Sabaidee! Oftewel weer hallo, maar nu in het Laotiaans (als dat een woord is). Vorige keer stonden we op het punt om de Mekong rivier over te steken naar Laos. Na het 'uitchecken' in Thailand gingen we met een bootje naar de overkant om daar ons Laotiaans visum aan te vragen. Dit ging verbazend snel. De munteenheid in Laos is KIP en voor het eerst en waarschijnlijk de laatste keer (we hopen natuurlijk van niet) zijn we miljonair. 1 euro is namelijk 10.000 KIP en als je een paar honderd Euro pint, bent je dus in Laos al gauw miljonair. De route van Stray is iets aangepast, omdat er landverschuivingen plaats hebben gevonden op de route. Dit komt omdat het regenseizoen is. In plaats daarvan hebben we drie dagen met een Slow Boat gereisd, een lange, smalle boot waar ze heel veel mensen op proppen. Wij zaten met onze groep in de lengte en zaten nogal klem. Niet echt een comfortabele reis dus, maar wel een erg mooi uitzicht op het Laotiaanse landschap. Na de eerste dag verbleven we in een dorpje langs de Mekong.

Na de tweede dag hadden we een zogenaamde 'Homestay'. Iets waar we wel een beetje huiverig voor waren. Je slaapt tenslotte niet elke dag bij andere mensen in huis en zeker niet bij mensen die een heel andere cultuur en gewoonten hebben en eigenlijk nogal ouderwets leven. Daar aangekomen hebben we een rondleiding door het dorp gekregen en voor het eerst sticky rice (plakkerige rijst) gegeten. De mensen in Laos eten dit elke dag bij hun groenten en vlees. Dit keer dus geen stokjes, maar met je handen eten. In het dorp hadden ze redelijk normale huizen, alleen aan de binnenkant is het voornamelijk kaal. Geen tafels of stoelen, gewoon op de grond zitten. Er is geen douche, maar een grote bak water, waar je door middel van een paar emmertjes water jezelf kon wassen. Het zag er allemaal niet erg hygienisch uit en we hebben de douche maar een keer overgeslagen. Bij anderen hoorde we dat er vissen in de bak zwommen. Deze schenen de bacterien uit het water op te eten. We vonden het een beetje raar om bij ons gastgezin te zitten, aangezien we totaal niet konden communiceren. We waren dan ook blij toen we aan het gezamenlijke diner konden. Vooraf moesten we echter aan een ceremonie meedoen. We moesten om een soort altaar zitten en een man begon iets te prevelen om de boze geesten weg te jagen. Ze geloven ook dat als je ziek bent, dit komt omdat je bijvoorbeeld een boom hebt omgehakt waar een geest in woonde. Je wordt dan ook door de plaatselijke heks genezen, in plaas van in het ziekenhuis. Heel bizar. Na het gebed van de man, kregen we een mandje met eten, dat we op moesten eten. Een handje sticky rice, een ei en een koekje. En niet te vergeten een shotje Lao Lao. Lao Lao is de whiskey van Laos. Je moest echter een even aantal shotjes nemen, anders bracht het ongeluk. Niet echt fijn 2 shotjes whiskey op je lege maag, maar goed. Het eten daarna was eigenlijk best lekker. Er kwam een pot rijst op tafel waar water bij werd gegooid. Dit was een rijstwijn. Best lekker, ware het niet dat ze continue aan het aandringen waren om meer te drinken. Na het diner hebben we nog even gezeten en hebben sommige nog wat shotjes Lao Lao genomen. Ons bed was opgemaakt, op de grond met een klamboo eromheen. Eigenlijk hebben we daar best lekker geslapen. Het was een aparte ervaring, maar erg leuk om een keer mee te maken.

De derde dag kwamen we aan in Luang Prabang, waar we voor 5 dagen zijn gebleven. Samen met twee andere stellen, die dezelfde route als ons volgen. Een stel komt uit Ierland en het andere uit Engeland. Jullie begrijpen dat ons Engels met sprongen vooruit gaat. Zo blijkt 'kies mijn kant' in het Engels op iets heel anders te lijken, namelijk 'kiss my c*** .... In Luang Prabang kan je heel goed zien dat de Fransen er zijn geweest. De huizen zijn in Franse stijl gebouwd en het staat daarmee ook weer op de wereld erfgoed lijst. Verder kan je daar overal baquetes halen, maar ook kaas van La vache que rie. Een erg mooi plaatsje, waar het wel ontzettend heet was. Er was een grote nachtmarkt, waar we o.a. een soort van poffertjes hebben gegeten. 'S avonds hebben we vaak bij Utopia gezeten, een relaxte bar aan het water, waar je niet zit maar ligt. Daar hebben we op een avond heel mooi de bliksems kunnen zien.

Midden in de stad ligt een berg, Phou Si mountain (ook wel uitgesproken als p**** mountain). Vanaf deze berg hebben we een prachtige zonsondergang gezien en de stad van bovenaf kunnen bekijken.

Luang Prabang staat bekend om zijn watervallen en daar zijn we dan ook heen geweest. De eerste was de Kang Sue, deze lag alsnog 30 km van de stad af. Allemaal kleine watervallen, waardoor er een soort van zwembaden ontstaan en.. super mooi helder blauw/ turquoise water!! Uiteraard hebben we in de watervallen gezwommen, wat wel enorm koud was. Het volgende natuurlijke zwembad had een touw, waardoor de jongens Tarzan konden spelen. Aan het eind van de kleine watervallen was een hele grote waterval. Je kon hier helemaal omhoog klimmen, wat op zijn zacht gezegd nogal avontuurlijk was. Erg stijl en glibberig en niet echt bepaald een pad. Eenmaal boven stond je gewoon echt op de waterval, alleen een hekje hield je tegen om er niet vanaf te vallen. Zoiets had in Europa niet gekund. Op de terugweg is Nadine nog door een spin in haar teen gebeten (ik heb me in kunnen houden, niet hysterisch te doen:p). Gelukkig niks aan overgehouden. Erg leuke en avontuurlijk dag dus.

Verder zijn we nog uitgeweest in Luang Prabang, eerst hebben we tot 11 uur in Utopia gezeten. De bars gaan hier om 11 uur dicht. Toen zijn we met de tuktuk naar de plaatselijke discotheek geweest. Niet te lang, want deze ging al om half 1 dicht. Daarna zijn we wezen bowlen. Dat schijnt hier heel normaal te zijn, dat je na uitgaan nog even gaat bowlen. Erg leuk en we zijn zelfs eerste en tweede geworden. Maar ook het bowlen ging vroeg dicht, 2 uur. Het was dus een erg korte nacht uit, maar wel weer iets totaal anders dan thuis. Verder zijn we nog wezen kayaken en hebben we de andere waterval Tad Sae gezien. Een soortgelijke waterval, maar dan iets kleiner.

Vandaag zijn we naar Vang Vieng getrokken, een busreis door de bergen, wat een erg onaangenaame reis was. Hier aangekomen zijn we gaan doen, waar Vang Vieng bekend om staat: TUBEN. Met een band de rivier op. Het schijnt altijd een echte feestboel te zijn, maar het echte tuben is sinds kort gesloten. Dit omdat er te veel drank en drugs gebruikt werden en er mensen zijn overleden in de rivier. De bars aan de zijkant waren dus gesloten, maar je kon nog steeds met de band de rivier af. De stroming was matig, dus we gingen niet heel erg snel. Toch wel een leuke ervaring, ook al was het niet het party tuben wat het ooit geweest is. Morgen gaan we rots klimmen! See you later!