Melbourne

We hadden voordat we vertrokken een startpakket gekocht, zodat we in Melbourne wat hulp zouden krijgen met het openen van een bankrekening, een simkaart zouden krijgen, wat overnachtingen alvast geboekt, hulp met het vinden van een baan, enzovoorts.

Dat blijkt echt een verneuking van je geld. De meeste dingen die er in horen te zitten, blijken er niet in te zitten. Allemaal onder het motto 'dat was het pakket van jaren geleden, we snappen niet dat jullie reisbureau dat nog aanbiedt'. Bummer!

Melbourne is een grote stad met een prettige sfeer. Je voelt je er niet klein of nietig, ondanks dat je er tussen 4 miljoen andere mensen loopt. Er is niet bijster veel te zien of te beleven, wat opzich wel raar is gezien de grootte. Er zijn wel vreselijk veel musea, maar om die nou allemaal te gaan bezoeken lijkt ons iets teveel van het goede. We hebben alleen in het centrum rondgehangen, de buitenwijken volgen misschien ooit nog.

Gelukkig geldt het saaie van Melbourne alleen voor de stad zelf; zo'n beetje alles wat er omheen ligt is geweldig. We hebben twee tours gedaan: de (uiteraard overal bekende wereldberoemde) Penguin Parade, en een tour langs de Great Ocean Road en het Grampians National Park.

De eerste tour; Penguin Parade, is ondanks de vele aziaten + hun fotocamera, een echte aanrader. De eerste stop was bij een kleine dierentuin, waar we onze eerste koala's, kangeroes, emus, dingo's, een blaffende uil, en een heuze wombat hebben gezien. Een wombat is eigenlijk een koala die op de grond leeft, en overdag slaapt. Dankzij een steentjesgooiende gids hebben wij de wombat zien lopen, iets wat weinig mensen kunnen zeggen!

De kangeroes en walibi's zaten niet achter slot en grendel maar liepen vrij los door een deel van het park. We hadden wat kangeroevoedsel gekocht om de beesten te voeren, dus dat deden we. Het was erg gaaf en schattig om zo'n kleine kangeroe uit je hand te laten eten! (foto's volgen nog)

Na wat fotostops kwamen we aan bij een Chocolate Factory. Op de naam afgaand een soort zevende hemel, en afgaande op wat ons werd voorgespiegeld een achtste hemel; onbeperkt chocola eten. Dit bleek echter het dieptepunt van de tour, omdat er vrijwel geen gratis chocola te krijgen was :(

Tot slot de wereldberoemde Penguin Parade; het aan land komen van dwergpenguins (max 30 cm groot) bij zonsondergang. Met 500 aziaten, 100 meeuwen en 10 europeanen op een tribune op het strand van Philip Island naar de zee staren, tot het magische moment zich aandoet dat er groepen mini penguins aan land komen. Echt gaaf, schattig, lijp, wat je maar kan bedenken! (helaas waren fototoestellen daar verboden, ivm flitsers e.d.)

De tweede tour duurde twee dagen, met een overnachting in de Grampians. Op dag twee hebben we over de Great Ocean Road gereden, met in de zee de twaalf apostelen. Een soort natuurlijke stenen rotstorens die uit ze oceaan steken. Het blijken er geen twaalf te zijn, maar 9 oid. En de naam heeft niks met de bijbel te maken, maar is bedacht zodat er meer toeristen op af zouden komen. Ook zijn we wederom koala's wezen spotten. Dat gaf meer vertier dan verwacht, omdat er (om onbekende redenen) op de koala-spot-plek een groep papegaaien was. Opzich zijn papegaaien ook maar gewoon papegaaien, maar deze kwamen naar je toegevlogen en gingen op je hoofd en armen zitten. Ook dat is na drie foto's niet meer erg spannend. Nee, het neusje van de zalm viel daarna pas in de boter. (jawel)

De geweldige papegaai die op het hoofd van Thijs kwam zitten, was voor velen de held van de dag. Dit exemplaar liet namelijk bij het wegvliegen een prachtige witte klodder achter op het hoofd van Thijs. (foto's volgen misschien stiekem nog)

Die avond hebben we met de hele groep uit de tourbus drankspelletjes zitten doen. Het ging er aanvankelijk niet heel erg wild aan toe, omdat er voor 10 mensen niet bepaald veel drank was. Nou zorgde het noodlot er voor dat 1 van deze 10 reizigers van Aziatische afkomst was. Je kunt wel raden hoe de zes biertjes bij hem vielen. :) prachtnacht!

Op dag twee van de tour hebben we alle uithoeken en 'scenic viewpoints' van de Grampians gezien, waaronder een reuzachtige waterval. We zijn geen mensen die watertandend bij elk viewpoint over het geweldige uitzicht staan te kwijlen, maar ik moet zeggen dat het wel echt vreselijksupermooi was. Een plek om ooit nog eens naar terug te keren, die Grampians.

Terug in Melbourne zijn we op zoek gegaan naar een baantje. Een jongen die we in ons hostel hadden ontmoet bood ons direct iets aan, wat we wel wilden proberen. Het was een soort deur-aan-deur verkopen, maar dan niets verkopen maar donateurs werven voor het goede doel. In dit geval het alombekende 'cerebral palsy'. We hadden er nog nooit van gehoord, maar vrijwel elke Australiaan weet er wel iets over te zeggen, verrassend genoeg. Helaas kregen we geen uurloon, maar gebaseerd op ons aantal geworven donateurs een bedrag uitgekeerd. Bij een paar donateurs al honderden dollars; het klonk te mooi om waar te zijn. Dat was het ook deels, aangezien je je ziel moet verkopen en een over-enthousiaste salesman worden als je echt veel mensen wilt inschrijven. Een vlotte babbel en een grapje hier en daar brengen je een heel eind, maar voordat je met deze baan rijk wordt moet je het maanden doen. Niet wat we zoeken; dus na twee werkdagen mee gestopt.

In de trein naar 'huis' na onze tweede en laatste werkdag zagen we mensen met voetbalsjaaltjes. Niet zomaar voetbalsjaaltjes, nee, sjaaltjes van de club Melbourne Victory FC. Die bleken die avond in het Etihad Stadium te spelen, pal naast ons hostel! Een paar dollar lichter hadden we twee kaartjes bemachtigd, en een slechte maar leuke wedstrijd gezien! Het liefst gaan we ook nog naar een rugby, cricket en aussie football wedstrijd.

Gisteren (18 nov) hebben we een kantoordagje gehad; de hele dag achter de computer gezeten. Op zoek naar boeren die mensen zoeken om hun fruit of groenten te plukken. (Mocht je heeeel toevallig een boer in Australie kennen, die voldoet aan die beschrijving, laat het ons dan even weten :) bvd)

Dit blijkt lastiger dan gedacht! Want, om wat voor onverklaarbare reden dan ook, lijkt het er op dat de boeren dit jaar in november amper oogsten. En de paar die dat wel doen hebben natuurlijk allang een paar armoedige backpackers in dienst, we hebben veel concurrentie.

's Avonds hebben we het Crown Casino een bezoekje gebracht, en daar de nodige dollars achtergelaten :)

Straks pakken we de trein naar Mildura, een dorpje in de woestijn dat gebouwd is bij een oase. Het toeval wil dat rondom dat dorpje heel veel boerderijen liggen... we gaan er gewoon heen en proberen ter plekke werk te vinden. Via de telefoon vanuit Melbourne blijk je bizar weinig te kunnen regelen. In dit geval is de beller dus niet altijd sneller!