Daar zijn we weer. Na wat welverdiende rust op de 4000 eilanden in Laos hebben we oversteek gemaakt naar Cambodja. De eerste stop hier was Kratie. Op zich een sfeervol plaatsje, maar echt bijzonder was het niet. Zo ongeveer het hele stadje staat in de steigers. Zowel wegen worden aangepakt als heel veel nieuwe hotels gebouwd. Uit navraag bleek dat het in het hoogseizoen (januari tot mei) heel druk is en dat in april, rond het Cambodiaans nieuwjaar, zo druk is dat er geen bedden meer vrij zijn en mensen zich uit nood in de rivier moeten wassen. HET grootste voordeel is dat hier ATMs zijn die wel werken (bedankt Rabo). Hierdoor voelden wij ons vrij om wat meer geld stuk te smijten in de restaurants en we hebben dan ook heerlijk gegeten. Ook de iets duurdere homestay kon nu met een gerust hart betaald worden. Op de fiets zijn we om 7 uur 's ochtends het avontuurtje aangegaan om een kleine 40 km te gaan fietsen. Nog geen meter buiten de stad hielden de goede wegen echter al op. Schuddend en trillend rolden we rustig verder op onze krakbakken en rond 10 uur zaten we al op de boot naar een familie op het eiland Kho Phdao. Wakker worden was hier een echte beloning. De rust, de rijstvelden onder de opkomende zon, de opkomende zon die de hele omgeving overgoot met een warme gouden gloed en de dierengeluiden van vogels, krekels, hanen, koeien en buffels deden mij in een compleet andere wereld wanen.

Vervolgens zijn we naar Siem Reap gegaan om de voormalige hoofdstad van Cambodja te bezoeken. Het tempelcomplex, met onder andere Angkor Wat, is de tweede hoofdstad van Camdodja geweest, waar Phnom Penh de huidige en derde is. De tempels zijn in verschillende eeuwen en door verschillende koningen gebouwd waardoor er veel variatie in bouwstijl is. De meest betoverende was voor mij niet Angkor Wat, deze is wel het indrukwekkendst door zijn omvang, maar Banteay Kdei. Het toeval wou dat we met een jonge monnik aan de praat raakten die ook met een toeristisch bezoekje bezig was. Mijn beeld van wat monniken doen is hierdoor behoorlijk veranderd. Het is dus niet zo dat de enige reden om monnik te worden uit respect voor de ouders is of omdat Buddha een grote rol in iemands leven speelt. Net zo min werd het vooroordeel gestaafd dat alle monniken voor eten langs de deur moeten, het hangt er maar net vanaf in welke tempel je zit. Deze jonge kort geschoren knaap was de armoede en het harde werken van het boerenleven van zijn ouders ontsnapt, omdat hij tijd wilde om na te denken over de wereld en om tijd te hebben voor studie. Het enige wat van hem gevraagd werd is heel vroeg op staan en veel bidden. Voor de rest ging hij naar school met de hoop om later leraar Engels te worden. In die zin kopen wij ook nog wat tijd om verder te reizen naar onbekende bestemmingen.

Groeten ReMi