Na een voorbereiding van ruim 17 jaar gaat het binnenkort dan echt gebeuren: het inzetten van opgespaarde vakantiedagen om met mijn partner een wereldreis van bijna een jaar te maken.

Op 1 januari 1997 werd in de organisatie waar ik werkte (gemeente Zoetermeer) arbeidsduurverkorting met een 36 urige werkweek ingevoerd. Er werden in de zomer van 1996 acht modellen gepresenteerd om deze werkweek in te vullen, bijvoorbeeld vier dagen van negen uur werken, of afwisselend weken van vier en vijf dagen werken. Een meerderheid van het personeel had de voorkeur voor handhaving van een 40 urige werkweek met een uitbreiding van het aantal ADV-dagen. Eén van de modellen om deze ADV-uren te gebruiken was het sparen van verlof, op basis van een op te stellen spaarcontract.

Ondanks dat ruim de helft van de geenqueteerde personeelsleden een voorkeur had aangegeven voor verlofsparen, hebben uiteindelijk maar drie mensen daadwerkelijk een spaarcontract met de werkgever getekend.

Toen ik zes jaar later bij de gemeente Apeldoorn solliciteerde, was voor mij een voorwaarde dat mijn spaarcontract en opgespaarde uren zouden worden overgenomen.

Na de invoering van de levensloopregeling in 2006 werd de verlofspaarregeling uit de CAO geschrapt, waardoor ik helaas niet verder kon sparen.

Het spaarsaldo van 1071 uur geeft samen met het verlof van 2014 en 2015 echter net voldoende ruimte voor een sabbatical van bijna een jaar, die we gaan gebruiken voor het maken van een wereldreis.

Formeel ben ik in die periode gewooon op vakantie, waardoor mijn salaris maandelijks blijft binnenkomen (hoop ik) en ik na mijn reis weer aan hetzelfde bureau kan gaan werken.

Mijn vrouw heeft het wat dat betreft wat minder goed getroffen: ze heeft geen spaaruren, en onbetaald verlof werd door haar werkgever niet toegestaan, waardoor ze haar ontslag heeft moeten indienen. De verwachting is echter dat ze na terugkomst wel weer zal worden aangenomen bij dezelfde werkgever.

Theo van Es