Sinds vrijdag 5 oktober zijn wij de trotse bezitters van een duikbrevet! Als echte hollandse waterratten bleek dit geen probleem, maar onze medecursisten (twee Chinezen) hadden er meer moeite mee. Voorafgaand aan de cursus hoopte we al niet met Chinezen in een groep te komen. Onze vooroordelen en ervaringen in vorige steden zoals Singapore en Kuala Lumpur hadden ervoor gezorgd dat we het maar vreemde vogels vonden. Al tijdens de theorielessen werden onze vermoedens bevestigd; ze zaten de hele dag in hun regenjas, sprongen tijdens de les regelmatig op om even hun armen los te gooien en spraken zeer slecht Engels. De volgende dag werd het allemaal nog wat erger. Om deel te mogen nemen aan de cursus, moet je 200 meter kunnen zwemmen en tien minuten kunnen drijven. Dat kan een 6-jarig kind nog wel, zou je zeggen. Nou, deze Chinezen van achter in de twintig konden dit niet. Verbaasd dat ze zo ver moest zwemmen, begon ze aan de tocht. Na vijftien meter kon ze haar hoofd al niet meer boven water houden. 'Ja', zei haar man met een big smile 'dit is de eerste keer dat ze in de zee zwemt.' Uiteindelijk dachten ze de oplossing te hebben gevonden: als hij haar nou gewoon droeg, dan was er toch geen probleem? Na veel gediscusseer met Gavin, onze Britse instructeur, hysterisch gejuich van de man na iedere tien meter van zijn lady terwijl wij levend stonden te verbranden in zee, was het haar eindelijk gelukt. Tweehonderd meter in anderhalf uur. Toen moest er echter ook nog tien minuten gedreven worden. Weer dachten ze er met listen vanaf te komen: hij kon haar wel dragen, twee minuten is toch ook goed? en ga zo maar door. En jawel: weer hysterisch gejuich en geklap na iedere mislukte poging.
De Chinese getrouwde vrouw is een zwakke vrouw, want de mannen doen alles voor ze. Ze tillen al hun spullen, vlechten haar haar, draaien de dop van de waterfles en zetten diezelfde fles aan haar mond. En zo ging het dus ook met ons Chinees koppel. Gavin was er niets nieuw onder de brandende zon, zo ging het met de meeste Chinezen; willen duiken, maar niet kunnen zwemmen. Eens was er een Chinese jongeman die op dag een zijn theorie had gehaald, vervolgens op dag twee op de boot stapte en verbaasd en verontwaardigd was toen hem werd gevraagd het water in te gaan. Ja daag, dat deed ie dus echt niet. Hij heeft de boot niet verlaten en is weer teruggekeerd naar wal.
Overigens zie je overal zogenaamde oranje pinguins; Chinezen in een zwart duikpak met een gele streep erover, een snorkelset en een oranje zwemvest. Heeft u weleens geprobeerd u gezicht in het water te doen met een zwemvest aan? Juist. Geen beginnen aan, geen vis te zien in het water.
Na anderhalve dag Chinees gestuntel hadden wij en Gavin er genoeg van. De Chinezen moesten een dag extra op cursus en wij mochten op zoek naar gave zeedieren. En die hebben we gezien! De hele cast van Finding Nemo, sexy garnalen (die met hun heupen schudden) en schildpadden groter dan onszelf. En we hebben een belangrijke les geleerd: Rare jongens die Chinezen!