Ondertussen zijn we al door Laos gereisd en zitten we in Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Laos was een prachtig land qua natuur, maar verder was er niet heel veel te doen in vergelijking met Thailand of Vietnam. Zoals de Fijianen altijd zeggen: "Fiji time" als ze laat zijn (wat altijd is), zo zeggen de Laotianen: "Please don't rush". We besloten het in Laos dus net als de Laotianen wat rustiger aan te doen. We merkten hier dat we even wat reismoe zijn (klinkt verschrikkelijk he..), maar dan bedoelen we het om de dag (of soms zelfs dagen achter elkaar) een niet altijd comfortabele bus pakken over een nog oncomfortabelere (soms zelfs onverharde) weg (stel je een slechte Alpenpas voor met een bus op snelheid) voor een rit van vaak zo'n 8-9 uur of zelfs langer.

Ondanks dat we het dus eventjes rustiger aan deden hebben we toch weer genoeg meegemaakt!

Vanaf Chiang Rai hebben wij een bus, wat leek op een bus uit de jaren 50, genomen richting Chiang Khong bij de grens met Laos. De bus was al zo versleten, met zulke kleine en scheve stoelen dat Richard met z'n benen in het gangpad moest zitten anders paste het niet en er was geen airco, dus reed hij met alle deuren en ramen open. We reden een mooie, soms onverharde weg, door het platteland voor een gelukkig relatief korte rit, zo'n drie uur.
In Chiang Khong stoken we op de meest aparte manier de grens over. De grens tussen Thailand en Laos wordt verdeeld door de Mekong rivier. Net voor het water krijg je snel een 'exit'-stempel in je paspoort van een man in een klein hokje. Daarna steek je met een klein bootje de rivier over en kom je aan in Huay Xai in Laos, waar je een visum moet halen bij nog zo'n klein hokje. Alles ging gelukkig heel makkelijk en was zo gedaan. Bij de kleine paspoort controle tegenover het hokje keek de douanier bij Simoné niet eens echt naar haar paspoort, alleen snel of de 'entree'-stempel erin stond of niet, waarna hij met een grote glimlach haar paspoort weer terug gaf. Zo makkelijk, 1,2,3 ben je in Laos. Heel apart.

Vanaf Huay Xai vertrok de volgende dag (1x per dag, 's ochtends) een slowboat. Een ervaring waar wij al veel over gehoord hebben die de moeite waard scheen te zijn. Een onvergetelijke ervaring werd het zeker!
Ongeveer 2 uur voordat wij zouden vertrekken zaten wij al op de slowboat. Van horen zeggen, moest dat wel als je een goede plek wilt hebben en dat wil je wel voor een tweedaagse boottocht. Nou komen wij vaak net op tijd of net te laat, maar deze keer waren we er toch echt als eerste. Bijna een uur te vroeg zelfs. Overal stond op borden dat de slowboat om 11 uur zou vertrekken, maar om 11 uur en met inmiddels twee gevulde boten zeiden ze alleen: 'We weten niet waar jullie hebben gelezen of gehoord dat we om 11 uur vertrekken, maar we vertrekken pas om 12 uur'. Gelukkig waren het geen houten bankjes zoals vroeger, maar zitten er nu oude stoelen van busjes in, dus waren we nog enigszins comfortabel.
Nadat we eindelijk waren vertrokken werd het na twee van de acht uur varen op de eerste dag nog beter. In the middle of nowhere stopten we opeens (de twee slowboats), langs het water was maar 1 hutje te zien. De motor van onze boot was kapot en wij moesten naar de andere boot verhuizen. Iedereen kon zien dat dat hem niet ging worden, twee volle boten samenvoegen op één, er waren al bijna geen zitplaatsen meer vrij op de andere boot. Maar ja, wat moet je anders dan toch maar overstappen op de tweede boot?! Al snel werden tassen van de ene naar de andere boot gegooid en op het dak gelegd, en werden er plastic stoeltjes tevoorschijn gehaald om de weinige open ruimte die er nog was te vullen. Uiteindelijk eindigden wij, één op de grond en één op een stoel, op het kleine achterdek (tevens de keuken) en bij de motor (die open ligt in de woon/slaapkamer). Laat dit nou net de plek zijn waar iedereen zei je dat niet moest komen te zitten! Sommigen vonden het te gevaarlijk en bleven achter bij de kapotte boot. We hebben nooit meer iets van ze vernomen.
In een klein dorpje, Pak Beng, overnacht en de volgende ochtend met twee nieuwe boten en zonder problemen de reis over de Mekong naar Luang Prabang vervolgd. Einde van de rit was ook iets minder. We werden bij een 'nieuwe' haven afgezet, van waar het te ver is om naar de stad te lopen waardoor iedereen gedwongen is een tuktuk te nemen. Een scam die natuurlijk makkelijk uit te halen is met een grote groep toeristen. Hetzelfde grapje maken ze trouwens in de meeste andere steden, door ook busstations altijd een aantal kilometer buiten de stad aan te leggen zodat je weer met een tuktuk moet. Die avond ook nog in het donker en in de regen door een nog onbekende stad moeten lopen om een slaapplaats te vinden, het zat even niet mee.
Het was gelukkig niet alleen slecht. De boottocht was echt prachtig! Twee dagen varen tussen geweldige groene bergen met ongerepte natuur waar aan de oever zo nu en dan kleine dorpjes, dieren en badende mensen te zien waren, dat maakte de rit toch echt de moeite waard!

Al snel merk je wel wat verschillen met Thailand in het land waar zo af en toe nog een communistische vlag wappert. De wegen zijn slechter, de steden en dorpjes zijn een stuk kleiner en de mensen praten slechter Engels (ze kennen vaak alleen 'how much' en 'I don't know'). Dat het ooit een Franse kolonie was merk je aan de lekkere baguettes, croissantjes en stokbroden die ze hier verkopen en dat ze in tegenstelling tot Thailand voor ons aan de goede kant van de weg rijden. Het eten is hier wel iets duurder, terwijl je zou verwachten dat alles hier goedkoper zou zijn dan in het meer ontwikkelde Thailand. De overnachtingen hier zijn wel weer goedkoper. Het grappige is, je betaalt hier met de Laotiaanse Kip (ja, echt waar!), 1 euro is ongeveer 10.000 Kip waard. Voor een bustrip van 7 uur betaalden we per persoon meer dan een ton en een colaatje kost al gauw 8 ruggen. We kunnen nu wel allebei zeggen dat we een miljoen gepind hebben!

Luang Prabang is de 'toeristen' stad van Laos en vergeleken met de andere steden is daar het meeste te zien (en dat is al niet veel). Zo zijn we onder andere door de stad gewandeld, hebben we de Royal Palace Museum bezocht en zijn we meerdere keren over de nightmarket gelopen.

Zaterdag 30 november was Simoné jarig en werd ze wakker gemaakt door Richard die heel lief eerder was opgestaan om een stuk chocolade taart voor haar te halen. Zelfs de werknemers van het hostel hebben tijdens het ontbijt voor haar gezongen! Op die dag besloten we de leukste attractie van Luang Prabang te gaan bekijken, een waterval. De waterval is de mooiste die we tot nu toe gezien hebben, met meerdere trappen en een hoogte van volgens ons zeker 100 meter! 's Avonds hadden we een book exchange/thee winkel ontdekt waar iedere avond boven op zolder een wat minder bekende film werd gedraaid. Met een pot thee in deze relaxte omgeving een grappig film gekeken en zo een leuke verjaardag afgesloten.

Zondagochtend besloten we de 'Monk alms procession' te gaan kijken. Iedere ochtend met zonsopgang lopen de monniken al mediterend de stad rond met bakjes die de gelovigen dan vullen met eten en andere benodigdheden. De monniken leven alleen van deze giften. Iets wat heel mooi en speciaal zou moeten zijn werd voor ons al snel verpest. Overal door de stad hingen al bordjes dat je gepast gekleed moet zijn (alsof je een tempel binnen gaat), niet mocht praten, van een afstand kijken en niet met flits in de buurt van de monniken foto's maken om hun meditatie niet te verstoren en het gebeuren puur te houden. Aan de overkant van de straat gingen wij bij een donker stukje stilletjes zitten, maar al snel kwamen, steeds opnieuw, tuktuks en busjes gevuld met luide toeristen die ook zelf aan de monniken eten wilden geven. Onze 'selfie-generatie' maakten dan ook samen met andere toeristen foto's met flits op nog geen meter afstand van de monniken, die dan natuurlijk niet lopend kunnen mediteren. Binnen vijf minuten besloten wij te vertrekken uit irritatie en plaatsvervangende schaamte. Het is niet raar dat de regering erover denkt deze traditie te beëindigen. Eeuwig zonde..

Na Luang Prabang zijn we omlaag naar Vang Vieng en Vientiane (de hoofdstad) gereisd. Vervolgens weer terug omhoog naar Luang Prabang, en verder noordelijk naar Nong Khiaw, Muang Ngoi en uiteindelijk Muang Khua gegaan.

In Vang Vieng dachten wij niet zo lang door te brengen vanwege de verhalen over drugs en bezopen mensen. Uiteindelijk bleven we zelfs een dag extra! Zolang je de restaurants met 'happy' cake etc ontwijkt merk je er vrij weinig van. Vang Vieng is vooral bekend vanwege tubing waar je in een grote band een 3,5 km lange rivier af stroomt met af en toe wat stroomversnellingen en barretjes waar je kunt stoppen met prachtige bergen op de achtergrond. Was super tof! Naast tubing kan je ook de hele dag Friends afleveringen kijken bij verschillende chillplekken. Dit deden we, als echte Friends fans, dan ook iedere ochtend en avond terwijl we hier waren!

In Vientiane was naast de Mekong rivier, een namaak Arc d'Triompf, een tempel en een Stupa in een rotonde niet zoveel te doen. Beetje teleurstellend voor een hoofdstad. Vanaf daar namen we een sleeperbus met dubbelbedden, die zo groot zijn als een normale enkelbed zoals wij die kennen, terug naar Luang Prabang en stapten daar over op een minivan naar Nong Khiaw.
De meeste reizigers reizen alleen tussen Luang Prabang en Vietiane, maar het leek ons juist leuk om de kleine dorpjes in het noorden, waar toeristen niet zo vaak komen, te bezoeken. Muang Ngoi en Muang Khau zijn bijvoorbeeld alleen met de boot te bereiken.

Zowel Nong Khiaw, Muang Ngoi en Muang Khau liggen aan een rivier en wij verbleven in bungalows met een van de mooiste uitzichten ooit. De dorpjes zijn klein waardoor je voor het eerst het echte Laos ziet en hoe de mensen leven. Van mensen die baden en kleding wassen in de rivier tot de onverharde straten waar kippen constant rondlopen. 's Avonds kan je nog net de bovenkant van de bergen onderscheiden en is er dus aan de overkant van de rivier niks te zien of te horen, omdat er niks in de buurt is.
Tijdens onze tijd in de kleine dorpjes van Laos hebben we niet meer dan de dorpjes zelf kunnen verkennen, omdat we voor het eerst ziek waren geworden. We wilden niet veel tijd verspillen aan in bed liggen, dus besloten toch verder te reizen.

Vanaf Muang Khau hebben we een bus genomen naar Dien Bien Phu waar we de grens naar Vietnam zijn overgestoken. We hadden in Bangkok al een visum voor Vietnam gehaald dus dit was verder geen probleem. Vanaf Dien Bien Phu zijn we verder gereisd naar Sapa, een klein stadje bovenop een berg in het noorden van Vietnam bij de grens met China. Sapa staat bekend om prachtige uitzichten van rijstvelden. Dit was allesbehalve wat wij zagen toen we aankwamen, na de ergste busrit ooit. Negen uur lang in een minibus over natte onverharde wegen en langs diepe ravijnen (hier dachten we voor het eerst: dit kan weleens fout gaan). Halverwege hadden we uiteindelijk een toilet-break, waarbij onze mond toch wel even open viel: de vrouwen in de bus gingen willekeurig in een open gedeelte van een tuin zitten, trokken hun rokken omhoog en gingen op hun hurken zitten en hun ding doen. Toch even een cultuurshock. Eenmaal in Sapa was het koud, nat en de hele stad zat midden in een wolk waardoor er geen uitzicht was. We kwamen voor de rijstvelden, maar vertrokken een dag eerder dan gepland na alleen de stad verkend te hebben. Verder was er niks te zien.

Gister hebben we een nachttrein naar Hanoi genomen (veel beter dan met een bus reizen!) en zaten we met een aardig stel uit Nieuw Zeeland in een cabin. Vandaag uiteindelijk maar naar een dokter geweest en bleken we een bacterie te hebben opgelopen (moest een keer gebeuren). Maar met de gekregen medicijnen zou het met een week over moeten zijn.

Ondertussen gaan we gewoon verder genieten, want hier begint ons volgende avontuur waar we al vanaf het begin naar uitkijken: Vietnam!