Tegen dat jullie dit lezen zijn we al terug in Frankrijk. De Camino De Santiago was een heel fijne route om terug te nemen en het boekje dat we gebruikt hebben was wel handig omdat we zo goed op voorhand wisten hoeveel en waar we moesten klimmen. Hoewel we op sommige momenten toch goed moesten uitkijken waar we nu exact wel en niet op de weg gingen rijden.

Zo zijn we op een gegeven moment op een paadje geraakt waar je onmogelijk door kon fietsen. Dus met de fiets aan de hand zijn we dan maar aan de afdaling begonnen. Op de route stond het aangegeven als onverhard en tot dan toe was dat altijd gravel geweest, dus dat was geen probleem, maar hier was het niet te doen.

Wat ook erg leuk was, waren de mensen die je onderweg tegenkomt. Zo was er een Antwerpse priester die helemaal uit Antwerpen te voet gekomen was met zijn ezel Myriam. Hij was 75 jaar oud en het was de vierde keer dat hij de toch vanuit Antwerpen deed en de tweede keer met zijn ezel.

Ook was er een super sympathiek koppel uit Brasschaat die op een camping toevallig naast ons stonden. We kwamen terug naar onze tent, toen we ineens een hond hoorden blaffen vanuit de tent naast ons. Die tent leek heel erg op de onze, behalve dat hij iets groter was en dat er een tandemfiets naast stond. Oh ja, en er zat een hond in. Toen we hoorden dat ze Nederlands spraken, hebben we een gesprekje met hen gehad. Bleek dat zij de camino heen en terug gingen fietsen op de de tandem en dat de hond gewoon gezellig naast de fiets liep. Dat vond ik echt super!

Die bergen waar ik jullie vorige keer over vertelde zijn ons erg goed bevallen en ook de Pyreneen, waar we deze nacht sliepen, vielen veel beter mee dan verwacht. Ik had in het begin van de vakantie echt schrik om tot over de 1000 meter te gaan, maar eigenlijk gaat het redelijk goed :-) Nu is het plan om een paar leuke campings in Frankrijk te zoeken en daar telkens een paar nachtjes te blijven.

Dan ga ik eens werk maken van het wegwerken van mijn bike-tan. Wat dat exact is en hoe die eruit ziet, zal voor een volgende keer zijn. Nu hoor ik Jason net zeggen dat de spaghetti klaar is ;-)