Allereerst hopen we dat iedereen een leuke kerst en oud en nieuw heeft gehad! Dat hebben wij zeker gehad, maar daar komen we later op terug :)

De afgelopen drie weken hebben we Vietnam verkend, één van de landen waar we het meest naar uitkeken.

Vietnam is het land van rieten punthoedjes, overbeladen fietsen en scooters die als 'winkels' functioneren (van vissen en varkens tot bloemen en eieren achterop), waar toeteren een grote hobby is (ze hebben elke grote beurt een nieuwe claxon nodig, zowel auto's als scooters), buiten de steden de meeste mensen een koe in hun tuin hebben, rijstvelden in overvloed zijn, de winkels en hotels mooier zijn dan andere Aziatische landen en de kinderen vrolijk naar toeristen zwaaien.

In ons vorige blog hebben jullie tot Hanoi mee kunnen lezen. Hanoi is de hoofdstad van Vietnam, maar heel spectaculair was het niet. Het was nog altijd koud en in de regen hebben we de stad moeten verkennen, waardoor je toch niet optimaal kunt genieten. Daarnaast moet je ook nog verschrikkelijk oppassen dat je niet wordt aangereden, want geloof het of niet: het verkeer is misschien nog wel gekker dan in Bangkok! En dit geldt voor alle steden in Vietnam. Er zijn waarschijnlijk meer scooters en ze rijden letterlijk overal. De stoepen staan vol geparkeerd met scooters, waardoor je wel op de straat moet lopen en de keren dat je op de stoep kunt lopen, word je bijna omver gereden door scooters die over de stoep rijden. Naast het oude centrum bezoeken, zijn we bij Ho Chi Minh hemzelf op bezoek geweest, hebben zijn oude paleis gezien, het Lenin Park met een standbeeld van Lenin bezocht en naar het Army Museum geweest.
Vergis je niet, Ho Chi Minh is inderdaad al lang geleden overleden, maar ligt gebalsemd, opgebaard en voor iedereen te zien in een groot en goed bewaakt mausoleum. Na al onze spullen te hebben afgegeven, werden er per keer ongeveer vijfentwintig personen door soldaten begeleid naar een kamer midden in de tombe waar je stilletjes om Ho Chi Minh heen loopt, die in een glazen kist ligt bewaakt door nog meer soldaten. Je krijgt geen tijd om stil te staan en bent binnen de kortste keren weer buiten. Simoné had niet door dat hij letterlijk te zien zou zijn, dus die kreeg een kleine schok toen ze de kamer in liep. Ho Chi Minh ziet er nog hetzelfde uit als ruim 40 jaar geleden, wat ook wel mag als je bedenkt dat hij ieder jaar weer twee weken naar Rusland gaat voor 'onderhoud'.
Het meest interessante museum was het Army Museum. Veel informatie was alleen in het Vietnamees, maar de informatie die je kreeg was kort en krachtig bij de verschillende voorwerpen uit de verschillende oorlogen. De meeste voorwerpen waren messen en vuurwapens waar bij stond wat de naam van de eigenaar was en hoeveel vijanden hij ermee had gedood. Niet de manier waarop we een beschrijving gewend zijn. Buiten op het terrein stonden overgebleven tanks, helikopters, vliegtuigen en bommen (de meesten Amerikaans). Normaal gesproken zou je er niet in de buurt van mogen komen, maar hier kon je alles aanraken, erin kijken en soms zelfs erop klimmen. Al is het geen fijn gevoel als er kinderen aan oude bommen staan te trekken en slaan..

Één van de must do dingen vanuit Hanoi is het maken van een cruise door Halong Bay. Wij hadden een cruise geboekt van 2 dagen en 1 nacht waar je de nacht op de boot doorbrengt. De cruise was geweldig! We hadden een hele leuke groep met mensen van ongeveer dezelfde leeftijd en een enthousiaste gids. Een rustige cruise is het niet, want het stond vol gepland met activiteiten wat het nog leuker maakte. We bezochten de grootste grot van Halong Bay (prachtig), beklommen een berg waar je het perfecte uitzicht over de baai hebt, gingen kayaken naar een mooi stuk omringd door allemaal hoge bergen waar de enige ingang een kleine grot is, leerden loempia's maken en gingen inktvis vissen (waar je een bamboe met touw en een haak kreeg en de gids zei: "Have fun", maar we hebben zowaar een inktvis gevangen!).

Na Halong Bay zouden we eigenlijk direct doorreizen, maar Simoné had voedselvergiftiging opgelopen dus moesten we een dag extra in Hanoi blijven. Toen ze zich iets beter voelde zijn we met de trein door gereisd naar Dong Hoi om naar het Phong Nha-Ke Bang National Park te gaan. Bij aankomst s' ochtends het meest goedkope hotel (kamer had alleen een bed) gevonden, spullen gedumpt, een scooter gehuurd en in de kou 50 km gereden naar het park waar we als twee ijsblokjes aankwamen. Het park is geen grote toeristische trekpleister en is lastig bereikbaar, zodoende zijn we dus met de scooter gegaan. De eerste grot was de Phong Nha cave (33km lang), ooit de grootste onderwater grot ter wereld. Met een boot ga je de grot in voor ongeveer 1 km en het laatste stukje mag je lopen. De mooiste grot die we ooit gezien hebben! De stalactieten en stalagmieten waren meters hoog en breed, ongelofelijk! De tweede grot was Paradise cave (51 km), een paar jaar geleden pas ontdekt, en net zo mooi als de vorige (misschien wel mooier)! Ook hier ging je ongeveer 1 km de grot in en de kamers werden steeds groter en indrukwekkender!

Onze volgende stop met de trein was Hue. Hue is bekend om de vele tombes van de vroegere keizers en the Citadel. De tombes liggen een stukje buiten de stad waardoor we weer een scooter huurden. Onderweg naar de eerste tombe kwam er een vrouwtje op een scooter naast ons rijden en gaf Richard een compliment over zijn rijstijl. We raakten al rijdend met haar aan de praat en zij bood aan ons een sluiproute naar de tombe te laten zien. Normaal zouden wij hier niet op ingaan, maar in dit geval hadden wij er een goed gevoel bij. En dat gevoel klopte! We reden een mooi stukje achter de huisjes langs naar de tombe en na het zien van de tombe nodigde ze ons uit voor thee bij haar thuis. Haar houten huis had niet meer dan een bed (zonder matras), een tafel en stoelen voor haar, haar man en twee kinderen. De badkamer en keuken delen ze met de buren. We hadden een leuk gesprek met haar en ze vond het leuk om haar Engels te oefenen. Om iets terug te doen hebben we donatie gedaan voor het onderwijs van haar kinderen (hopen we).

Na de tombes zijn we naar the Citadel, vroegere keizerrijk, die plat gebombardeerd is in de oorlog, geweest. Van het oude paleis is niks overgebleven, maar ze zijn het aan het opbouwen waardoor je toch een idee krijgt hoe het vroeger was. Veel uitleg was er niet, maar een aardige toergids in training vroeg of hij ons gratis een toer mocht geven om zijn Engels te oefenen. Daar zeggen we geen nee tegen en hebben we toch iets geleerd.

Vanaf Hue naar de volgende stop Hoi An is het niet zo ver dus hebben we een scooter gehuurd. Dit is een stuk dat veel mensen met een scooter doen vanwege de Vietnam Top Gear Special van een aantal jaar geleden. De heren reden toen van zuid naar noord op scooters, en deze etappe was volgens Clarkson een speciaal mooi stuk. Richard kon deze kans dus niet laten lopen. De route loopt over de Hai Van pas, en was inderdaad prachtig om te rijden. Hele mooie uitzichten, voornamelijk over de zee. Het was een rit van ongeveer 150 km, maar door de niet altijd even goede wegen in Vietnam duurde het ruim 6 uur. Zeker de moeite waard!

Hoi An is waar we de kerstdagen doorbrachten en Simoné helemaal in haar element was. De stad staat namelijk bekend om de goede kwaliteit en betaalbaarheid van op maat gemaakte kleren. Na op kerstavond rustig aan gedaan te hebben was het moment waar Simoné al weken naar uitkeek dan op eerste kerstdag eindelijk daar: we gingen kleren laten maken! Hoi An is een schattige stad met in iedere straat meerdere kleermakers. Wij hadden een kleermaker uitgezocht met goede recensies, BeBe, en werden geholpen door twee aardige vrouwtjes. Na ruim twee uur designs, stoffen en kleuren uitzoeken en op alle mogelijke manieren opgemeten te worden, hadden we een aantal dingen besteld. Richard had een mooi pak en twee overhemden en Simoné had een leren jasje, blazer en een jurk besteld. De volgende dag moesten we terugkomen om te passen voordat we het mee konden nemen. Eerste kerstdag sloten we af met een heerlijke drie-gangen Kerstdiner.

Tweede Kerstdag bestond uit heen en weer lopen van BeBe naar een schoenenmaker, want waarom niet je outfit afmaken! s' Ochtends allebei leren schoenen besteld die dezelfde avond klaar zouden zijn. Na de eerste keer onze kleding bij BeBe gepast te hebben zag alles er zo goed uit en zat het zo goed als perfect dat we meteen nog meer bestelden. Richard bestelde nog een pak en Simoné bestelde een bloesje die tegelijk met de rest klaar zouden zijn dezelfde avond. s' Avonds kregen we onze kerstcadeautjes: onze spullen waren klaar en geweldig! Het was te duur om naar huis te sturen dus slepen we de laatste deel van onze reis een extra tas mee.

De volgende dag naar Nha Trang, meest bekende strand van Vietnam, gereisd met de trein. Bekend is het zeker en dan vooral bij Russen. Russen zijn er in overvloed en zelfs de menu's zijn eerder Russisch dan Engels. Tijdens ons verblijf in Nha Trang niet veel kunnen doen, omdat het deze keer Richard was die voedselvergiftiging had opgelopen. Gelukkig misten we niet veel, want het was nog net niet warm genoeg om op het strand te gaan liggen.

Onze laatste stop in Vietnam was Ho Chi Minh stad (vroeger ook wel Saigon genoemd). We arriveerden om 5uur 's ochtends en werden na een korte taxirit in het backpackers district afgezet. Jullie kunnen het wel raden: niks was open. Anderhalf uur later hadden we eindelijk een hotel die nog niet vol was voor oud en nieuw de volgende dag. Na een dutje zijn we diezelfde dag naar het War Remnants museum geweest. Het museum bestond uit foto's van en over voornamelijk de Vietnam oorlog. Wat ons het meest is bijgebleven zijn de foto's van slachtoffers van Agent Orange, een gifgas gebruikt voor ontbossing wat de Amerikanen gebruikten om de guerrilla tactieken te bestrijden. Nu nog steeds worden er kinderen met afwijkingen geboren, dit alles als gevolg van Agent Orange.
Op oudejaarsdag zaten we om 8 uur in de bus op weg naar de Cu Chi Tunnels. De Cu Chi Tunnels zijn een tunnelstelsel van ruim 200 km en deze werden ruim 26 jaar gebruikt tijdens de oorlog. Speciaal voor toeristen is een deel iets vergroot, maar Richard mocht door de originele tunnel kruipen (gevuld met vleermuizen, spinnen en onverlicht). Met zijn rug tegen het dak en zijn schouders tegen de wanden paste het precies. Simoné besloot maar de verlichte toeristen tunnel te pakken. Tevens deed Cu Chi voor de Amerikanen dienst als een 'free-zone': wanneer een B52 nog bommen over had na een missie mochten ze vrij gegooid worden in het Cu Chi gebied. Het was zodoende het meest gebombardeerde gebied van Vietnam. Terwijl we door de 'jungle' liepen hoorden we op de achtergrond geweerschoten. Voor we het wisten stonden we naast de shootingrange waar je de kans kreeg met geweren uit de oorlog te schieten. Wij kozen voor de AK47 en het was epic! Hele indrukwekkende ervaring en eindelijk kwamen we wat meer te weten over de Vietnam-oorlog.
Die avond was het oudejaarsavond en we hadden gehoord dat ze een balldrop (zoals in New York) en vuurwerk zouden hebben. Één van de grootste straten was afgesloten waardoor de rest van de straten afgeladen waren met scooters. Om 12 uur was het moment daar (zonder balldrop overigens) en begon een kleine vuurwerkshow. Klinkt niet heel spannend, maar de reacties van de Vietnamezen maakte het een stuk leuker! Bij iedere grote knal werd er geapplaudisseerd en gejuicht. Vuurwerk zien ze Vietnam namelijk niet zo vaak. We verkiezen toch oud en nieuw in Nederland.
Nieuwjaarsdag was niet zo verschillend als jullie nieuwjaarsdag waarschijnlijk: rustig. En een dag later was het alweer tijd om Vietnam achter ons te laten en een nieuw land te gaan verkennen. Deze keer is het Cambodja!

Onze eerste stop in Cambodja was Phom Penh, de hoofdstad. Hier vierden we ook de verjaardag van Richard. Tijdens de verjaardag waren we niks spectaculairs van plan en besloten we naar de film te gaan. Aangekomen bij de bioscoop bleek de straat ervoor afgesloten te zijn door de ME in verband met de staking en rellen rondom de kledingindustrie. Voor we het wisten stonden we tussen schreeuwde Cambodjanen aan de ene kant en de naderende ME aan de aandeed kant. We besloten ons snel uit de voeten te maken.

Ondertussen zitten we al in Siem Reap en gaan we bijna alweer Thailand in. We hopen de protesten in Bangkok dan te ontlopen. In de volgende blog zullen we onze reis door Cambodja beschrijven. Nu blijkt opeens een blog bijhouden best lastig te zijn, maar we hebben er hierna nog maar twee te gaan. Time flies when you are having fun!

Iedereen de beste wensen voor 2014!

P.s. de foto's moeten we jullie nog heel even schuldig blijven, want we hebben echt dramatisch internet hier. Die volgen dus snel! :)