De weg van Copacabana naar La Paz is prachtig. Het is ongeveer 4 uur rijden met de bus inclusief een overzet van een kwartier over een smal stuk Titicacameer. De bus werd trouwens overgezet op een soort vlot met buitenboordmotor, terwijl de passagiers in bootjes verscheept werden.

Het landschap veranderde stillaan van heuvelachtig met vergezichten in iets stedelijks: eerst een soort lemen hutten, dan onafgewerkte, bakstenen huizen, en hoe dichter bij La Paz hoe beter ze afgewerkt zijn, en hoe meer verdiepingen de huizen tellen. Blijkbaar worden huizen op zo'n manier gebouwd dat er later nog altijd een verdieping of 2 kan opgezet worden.

En dan plots, aaah en oooh op de bus. Ik begrijp eerst niet goed wat er gaande is, maar dan krijg ik een uitzicht op 'downtown' La Paz wat alle verbeelding tart. El Alto, de slums waar je de stad binnenrijdt, ligt net zoals het Titicacameer op 3800 meter hoogte. De rest van de stad echter, ligt verspreid tussen de 3800 en de 3000 meter hoogte, een verschil van maar liefst 800 meter, en dat zorgt voor spectaculaire zichten. Hier wonen niet de armen, maar wel de rijken downtown, waar er beduidend meer zuurstof is en het dus aangenamer leven is.

Ik voelde me onmiddellijk op m'n gemak in La Paz. De sfeer is relax, niet opgefokt, het weer was toevallig redelijk zonnig en ik was er in goed gezelschap. Samen met de japanse Yui heb ik de stad verkend, en enkele van de 'miradors' bezocht die de stad rijk is.

Wat ik niet wist is dat deze japanse van geen kleintje vervaard is. Ze stelde me voor om de 'Camino del Muerte' per fiets af te dalen. "I'm not into kamikaze", vertelde ik onze samurai, maar goed, na een paar pinten stemde ik toch in.

De tocht werd georganiseerd door een aantal jonge Bolivianos die het Engels goed machtig waren, dus dat gaf vertrouwen. We startten ergens een 60 km buiten La Paz op een hoogte van 4700 meter, in de wolken en goed koud. De eerste 20 km zijn geasfalteerd, makkelijk dus. Ik kom er snel achter dat gewicht een positief effect heeft op de snelheid bij een afdaling op de fiets. Alle Peruviaantjes, Boliviaantjes, Chileentjes en Japannertjes zijn al snel uit mijn achterzicht verdwenen. De enige die ik niet te pakken krijg is die gids, die zal vroeg gaan slapen zijn, de dag ervoor. Anyway.

Bij het remmen voor de eerste halte merk ik dat mijn achterwiel schudt en trilt. Ik stop en ik zie dat die achterrem nog maar met 1 boutje vasthangt. In een flits zie ik mezelf zonder remmen een ravijn induiken. Snel van fiets wisselen, iets eten, en dan het echte werk: de Camino del Muerte, 42 km grind- en modderpaden downhill, die achterrem komt nog goed van pas.

Dit stuk weg werd tot een jaar of 2 geleden gebruikt door vrachtwagens en bussen. Op de foto's kan je zien wat ik bedoel. Jaarlijks gebeurden hier, vooral in januari en februari (het regenseizoen) verschillende dodelijke ongevallen. Ook nu kwamen we stukken tegen waar de weg letterlijk weggespoeld was, en waar we te voet over het puin voort moesten. Nu is er gelukkig een alternatieve route aangelegd, maar dit pad is nog altijd open voor alle verkeer. Als fietser is het dus uitkijken geblazen bij elke bocht.

Los hiervan is die afdaling iets unieks, we passeren onder watervallen door, rijden door bergbeekjes en stoppen op overhangende kliffen. Check de foto's!

Een uur of 2 later houden we halt op 1200 m hoogte: het einde van de rit. In enkele uren hebben we een hoogteverschil afgewerkt van ongeveer 3500 m. Plots is het tropisch warm en is het vergeven van de muggen. Nog even iets eten, een duik in het plaatselijk zwembad en dan 3 uur rijden, terug naar La Paz.

Een deel van de foto's kan je nu al bekijken, maar de filmpjes en de rest van de foto's plaats ik later online.