Mijn vierde en tevens laatste update vanuit Peru! Wat heb ik genoten van dit land, maar morgen wordt het tijd om door te trekken naar Bolivia. Wat als ik de verhalen moet geloven minstens net zo mooi als niet mooier is dan Peru.

Het eerste stukje van de reis zit er dus al weer op. Huacachina was de eerste stop na Cuzco. Een klein dorpje gebouwd om een oase in de woestijn. Stel je voor hoe je een oase zou tekenen, nou zo ziet Huacachina er dus uit. Heerlijk relaxen is hier dan ook het motto. Veel is er niet te doen, behalve sandboarden (snowboarden maar dan vanaf zandduinen) en sandbuggy rijden. Maar deze twee activiteiten maken het bezoeken van Huacachina zeker de moeite waard. Onze sandbuggy rijdt zo hard over de heuvels dat het wel een openlucht rollercoaster lijkt en na een halfuurtje mogen we dan eindelijk onze sandboardskills laten zien. Het board is niet helemaal je van het; de bindingen zijn van klittenband en gaan dus constant los. Toch is het lachen om half glijdend, half rollend de zandduinen af te gaan. De zonsondergang valt helaas tegen door de bewolking, maar toch krijgen we een goed idee hoe mooi het er hier normaal gesproken uit moet zien. Al verpest al het zwerfafval we iets van de mythische sfeer. Toch jammer!

Vanuit Huacachina hebben Anne en ik ook heel lui een georganiseerde tour naar de Ballestas isles geboekt. Hier in Peru ook wel beter bekend als een goedkope versie van de Galapagos Eilanden. Niet geheel terecht lijkt me, maarja heb nog niet de kans gehad om ze echt te kunnen vergelijken. Met een bootje vol andere toeristen vertrekken we naar de eilanden, die vooral heel erg stinken naar de uitwerpselen van de vele dieren. Pelikanen, meeuwen, zeeleeuwen EN pinguins! Yes eindelijk deze waggelende beestjes voor het eerst in het wild gezien. Het is wel bijzonder om zoveel dieren op zo´n klein oppervlak te zien, maar het is me toch allemaal net iets te toeristisch. (Aan de lopende band vertrekken er boten vol toeristen naar de eilanden om er een rondje omheen te varen)

Arequipa is de volgende stop, de een na grootste stad van Peru. Onder de schaduw van de "El Misti", een actieve vulkaan, ligt deze miljoenenstad. Dat we hier een actief landschap zitten hebben de meeste mensen in tegenstelling tot mezelf twee nachten geleden wel gemerkt. Een aardbeving van 6.1 op de schaal van Richter schijnt hier ´s nachts te hebben plaatsgevonden... en ik sliep uiteraard hier doorheen.

Vlakbij Arequipa ligt de Colca Canyon, een van de diepste canyons ter wereld. Met een driedaagse trek hebben Anne en ik deze verkend. De eerste dag was voor mij wel het toppunt, condors gezien. Wauw wat zijn die beesten groot..(drie meter spanwijdte). Van zo dichtbij deze beesten in het wild zien is toch zeker ook weer een kippenvelmomentje. De eerste twee trekdagen zijn prima te doen. Alleen de laatste is iets wat zwaarder; om vijf uur staan we op om de 1100 meter weer omhoog uit de canyon te klimmen. Gelukkig is deze marteling na ruim twee uur voorbij en genieten we ten volste van het ontbijt.

In het weekend springen we bij in het weeshuis waar Lisa al vijf weken werkt. Wat een poepies van een kinderen zitten daar. De verhalen grijpen me wel erg aan, ze komen nauwelijks buiten en de verzorgers hebben geen geld om speciale melk voor de prematuren te kopen. Wel zie je dat de kids hier geen gebrek aan liefde krijgen. Op zondag nemen we ze mee naar het park. De taxi-rit is al een feest. 3 volwassenen plus vijf kids op de achterbank en de grootste lol als we de taxi met de anderen inhalen. Echt geweldig om die gezichtjes met de grote ogen te zien.

Morgen is het dan tijd voor Bolivia, de volgende stop is Copacabana aan Lago Titicaca. Ik ben weer benieuwd, een nieuw land!! Leuk trouwens dat jullie berichtjes plaatsen, mailtjes sturen etc. Het is af en toe echt leuk om even iets van mensen van thuis te horen.

Liefs, Tessa

BTW: de -wat is de wereld toch klein- momentjes komen hier iets te vaak voorbij. Na Daan en Nils (Maastrichtse studenten) tegen te zijn gekomen, komen we ook Esmee en Sophie (ook van geneeskunde) tegen bij het ontbijt.... Echt wel bizar zo aan de andere kant van de wereld