Een van de moeilijkste dingen van reizen vind ik dat ik er soms niet kan zijn voor de mensen waar ik om geef. Zo is de vader van 1 van mijn beste vriendinnen overleden. Dat zijn de momenten dat ik wilde dat ik even naar huis kon vliegen!

We zijn nu in een plaatsje net onder Hanoi genaamd Ninh Binh, waar we fietsen hebben gehuurd en een geweldige dag hebben gehad tussen rotsen/bergen/tempels; foto's volgen. We reizen van Zuid- naar Noord Vietnam en hebben nu dus het grootste deel gezien. Elk plaatsje heeft iets boeiends en de mensen zijn enorm vriendelijk.

Na mijn vorige bericht kwamen we terecht in een plaats die de meeste toeristen overslaan, Qui Nhon. Voor het eerst sinds ik op reis ben voelde ik dat ik op een plaats was waar mensen mij vreemd aankeken omdat ze bijna nooit Europeanen zien. Het was eigenlijk een heel fijn gevoel omdat het dan meer op een echt avontuur lijkt dan wanneer je het gevoel hebt dat je meeloopt in een parade-Lonely-Planet-aanbidders (waar we ook weleens schuldig aan zijn) door alle touristische hotspots. We aten 1 keer bij een kraampje aan de straat en 2 vrouwtjes haalden er 2 krukjes bij en wezen dat we erop moesten gaan zitten. Er volgde een erg onduidelijk gebarentaal gesprekje maar het was voor het eerst dat mensen ons zo boeiend vonden dat ze vergaten ons af te zetten. Ook in Vietnam wil iedereen geld van je...In ieder geval; de vrouwen vonden het raar dat ik nog niet zwanger was (?) en dat we niet op huwelijksreis waren. Ze keken me ook zo nieuwsgierig in mijn ogen aan dat ze andere mensen erbij riepen die vervolgens ook in m'n gezicht kwamen kijken...

Ik vind het rot om toe te geven maar na een paar dagen rond gelopen te hebben in een stadje waar bijna niemand Engels sprak, op onverharde modderpaadjes te hebben gewatertrappelt en Vietnamees eten te hebben gegeten (terwijl je niet weet wat je besteld), is het ook weer fijn om in een touristischer plaatsje aan te komen. Je weet gelijk wanneer er een bus gaat en hoeveel mailtjes je ontvangen hebt.

We zijn in Na Trang naar een soort attracktiepark gegaan. Met een kabelbaan wordt je naar een eiland gebracht waar een waterpark, bioscoop, gamehall, pretpark, strand en aquarium aanwezig waren. Omdat het een doordeweekse dag was en veel toeristen hier blijkbaar niet vanaf wisten (wij hoorden het ook via via) was het park op een paar mensen na, leeg! Het voelde geweldig om in een park te zijn waar je in Nederland de helft van de tijd door brengt in de wachtrij. Davy rende, vooral in het waterpark, als een 15-jarige met iets teveel suiker op ;-) Helemaal gelukkig. Ik probeer een filmpje up te loaden waar je zal zien wat ik bedoel.

Hoi An is een plaats waar ik al een tijdje naar uit keek omdat ik erover gelezen had en anderen over had gehoord. Het is een oud stadje waar alles nog in oude staat is gebleven, heel ydilisch en mooi om te zien.

We hebben een nachtbus genomen om zo een overnachting in een hotel te besparen. Ik had alleen te laat door dat ik naast het wc-deurtje lag!!! Ik heb er nooit bij stil gestaan hoe intens & doordringend de geur van urine is. Ik heb het in ieder geval een paar uur mee mogen maken, zelf met een sjaal op m'n gezicht wende ik niet aan de geur...het is niet altijd feest he.