfall stolte og glade daa vi kunne levere fra oss bilen uten ei einaste ny skramme, og der einaste mangel var eit campingbord. Det var faktisk litt av ein lettelse aa kunne forlate bil med vaate madrasser, og gaa til deilige hostel-madrasser, som dei blir i sammenlikning. Allereie neste dag reiste vi vidare til loerdag i Surfers Paradise, soer for Brisbane. Her fekk vi bu hos kjente heime i fraa, og med servering av pannekaker og risengrynsgraut foerste kvelden kunne det kun bli bra. Ellers fekk eg proevd meg meir paa og under surfebrettet, det hoeyrer jo med i Surfers Paradise. Kjekt.

Ein minnerik opplevelse var daa vi campa paa verden stoerste sandoey, Fraser Island. Vi, som saa mange andre, valgte aa oppleve oeya ved aa bli satt saman i grupper som deler 4wd bil i tre doegn. Daa vi ankom hostellet som vi hadde booka turen gjennom blei vi plassert i grupper, og vi var totalt tre bilar med 10 personar i kvar bil som skulle koeyre og campe i lag - pluss at vi campa paa samme plassar som andre grupper fra andre hostel. Fraser Island er dermed fylt opp med unge reisande, og vi skjoente fort kvifor den er eit populaert reisemaal. Berre det aa koeyre paa milevis lange strender, med ope hav paa eine kanten og regnskog paa sanddyner paa andre kanten. Vi saag dei mest kjente ferskvatn innsjoeane - som blir heilt fantastisk nydelige naar grunnen bestaar av like finkorna sand som mjoel. Vi gjorde nokre gaaturar i skogen for saa aa komme fram til bare sanddyner og innsjoe paa botnen med synlege catfish og skilpaddar i. Her leika vi oss i det klare vatnet og berre naut livet, sann sett. :) Det aa sette 10 menneske fra heile verden (Tyskland, Israel og Norge, da) i ei gruppe til aa skulle handle inn mat til tre doegn, og ikkje minst aa lage denne maten, og aa koeyre paa sand for foerste gong, og velge kva ein skal bruke dagane til, det var interessant. Saerlig blei det interessant daa ein av guttane fra Israel skulle flytte bilen naermare bordet der vi spelte kort for aa gi oss meir lys... daa tok han nemlig like godt aa slo inn heile doera ved aa koeyre i ein stolpe. Det endte med at alle gruppemedlemmane maatte ut med 850 NOK kvar, noko som nokre medlemmer i gruppa likte svaaaert lite. Vi norskane proevde sjoelvsagt aa vere noeytrale meglarar, uten mykje hell. Men med ei fantastisk sandoey som omgivelse og campsite med 100 andre glade folk, klarte vi absolutt aa more oss :) Og forresten anbefalast det aa sjaa paa stjernene naar i Australia, Melkeveien tar seg godt ut herfra.

Etter Fraser Island hoppa vi rett paa nattbussen mot Whitsunday Coast, for aa oppleve enda eit populaert reiseinnslag - nemlig aa seile rundt dei fantastiske Whitsunday oeyene (sjaa bilete til dette blogginnlegget). Vi betalte dyre dommar for aa komme paa ein god baat, og mest av alt valte vi ein noko dyrare baat pga at denne har eit doegn meir enn dei fleste andre, for aa seile ut til Great Barrier Reef. Opprinnelig hadde vi tenkt aa reise heilt nord til Cairns for aa naa revet der fraa, men tid begrensa oss og vi fant derfor ein annan ypperlig mulighet til aa kunne dykke ved GBR. Men, eit stort MEN, her. Vi har jo som sagt rota oss inn i wet season i Queensland, og det foerste vi faar vete naar vi ankjem Airlie Beach, som alle baatane seiler ut ifraa, er at ein syklon er paa veg og at dei fleste baatane er avlyst. Men "heldige" som vi var, var det fortsatt trygt aa reise ut med vaar store og sikre seilbaat. So i staden for aa faa tilbake pengar, som alle andre paa avlyste baatar sjoelvsagt fekk, blei vi sendt ut paa vill sjoe. Det foerste mannskapet paa baaten sei til oss naar vi kjem om bord er "Who's getting sea sick?". Vi var omtrent 25 stk paa baten, og halvdelen hang over rekka allereie etter femten minutt paa havet. Det var fire meter hoege boelger og moerkt, og stemninga kunne vel ha vore bedre. Haha. So det sei seg sjoelv at GBR ikkje var aktuelt, "sorry, guys". Men vi fekk sjangsen til aa dykke i Stillehavet - eg, Trine og Lars fra Norge valgte aa gripe sjangsen daa vi fekk hoege haap om aa sjaa hai. Kven ville ikkje gripe sjangsen til det. Men som Trine sa etter dykket, "eg er no soeren meg glad for at eg ikkje saag hai, i og med at den daa hadde vore heilt opp i ansiktet paa meg". Jepp, det var eelendig visibility, hehe. Trine og Lars saag eit par kule ting, ikkje spoer kva eg holdt paa med. Men det var no eit artig dykk uansett. :) Vel. Dagen etter blei vi noedt til aa avbryte turen, surprise surprise. Men vi hadde faktisk mykje opphaldver og fine seileforhold under dei nesten to doegna vi hadde ute, og vi fekk gaatt ein fin skogtur paa Whitsunday Island og sett den kjente Whitehaven Beach. Stingersuits er obligatorisk naar ein skal bade i dette omraadet, paa grunn av livsfarlige manetar, og dokke maa tru vi alle saag veldig fine ut. Herlig var det. :)

Ein smule trist at Whitsundays ikkje blei som forventa, men det var no ein opplevelse likevel. Tilbake paa Airlie Beach fekk vi beskjed om aa komme oss vekk fortast mogeleg paa grunn av syklonen. Det ville vere trygt aa vere der, men det ville vere problematisk aa bli stuck der. Vi hadde booka fly derfra til Brisbane for aa hente inn litt tid, men vi kunne ikkje ta sjangsen paa aa vente i Airlie i tilfelle flyet ikkje letta og vi ikkje ville komme oss vekk med buss paa grunn av oversvoemte veiar. Vi maatte derfor igjen ta buss, i 24 timar, fra Airlie til Brisbane. Neste dag fekk vi vete at flyet blei kansellert, noko som stygt nukk foeltes veldig godt, daa det var deilig aa ikkje tape enda meir pengar.

Vi har no hatt eit herlig doegn i Brisbane med enda meir byvandring, besoek til koala- og kengurupark, og dansing paa ville nattklubbar i The Valley. I morgon tidleg flyr vi til New Zealand for fire veker Kiwi experience! :D Andrea og Trine reiser til California om to veker, mens eg blir lenger. No er det kun ein maanad igjen av reisa. I gaar proevde eg aa finne ut av korleis det ville vere aa utsette heimreise nokre veker, men paa samme tid sjekka eg bankkontoen min og forstod fort at det lite truleg kan la seg gjere. Kanskje. Det er jo i NZ at vi verkeleg skal begynne aa bruke pengar, viss vi skal komme gjennom den lange lista med ting vi vil gjere. :) Hurra, saa bra!

Kjaere vennar, eg beklagar at eg er so daarleg til aa sende mail. Eg tenker mykje paa dykk der heime, og gledar meg til aa snakke med alle igjen. Oppdater meg gjerne! :D Ellers har eg faatt eit par gode nyhende dei siste dagane, og gledar meg til aa flytte til Koebenhavn og starte paa skule igjen i september. Berre so skeptikarane veit at eg stadig ikkje har tenkt til aa slutte med aa studere sjoelv om eg har stoppa for ein periode. :)

Nedenunder-klem fra meg