Onze tocht in Laos begint op de slowboat. Wij lazen van te voren de bankjes behoorlijk hard zouden zijn, maar we hadden de mazzel dat ze nu autostoelen in de boot hebben gemonteerd. Deze zitten prima maar is wel een vreemd gezicht op een boot. Vandaag varen we 7 uur over de Mekong River van Huay Xai naar Pakbeng. Deze vaartocht overtrof al onze verwachtingen. Laos is een heel mooi land met zijn groene bergen. Ondanks dat het landschap behoorlijk hetzelfde bleef de gehele tocht, bleven we maar foto's maken. Een landschap die niet gaat vervelen. Langs de Mekong zijn meerdere kleine dorpjes, waarvan er zelfs een hoop waren waar geen weg naar toe leek te lopen. Behoorlijk afgezonderd dus. Langs het water zagen we vissers, kinderen aan het zwemmen en mensen aan het werk met behulp van olifanten. De kinderen gaven soms een heel showtje en trokken dan hun broek naar beneden om een blotenbillendans te doen voor de toeristen. Pakbeng is een klein plaatsje met vooral veel resorts en guesthouses, omdat deze boottocht veel wordt ondernomen door toeristen. Hier zaten we heel chique in een lodge met een prachtig uitzicht. De volgende dag varen we weer ongeveer 7 uur over de rivier verder. Het landschap is nog steeds even mooi en nu onderweg zelfs twee wilde olifanten gezien aan het water! De tocht eindigt in Luang Prabang. Deze stad staat in zijn geheel op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Hier zijn dan ook weer vele tempels te vinden en de omgeving hier is één en al natuur. Wij verblijven hier in een klein guesthouse waar we weer vriendelijk werden ontvangen. In Luang Prabang zijn we een dag naar de Pak Ou Caves geweest. De tocht hiernaartoe deden we weer per boot over de Mekong River en in deze grot staan meerdere Buddha beelden. Ook zijn we naar de Kuang Si waterval geweest. Dit is erg toeristisch, maar ondanks dat wel één van de mooiste watervallen die we ooit hebben gezien. Het begint met één grote waterval en deze loopt verder naar onder met kleine watervalletjes onderbroken door meerdere 'pools'. Hier kan je in zwemmen met een geweldig uitzicht. Bij deze waterval zit ook een bear centre waar meerdere beren worden opgevangen. De laatste ochtend zijn we nog dapper de Phu Si heuvel op gewandeld in de hitte met een goed uitzicht over Luang Prabang.

Vervolgens zijn we met een minivan naar Vang Vieng gereden. Dit is een tocht van 5 uur maar door de mooie omgeving leek dit veel sneller te gaan. Onderweg is vooral natuur, hoge bergen en kleine dorpjes waar je doorheen rijdt. De afstand is niet zo groot, maar in Laos kan je bijna nergens echt hard rijden. Er zijn veel slingerweggetjes en gaten in de wegen. In dorpen loopt alles en iedereen langs de weg. Zo moesten we regelmatig remmen voor koeien op de weg. Vang Vieng overtrof onze verwachtingen. Dit staat bekend als een echte feeststad en hierdoor waren er ook juist een hoop slechte verhalen, omdat er verder niet veel bleek te zijn. De omgeving is hier echter geweldig. Dit plaatsje ligt tussen limestone kliffen en rijstvelden. Ons guesthouse had een mooi uitzicht hierover vanaf ons eigen balkon. We werden in de kamer meteen verrast door twee grote spinnen. Myron stond in de badkamer en had er één in de wasbak en op z'n been. We wisten ook niet zeker of dit gevaarlijke spinnen zijn dus zijn toen maar naar de receptie gelopen voor hulp. De man zag de spinnen en zei vervolgens 'These are not big ones, theses are small ones'. Nadat hij ze gezien had legde hij de bezem weg waarmee hij ze wilden doodslaan en besloot dit met blote handen te doen. Daarna liet hij ze nog zien en legde hij uit dat deze niet eng zijn, omdat ze niet dodelijk zijn. Hij kon namelijk niet begrijpen dat je ook bang van een spin kan zijn als hij niet dodelijk is. Voor ons waren dit toch echt wel heel erg grote spinnen, maar gelukkig zijn we er niet achtergekomen hoe groot de spinnen zijn die hij groot zou noemen. 'S avonds leeft het hier meer als we tot nu toe hebben ervaren in Laos. Hier zijn we in een Ierse pub beland met een eigenaar die 's avonds zelf de livemuziek verzorgde. We waren niet heel erg onder de indruk van zijn gitaar en zangkunsten maar het repetoire was erg leuk en er hing een goede sfeer. De volgende dag hebben we een fiets geregeld en zijn we naar the Blue Lagoon geweest en daar nog een grot ingelopen. De weg hiernaartoe was onverhard. Van te voren vroeg het vrouwtje van de fietsverhuur of we zeker wisten dat we de stadsfietsen wilden en niet de mountainbikes. Wij zien onszelf echter als ervaren fietsers met onze Nederlandse afkomst waardoor we dit niet nodig vonden. Onderweg bleek al heel snel dat ze toch wel gelijk had over de fietsen, maar uiteraard zijn we gewoon doorgefietst op de stadsfietsen. Een hobbelig ritje van 7 km waar we langer over deden als gedacht. Onderweg sprongen er nog twee kleine kinderen bij me achterop die zo slim een stukje meeliften. Op een gegeven moment waren ze vlak bij hun huis waarschijnlijk en sprongen ze weer eraf. Het is opvallend hoe de kinderen hier reageren op de toeristen. Bijna overal waar we liepen werd er naar ons gezwaaid en werden we begroet met 'Hello' of 'Sai bat dee'. Geen idee wat het idee erachter is, maar je voelt je bijna een celebrity hierdoor. De blue lagoon was niet zo mooi als gedacht maar wel lekker verkoelend om hier te zwemmen. Daarnaast hing hier weer een prettig sfeertje en had je hier allemaal loungehoekjes om te zitten. 'S avonds hebben we weer een beetje door het plaatsje geslenterd en wat drankjes gedaan. Verder zijn we hier nog naar the water cave geweest. Hier loopt een kleine rivier door de grot waar je ingaat met een tube (rubbere band) en een koplampje op. Je sleept je hier voort aan de touwen die hier zijn gespannen en sommige stukjes loop je. 'S avonds zaten we gezellig wat te drinken op ons balkon in het guesthouse. We besloten de deur naar de kamer dicht te doen omdat er aardig wat insecten binnen vlogen. De deur sprong vervolgens in het slot. We kwamen hier pas achter toen we iets van binnen wilden pakken. En toen zaten we dus vast op ons kleine balkonnetje. Te hoog om te springen en niemand in de buurt om naar te roepen. Mazzel was dat alle balkonnen met elkaar in verbinding stonden en werden afgescheiden door hekken. Deze hadden onder een kier waar ik precies onderdoor kon kruipen. Beide buren naast ons waren er niet en hun deuren naar de kamer waren opslot. Er zat nog maar één kamer op deze verdieping nog een hek kruipen verderop. Het was rond etenstijd, maar we hadden het geluk dat dit stel nog in hun kamer was om zich klaar te maken om op stap te gaan. Ik verpestte wel hun douche momentje en ze keken raar op dat ze geklop hoorde vanaf het balkon. Toen ze hoorde dat ik een meisje was deed het meisje van het stel de deur open met haar handdoek om. Toen ik uitlegde dat we vast zaten op ons balkon moest ze heel hard lachen en liet ze me door hun kamer het guesthouse ingaan. We hadden echter de buitendeur van onze kamer ook op slot gedaan, waardoor ik nog steeds niet de kamer in kon en Myron kon bevrijden. Volgende stap was de receptie, verhaal uitgelegd waarna ik hard werd uitgelachen. Daarna pakte hij de reserve sleutels bij de hand waar letterlijk alle sleutels in zaten, behalve onze kamer no. 9. Gelukkig is dit guesthouse uitgerust met slechte sloten en heeft hij de kamer opengebroken met een menukaart. Na hem meerdere keren bedankt te hebben (dit is dezelfde man die ons gered heeft van de spinnen) heb ik Myron dan toch eindelijk bevrijd van het balkon. Als de buren er niet waren geweest hadden we hier zeker nog uren gezeten, nu gelukkig hooguit 15 minuten. Spannende avond en we hebben niet meer met de deur dicht op het balkon durven zitten.

De laatste dag in Vang Vieng wilden we ons wagen aan het tuben. Dit is eigenlijk de reden waarom veel backpackers hierheen komen. Met een rubbere band de Nam Song river af met meerdere kroegjes onderweg. Dit scheen vroeger echter veel groter te zijn geweest met veel meer kroegen. Dit is wat kleiner geworden omdat er toch wel meerdere backpackers om het leven zijn gekomen tijdens het tuben. Combinatie van sterke drank en een heftige rivier met veel stenen maakt dit gevaarlijker als het lijkt. Net toen wij ons hieraan wilden wagen begon het te gieten van de lucht en dit bleef langer doorgaan als gemiddeld, waardoor we veel te laat waren en het 'm niet meer zou worden. Met een middag die letterlijk in het water is gelopen hebben we een beetje rondgehangen en hebben we bustickets geregeld voor Vientiane, de hoofdstad van Laos.

De volgende ochtend gaan we vroeg weg naar deze stad met een rit van ongeveer 3 uur. Deze chauffeur is jong en leek erg gestrest toen er wat misging met klanten die toch niet meegingen. Dit was helaas terug te zien in zijn rijstijl waardoor we soms vreesden voor ons leven. Deze rit is minder mooi als eerder en de weg is hier ook minder goed met meer gaten. We hebben het echter overleeft en zijn veilig in Vientiane aangekomen. Hier zitten we in een hostel vol met mooie beschilderingen. Ons kamertje hier noemen we ons hok, omdat het eigenlijk geen kamer genoemd mag worden. Het personeel is hier echter heel vriendelijk en behulpzaam waardoor het toch een fijn hostel is. Deze middag hebben we een fiets gepakt bij het hostel en zijn we de stad gaan verkennen met gevaar voor eigen leven. Dit is dan geen achtelijk drukke stad, maar het is duidelijk te merken dat het niet ingesteld is op fietsers en de auto's hier nemen toch wat minder afstand van je als verwacht. Onderweg zijn we naar Pha That Luang geweest. Dit is een grote goude boeddhistische stopa en tevens het symbool van Laos. Ook zijn we gestopt bij Patuxai. Dit is een namaak van de Arc de Triomphe. Hier zijn we de trappen op geklommen en gaf een goed uitzicht over de stad. Vlakbij ons hostel is de night market aan de Mekong River. Hier kan je een mooie zonsondergang zien met langs het water grote groepen die een soort aerobics doen op vreemde house muziek. Het nachtleven is hier niet zo groot en het gebied rond de night market is nog het levendigste stukje 's avonds. De volgende dag zijn we met de local bus naar het Buddha park geweest. Dit is een park met allemaal Boeddha beelden met als bijzonderste werk een pompoen waar je via de bek van een demoon naar binnen stapt. Hierbij zijn er meerdere verdiepingen met beelden die staan voor de hel, aarde en hemel. Later in de middag zijn we nog naar COPE geweest. Dit is een organisatie die o.a. rolstoelen en protheses aanleverd. Dit heeft een een visitor centre met informatie over prothese en UXO (unexploded ordnance). Laos is het land met de meeste bommen ter wereld. Van de 260 miljoen klusterbommen die gegooid zijn is er 30% niet afgegaan. Hierdoor zijn er na deze periode nog 20.000 doden en gewonden gevallen door deze overblijfselen. Nog steeds ligt er een hoop en is het niet overal even verstandig om rond te lopen. Een land met een heftige geschiedenis met verhalen die een grote indruk achterlaten.

Op onze laatste dag waren we in ons hostel aan het wachten om opgehaald te worden door de taxi naar het vliegveld. De mensen van het hostel nodigden ons uit voor een lunch waardoor we gezellig in de keuken zaten. Het hostel werd gerund door een aantal goede vrienden die allemaal uit Vietnam kwamen. Hierdoor konden ze ons alvast wat goede tips geven, want onze volgende bestemming is Hanoi. Met een vlucht van een uurtje zijn we nu onderweg en gaan straks een aantal weken door Vietnam reizen.

Laos overtrof al onze verwachtingen met zijn mooie natuur, vriendelijke mensen, kleine dorpjes en leuke guesthouses. Achteraf hadden we toch wat meer willen zien. Zelfs met een half jaar kan je nog het gevoel hebben dat je tijd te kort hebt. Wie weet komen we hier nog eens terug om de rest van het land te verkennen!