De reis van Santiago naar Mendoza was de ergste bustocht tot nu toe, we vertrokken om 5 uur 's middags in een keikrap en keiheet minibusje (dat was het enige dat er nog te regelen was, verder was alles volgeboekt vanwege semana Santa)om weer de tocht door de Andes te maken. Rond 7 uur stonden we stil in een file. Bleek dat ze met de weg bezig waren en we pas vanaf 8 uur vanaf deze kant over de weg konden rijden, tot 8 uur kon het tegenovergestelde verkeer rijden. Vreemd geregeld, maar goed. Ik was blij dat ik m'n reispilletje had ingenomen, want de chauffeur scheurde door de bergen; omhoog, omlaag, omhoog, omlaag, scherpe bocht linksom, rechtsom en met een vaaaaaart, ongelooflijk! En toen kwam het ergste: 25 haarspeldbochten achter elkaar. Non-stop. Ik kreeg een flashback naar een 5-jarige Saskia die alles eruit gooit op de achterbank… Je begrijpt, ik was dolgelukkig en doodmoe toen we om half 2 bij ons hostel in Mendoza aankwamen!

Na een kort nachtje hadden we activiteit numero uno: paardrijden in de bergen! Het uizicht was spectaculair, maar we hadden niet zo veel aandacht voor de omgeving aangezien we op een bewegend beest met een eigen wil zaten… Mijn paard ging uit zichzelf allemaal bijzondere verrichtingen doen, zoals een steile berg opwandelen om dat ene grasje dat groener was te kunnen eten. De enige manier was achteruit de berg weer af, maar ja, waar zit de achteruit bij een paard?? Iduna was zo mogelijk nog iets banger dan ik en vond het paardrijden net als het bergbeklimmen 'niet verantwoord'. Daar kon ik me helemaal in vinden op het moment dat we op de top van de berg stonden met naast ons de afgrond. De gids was ontspannen aan het vertellen over alle slangen en andere beesten die er in het gebied leven, terwijl mijn paard opeens een lekker sappig grasje zag IN HET RAVIJN. Ik probeerde mezelf gerust te stellen met de gedachte dat dat paard echt wel weet wat 'ie doet, tot gids Alejandro 'lean back! Lean back! You're going down now!' riep en ik begreep dat er wel degelijk reden tot paniek was. Gelukkig werd ik gered door de Argentijn wiens taak het was om de paarden in het gareel te houden. Het schijnt dat mijn hoofd er op dat moment zeer vermakelijk uitzag, maar dat doen we dus nooit meer. Die chronische honger van mijn paard doet me trouwens wel aan een zeker persoon denken… ;) Op de stukken dat we alleen maar in een rij achter elkaar reden, kon ik toch ook wel een beetje genieten van het uitzicht, en voelde ik me zelfs even een echte gaucho! Maar op de momenten dat mijn paard bedacht dat we wilden galopperen, voelde ik vooral mijn billen steeds pijnlijker in het zadel ploffen, die aan het eind van de rit dezelfde kleur hadden als mijn Chileense pet. Kortom: 1 groot avontuur. Conclusie: paarden zijn niet te vertrouwen als ze honger hebben.

Na het paardrijden was er 's avonds een winetasting in ons hostel. We hebben een chardonnay en een malbec geproefd, maar ik met mijn superontwikkelde smaak vind de witte 3 euro wijn van de Appie stiekem toch wat lekkerder (foei). Van de uitleg in gebroken Engels was weinig te verstaan, maar wat ik eruit kon opmaken was deze volgorde:

1. Eerst kijk je naar de wijn, met je hand onder het glas. Hoe donkerder de witte wijn, hoe ouder hij is. Bij rode wijn is het andersom: hoe lichter de wijn, hoe ouder.

2. Je stopt je neus in het glas om de kwaliteit van de wijn te detecteren: zou je 'm willen drinken? Zo ja, dan is 'ie 'healthy'.

3. Draai je glas rond, zodat de aroma's vrij kunnen komen (zoals fruit, eiken, koffie etc.) en vervolgens ruik je nog een keer om deze te kunnen ontdekken. Er zit niet echt fruit in de wijn, maar het bevat dan dezelfde chemische verbindingen. Ofzoiets.

4. Vervolgens neem je een KLEIN slokje, en laat je de wijn overal in je mond komen, zodat je alle smaken kan waarnemen.

5. Daarna neem je nog een slokje, en dit keer zuig je lucht je mond in (terwijl de wijn in je mond zit, ja dit is inderdaad een uitdaging) en adem je via je neus weer uit.

6. Mocht de wijn succesvol uit de test zijn gekomen, dan kan je de rest van de fles leegdrinken J

De volgende dag hebben we met een minibus vol oudjes en excentrieke Nederlanders de echte wijntour gedaan langs 1 megabedrijf, 1 kleine wijngaard en een olijvengaard, waar ons uitgebreid werd uitgelegd hoe het hele productieproces in z'n werk gaat, maar daarvan is me vrij weinig bij gebleven (maar vraag het vooral aan Iduna). De wijn was niet te zuipen, maar de olijfolie was heerlijk!

Op onze laatste dag in Mendoza stond de spectaculairste activiteit gepland: namelijk het ziplinen! We moesten hiervoor een heel stuk rijden, weer de bergen in, en uiteindelijk kwamen we bij een helderblauw meer midden tussen de bergen dat me ernstig deed denken aan de Blue Lagoon. En de achterste bergtoppen waren ook nog eens bedekt met sneeuw! De zipline/rafting/parapenting/etc-organisatie had een soort van skihut tussen de bergen neergezet, waar het vlees al aan de spiezen hing voor de asado. Het was bij deze skihut trouwens dichtbevolkt met Argentijnse knapperds, maakte het uitzicht nog beter! Het was ff klimmen naar het topje van de berg, maar toen kon de pret beginnen: we zijn zelfs over het blauwe meer heen gezipt, supercool =D

's avonds mochten we de bus weer in, voor een a-relaxte nacht terug naar Buenos Aires. We zaten bovenin en vooraan in de bus, dus we hadden mooi uitzicht op de weg en het platte Argentijnse landschap. Om het feest helemaal compleet te maken werd er bingo gespeeld in de bus (want dat had ik nog niet genoeg gedaan…), maar de fles chardonnay ging helaas aan onze neus voorbij. De volgende ochtend waren we al vroeg weer 'thuis' in Buenos Aires, waar ik vervolgens heerlijk op de bank in mijn oude appartementje nog een paar uurtjes heb geslapen. Vervolgens ben ik met mijn huisgenootje Avery naar een soort van benefietconcert geweest voor de slachtoffers van de overstromingen van vorige week (bedankt nog voor alle zorgen, maar ik zat dus in Chili…). 20.000 man had zich verzameld om naar bekende Argentijnse bands te luisteren, te dansen, choripans te eten en spullen af te geven (van matrassen tot water). De padvinders zijn de hele dag bezig geweest met het in dozen stoppen en categoriseren van spullen. Heel gek, dit is volgens mij het eerste in Buenos Aires dat goed georganiseerd is. Ze kunnen het dus wel! Was ook weer even schakelen toen we in Mendoza aankwamen: we waren verwend geworden door Chili en hadden niet bedacht dat we nu weer veel tijd kwijt zijn met in de rij staan in de supermarkt, pinautomaten die geen geld bevatten, afval op straat en alles is weer duur. Ondanks al deze minpuntjes ben ik toch blij dat ik weer in Buenos Aires ben, het voelt toch weer als thuis =)

Op naar het allerallerlaatste deel van de reis, samen met Anita naar Iguazu en de stranden van Brazilie =)