Hola lieve vrienden en familie,

Ook Bolivia zit er al weer bijna op, maar niet voordat de zoutvlaktes nog onveilig gemaakt worden. Zaterdag vertrekken we en dan komen we dinsdag aan in Chili!

Dat mensen langer bleven hangen in Sucre was al bekend, maar ik nam deze taak wel heel letterlijk: 10 dagen... Oeps! Maar wat heb ik genoten van de tijd in dit heerlijke stadje. Mijn Spaans opgevijzeld bij de lokale spaans school en samen met mijn leraar heb ik de lokale plekken in de stad bezocht: het plein, de markt en achteraf straatjes. Een dag was alleen niet helemaal zoals andere dagen. Het was namelijk Censo. Wat inhoudt dat alle bewoners in Bolivia weer eens officieel geteld moeten worden. Eens in deze tien jaar vindt deze happening plaats. Een dag waar iedereen gedwongen in zijn huis moet blijven op boete van 3000 bolivianos (iets meer dan 300 euro) of gevangenis voor een dagje. Deze waren volgens de lokale roddels dan ook overbevolkt op deze dag. Ik heb mijn dagje maar in de hangmat in het hostel doorgebracht samen met Karin (ontmoet op Colca canyon trek). Leek me toch een beter plan dan de lokale gevangenis van binnen bezoeken.

Twee dagen later komt Lisa (vriendin uit Maastricht) al weer aan, dus echt alleen ben ik hier nooit. Na een week eindelijk eens de toerist in Sucre uitgehangen en ´s avonds ordinair een patatje oorlog in een van de drie Nederlandse cafe´s naar binnen gewerkt. Het moet niet gekker worden.

Hierna staat Potosi alweer op het programma, de hoogste stad ter wereld (4050 meter). Iets waar mijn lichaam me gelijk weer aan herinnert door gewoon nog een keer hoogteziekte te krijgen. De stad staat alleen niet bekend om zijn hoogte, maar voornamelijk om zijn zilvermijnen. Ooit was het dan ook een van de welvarendste steden van Zuid-Amerika, maar nu is het een stad die net als de zilverprijs heel hard omlaag is gekelderd. Voor mensen die een goed idee willen krijgen van wat het leven in deze stad inhoudt, is ´The Devil´s Miner´ (film) zeker een aanrader. Lisa en ik hadden deze film dan ook braaf als voorbereiding gekeken. Iets wat ik misschien beter niet had kunnen doen voor de mijnen in te gaan, want de angst zit er goed in. De nacht voor de tour heb ik alle opties van doodgaan in een mijn al langs zien komen...

De tour begint met een verkleedpartijtje zodat alle toeristen er ook als echte mijners uit komen te zien. Daarna een bezoekje aan de markt om cadeautjes voor de mijners te kopen. Voornamelijk coca bladeren, want dit gebruiken ze overal voor. Het zorgt er namelijk voor dat ze wakker blijven en geen honger krijgen. Dan is het echt tijd om de mijnen in te gaan. Een rare, enge, maar vooral ook heel erg depressieve ervaring. De omstandigheden zijn afgrijselijk en ookal spendeer je twee uur in die mijnen toch is het zo niet voor te stellen dat mensen hier dag in dag uit aan het werken zijn. De temperaturen liggen soms boven de 40 graden en ook het aantal schadelijke gassen dat op je longen slaat is niet gezond. Het is dan ook niet verrassend dat de meeste mijners slechts 45 jaar worden. En toch gaan dagelijks 2000 mensen de berg in op zoek naar zilver. De berg die ondertussen zijn bijnaam: ¨De berg die mannen levend opslokt¨, meer dan heeft waargemaakt. In 500 jaar tijd zijn al 8 miljoen mannen in en door deze berg gestorven. Het is lastig alles te verwerken, aangezien de tour voor mij een spannende donkere kruiproute was, maar voor deze mensen de harde realiteit waar geen ontsnappen aan is.

Hierna staat er gelukkig een vrolijkere bestemming op het programma: Tupiza, ¨The Wild West¨ van Bolivia. En wat ga je hier doen?! Cowboytje spelen op een paard natuurlijk. Dus zit ik voor de tweede keer in twee weken op een paard, wie had dat ooit gedacht. Het is echt net het wilde westen van de films, de rode rotsformaties en de cowboyhoed maken het helemaal compleet!

Ik zit alweer op de helft van mijn reis, haast niet voor te stellen. Maar al zoveel moois hier gezien en beleefd. Ik kan niet wachten om Argentinië in te reizen en Patagonië te ontdekken. Op naar de Gletsjer van Discovery Channel!

¡Nos Vemos!