Zondag 21 November:

Verblijf op Koh Totang.....

We zitten nu in Thailand (Trat) na een vermoeiende tocht en 2 dagen vol avonturen... Maar laat ik beginnen bij het begin:

We vertrokken vrijdag middag om 13 uur met de ferry vanuit Sihanoukville naar Koh Sdach. Wij waren de enige toeristen aan boord! Iedereen (een 20-tal reizigers op een boot waar gemakkelijk 100 man op kan zitten) had ons in de gaten alsof wij een toeristische attractie waren. Alles werd aan boord gesleept: de bagage van 4 Belgen, groenten en fruit, een levende big in een plastieken mandje, een schotelantenne, verschillende geroosterde varkens, .... heel de binnencabine rook naar fruit en mint. De airco werkte uitstekend en al vlug vielen onze ogen toe. Na ongeveer 2 uur varen zouden we in Koh Sdach toekomen. De prijs was inderdaad 20 USD per persoon (ook voor de Cambodjanen, wat toch wel veel geld is...). Na ongeveer 1u30 varen komen we in een storm terecht, niet normaal. Je kon niets meer zien door de vensters... hopelijk zou het stoppen met regenen als we moesten uitstappen.... Maar neen, het regende pijpestelen als we van de boot moesten. Omdat James, de verantwoordelijke van duikcentrum Koh Kong Divers nog niet op de pier stond, vluchtten we de huiskamer binnen van een drijvend huis. Druipnat, onze koffers doorweekt en wij met de regenjas aan, zo stonden we daar "mooi" te wezen... Het was warm en iedereen bekeek ons alsof we van een andere planeet kwamen. Na een half uur was James er nog niet. Nu begonnen we toch wat ongerust te worden. Dit was de eerste afspraak die geregeld was via internet met een Europeaan en het liep al dadelijk fout. De Koh Sdach-bewoners hadden lol in ons en snapten niet wat wij "hier" in hemelsnaam kwamen zoeken. Als we vertelden dat we naar Koh Totang moesten, bekeken ze ons nog ongeloofwaardiger... "Nobody there" only "Nomad's place"... yep, da wisten we... Na ongeveer een uurtje kwam een duikboot aanpuffen... Hi, sorry I am late... the storm....

Wij aan boord met al onze bagage, richting Koh Totang. Het was al bijna 16 uur als we toekwamen op het "eco-iland". We werden begroet door Karim en Arianne, de eigenaars van Nomad's place. Zij wonen hier al een 4-tal jaren. Zij verlaten het eiland tijdens het regenseizoen en als het terug november wordt komen zij terug. Zij hebben dan de handen vol met alles te herstellen want de termieten maken heel wat te bakken tijdens zo een regenseizoen. Al hun hutten zijn uit bamboe opgetrokken omdat zij voor betonnen woningen vergunningen nodig hebben.... De pier waar we aanleggen werd al flink hersteld en binnen de kortste tellen staat de plaatselijke bevolking (ne man of 4-5) klaar om te helpen met de bagage. We werden naar de keuken-living-ontvangstruimte geleid en daar maakten we uitgebreid kennis met het koppel Karim en Arianne (de eigenaars) en Didier en Vivianne (een koppel uit Zwitserland dat speciaal elk jaar opkomt om na de regenperiode te helpen met het herstel van het eco-resort). Karim toonde ons vlug het resort. Je kan duidelijk zien dat ze tot het moment dat wij kwamen gewerkt hebben om alles in orde te krijgen: de bomen zijn gesnoeid, de bedden vers opgemaakt, de paden gehakt, de steiger hersteld, de duikboot geverfd... Hij liet ons de 2 hutten zien waar wij in zouden overnachten: één gelijkvloerse met een dubbel bed, met zicht op zee. Geen airco, geen licht. Alleen maar bamboe.... de 2de hut is er één met een verdieping (zeer steile trappen om de nek te breken!) en geen licht of airco (wel zicht op zee!) en alles in bamboe.... Van de hutten gaan we naar de toiletten: een houten plank met daarin 2 gaten met hieraan een emmer. Geen afvoer of stromend water. En enkel een gordijntje als deur (en weer: zicht op zee :-) ) De inhoud van de emmer wordt gecomposteerd door hierover na gebruik van het toilet een hoopje zagemeel te strooien.... hoe primitief kan je wonen!!!! De douchen waren geweldig :-( een bamboe hut met daarin een grote vergaarbak regenwater. Met aan de zijkant een emmertje om water te putten ... ijskoud water wel te verstaan! Probeer maar eens je haren te wassen met ijskoud water...brrrr, niet te doen. We bekijken elkaar met argusogen; Dit is niets voor ons... echt niet! We houden van de natuur maar zo "eco" zijn we nu ook weer niet.... Terug aangekomen in de eetkamer (ook met zicht op zee en volledig in bamboe) legt Karim ons de lampen uit. Hier is geen stroom dus ook geen licht na zonsondergang. We zouden dus zaklampen moeten gebruiken die overdag geladen worden met zonnepanelen... ook dat nog! We overlegden kort en besloten vandaag te blijven en morgen te duiken. Daarna zouden we zien. James had nog graag vandaag een duik gedaan maar de zon is ondertussen bijna onder en het gaat een nachtduik worden... neen dus. Morgenvroeg zouden we om 7 uur vertrekken want de duikplaats ligt op 2 uur varen van dit eiland. Snappen wie dit snappen kan. Je bent zolang onderweg en dat moet je nog 2 uur varen eer je op de duikstek bent.... niet normaal. Hopelijk is het de moeite... Na een korte nacht... want de zon staat hier al vroeg op en met alleen een muskietennet en de deur de hut wijd open ben je al zéééeeer vroeg wakker - als je al geslapen hebt :-( stonden we om 6u 30 in de ontbijtruimte. We aten zelfgebakken brood en voor de verandering maar weer eens een eitje! We gingen richting boot en daar stond al ons materiaal al klaar om te duiken. Ton (die wij Tommeke) doopten was onze kapitein en Vivianne zou meegaan om te duiken. En James... die ging de oppervlaktebeveiliging doen. We moesten nog eerst langs Koh Sdach om te tanken en de lunch en het water te gaan halen. Dit betekende weer een half uur vertraging. Uiteindelijk waren we weg ... om 8 uur ongeveer!? We vaarden terug voorbij ons eiland om dan voor een tocht van ongeveer 2 uur de open zee op te gaan naar Condor Reef. De zee was vrij kalm en de lucht open, gelukkig. We voeren tegen een gezapig tempo en tegen 10u30 waren we daar. We vroegen naar ons lood. Wat bleek, James was stomverbaasd dat wij zoveel lood nodig hadden! Wij duiken met onze 3mm maar met lange mouwen en pijpen en blijkbaar had hij niet genoeg lood bij :-(

We verdeelden het aanwezige lood ... dit zou té weinig zijn, wisten wij dadelijk. Met Vivianne op kop, die haarzelf "opofferde" en zonder wetsuit ging duiken (moedige dame) sprongen we een hopelijk mooie duik tegemoet. We hingen aan de lijn en op "ready? Go!" daalden we af... of we probeerden dat tenminste. Dit lukte van geen kanten: Gerda was veel té licht en ook ikzelf en Eric raakten enkel met eendenduik beneden. Dit was geen doen! Wij terug aan boord op zoek naar lood. Niks te vinden :-( Dikke fout van James! Gerda liet het duiken voor wat het was en haar lood werd verdeeld over Eric en mezelf (Vivianne nam voor alle zekerheid ook nog maar een extraatje mee). We lieten ons voor de 2de maal zakken en vielen eigenlijk op één groot stenenveld. We daalden rustig af. Het zicht was zeer goed... 30m en ook de temperatuur viel super mee... maar: geen of zeer weinig koraal. We volgden Vivianne en gingen tot een maximale 15m diepte. Tussen de blokken zaten ontzettend veel murenen en die hadden precies nog nooit nen duiker gezien. Ze kwamen ver uit hun kot en bekeken ons net zoals wij hen. Enorm veel egels en een foto trekken was niet zo evident zonder hun lange stekels te raken. Ik was blij mijn eigen duikpak aan te hebben met lange pijpen en armen, zo was ik toch iets beter beschermd. We doken verder en we zagen enorme anemonen in de mooiste kleuren maar weinig of geen clownvisjes.. Heel wat vis maar niet zo erg veel gekleurde... neen, het was niet wat wij er ons van voorgesteld hadden. Na een dik uur stijgen we op waar Gerda, James en ons Tommeke op ons zaten te wachten. De 2de duik zouden we hier ook doen maar dan richting westen. Na ongeveer 1 uur oppervlaktetijd doken we terug onder. Er zat iets meer stroming en deze dreef ons weg van de boot. Tijdens deze duik zagen we minder murenen maar toch wel enkele leuke scholen vis: fel geel gekleurde die in een grote school voorbij trokken. Tijdens deze duik stootten we op stenen onder water die hier precies nauwkeurig gestapeld waren door de mens. Precies de tempels van Ankor Watt. Dit had wel iets speciaals, zeker met al de vissen die erdoor zwommen. Nog heel wat naaktslakken en wat grote schelpen die gevaarlijke (dodelijke) vuurpijltjes afschieten en heel speciaal: een schelp die haar eieren aant afzetten was tegen de rotswand. Nogal wat blauwgestipte stingray maar voor de rest, geen octopussen of haaien of iets dergelijks. Het was nogal "gewoontjes". We hebben ons zeker geamuseerd maar om hier 2 uur voor te varen???? Na ongeveer 70 minuten verschenen we terug aan de oppervlakte en onze maag liet ons weten dat we dringend toe waren aan de noodles met chicken (onze lunch). James wou binnenvaren en dan op ongeveer één uur van ons eiland nog een derde duik doen maar de Goden beslisten hier anders over.... tijdens het naar huis varen begon de motor hevig te ronken en rook kwam uit het motorcompartiment! Het zal toch weer niet waar zijn? Ligt het aan ons... of aan de Cambodjanen??? We beginnen ons serieus vragen te stellen! Tommeke kroop tot tegen de motor en hij had al vlug door dat een slangetje lekte en dat de motor daardoor water verloor zodat de koeling niet optimaal was. Het slangetje werd voorlopig hersteld met tape (zoals alles hersteld wordt in Cambodja) en wij terug in een slakkengangetje naar ons eiland. Geen 3de duik dus... je zag het gezicht van James veranderen. Dit viel voor hem dik tegen. Hij had gedacht vandaag 3 duiken met de Belgen te doen omdat hij gisteren niet had kunnen duiken en dus nu ook weer niet... stoem hé?!

We deden er bijna 3 uur over om tot in Koh Sdach te geraken. In het drijvende dorpsmagazijn werd naar en vervangstuk gezocht en wij... wij dronken ondertussen een lekkere frisse pint, puur van den dorst! Na 1 uur wachten was het pikkedonker en we voeren naar huis met het wisselstuk bij de hand. Straks zou Tommeke dat op het eiland maken maar eerst moesten we maken dat we er waren want Karim en Arianne zouden vreselijk ongerust zijn...

We werden begroet door Nomad, de hond van het koppel op Koh Totang en na onze wilde verhalen werden vlug de foto's doorlopen. Een uurtje later stonden we koud water te scheppen in het donker... Brrr.... dit was echt niets voor ons... hier zijn we té oud voor geworden!!! We werden verwacht aan de tafel voor een soort bufet met heel de groep. Van menukeuze was geen sprake: eten wat de pot schaft!!

James haalde aan dat we de dag erna even vroeg zouden moeten vertrekken als vandaag wilden we proberen van 3 duiken te doen. Wij trokken hier niet aan. Weer zo ver varen voor hetgeen wat we vandaag gezien hebben?? Ik denk het niet.... We spraken af dat we dichterbij zouden willen gaan duiken en later wilden vertrekken. Oké. Vertrek om 7u30 dan???

Wij met ons zaklamp richting hut, onder ons muskietennet, lamp uit en .... proberen te slapen. Dit was niet eenvoudig met die warmte en de ruisende zee op de achtergrond. Dan spreek ik nog niet van Nomad die zijn "hondskuren" had en elk loops teefje van het eiland achterna huilde om toch maar aan zijn trekken te komen en van de kippen en de haan die vonden dat 4u30 uur een mooi uur was om op te staan of de vissers van het eiland die zo broodnodig om 5 uur moesten uitvaren om te gaan vissen in hun prut-prut-bootjes...

Midden in de nacht kregen we ineens het lumineuze idee om in plaats van morgen te gaan duiken, dit eiland één dag vroeger te verlaten en koers te zetten naar Trat. Het zou sowieso een hele opgave zijn om in Koh Kong (het vasteland) te geraken want volgens Karim was de weg van Koh Kong naar de weg van Sihanoukville-Thaise grens niet met en auto bereidbaar. Wegens de overvloedige regenval was deze weg veranderd in een modderpoel en we zouden 4 rivieren moeten oversteken om tot de hoofdbaan te geraken... geen doen. Tweede optie was terug naar Sihanoukville met de Ferry en van daaruit met een mini-van in ongeveer 10 uur tijd naar de Thaise grens in het Westen. Deze optie zou ons veel geld kosten want het "waterfestival" was overal bezig in Cambodja en de prijzen voor prive-vervoer rezen de pan uit. Derde optie was dat James ons met de boot naar Koh Kong zou varen (ongeveer 5 uur varen) tegen een schandalige prijs van 200 USD (voor 4 personen).

Er zat niets anders op dan zijn voorstel te aanvaarden omdat dit ons dichter bij de Thaise grens zou brengen en we net al uit Sihanoukville kwamen.... Normaal gezien zouden we dan de dag erna vertrekken en vandaag nog duiken maar na kort overleg met Roger en Gerda waren we overtuigd van vandaag nog te vertrekken en het duiken te laten voor wat het was... daarnaast is dit eco-resort echt niets voor ons...

Aan de ontbijttafel hebben we dan James op de hoogte gebracht van onze plannen. Hij was absoluut niet te spreken over onze beslissing: we gingen vandaag toch 3 duiken doen en we hadden geboekt bij hem en hij had andere mensen moeten afzeggen en hij had heel de ochtend rondgevaren met de boot om midden op zee onze flessen te vullen met een draagbare compressor (om ons niet wakker te maken) en... en.... natuurlijk veel redenen om ons daar te houden maar onze beslising was genomen: wij vertrokken vandaag en of hij ons kon brengen met zijne boot???

Oké, vlug opgeruimd. Afscheid genomen van iedereen en weile weg... naar de bewoonde wereld :-)

De bootreis viel al bij al mee (geen regen!) en prachtige kustlijnen. Op het einde van de rit voer James nog langs het Nationale Park in Koh Kong om ons de mangroven te laten zien. Supermooi! Als we er bijna waren... je gelooft het nooit: regen.... gietende regen. We waren zeiknat als we toekwamen in de haven en in het restaurant van James en zijn vrouw. Even opdrogen en een taxi regelen richting Border. We zouden proberen van vandaag nog in Trat (Thailand) te geraken. Ik had daar een resort geboekt via internet maar we waren nu een dag te vroeg. We zouden proberen of er plaats was en dan bleven we daar eventueel 2 nachten ipv maar eentje op onze weg naar Bangkok. We passeerden de Cambodjaanse grens vrij vlot en vonden al snel een taxi die ons naar Trat ging voeren. Op weg naar Trat passeerden we het hotel Golden Cliff Beach Ressort. We deden de chauffeur stoppen en gingen navragen. Yep, er was plaats en ja, ze wisten dat we normaal morgen pas zouden komen. Of we een duurdere kamer wilden voor dezelfde prijs??? Ja, wie wil dat niet? Zouden ze gezien hebben dat wij hieraan toe waren :-) of wat was de reden? We zouden het vlug weten....

Na een heerlijke "warme" douche in een zeer mooie hotelkamer met airco en licht :-) stonden we klaar om te gaan eten in het hotel. Het licht viel uit.... tja... de wet van Murphy zeker? We kwamen niet bij van het lachen... overal waar we paseren gaat er wel iets kapot of valt er iets uit!

Wat blijkt? We zaten helemaal alleen in dit zeer mooie grote resort! Een compex waar makkelijk 150 gasten terecht kunnen met een prachtig zwembad en zeer mooie tuin. Alles perfect onderhouden, alles kraaknet! Wij helemaal alleen... Daarom kregen we de mooiste en beste kamers! Nu aan ons niet gelegen... wij vonden het prima! We werden bediend als koningen en alles werd gedaan om het ons gemakkelijk te maken. We voelden ons hier dadelijk thuis en als we terugdachten aan het eco-resort op Koh Totang lagen we dubbel van het lachen: wassen met een bekertje koud water, wc met zagemeel, geen licht en geen airco... lang leve Golden Beach Clif Resort!

Na een heerlijke nachtrust besloten we een kijkje te nemen in Trat. Hier moeten we morgen de bus nemen naar Bangkok. Ook dit was eenvoudig: met en taxi naar het busstation. Even informeren en van daaruit naar het centrum van Trat. We hebben hier de hele dag wat rondgelopen en sprongen 's avonds in een heerlijk zwembad... nog steeds moederziel alleen....

Morgen vertrekken we dus voor onze laatste dagen vakantie...naar Bangkok.