Even terug in de tijd. Het jaar begon goed, want samen met mijn vrienden uit Nederland, Thijs, Jack en Mark, hebben we in Saigon de vuurwerkshow gezien. De verkeerschaos was echter veel indrukwekkender. Zo ongeveer elke brommer die er in de stad te vinden was stond bij de rivier geparkeerd. Hier, op de wegen en bruggen, was het beste uitzicht op het vuurwerk. Na een dagje uitgeslapen te hebben zijn we met z'n vijven het deltagebied van de Mekong ingetrokken. Hier hebben we het vooral gezellig met elkaar gehad, waarna ieder weer zijn eigen weg ging.
In ons geval betekende dat dat we naar Dalat gingen. Dit stadje heeft door de hoogte een ander klimaat en hier groeien dan ook bloemen, groenten, thee en koffie. Met de brommer hebben we in twee dagen de omgeving verkend en soms voelde het door de bergen, de naaldbomen en het slechtere weer net alsof we in Europa waren. Onze gids, zelf ook een kleine geldwolf, kon ons veel vertellen over de geschiedenis, maar sprak ook voortdurend over de opbrengsten van de gewassen en de kosten van het bouwen van huizen en kassen. Hij vertelde ook over de verbintenis van geld en religie in Vietnam. Veel mensen denken namelijk dat geluk evenredig verbonden is met de hoeveelheid geld dat je hebt. En als je tijdens het bidden (nep)geld aan Buddha offert komt dit in grotere mate weer bij je terug. Aldus is de gedachte. Om te voorkomen dat ik hier ga zeuren over de mensen in Vietnam, want we hebben een geweldige tijd, noem ik maar een van de vele situaties waarin de Vietnamesen zichzel zoveel mogelijk van ons geld probren toe te eigenen.
Al rijdend op een brommer in de omgeving van Hue worden we aangesproken door een lokale vrouw. Ze is heel vriendelijk en weet, omdat ze tv gekeken heeft, dat in Nederland hele mooie tulpen groeien en dat er geen bergen zijn. Al rijdend biedt ze ons aan om een binnendoorweggetje naar de Ming Mang Tombe te wijzen en we mogen daarna bij haar thuis komen kijken hoe ze woont. Het maakt haar blijkbaar niet uit dat ze daarvoor ruim een halfuur op ons moet wachten. Bij haar thuisgekomen komt in het gesprek, want ze spraakt goed Engels, wat ze naar eigen zeggen heeft geleerd in twee jaar contact met toeristen, al snel naar voren waar het haar om gaat. Geld! Ze is zo arm dat ze geen geld heeft voor melk en suiker voor in onze thee, dat is weggelegd voor de rijke mensen. De thee stond overigens al klaar in een thermosfles. Vandaag had ze met haar mooie verzorgde handen en dure kleren niet op het land gewerkt, want ze moest met de leraar van haar twee kinderen spreken. Geld om de school nog langer te betalen was er namelijk niet, maar school was heel belangrijk. In het huisje waar we zaten was echter verder geen spoor van leven te ontdekken. De tv waar ze het over had was niet aanwezig, met vier zo ongeveer volwassen personen in een bed leek ook sterk onlogisch, voedsel om te eten was nergens, hout om eten te koken evenmin net als foto's, kleren, een wc of keukengerei. Het totale plaatje zoals ze ons wilde doen geloven klopte dus werkelijk van geen kant. Zonder gewetensbezwaar konden we dus ons geld op zak houden en verder toeren naar de kust. Niet dat het lekker strandweer was ofzo, maar het was een mooie rit. Want zelfs nu het minder weer is, met af en toe regen, blijft het een mooi land om te zien. Misschien maakt het grauwe weer het zelfs nog mooier.

Groet,
Remko

en ook van Minou