Dag 3:

5 juni: de landingsplaaten…

Vandaag zijn we redelijk vroeg uit ons bed want er staat een hele trip op het programma: van Trouville naar Bayeux en van daar uit naar de landingsstranden tot aan Saint Mère Eglise. Het weer is nog steeds hetzelfde: bewolkt, frisjes maar voorlopig … geen regen! We rijden naar Bayeux omdat we daar het Mémorial de la Bataille de Normandy gaan bezoeken. We waren eerst van plan het museum in Caen te doen maar dit zou té groot zijn en té uitgebreid… Wij willen wel wat achtergrond informatie en wat indrukken opdoen zodat we meer weten als we de stranden gaan bezoeken maar om nu uren in een museum te gaan rondhangen daar heeft geen van ons allen zin in. We betalen onze inkom (maar 7 euro ipv 25 euro in Caen) en we gaan het moderne museum binnen. We hebben een Normandy Pass gekocht voor 1 euro per persoon. Deze pas geeft ons vandaag bij verschillende musea en attracties korting en vermits we de hele dag toch op de been zijn lijkt ons dit een zeer goede investering ;-))

Het museum is ruim, overzichtelijk en modern! Binnen is niet té veel volk en na ongeveer 1u30 staan we terug buiten. Awel sé dat was de moeite! Nu hebben we een duidelijker beeld van de aanvallen van de Engelsen, de terugtrekking van de Duitsers en heel de geschiedenis er rond.

We verlaten het museum en rijden richting kust: naar Arromanches. We parkeren onze wagen boven op de gratis parking en wandelen rustig richting kust. Wat ons hier dadelijk opvalt is dat er veel (zeer veel) volk rondloopt in de meest bizarre klederdrachten. De ene waant zich kolonel bij de Engelsen, de andere is piloot bij de Amerikanen. Nog anderen denken dat zij meer indruk maken door "in kostuum" rond te rijden op hun brommers uit dienen tijd. (of in jeeps of grote gecamoufleerde vrachtwagens). Ze keuren elkaar bij het passeren en wij wanen ons echt in één groot toneelstuk: "Den Oorlog!". Eric komt niet meer bij van het lachen... Hij vindt het geen zicht en weet uit ervaring dat de meeste van deze mannen vaak niet eens in het leger geweest zijn. Maar ja, ze doen niemand kwaad, houden de sfeer erin en bovendien...ze fleuren het straatbeeld wat op. We lopen richting strand… Arromanches is geen landingsstrand. Deze kleine vissershaven was hier voor de Duitsers te sterk verdedigd. De vijanden begonnen met enorme luchtbombardementen vanaf 3u 's morgens. De geallieerden kwamen via Hamel over land in Arromanches. Het heeft geduurd tot 16u vooraleer de 600 Duitsers onschadelijk werden gemaakt. Slechts 6 huizen waren er nog intact. Arromanches was een mobiele haven. Dit was een ideale plaats omdat het strand in een inham ligt. Een dam werd dan nog eens extra opgebouwd door betonnen caissons van 70 m lang en 20 m hoog. Vlottende kaden en transportwegen maakte het mogelijk om de schepen te lossen. Op dit moment kan je nog een aantal caissons zien op het strand; Maar vermits het nu vloed is kunnen we niet dichtbij. Het Museum 360° doen we niet. Dit zou ons te ver brengen en is meer voorzien voor de "echte specialisten". We lopen nog even langs de kust, bekijken de mooi gerestaureerd moto's en gaan terug richting auto. We verlaten de hoofdweg en rijden een bezoek aan de "Batterie de Longues". Van hieruit werden de schepen met de landingstroepen bestookt. Een mooi klein wandelpad leidt ons van de parking naar de bunkers en zo verder naar het strand. De bunkers zijn nog vrij intact en zelfs de kanonnen zijn nog aanwezig wat uiterst zeldzaam zou zijn. Op weg naar de kust komen we nog een observatiepost tegen. We lopen even binnen en kijken door de smalle spleet naar de kust. Dit is het beeld van de film "de Langste Dag". (Hier werden dan ook daadwerkelijk de opnames gemaakt!). Tegen dat we aan de auto komen begint het stilaan te druppelen. Tijd voor de lunch dus… we verorberen een lekker smakende "dagschotel" en rijden verder naar Colleville sur Mer. Alle bezienswaardigheden staan goed aangeduid en je moet een keuze maken in de bezienswaardigheden als je beperkt bent in tijd. Wij willen zeker het Amerikaans kerkhof zien dus… We parkeren de wagen op de supergrote parking en al dadelijk valt ons de netheid en de afgelijnde perkjes en paden op. Hier is men vermoedelijk dag en nacht bezig met onderhoud. Wij zijn duidelijk niet de enige bezoekers want de parking staat behoorlijk vol. Ook hoogwaardigheidsbekleders doen hun intrede… Deze week is het de herdenking van de oorlog in het "D-Day Festival" en dit is duidelijk te merken. Het is er overal vrij druk en hier en daar zijn plechtigheden aan de gang (parades - bloemenleggingen enz..). We lopen langs het strand richting kerkhof… prachtig! Mooi onderhouden tuinen en wandelpaden. Rechtgesnoeide hagen en bomen… supermooi! Het kerkhof heeft een totale oppervlakte van 70 hectare. Alles is in Carrara marmer. In totaal zijn er 9386 graven. De kruisjes zijn zo geplaatst dat je, van welke hoek je ook kijkt, ze staan steeds in één rechte lijn. Echt indrukwekkend…. We lopen even naar het Mémorial in de vorm van een cirkel. Hier staat het standbeeld dat de ziel voorstelt van de Amerikaanse jongeren. Op 3 kaarten aan de wanden worden de activiteiten van de landmacht, de luchtmacht en de marine uitgelegd. We lopen tussen de graven door richting kapel. Boven de toegangsdeur zien we een kopij van de eremedaille van het Congres (de hoogste militaire onderscheiding). We lopen richting kust opnieuw om zo naar de wagen te gaan. Dit was de moeite! Amai… zo sereen, zo mooi onderhouden!

We moeten nu nog langs het Duits kerkhof ook … dus wij richting La Cambe. Ondertussen is het hevig beginnen regenen en waarschijnlijk zit deze regen er ook voor iets tussen want dit kerkhof geeft een heel andere indruk: sober, minder graven, vrij grijs en kil allemaal. Met de paraplu in de hand trachten we toch nog een blik op te vangen van dit kerkhof. Het is wel mooi maar heel anders… tegenwoordig doet het ook meer dienst als herdenking- en informatieplaats.

We willen perse nog naar Saint Mère Eglise… dus… omdat dit nog een heel eind rijden is moeten we voortmaken.

Als oud-parachutist moet Eric de valschermspringer die aan de kerketoren hangt gezien hebben dus weile weg… Eenmaal in Saint Mère Eglise is de "Cérémonie Protocolaire" juist gedaan en hebben we wat meer plaats om onze wagen te parkeren.

We lopen dadelijk naar het Musée Airborne want om 18u30 sluit dit (en we zijn al laat)… we lopen door de 2 buildings. Het eerste gebouw is in de vorm van een parachute. Hier kunnen we een echte Waco-glider bewonderen. Dit is een soort zweefvliegtuig dat ongeveer 14 man kon droppen (zonder geluid te maken). In het 2de gebouw staat een echte Dacota (C-47 vliegtuig). Dit vliegtuig dropte de parachutisten en trok de Gliders omhoog op 6 juni 1944. Heel het museum staat in nagedachtenis van de para-troupers en hun invasie… Na een korte filmvoorstelling is het tijd om het museum te verlaten en gaan we richting kerk om "privat Steel" (soldaat Steel) te zien hangen. Om de invasie te steunen werden op de ochtend van 6 juni meer dan 15000 Amerikaanse parachutisten gedropt in en om het wegenknooppunt van St-Mère-Eglise. Daarbij bleef 1 Amerikaan aan de kerktoren hangen "Soldaat Steel". 2 Dagen heeft hij zich voor dood gehouden om zich dan uiteindelijk toch te moeten overgeven…. Allé vooruit, een foto van de "pop" en wij kunnen terug richting auto. Ondertussen hebben ze hierboven de waterpoorten open gezet en het valt met bakken naar beneden… Maar wie geeft hier iets om... het is al laat en we moeten sowieso terug naar het hotel…

Het was een geweldig leerrijke dag met verschillende indrukken en veel informatie! Super!

Morgen is het alweer gedaan en moeten we naar huis. Onze short-trip zit erop…