Theo is broodjes aan het halen, terwijl ik wacht op de bagage van onze reisgenoten. Zij vertrekken vanavond en wij blijven een dag langer in Hongkong. Ze moeten voor twaalf uur uitchecken en dat is niet handig als je nog de hele dag hebt om door te brengen. Zo kunnen ze hun bagage veilig wegzetten en kunnen ze zich nog opfrissen voor ze vertrekken. Het heeft wel even wat moeite gekost, maar we mogen op deze kamer blijven tot half acht vanavond. Daarna gaan wij naar een andere kamer. Om negen uur staat onze kamer dus vol met koffers en rugzakken.
We gaan met een deel van de groep naar Ngong Ping met de kabelbaan, dat schijnt heel mooi te zijn. Als een stelletje ganzen lopen we de voetgangersbruggen over naar de metro. Op heel veel plekken hier liggen verhoogde voetgangers routes. De metro hier heeft wel weg van de metro in Beijing, ook afgeschermde perrons, pijlen om aan te geven waar je moet staan, de routeaanwijzingen en die handige plattegrondjes in de metro's zelf. Maar dan allemaal nog wat duidelijker, want alles is hier tweetalig, ook in het Engels. Ze zijn ook net even anders hier, die Chinezen. Geen roggelende, spugende, schreeuwende en "laat je afval maar vallen" Chinezen. In de metro zie ik vol verbazing mensen stilletjes in hun telefoon praten, ze houden zelfs hun hand voor hun mond als ze dat doen. Tja, en overal zie je bordjes met hoeveel het je kost als je iets op de grond gooit, dat hebben ze dus ook afgeleerd. En hoe heerlijk is het om op een schoon toilet te zitten. Let wel zitten, niet hangen met je broek in de nattigheid, altijd verkeerd mikkend. Als het kon koos ik voor de invalide toiletten en de WC voor bejaarden, maar die zittoiletten waren vaak op slot of veranderd in een schoonmaakhok. Maar hier, schone gratis zittoiletten, die Engelsen hebben goede invloed gehad! Je ziet overal bordjes met verboden afval neer te gooien, alleen peuken boven in de prullenbak, niet spugen, met niet misselijke boetes.
Ondertussen bestuderen we de lichtjes op de plattegrond boven de deur om te zien waar we er uit moeten. Het is vochtig warm en iedereen is blij om in de gekoelde metro te zitten. Ik stel voor dat ze dit systeem ook bij ons invoeren, wat het is super. Zo te zien moeten we nog een heel eind en moeten we ook van lijn veranderen. Kind kan de was doen.
Het eerste wat we zien als we uitstappen is het bordje met de mededeling dat de kabelbaan buiten gebruik is. Dat is jammer, maar er is een alternatief in de vorm van een bus. Jammer genoeg is dat wat lastiger uit te vogelen dan de metro, dus het kost even wat tijd voor we de juiste kaartjes en juiste halte hebben. Bij de halte staat een Engelse rij, die rap in de bus verdwijnt. Volgens de aankondiging vertrekt de bus over twintig minuten, maar de bus is vol dus we gaan, praktisch toch? De tocht omhoog is eng maar prachtig. Heel wat haarspeldbochten en enge hellingen later staan we onderaan de heuvel waarop de vierendertig meter hoge boeddha zit. Wolken flarden drijven langs wanneer we de trap omhoog gaan naar zijn voeten. Het heeft wel wat, zo'n grijze boeddha met zijn hoofd in de wolken. Het is lekker koel met die wolken flarden, ook positief. Na een rondje boeddha gaan we weer de lange trap af naar beneden, waar een klooster met tempel is. Eens kijken of deze nog veel verschilt met de kloosters in Tibet.
We lopen de poort door waar zoals zo vaak wierook bakken staan. Hier geen kleine stokjes maar gigantisch dikke en lange. De tempel zelf heeft een dikke lachende goudkleurige boeddha waar je langs loopt en dan aan de achterkant een ander beeld. De tempel is helder en met mooie kleuren. In het gebouw er achter liggen verschillende instrumenten die bij ceremonies worden gebruikt. Een drum, een reusachtige op een koebel gelijkend houten instrument en een boeddhistische klok die net even een andere vorm heeft dan onze klok. Het heeft meer een vorm van een smalle stolp, maar dan van brons. Hierachter ligt weer een gebouw waar lange lage tafels en banken me doen denken aan de zitplaatsen voor de monniken in de Tibetaanse tempels. Er staan beelden waar mensen voor bidden met in hun handen een koker vol stokjes. Dan schudden ze de koker tot er een stokje uit valt. Er zit een monnik die kan uitleggen wat het stokje betekent. Dat is wel handig, deze god geeft tenminste antwoord als je met een vraag zit.
Het is ondertussen etenstijd en Theo komt helemaal aan zijn vegetarische trekken. We gaan in het klooster eten, vegetarisch en helaas voor de meesten van ons ook zonder bier ofwel alcohol. In een aantal grote zalen worden we razendsnel bediend aan ronde tafels. We zitten nog niet eens of de thee staat klaar en een grote terrine met soep wordt neer gezet. Een grote pan rijst volgt met zes verschillende gerechten.
Na het eten nemen we de bus terug om in Kowloon rond te struinen. Hoge flats en smalle wegen. We bezoeken een park waar beelden staan van cartoons en dwalen in de welkome schaduw langs kooien met vogels en vijvers met schildpadden en eenden. Bij een McDonald standje kopen we bevroren Fanta en groene thee ijsjes, helaas geen milkshakes in Azië.
Hierna gaan we terug richting het hotel, om nog wat te eten voordat om half zeven iedereen zijn bagage komt halen. Het is echt komisch, al die mensen die zich nog even opfrissen, douchen, omkleden en WC gebruiken in een kamer vol met koffers en rugzakken.
Dan is het tijd om afscheid te nemen van de groep, waar je na vier weken wel een band mee hebt gekregen. We zwaaien ze uit en verhuizen naar een kamer op de 22ste verdieping waar we uitzicht hebben op de flats naast ons hotel.
Hetty