Met een beetje weemoed denk ik aan de vliegreizen in het oosten. Daar kreeg je tenminste eten en snacks tussendoor. Met een enorme honger stap ik uit het vliegtuig in Reykjavik, we hadden alleen müsli repen en een appel bij ons. Tijdens de twee uur durende vlucht kregen we twee keer wat te drinken en dat was het. We gaan dan ook rap op zoek naar een restaurant. Geen idee hoe duur alles is want ik weet niet de koers van de IJslandse munt, waarvan ik, besef ik nu, de naam ook niet van ken. De broodjes zien er wel super lekker uit en tegenwoordig met die pasjes boffen we maar. Dat was vroeger wel anders, toen je overal nog contant moest betalen en je uren op zoek was naar een postkantoor om geld te halen. En je voor elk land ander geld nodig had. Je weet wel, héééél lang geleden. Tijdens het smikkelen van onze broodjes praten we na over de vlucht.
In het vliegtuig zaten Theo en ik ieder naast het voetpad, ideaal als je langer moet vliegen. Toilet bezoek wordt zoveel makkelijker, zeker als iedereen ligt/zit te slapen. Terwijl mijn buren me trakteerden op een heerlijk pure bonbon, zat die arme Theo naast iemand met vliegangst. Dat resulteerde in het zeer breed vasthouden van de armleuningen, waardoor Theo en de dame bij het raam een beetje in de verdrukking kwamen. Zodra de gordels af mochten was ze verdwenen en heeft Theo haar niet meer gezien. We speculeren een beetje waar ze gebleven kan zijn, wc, bij de steward, deur naar buiten.
Heel lang kunnen we niet relaxed natafelen, want op een scherm staat dat we al weer kunnen boarden. Het is bijna of we in hetzelfde vliegtuig stappen en op dezelfde stoelen zitten, ware het niet dat dit vliegtuig zelfs geen LCD-schermpjes heeft. Als je een film wil bekijken kan je wel een iPad lenen. Dat is dan wel weer creatief opgelost.
Maar ik heb nog een boek meegenomen en kan ook mooi nog wat aan de blog werken. Na de nodige wolken onderweg zien we de eerste contouren van ons kikkerlandje. De rode dakpannen, water, gras en bos. Wat is Nederland toch groen en nat!
Een beetje ongeduldig wachten we op onze bagage. Maar dan is het zover......... Zonder door een douane te gaan, wat wel een beetje vreemd voelt, lopen we door de schuifdeuren. Daar staan Roosmarijn en Eran ongeduldig op ons te wachten. Eindelijk. Wat heerlijk dat ze ons zijn komen halen. Eerst gaan we wat bijkomen in een café en kletsen voor we de trein pakken.
De OV- jaarkaart heb ik al te voorschijn gehaald, die zat ver weggestopt. Theo valt het ineens op dat zijn rugzak wel een beetje leeg lijkt. Er mist een slaapzak, dat is nou vervelend. Waarschijnlijk heeft de douane zijn tas nagekeken omdat er allemaal van die raadselachtige dingen in zaten, zakjes met munten, een grote steen, zakje met bierdoppen. We gaan er vanuit dat ze daarna het niet meer goed hebben vastgezet, want de riempjes zitten ook niet meer goed.
Ik hoop niet dat we de slaapzak ook op het lijstje verloren producten moeten zetten. Theo heeft het voornemen om komende tijd een aantal lijstjes en gegevens te maken voor de blog, kan het er mooi bij. Afstanden die we hebben gereden, wat we hebben gebruikt voor vervoer, keren dat de zwaartekracht toesloeg, achtergelaten dingen.
Samen met Roos gaat Theo op zoek naar een plek waar ze wat meer informatie kunnen krijgen over verloren/gevonden voorwerpen. Helaas komen ze zonder slaapzak terug.
Ach, het kan me allemaal niet zoveel schelen, WANT WE ZIJN WEER THUIS. Bijna dan, want eerst hebben we de trein hobbel nog. Waar ze, merk ik, wel heel smalle gangpaadjes hebben in de dubbeldekker. Met de matjes onderaan de rugzak is het een beetje wringen om door de smalle deuren komen. De trein heeft, zucht, vertraging. Maar die loopt hij gelukkig aardig in en de tijd doden we met het eten van oude kaas die Roosmarijn heeft meegenomen en het luisteren naar/vertellen van verhalen over de studie. De bus in Apeldoorn nog en dan, na een omleiding ivm met werk aan de weg van A naar Beter stappen we dan toch eindelijk bij het winkelcentrum uit. Zodra we onze straat inlopen zie ik in de verte Inge, Wisse, Wouter en Marloes staan. Het is dat rennen een beetje melodramatisch is (en moeilijk met een rugzak) anders had ik het gedaan.
Aan het huis hing de boodschap; "welkom thuis". Waarschijnlijk waren ze een flinke tijd bezig geweest met schoonmaken gisteren, want het huis was SCHOON. Ze kennen me aardig die lieverds, want ze hadden zoethoutdropjes in huis gehaald en zoute haring. En 's avonds stond er boerenkool met worst op tafel, lekker WARM eten. Zo, we zijn weer thuis.
Hetty