Weer thuis

Als we op woensdag vanuit Hua Hin terugkeren naar Bangkok merken we het allebei. Het zit erop, het is mooi geweest, we willen naar huis. Eenmaal aangekomen in Bangkok gaan we terug naar ons vertrouwde plekje Erawan House. Het afgelopen jaar zijn we vijf keer in Bangkok geweest en iedere keer vinden we dit de prettigste plek om te slapen. Het is er rustig, het personeel is vriendelijk, de kamer is netjes en ligt vlakbij Khoa San, het backpackers centrum van deze stad met heerlijke eettentjes en hangplekken. De vriendelijke dame van de receptie, Anne, begroet ons met een grote glimlach en vraagt hoe we het gehad hebben in Hua Hin. Kamer 201 staat alweer klaar voor ons en de grote tas met spullen die we in Bangkok hadden achtergelaten wordt voor ons naar onze kamer gebracht.

We besluiten eerst maar iets te gaan eten en maken een lijstje met de allerlaatste dingen die we nog willen doen. Het ljstje is kort, een paar sandalen, wat souveniers en nog een laatste leesboek (we bedenken dat we bij hadden moeten houden hoeveel boeken we verslonden hebben), en het regelen van de taxi naar het vliegveld. Op de dag voor ons vertrek zijn we aan puzzelen met onze bagage, door alle aankopen tijdens onze trip hebben we meer dan de 40 kilo die we mogen inchecken op onze vlucht met Air Berlin. We verdelen de buit over de grote rugzakken en de dagrugzakjes die we bij ons hebben. Boeken, sieraden, een stenen vijzel gaan in de dagrugzak en met de rest sjouw ik naar beneden om op de weegschaal te kijken hoeveel kilo's we hebben. Het blijken er 41 te zijn en dat zal wel lukken.

Nu zijn we er helemaal klaar voor. Op zaterdagochtend loopt de wekker af om kwart voor zeven. We gaan op ons gemak genieten van ons voorlopig laatste ontbijt in Bangkok en als we terug komen staat de taxi al klaar. Een snelle rit naar het vliegveld zorgt ervoor dat we om half negen bij de incheck balie staan. De kilo overgewicht van de bagage blijkt geen probleem dus onze speech dat we beiden meer dan 10 kilo zijn afgevallen en dat ze daar wel eens rekening mee mogen houden blijkt overbodig. Nu nog 2 uur wachten en dan is het zover. Goodbye Bangkok, goodbye Azie, tot….. Ja, tot wanneer? Dat weten we nog niet. Wel weten we dat we hier nog terug zullen komen. Ook na een jaar rondreizen heeft Azie nog zoveel te bieden, nog zoveel plekken die we nog niet gezien hebben, nog zoveel volkeren te ontmoeten.

Marielle neemt een stevige pijnstiller want hoewel het al veel beter gaat met haar rug is een vlucht van 12 uur teveel om zonder pijnstillers door te komen. Het vliegtuig is een Airbus 330-200 en 2-4-2 stoelen. We stonden zo'n beetje vooraan bij het inchecken en hebben 2 stoelen aan het raam. Het vliegtuig zit aardig vol met een mix van westerlingen en Thai. We praten over de aankomst straks in Dusseldorf. Wie zou er allemaal zijn? Hebben de kindjes weer een spandoek gemaakt net als bij ons vertrek?De piloot vertelt ons dat de vlucht 11,5 uur zal duren en dat de verwachte aankomsttijd 17: 40 zal zijn. Oh, oh , de oorspronkelijke aankomsttijd was een half uur later! Zou de familie wel op tijd zijn?De vlucht verloopt verder probleemloos en de tijd vliegt letterlijk voorbij. Twee maaltijden, wat snacks en de nodige verfrissingen verder vliegen we al boven Duitsland. Om kwart voor zes landen we in Dusseldorf en lopen we naar de plek waar we onze bagage op de band tevoorschijn zal komen. Vlakbij de bagageband is een ondoorzichtige glazen schuifdeur en daarachter zie ik een kind lopen. Zou dat Ruben of Milou zijn? Onderweg hebben we een heuse BNér in ons vliegtuig gespot: Joran van de Sloot. Joran heeft geen bagage en is een van de eersten die door de schuifdeuren het vliegveld verlaat. Als de schuifdeuren open gaan hoor ik opgewonden kinderstemmen roepen: ik zie ze, ik zie ze, Tante Jellie Ome Mark, daarachter staat de opgewonden familie te zwaaien! Geweldig; ik zie mijn zussen en de hele familie van Goch. Een heerlijk weerzien, onze bagage ligt nog steeds niet op de band en iedere keer als de schuifdeur open gaat wordt er gezwaaid en geroepen. De douane ambtenaren hebben lol in die maffe Nederlanders en kijken voor de vorm af en toe boos naar de kinderen die zich bijna niet in kunnen houden en eigenlijk naar ons toe willen rennen. Eindelijk verschijnt onze bagage en zelfs de anderhalve meter lange koker met een fantastische foto van de Bodnath tempel in Nepal komt aan. Als we alles hebben verzameld gaan we naar buiten en storten ons in een heftig weerzien met de allerliefste mensen die we een jaar lang niet gezien hebben. De nodige tranen volgen en we hoeven niet veel te zeggen. Als we onze armen om iemand heen sluiten is het genoeg om te voelen. Vanuit Azie hebben we met email, SMS, telefoon en skype contact gehad met iedereen maar dit is wat je mist als je ver weg bent. Iemand van wie je houdt in je armen sluiten en vasthouden.

Nu zijn we een week verder, het is inmiddels maandagochtend 12 oktober en we hebben de eerste week in Nederland er opzitten. Erg vreemd, met mooie momenten, zoals alle lieve kaarten en emailtjes van velen van jullie om ons welkom thuis te heten, hartverwarmend, het weerzien met Ma Bus, het terugzien van onze Luca, het herfstzonnetje dat onze woonkamer inschijnt en een heerlijke boswandeling in de buurt. Ons huis is keurig opgeleverd door de huurders en langzaam wordt het weer onze eigen plek. Het weerzien met al een aantal vrienden is heerlijk, maar het grote contrast met ons Azieverblijf is gek. Wij zijn een hele ervaring rijker en de wereld heeft hier ook gewoon doorgedraaid, het ziet er allemaal hetzelfde uit en het voelt alsof er niet veel is veranderd. Vooral aan de kleine kinderen en ma Bus zien we dat er een jaar voorbij is gegaan. De praktische dingen zijn alweer geregeld, telefoon, internet, gas water en licht en nu hebben we tijd om ons huis weer helemaal van ons te gaan maken en ons langzaam voor te bereiden op nieuwe uitdagingen in de toekomst. Dat laatste doen we vooral pas als we er aan toe zijn, dus nu nog even niet, alles op zijn tijd.

Over toekomst gesproken, het onderwijs op de Filipijnen krijgt weer een flinke "boost" door onze reis, want zoals beloofd gaan we jullie nu vertellen wat de definitieve einduitslag van de actie "menm2azie voor ChancEd" is geworden. Het totale aantal kilometers dat we hebben afgelegd is maar liefst51.525 + 9.508 = 61.033 km , wat betekent dat deze reisaktie een bedrag van maar liefst 685 euro heeft opgebracht.

Weer een flinke groep kansarme kinderen kan door jullie bijdrage uitkijken naar een felbegeerde onderwijsplek. Iedereen die deze aktie heeft gesteund willen wij namens ChancEd alvast heel erg bedanken, wij hebben de kilometers met zeer veel plezier afgelegd !!! (binnenkort ontvangen alle mensen die ChancEd een warm hart toedragen een mailtje van ons met informatie over het rekeningnummer)

Mocht je na het lezen van dit resultaat toch spijt hebben dat je je niet hebt aangemeld, dan niet getreurd, je kunt nog steeds mee doen, stuur ons dan even een mailtje.

Nou lieve mensen allemaal, wij gaan afsluiten, voorlopig gaan wij even uit de lucht met onze weblog, hopelijk hebben jullie net als wij genoten van onze reis door Azië. Wil je binnenkort zelf naar Azië gaan, aarzel dan niet om eventuele vragen te stellen of gewoon te kletsen over dat fijne continent op deze aarde.

Heel veel liefs M&M en tot ziens