Zonnebloem en vliegjes.
Het Abel Tasman park is het kleinste natuurpark in Nieuw Zeeland. Het heeft zijn naam natuurlijk te danken aan Abel Tasman die hier in 1642!! met zijn boot de baai binnen kwam zeilen. Abel had al wat meegemaakt op zijn reis en hoopte hier een rustig plekje te vinden.
Toen hij naar de kust keek zag hij een groep mannen die een gek dansje aan het doen waren en door zijn verre kijker zag hij duidelijk dat ze hun tong naar hem uit staken. Abel, niet vies van een grapje zei tegen 4 van zijn bemanningsleden:"pak de sloep, neem wat spiegeltjes mee en laat ze in de spiegel kijken dan zien ze hoe lelijk ze zijn". Deze truc werkte in Indonesië en zuid Afrika dus waarom niet hier?
De sloep vertrok richting de gek dansende mannen en Abel keek door zijn verrekijker. Daar zag hij tot zijn ontsteltenis dat de 4 mannen direct aan een spies werden geregen. Hij riep naar zijn stuurman, ligt het anker! Volgens mij komen we ongelegen. De stuurman mormelde nog iets van:"toch ziet het er best aardig uit daar". Maar Abel gaf aan geen mensen meer te willen verliezen. Ons ben zunig! riep Abel. Waarna de stuurman opperde het land dan maar Nieuw Zeeland te noemen. En zo geschiedt. Zo genoeg onzin.
Het Tasman park is bekend voor zijn baaien en heldere water. Er zijn geen wegen in het park zodat het park alleen via hikes en met de boot bereikbaar is. Ik besloot een boot tocht te maken en me te laten afzetten op een strand in het park. Dan zou ik een tocht lopen van 20 km waarna een andere boot me op een bepaalde tijd weer zou oppikken. Zo gezegd zo gedaan. Om 8 uur moest ik klaar staan bij de boot. Hier ontmoete ik andere Hikers die de zelfde tocht zouden lopen. Ik bedacht me dat het opvallend stil was. Net op dat moment stopte er een bus. Eerst ging de bagage deur open en er werden een kleine 40 rolators uitgeladen. Hierna duurde het een half uur voor de bus leeg was en de boot vol. Ik kreeg direct het Zonnenbloem gevoel. De reis kon beginnen.
De dag ervoor had het voor het eerst sinds tijden de gehele dag geregend en had een storm de kust geteisterd. Nu was het mooi en zonnig en in de baai zag de zee er grauw maar redelijk rustig uit. Dit veranderde direct nadat we de baai uit vaarde. Al snel vlogen de rolators alle kanten op. En het duurde niet lang voordat de eerste zonnebloem over de reling hing om zijn zonnepitten aan de zee toe te vertrouwen. Ik zelf had er niet veel last van. Waarschijnlijk heeft mijn fisherment friend verslaving als bij effect dat je er goeie zeebenen van krijgt. Na een uur werden de Hikers op het strand afgezet.
Vooraf bedacht ik nog of 20km niet een beetje overdreven zou zijn. Maar na een goed gesprek met mezelf kwam ik tot de conclusie dat zo een jonge god dat makkelijk aan moet kunnen. Met 2 dingen had ik echter geen rekening gehouden: 1. De hoogte verschillen. Al
direct moesten we een aantal kilometer berg op, zodat een kilometer als drie dubbel voelde. Er was echter een nog veel groter probleem. 2. Sand flies!! Deze kleine vliegjes nemen je terplekke te grazen als je ook maar even stilstaat. Ze geven jeukbulten die je weken voelt. Stilstaan en even uitrusten is dus niet mogelijk! Het gaf mij de mogelijkheid tijdens mijn martelgang enkele vloekwoorden op te poetsen. En de vliegjes alles te verwensen. Tot het moment dat ik me bedacht dat het opvallend is dat ze vooral voorkomen in al de mooie natuur parken. Dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat ze super nuttig zijn voor het behoudt van de natuurparken. Want een boom omzagen en huizen en shopping mall's bouwen is hier onbegonnen werk. De houthakker zou na de eerste boom net als Abel rechtsomkeert maken.
Doordat de vliegjes me zo opjaagde was ik veel eerder bij de plek waar de boot mij zou oppikken dan verwacht. Er reste me niets anders dan enkele kilometers aan mijn tocht toe te voegen. Stil staan was namelijk geen optie.