Ik heb de boot in Nederland al gemist, inclusief zijn cadeaus en pepernoten helaas. Volgend jaar gelukkig weer een nieuwe kans. Maar ook hier in Bolivia blijkt het lastig een boot te halen...

De reis naar Bolivia was al een avontuur op zich. In eerste instantie leek de bus wel lekker warm, tot zich naar tropische temperaturen van 37 graden opbouwden: de verwarming stond aan. Terwijl ik dit in mijn beste spaans aan de chauffeur uit probeer te leggen blijft deze hardnekkig ontkennen. De beloofde korte rit van zes uur naar Puno wordt een gratis Sauna van acht uur. Waardoor we noodgedwongen nog een nacht in Peru moeten blijven door het missen van onze overstap... Puno is een afgrijselijk toeristenoord, maar gelukkig maakt Disney veel goed. Met Keizer Cuzco op de laptop is iedere plek te overleven.

De volgende dag dan eindelijk echt naar Bolivia, de grensovergang is chaotisch maar verloopt gelukkig toch soepel. Daar staat ie dan de tweede stempel van de trip!

Lake Titicaca is toch maar een rare plek, het lijkt haast meer op een zee dan een meer aangezien je de overkant niet kunt zien. En dan te bedenken dat je zo´n 3800 meter BOVEN zeeniveau zit... We boeken gelijk een tour naar Isla del Sol voor de volgende dag. Braaf staan we die dag om 7.00 uur op om de boot van 8.30 te halen. Een foutje is er allen in deze berekening geslopen: het verzetten van de klok. Rond kwart voor negen komen we daarachter. Oeps: Boot gemist! (letterlijk). Wat heb ik me die dag een sukkel gevoeld, gelukkig blijkt de volgende dag, (als we de boot wel gehaald hebben), dat we niet de enige waren. Toch weer een geruststelling. Isla del Sol doet zijn naam meer dan eer aan, het is er erg zonnig. Het uitzicht daarintegen is er geweldig en op de terugweg ontmoet ik ook nog eens de meest interessante reizigers tot nu toe. Een gepensioneerd Amerikaans koppel dat al twee jaar met hun zeilboot over de wereld reist, geen deadlines en geen einddatum. Over vier jaar denken ze een keer in Europa te zijn. Wat een inspirerend koppel, de hele boot geniet mee van hun verhalen.

La Paz is de volgende stop, volgens de één een smerige plek die je zo snel mogelijk moet verlaten, volgens de ander een plek die je niet kunt verlaten. Zelf vond ik het vooral HEEL groot. En toch als we ´s avonds een restaurant zoeken komen we puur bij toeval in een Nederlands restaurant terecht. En wat doe je dan? Na de kaart vol pannekoeken, bitterballen en uitsmijters te hebben bekeken? Een bord pasta bestellen! Blijkbaar is de heimwee naar hollands voedsel nog niet zo erg.

Dan is het tijd voor de Death Road. Een weg die bekend staat om zijn vele dodelijke ongevallen tot 6 jaar geleden. Aangezien vrachtwagens hier elkaar op belachelijk smalle stukken moesten passeren en met afgronden waar je u tegen zegt. Na de nieuwe alternatief aangelegde weg is deze oude death road vooral een avontuur voor fietsers geworden. De foto´s die je van tevoren te zien krijgt zijn zeker niet overdreven, de kliffen en afgronden zijn ECHT steil. Goed met de bibbers erin begin ik aan het eerste stukje, natuurlijk constant in de remmen knijpend. Na het eerste stuk kom ik erachter dat iets harder gaan juist meer grip oplevert en vanaf dan is het genieten; bochtjes doorknallen en onder miniwatervalletjes doorsjeezen. ´s Avonds drinken we samen met een andere deathroad survivor nog een drankje op het feit dat we nog leven!

Ondertussen zit ik al in Sucre, een stad waar je op een af andere manier blijft hangen. En ook ik ben ervoor gevallen. Iedere ochtend als een echte boliviaan je boodschapjes op de markt halen, lekker afdingen en een beetje rondlopen. Niets spectaculairs dus, maar minstens net zo leuk.

Tot zover is de Boliviaanse bevolking me een raadsel, van enthousiaste mensen die je alles willen uitleggen tot mensen die niet eens naast je in de bus willen zitten. En als ze dat dan wel moeten, de moeite nemen om hun hoofd naar je om te draaien in hun hoestbui. Bedankt voor de bacillen! Ik ben benieuwd wat de rest van bolivia me brengt!

Chau!