Vanuit Siem Reap met haar indrukwekkende tempels zijn we verdergereisd naar Battambang, een kleiner stadje ten zuiden van het meer. Veel was hier eigenlijk niet beleven maar we hebben het erg gezellig gehad met Lauren en Andy, een stel uit Engeland die wij toevallig al twee keer eerder tijdens onze reis waren tegengekomen. Samen met hen hebben we heerlijk gedineert op de night market met zijn vele eetstalletjes. De volgende dag zouden we beiden vertrekken voor de grote hoofdstad van Cambodja. Eenmaal aangekomen in Phnom Penh werden we warm onthaald door tientallen tuk-tuk chauffeurs die ons maar wat graag naar een guesthouse wilden rijden. We lieten ons brengen naar het lazy gecko guesthouse die, zo bleek, een prachtige kamer voor ons beschikbaar had met flatscreen!! We besloten hier een aantal nachten te verblijven om alles van de stad te zien en visa te regelen voor het volgende land van bestemming.
De gruwelijke geschiedenis van het Khmer Rouge regime, dat hier nog maar dertig jaar geleden heerste, hebben wij leren kennen door een bezoek te brengen aan het Tol Slueng museum en de Killing Fields. Het Tol Slueng was een gevangenis tijdens het regime. Hier werden alle stedelingen vastgehouden,verhoord en gemarteld. Hoewel wij ons maar moeilijk kunnen voorstellen hoe het geweest moet zijn voor de gevangen, liepen de koude rillingen over onze rug bij het zien van de vele foto's van slachtoffers in het grauwe betonnen gebouw. Met genoeg stof tot nadenken bracht onze tuk-tuk chauffeur ons naar de Killing Fields. De gevangenen van het Tol Slueng die hier naar toe werden gebracht, werd verteld dat ze op een nieuw stuk land moesten werken. Eenmaal aangekomen bij de Killing Fields bleek er echter een ander lot op hun te wachten. Mannen,vrouwen en zelfs jonge kinderen en baby's werden hier in grote getalen om het leven gebracht. Het is moeilijk uit te leggen wat voor gevoel er door mij heen ging bij het horen van welke gruwelen zich hier hadden afgespeeld, en dat nog maar zo kort geleden. De audiotour vertelde ons dat er nog regelmatig botten en andere menselijke overblijfselen verschijnen.
Na deze hefitge dag had onze tuk-tuk chauffeur blijkbaar besloten om niet op ons te wachten zoals afgesproken. Hij was nergens te vinden. Er leek niets anders op te zitten dan een andere chauffeur te vinden die ons terug wilde brnegen naar ons guesthouse. Als geluk bij ongeluk troffen wij een toffe chauffeur die ons graag nog van alles wilde laten zien. Het bleek dat hij geschiedenis had gestudeerd en ontzettend veel kennis had van de stadsgeschiedenis maar ook van alle ontwikkelingen die nu gaande zijn. In al zijn enthousiasme zijn we nog zo'n twee uren onderweg geweest naar ons guesthouse, maar heel wat kennis rijker geworden dan gemiddelde toerist. Na deze leuke wending van een hefitge dag, draaide alles weer om. De tuk-tuk driver die ons had laten staan bij de Killing Fields stond ons op te wachten met het stoom uit zijn oren blazend. Hij beweerde dat hij daar had staan wachten en wij ervandoor waren gegaan. De guesthouse eigenaar besloot zich ermee te bemoeien door te mee te delen dat we de chauffeur maar beter konden betalen. Hij zat ook niet te wachten op de ruzie die zich afspeelde op zijn stoep. Dus wij besloten de volgende dag een ander onderkomen te vinden waarvan de eigenaar ons niet van allerlei dingen de schuld in de schoenen probeerde te schuiven. Na daar nog een nacht te hebben doorgebracht gingen we verder naar Sihanoukville, aan de zuidkust. Omdat het het hier tijdens de feestdagen nogal druk kon worden, hadden we gereserveerd bij Sunset Garden. Volgens de Lonely Planet een guesthouse met grote en zeer schone kamers. Yeah right! We hebben geen kakkerlakken gezien, maar die zaten er vast en zeker. We waren het erover eens dat we hier niet graag onze kerstdagen wilden spenderen. Toevallig stuitte we op een eilandje niet te ver van de kust. Op dit stukje land met de veelbelovende naam 'Crusoe Island' kon volgens de internetsite gekampeerd worden aan het strand. We besloten de gok te wagen en de boot te pakken. De veelbelovende naam was zeker terecht. Wit zand, blauw water en hier en daar een tentje aan het strand. We werden ontvangen door Liam, een Australische jongen die dit alles twee maanden geleden had geopend. We kregen een tentje mee en konden zelf een plekje uitkiezen. Oh wat waren wij blij dat we de gok gewaagd hadden. Eindelijk hadden we dan ons hangmatje aan het strand. Na twee dagen luieren werden we onze laatste ochtend wakker met zeewater onder de tent. Helaas hadden mijn slippers, die keurig naast de tent geparkeerd stonden, de vloedgolf niet overleefd. omdat het water de dagen daarna nog hoger zou worden, zijn we niet langer gebeleven en hebben we de bus terug naar Phom penh genomen. Hier hebben we onze kerstdagen gevuld met luieren voor filmnet, een beetje lezen, voor ons doen luxe dineren en lekker samen zijn. Oud en nieuw zullen we hoogstwaarschijnlijk in Ho Chi Minh City vieren, waar de volgende bus ons morgen naartoe zal brengen.