1 November - Pokhara

Het is inderdaad een hippie stadje. Hier loop je nog oude verdwaasde wietrokers tegen het lijf die de leeftijd hebben van mijn vader maar nog wel met een volle haardos, liefst in felle kleuren.
We kwamen de eerste al tegen op het vliegveld in Kathmandu. Haren vet in dreadlocks, al jaren geen shampoo gezien. Zo'n wollen drollenvanger broek aan en oordoppen in. Waarschijnlijk met ome Bob erop. Hij stond een beetje voor ons langs te paraderen toen iemand van de vliegtuigmaatschappij "Buddha air" (niet verzonnen) kwam vertellen dat we zo konden boarden. Komt die drol naar Anne toe en lispelt "He man, what e say?" Anne geïrriteerd: Haal die doppen dan ook uit je oren.
Anyway, een kwartier later stappen we een busje in die ons naar het vliegtuigje zal brengen. Komt die drol als laatste sjokkend naar buiten en stapt in een leegstaande bus van een heel andere airline. Bij het 'koppen' tellen door de stewardes komen we er nu dus eentje tekort. "The dopehead sits in the other bus, the empty one", zeg ik. Nadat monsieur hashies eindelijk zijn weg naar onze bus gevonden heeft kunnen we gaan. Op naar het vliegtuig en dan een half uur vliegen naar een nieuwe lading Wiet.

We hadden via Tripadvisor een leuk hotel gevonden in het Lakeside district. The place to be. We hadden netjes een mail terug gekregen van de eigenaar dat er voldoende plek was maar dat ze overdag wel bezig waren met een kleine renovatie. Prima, dan lullen we nog wat van de prijs ook. En overdag zijn we er toch niet.
Komen we daar aangereden met alweer zo'n mini Suzuki taxi waar geen westerling normaal in past, blijkt dat het hele hotel in puin ligt. Overal wordt verbouwd. Er zijn lassers bezig met alleen een nep rayban voor hun ogen. Er worden stalen buisen geslepen met veel geweld. Ik zie een jongen van een jaar of 13,14 op 3 hoog op een dunne ballustrade klimmen met een verfkwast, hij begint de onderkant van het balkon boven hem te schilderen; geen veiligheidskoort om zijn middel. Verderop staat zijn jongere broertje ook te schilderen, op zijn slippertjes bovenop een toren van 6 in elkaar geschoven verfemmers, heel dicht bij de rand van het balkon, dit keer zonder ballustrade.
En er zijn van de 24 kamers nog precies 2 kamers die verhuurd kunnen worden. De rest wordt verbouwd. Een kleine renovatie, yeah right.

De broer van de hoteleigenaar helpt ons inchecken. Hij spreekt heel slecht engels maar weet dat niet van zichzelf. Na wat heen en weer gehints zitten we dan eindelijk lekker op ons balkon met een Everest biertje te genieten van het uitzicht. De Annapurna gebergten en de Machapuchare (Fishtail Peak) steken ver boven de horizon uit. "Proost schat". "Wat zeg je??" De bouwvakkers zijn nog tot laat bezig.

2 November - Pokhara

Een paar minuten nadat we wakker zijn geworden lopen we met onze tassen onder de arm alweer op straat. We blijven geen minuut langer in Fawlty Towers hotel.
Eerst een ontbijtje bij "Zze sjerman Backery", 1 van de vele hier. Goede croissants en heerlijke koffie. Voor deze keer geen eitje bij het ontbijt. Na 2,5 maand komen die wel onze neuzen uit.

Het is een erg toeristisch plaatsje en het duurt dan ook niet lang of we hebben een goed en leuk hotel gevonden voor de komende 3 nachten.
In de heerlijke tuin drinken we een paar massala thee-tjes en lezen wat onder een heerlijk ochtendzonnetje. We hoorde dat het in Nederland iets minder weer is.

De rest van de dag brengen we in een algehele Zen staat door. We komen helemaal bij van alle lekkere koffie tentjes in het centrum en sluiten de dag af langs het Fewa Lake. Vanaf hier is het uitzicht op de Machapuchare fenomenaal. En tussen ons en de berg zien we tientallen paragliders op de termiek langzaam hun rondjes vliegen. Het is een erg mooi uitzicht. Vandaag zijn we weer helemaal bij gekomen van ons everest avontuur. Alleen de duim van Anne blijft nog pijn doen.

3 November - Pokhara

Overmorgen gaan we weer weg hier uit Hippie Town. Vanochtend een bus ticket gekocht richting Chitwan National Park. We blijven daar een dag of 5 in de jungle. Olifanten wassen. Safari op olifant of in 4x4. Een overnachting in de jungle.

De dag maar eens begonnen met de beste koffie van Nepal. In een pieterpeuterig zaakje in een heel vies achteraf straatje. Per toeval langsgelopen. Heerlijk.
Hierna een mini taxi aangehouden om ons naar het Mountain Museum te rijden. Tijdens het onderhandelen over de prijs had ik al het idee van 'die ken ik'. Zwart, gezet (noem het dik) worstvingertjes, snor, brilletje op en een ietwat verlegen blik met een grote grijns witte tanden.
"Ik weet het" zegt Anne proestend. Tussen de lachsalvo's door hoor ik Sherman Klump, the Nutty Professor. Jaaaa dat is m, vastgeklemd onder zijn stuurtje in een veel te kleine Suzuki. "Bye Eddy" roepen we als hij wegtuft.

"Two tickets please" roep ik naar het meisje achter de kassa. "How are you?" krijg ik terug, zonder de kaartjes. "eh fine and you" "Oh wonderful, it's a beautiful day". Zo gaat dat hier, eerst even bijpraten. Ook al ken je elkaar niet. Het verhaal van ons klimavontuur moet na het zien van Anne haar verband en Lucille loopje, natuurlijk ook weer verteld. En weer oprecht spijt dat het zo gelopen is. En vertel eens over Nederland.
Een kwartier na aankomst mag ik de kaartjes af rekenen.
Voor ons doen blijven we lang in het museum. Tot ver na de lunch, een goede lunch met voor de verandering eens lekker brood, notenbrood en olijfbrood. Hierna duiken we 'even' het hotel in voor een siesta. Tegen 18:30 worden we wakker. Als we nu niet uitgerust aan de rest van onze trip kunnen beginnen…..

4 november - Pokhara

Tijd om dat luie zweet van de laatste dagen er eens uit te gooien. Vandaag gaan we klimmen naar Saringkot. Een plaatsje op bijna 1600 meter. Vanuit Pokhara een goede 800 meter klimmen. Vanaf het View Point helemaal op de top heb je een mooi overzicht op de Dhaulagiri en de Annapurna keten. Allen boven de 8000 meter.

We lopen al snel Pokhara uit en lopen het eerste stuk vlak langs het Fewa Meer. Boven ons krioelen de eerste paragliders al van de top naar beneden. Op de termiek zweven ze minuten lang als roofvogels rondjes boven Saringkot.

"Saringkot?" "Yes up here, but slowly slowly mister" Thanks dat waren we al van plan.
We zitten alweer snel in het ritme van een paar dagen terug, 21 - 22, 21 - 22.
Gaat best lekker zo dit eerste stuk. We lopen langs boertjes die op het land bezig zijn en belanden na een drie kwartier lopen in een bos. Het pad wordt steiler. De treden hoger. Het is warm, het bos geeft wel bescherming tegen de hete zon maar het zweet loopt van onze voorhoofden. Zo aan het eind van het bos begint Anne ook weer een beetje als Lucille te lopen. We rusten veel en nemen de tijd.
Nadat we het bos verlaten hebben zien we de paragliders weer hun weg op de termiek zoeken. Het ziet er mooi uit.
"Coke?" horen we ineens achter ons. We staan met ons rug naar een heel klein metalen hutje, een klein café. De uitbater nodigt ons uit en snel klokken we 2 koude cola naar binnen. Aaahhh, energie.

Het lijkt alsof we niet ver meer zijn van de top. Maar de café baas doet deze zeepbel bruut barsten. Het is nog minstens een uur lopen.
21 - 22, 21 - 22, langzaam langzaam.

De tijd tikt weg. De zon klimt naar zijn hoogtepunt. Krekels tjirpen en wij zwoegen verder over de stoffige paadjes. Dan weer even rusten.
"Where you from?" Klinkt het vanuit een zolder raam. "Holland"
"Nice, no mountains right" "Nope flat as a pancake"
Gelach en de grap wordt binnen door verteld.
Elke keer wanneer we stoppen komt er wel iemand even bijkletsen. Leuk volk hier in Nepal.

Dan, net wanneer onze maagjes echt gaan protesteren van de honger, zien we de top. Nog een kwartier lopen. Een paar treden nog. We ploffen neer bij het eerste guesthouse waar we langs komen. Trappen de schoenen uit. Nieuw droog shirt aan. En laat de pasta maar komen.

We zitten heerlijk. Uitzicht op de 8000-ers en het meer ver beneden ons. Voor ons zien we een paraglider de afgrond in rennen totdat de parachutte zich strak spant en de wind hem optilt van de berg.

Naar beneden lijkt het ons niet zo'n goed idee om weer te gaan lopen. We hebben morgenochtend om 7:00 een bus te pakken en die willen we wel halen. Via de normale weg, wij zijn via het boerenpad omhoog gegaan, lopen we een stukje naar beneden en kunnen vrijwel meteen meeliften met een jeep die net wat parachutisten heeft afgezet. Mooi zo.
Binnen een half uur zitten we aan het meer in de Beachclub te genieten van hele hete nacho's (Nepal style) een paar hele koude Everest Biertjes en hele harde Blues die uit de boxen schalt.

De moraal is weer helemaal terug. Pokhara heeft ons goed gedaan. Morgen gaan we naar het Chitwan National Park. Op naar de olifanten en rhino's.