Hoe begin je aan een blog over enkele dagen waarin zoveel gebeurd is? Je zoekt naar een startpunt en je begint te schrijven. Bij deze ga ik jullie ook waarschuwen: er is veel te vertellen, dus neem jezelf een kopje koffie en zet je rustig neer, want deze blog wordt lang.

Jason en ik waren opgedroogd na onze paar drupjes regen en op weg naar Montelparo waar mijn zus ook kwam kamperen. We keken er zo hard naaruit! Ookal moesten we een beetje klimmen (de camping lag op 600 m hoogte), niets kon ons tegenhouden om met volle moed te starten.

En stralend weer was het! De hele dag volle zon en geen wolkje aan de hemel te zien. Rond ongeveer half 4 kwamen we dan toe aan Montelparo zelf en net toen we de klassieke foto namen aan het naambordje van de stad, begon het te druppelen. Geen probleem dachten wij, lekker verfrissend en het was alleen nog maar naar beneden totaan de camping :-)

Eenmaal op de camping waren we al iets of wat natter geregend, maar dat stond een blij weerzien niet in de weg. De donkere wolken echter begonnen dichter en dichter te komen en de regen werd hoe langer hoe feller. Heel snel dus de tent nog opgezet en geen seconde te vroeg. De hemel brak bijna letterlijk open!

Jammer genoeg lag de camping op klei grond. Resultaat: je kon geen 2 seconden op dezelfde plaats blijven staan of de aarde at je schoen op en gaf hem niet meer terug. We waren nog erg optimistisch. Jason en ik blij dat we in een tent waren waar je in kon rechtstaan én dat we op stoelen konden zitten en aan een tafel konden eten. Wat een luxe :-) Na een gezellige babbel van enkele uurtjes begonnen mijn oogjes dicht te vallen en was het tijd om naar ons tentje (dat op ongeveer 1,5 meter van die van hen lag) te schuiven. Kletsnat kropen we binnen en we merken ook dat er wat vochtigheid in de tent te vinden was.

De ochtend brak gelukkig aan met stralende zon en maakte ons wat optimistischer over het weer. Het zal al wel allemaal overgewaaid zijn, dachten we... Die namiddag reden we (in een auto! Weer zo'n luxe ;-) ) naar een dorpje (Ascoli Piceno denk ik dat het heette) waar de streek specialiteit gefrituurde olijven waren. Super lekker! We hebben er gegeten in een klein soort van restaurantje dat wat weg had van iemands woonkamer. En ook hier was de regen ons gevolgd.

Toen we die avond terug op de camping toekwamen, hoorde we van onze buren dat het daar ook erg lelijk huis had gehouden. De camping is wat je noemt een terrassencamping en je hebt dus verschillende lagen, beetje te vergelijken met rijstvelden. Nu was het terras waar onze tenten op stonden nog stabiel, maar onze rand was letterlijk weggespoeld. Voor onze tenten was de grond ingezakt en mocht je dus niet meer lopen.

Ook de volgende dag begon prachtig. Dit keer besloten we om richting kust te gaan. Met een stralende zon hebben we dan ook genoten van een drankje op het strand. Op weg naar huis echter, was er toch nog iets wat onze dag iets minder perfect maakte. Bij het vragen naar de weg naar de supermarkt, reden we achteruit de weg terug op en belandde in een grachtje... De linkerachterband van Carolien haar auto was kapot! Nu is Montelparo niet echt een wereldstad, dus de kans dat er veel volk ging langskomen was dan ook vrij klein.

Gelukkig had Carolien van haar papa nog net een les gekregen in het vervangen van banden, dus ze begon zonder aarzelen alle spullen uit de auto te laden om aan het reservewiel te komen. En dan kwam de kers op de taart: de sleutel om de moeren los te draaien bleek in Sandra haar auto (in België) te zijn achtergebleven. Er was dus geen manier om de kapotte band van de auto af te krijgen.

Met de moersleutel die niet paste, liep ik naar het enige huis in de buurt in de hoop dat ze gingen begrijpen dat we autopech hadden en nood hadden aan een andere moersleutel. Geluk bij een ongeluk was het dan ook om te ontdekken dat er een Engelsman in dat huisje zat. Hij boodt aan om me naar de garage te rijden en tegen de tijd dat hij aan onze auto was gekomen, was blijkbaar een van zijn kennissen (de enige andere Brit in Montelparo) ook net komen voorbij wandelen. Die belde zijn vrouw, die op haar beurt langsging bij de garagist om de juiste sleutel op te halen.Dankzij hun hulp is het dan toch nog gelukt om de reserveband op de auto te krijgen en terug te rijden naar de camping.

Eenmaal op de camping merkte we dat het die dag helemaal droog was gebleven. Onvoorstelbaar :) Met een droge tent werd het dan ook tijd om afscheid te nemen van Sandra en Carolientje. Zij waren zo lief om ons naar Ancona te rijden, waar we de trein konden nemen richting Rome voor onze volgende stop.