Vietnam is een geweldig land. De mensen, de motorfietsen, het eten en de prijzen; alles is prachtig. Onze laatste Vietnamese dagen brachten we door in Hanoi, de hoofdstad. En als je in Hanoi bent, dan kom je overal advertenties tegen voor tours naar een van de mooiste plekken op aarde: Halong Bay. Als er zoveel tours zijn, is het moeilijk om de juiste te vinden. Ten eerste is de prijs belangrijk. Na een paar maanden reizen slinkt onze bankrekening steeds harder, en als we weer op Hollandse bodem terugkomen is het toch handig om nog wat euros te hebben. Daarnaast is het voor ons jonge blommen ook leuker om tussen leeftijdsgenoten de adembenemende uitzichten te verkennen. Gelukkig bood ons hostel uitkomst. Voor een schamele 54 euro konden we twee dagen naar Halong bay op, jawel, de partyboot. Het woord partyboot deed ons wel allebei huiveren. Zouden we daadwerkelijk van het uitzicht kunnen genieten of zouden er allemaal ordinaire, dronken Engelsen voor staan?
Gelukkig maakten we in het hostel meteen vrienden; waaronder Carl. Carl komt uit het Verenigd Koninkrijk, woont in Bradford en ziet eruit als een voetbalhooligan (incluis tattoo van zijn team). Hij lag bij ons op de kamer en leek op het eerste gezicht op een van die Engelsen waar we zo bang voor waren. Toch ontdekten we tijdens het 'gratis bier uur' dat hij stiekem een zeer lieve jongeman was. Het bier was uiteraard bijna niet te drinken zo vies. Maar volgens Carl moesten we niet klagen, want het was immers gratis. Hij had gelijk. De volgende ochtend kropen we allemaal nog lichtelijk vermoeid de bus in die ons naar de baai zou brengen. Onze gids, die zichzelf zowel Dragon als Snake noemde, was er helemaal klaar voor: 'Zijn jullie klaar om te feestuh?!' Het hele busje, veertien jongelui, zuchtte en was op dat moment absoluut niet klaar voor het feest.

Maar eenmaal de bus uit, kwam alles goed. Halong bay bleek werkelijk een natuurlijk wereldwonder. We kayakten tussen de eilanden, bezochten grotten en zonnebaadden ondertussen op de boot. De party kwam echter nog steeds niet op gang.

Tot het avondeten stelden we met zijn allen vast dat het meer een rode wijn en tapascruise was, dan een wilde partycruise. Na het eten sloeg het echter om. Met wat hulp van drankspellen en de combinatie van goedkope wodka, rum, gin en bier werden wij uiteindelijk een van de meest dronken mensen van de boot. We keken op het dek naar de sterren en dansten met Carl door de cabines. En toen we sochtends met een fikse kater wakker werden, zong Carl My heart will go on van Celine Dion en stond op het dak om met ons de beste scene van Titanic te imiteren.

Ja we zijn verliefd geworden op Vietnam, op Halong Bay, en toch ook een beetje op
Carl.