Daar ben ik weer! Dit keer vanuit Argentinië, en dan ook maar gelijk vanuit halverwege Argentinië (Mendoza). Want ja de bussen rijden hier nu gewoon wat sneller. Mede te danken aan de snelwegen natuurlijk. Maar dat is niet de enige cultuurshock die ik na een maand Bolivia beleefde. Ze hebben hier zowaar goede wijn, volautomatische slagbomen en fatsoenlijke muziek. Want eerlijk is eerlijk, een panfluit is best leuk voor twee minuten, maar als je hier een maand lang iedere avond naar moet luisteren, is de Argentijnse folklore (gitaarmuziek) toch een hele verademing.

Wat heb ik uitgevreten de afgelopen twee weken? Eerst hebben Lisa en ik de zoutvlaktes plus nationale parken van Bolivia onveilig gemaakt. Wat een bizarre plek was dat. Het landschap is simpelweg te raar voor woorden: zout overal! Het schijnt ooit een meer te zijn geweest maar tegenwoordig wordt je er slechts verblind door de lichtweerkaatsing van de zon. Voor uren kun je hier rijden over de vlaktes zonder ook maar een levende ziel tegen te komen (afgezonderd uitereraard van de horde toeristen, die ook hier weer braaf paraat staan met de super de luxe uitgeruste camera´s).

Na de zoutvlaktes rijden we nog twee dagen door het National Park. Een opstapeling van de meest bizarre landschappen: Meren in alle kleuren (alsof iemand uitgeschoten is met zijn verfpalet), bergen in de meest rare vormen en natuurlijk mogen de flamingo´s niet ontbreken.

Onze tour eindigt in San Pedro de Atacama (Chili), yes weer een stempel erbij. Het is zo fijn om van de altiplano (hoogvlaktes) af te zijn. Eindelijk eens niet buiten adem zijn van de trappen oplopen. We besluiten deze nieuw gevonden conditie gelijk uit te buiten door een fietsje te huren en zelf de woestijn rondom San Pedro te gaan verkennen. Weer iets heel anders dan de bergen, maar zeker ook weer supermooi.

Twee dagen Chili was pijnlijk genoeg voor onze portemonnee´s dus het is dan ook weer tijd om door te trekken naar Argentinië, waar de eerste ware cultuurschok van de welvaart plaats vindt. Ook de gewoontes zijn hier iets anders dan normaal. Zo zitten we om half twaalf ´s avonds aan het avondeten. De setting is een beetje a la bierfest. Rijen lange tafels en een groot podium ervoor, waar Argentijnse folklore wordt gespeeld door een bandje terwijl dansers hiervoor traditionele dansen opvoeren. Ik ga me hier zeker nog wel een anderhalve maand vermaken tussen deze temperamentvolle mensen.

Verder is het leven in Argentinië hier vrij makkelijk samen te vatten. We trekken van de ene wijnstreek naar de andere. Waarbij uiteraard iedere keer de lokale specialiteit uitgeprobeerd moet worden. Na de witte wijnstreek (Cafayate) is het dan nu tijd voor de rode wijnstreek (Mendoza). De bourgondische levensstijl bevalt met tot zover prima!

Liefs vanuit Argentinië

Tessa