Zaterdag 29 september - Bangkok
"This is the end....Beautiful friend the end" ik heb the Doors opstaan terwijl ik uit het raam van de stoptrein naar Bangkok hang. Voor me speelt zich een film af gemaakt door Francis Ford Coppola. De zon die glinsterend terugkaatst uit fel groene rijstvelden. Reigers die ons loom nakijken. Boertjes, rug gekromd met de handen in het water tussen de rijstplantjes. Palmbomen. Geschrokken witte vogels die elegant opvliegen fel afstekend tegen een paar duister donkere wolken. Het is fantastisch om met dit treintje voor één eurotje per persoon op ons gemakje in vijf uur naar de Thaise hoofdstad te boemelen. Het is leuk om zo eens buiten het raam te hangen en dan weer eens te kijken naar de mensen in de trein. Er zit een jongen met een Stones t-shirt, grote koptelefoon op, de ogen gesloten en heel hard mee drummend alsof hij Charly Watts zelf is. In de rij naast ons een oma met ADHD kleinkind die iedere vijf seconde uit het open raam getrokken moet worden. Een Brits stel, een paar bankjes voor ons, heeft ruzie. Dat wil zeggen zij maakt ruzie. Hij werpt enkel zijn ogen hoog de lucht in en zucht veel. Kan ook geen zin afmaken want zijn akela is nogal luidruchtig en dwingend aan het woord. Ik geef Anne een kus "gezellig hebben wij het he". Later op het station zien we hem met twee volwassen samsonites richting taxi strompelen. Mevrouw heeft alleen een handtasje en maant haar lief tot haast.
Het loopt tegen 18:00 de zon zakt snel achter de palmbomen. De raampjes staan nog steeds open, kop in de wind. Etensgeuren walmen binnen wanneer we langs dorpjes razen. Één arm hangt, als was ik een echte opel manta rijder, lui uit het raam. Op het ritme van de trein dwalen mijn gedachte af naar het afgelopen jaar. "I'll never look in to your eyes.... again", zingt Jim Morrison.
Dit was gistermiddag. Nu een dagje later ligggen we te relaxen in het zwembad met Jacuzzi. Als verrassing voor Anne had ik een iets luxer hotel geboekt. Maar toen we hier vanochtend aan kwamen kregen we ook nog een upgrade. We zitten in een poepie luxe kamer inclusief tweepersoons jacuzzi. Het eten is hier fantastisch en de cocktails smaken naar meer.
We zijn weer ontspannen. Na een dollemans taxirit door de straten van Bangkok. Bij het instappen zei Anne al dat de chauffeur nou niet bepaald op zijn foto op de voorruit leek. Het was meer de Thaise BA behangen met goud, fout petje op ook, zo'n barret. Een tandenstoker ook iets te relaxed in de mondhoek. We hebben de 120 aangetikt. En we kunnen verklappen dat dat in een stad als Bangkok best een applausje waard is. Onderweg naar weer een bumper van een voorligger trekt Anne snel haar gordel om, maar laat hem weer vieren bij gebrek aan een gordelslot. Die gast zag geen ander verkeer denken we. Of hij is ver- en bijziend als de hel. Zelf had ie de grootste lol. Of zat die gozer zwaar onder de geestverruimende middelen? Dat onderdrukte in ieder geval niet de parkinson in zijn rechterbeen; gas - gas los - gas - gas los- gas- gas - gas los- gas- gas. We hadden in Hua Hin een kleurtje kreeft op onze gezichten gekregen maar lijkbleek strompelden we het hotel binnen. Misschien hebben we daar die upgrade aan over gehouden, "ooh god ze zijn door 'crazy chanarong' gebracht, arme zielen".