Hola,

Hier mijn eerste update vanaf Peru! Vrijdag ben ik aangekomen in Cusco. Iets wat mijn lichaam dan ook gelijk duidelijk liet merken. Zodra ik het vliegtuig verliet was ik duizelig en buiten adem. Iets wat hier ook wel bekend staat als hoogteziekte. En waar zo ongeveer iedere toerist onder te lijden heeft. Dus gelukkig ben ik niet de enige! Nu na een paar dagen gaat het gelukkig al een stuk beter. Al is de wandeling naar de school een ware hel: zo´n 200 meter steil omhoog... Mijn spaans school is heel erg leuk, al voel ik me nu na twee dagen nog niet echt een capabel om spaans te spreken. Maar met de 200 woorden die ze ons per dag als huiswerk opgeven moet dat vast goedkomen.

De meeste dagelijkse dingen zijn voor mij een avontuur hier. Zo ga ik ´s morgens naar school met de bus. Het systeem werkt alleen anders dan ik in Nederland gewend ben. Je gaat gewoon willekeurig ergens langs de weg staan en als je op de bus wil stappen zwaai je met je arm. Of nouja bus het is meer een busje (mini-van). Samen met ongeveer andere twintig mensen wordt je door een vrouwtje in het busje gepropt. Vaak genoeg hapert de bus tijdens de helling door het gewicht van al deze mensen, maar wonder boven wonder komt hij iedere keer weer bovenaan. Het uitstappen is soms haast onmogelijk en zo is het dus al een keer voorgekomen dat ik een halte later moest uitstappen, omdat ik niet op tijd langs de tassen voeten en andere bundels kleren kwam.

Het gastgezin is heel aardig maar ook wat apart. Het zwitserse meisje (dat ook in mijn gastgezin zit) en ik vermoeden allebei dat de "moeder" in de overgang zit. Want waar ze je de ene keer spontaan begint te aaien en mi amor noemt, kijkt ze je de andere keer alleen maar boos aan en weigert tegen je te praten. Gelukkig zijn de vader en dochter iets stabieler en altijd behulpzaam om je te helpen. Ik heb dus zeker niet te klagen.

Ik ga nu gauw naar mijn pisco sour class (een bekende sterke drank hier) om te leren hoe ze dat maken!

Adios

Tessa