Mildura (Red Cliffs), Victoria

De treinreis van Melbourne naar Mildura was een feest; ergens in the middle of nowhere stonden we opeens stil omdat de trein iets had geraakt. Eerst dachten we dat het een kangaroo was, maar het bleek een persoon op een motor te zijn... De trein kon prima verder rijden, maar omdat het om een mens ging mocht dat niet. De politie zette een heuse reddingsmissie op, en we zijn veilig door het gevaarlijke weiland naast ons geleid. Met bussen konden we onze weg vervolgen naar Mildura. In de trein waren we in gesprek geraakt met een jongen die er woont. Hij zei dat hij de eigenaar van een 'Working Hostel' kent, en voor ons wel even wilde regelen dat we daar terecht konden en aan werk geholpen zouden worden. Klonk helemaal prima, dus zo geschiedde het.

Het hostel was echt super; een supergrote keuken, supertoffe mensen, en op onze kamer stond een superchille tv met xbox. Super dus, voor een lage prijs. Met deze omstandigheden is geld verdienen zo vervelend nog niet! Enige nadeel aan het hostel was de eigenaar; een dikke asociale onvriendelijke vent die elke dollar vijf maal omkeert.

Het idee van zo'n working hostel, is dat de eigenaar als contractor fungeert en contact heeft met boeren in de buurt. Als de boer iets geplukt moet hebben, regelt de contractor de mensen om het te doen. Zo is het voor de boer het makkelijkst, en voor de contractor lekker makkelijk geld verdienen. De enige die de dupe zijn van dit systeem zijn wij, de backpackers in kwestie die het fruit moeten plukken. Dit komt omdat de contractor dusdanig veel geld zelf houdt, dat wij er bizar weinig aan overhouden. Maar goed, dat wisten we later pas...

De tweede dag na aankomst konden we gelijk aan de bak als sinaasappelplukker. Onder het motto 'weer eens wat anders' hadden we er best wel veel zin in, en door de verhalen over fruit plukken in Australie en hoeveel geld dat wel niet oplevert werd de zin nog groter. We hadden ons laten vertellen dat het handig is om handschoenen te dragen, dus die kochten we van te voren in de plaatselijke supermarkt. Zonnebrand, pet, handschoenen; we waren helemaal voorbereid op het beruchte 'farmwork'. Het werk bleek best leuk te zijn; je hebt een soort buidel voor je (vast afgekeken van een kangaroo) die je vult met sinaasappels, die je vervolgens leegt in een grote bak (800 L).

Per volle bak kun je je maarliefst 22 dollar rijker rekenen. Oftewel; hoe sneller je plukt, hoe meer je verdient! Dat bleek vies tegen te vallen. De ervaren plukkers in ons hostel verdienen op een dag van zo'n 9 uur werken ongeveer 75 dollar. Bar weinig, als je nagaat dat het gemiddelde uurloon voor farmwork 20 per uur is. Dat was nogal deprimerend, maar ons werd uitgelegd dat alle nieuwkomers met zo'n s***baantje (meest gebruikte woord in ons hostel; s***job) beginnen. Als je wat langer in het hostel blijft krijg je vanzelf iets goeds. Fair enough, als je er lang zit is dat dus geen probleem. Wij hebben echter een hostel in Sydney geboekt met kerst en oud en nieuw, dus zouden we maximaal 4 weken kunnen blijven. Dat valt niet bepaald onder 'lang', sommige mensen in het hostel zitten daar al 16 maanden. Petje af, maar wat een manier om je leven weg te gooien...

In Mildura is namelijk niks te doen. En dan bedoel ik ook echt helemaal niks. Er is een bioscoop en een bowlingbaan, oke. Maar om je week nou te vullen met bowlen en naar de bioscoop gaan, is in de eerste plaats zonde van je geld, en daarnaast ook nog eens retesaai.

De mensen hebben echter een alternatieve maar simpele manier gevonden om zich te vermaken: zuipen. Wakker worden met een biertje, lunchen met een biertje en 's avonds een goonbag leegdrinken was in ons hostel geen vreemde zaak. Wij lieten dat dieet maar links liggen, omdat je voor een lullig sixpackje bier 15 dollar neerlegt. Vanzelfsprekend deden we hier anders uiteraard volledig aan mee :)

Behalve sinaasappels hebben we ook capsicum (het Australische woord voor een paprika, god knows why) en chili's geplukt. Alle drie hebben zo hun nadelen: sinaasappelbomen blijken doorns te hebben, en laten onbeschermde armen niet heel. Ook moet je steeds op ladders klimmen die in los zand staan. Paprika's plukken is meer weggelegd voor mensen die wat kleiner van stuk zijn, aangezien een paprikaplant niet hoger dan 40cm wordt. (althans niet waar wij ze plukten). Dit zorgt voor de nodige rugklachten. Dat de grootste paprika's onderaan de plant groeien helpt daaraan mee. Daarnaast is 1 op de 4 paprika's verrot; als je die per ongeluk probeert te plukken verdwijnt je hele hand er in, om er oranje en stinkend weer uit te komen. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is vindt dit alles plaats in een greenhouse, oftewel een kas. Na een uur of 11 's ochtends stijgt de temperatuur flink, en ben je aan het werk in een sauna. Last but not least zijn deze kassen ook nog eens in trek bij spinnen, jawel.

Chili's plukken is eigenlijk hetzelfde liedje, alleen minder slecht voor je rug omdat de planten groter zijn. Voor je geld is het helaas slechter, omdat het 4 x zo lang duurt om een bak te vullen, en maar 1,5 x zo veel betaalt.
We hebben dus flink gebikkeld. Hoewel;

Thijs had mazzel en kreeg na een paar dagen een beter baantje aangeboden: boontjes inpakken. 13,5 dollar per uur, gratis eten en wat al niet. Gelukkig hadden we van te voren afgesproken dat als maar een van ons een chill baantje kreeg, we het geld van ons beide zouden splitten. :)

Helaas komt aan alles een einde, en zo ook aan dat baantje. We hebben geen zin om nog langer voor een hongerloon onze rug, onderarmen of tijd te verpesten met dit werk, en het idee dat er mensen die niks doen (contractors) slapend rijk worden aan ons lijden is niet motiverend. Daarom houden we het in Mildura voor gezien.

Het loon viel dus tegen, maar we hebben veel vrienden gemaakt en het werk was een ervaring op zich. We zijn er niet echt rijker op geworden, maar we hebben geen verlies gemaakt de afgelopen twee en een halve week! Een prestatie op zich, in Australie.