menm2azie voor chanced: km stand 27.533 + 3.604 = 31.137 km

Nine million bicycles in Beijing ??

Nou om maar eens meteen met de deur in huis te vallen, die negen miljoen fietsen, daar geloven wij niets van, waarschijnlijk moet dat nine million cars zijn tegenwoordig. Hierover later meer uiteraard.

Eergisteren vertrok onze vlucht mooi op tijd, China Southern is een prima maatschappij om mee te vliegen, en na onze extra vervroegde rit naar het vliegveld in Bangkok, bleek dat toch niet voor niets. Om 5.00u 's-morgens rijden we door de stad en zien we dat de mensenmassa voor de demonstraties al op de been is. Niet alleen de roodgekleurde aanhangers van Thaksin, maar de vele politiemensen zijn al vroeg uit de veren. Wegen zijn al afgesloten en het was toch ook weer interessant geweest om getuige te zijn van deze D- day. Later lezen we dat iets meer dan 100.000 mensen op de been waren en alles rustig is verlopen. Wij arriveren na onze vlucht naar Ghangzou op een immens vliegveld, waar een andere mate van veiligheidscontrole heerst dan in alle landen waar we tot nu toe een bezoek hebben gebracht. De kerels die bij immigratie achter de desk zitten, verblikken of verblozen niet en doen een beetje denken aan de stasi's in het voormalige Oost-Duitsland. Strenge gezichten die je niet aankijken en gewichtig door het paspoort heenbladeren, voordat ze uiteindelijk een stempel zetten. Dit is geen welkom-in-mijn-land gevoel zoals dat we dat in andere Aziatische landen hebben ervaren, maar we zijn wel mooi binnen. De controle van de handbagage is hier geen wassen neus. Waar we bij andere landen meestal argeloos kijken en doorlopen, worden hier meerdere mensen uit de rij gepikt om de tas te openen. Wij hebben geluk en lopen zo door, maar er hangt hier een andere sfeer, zelfs de drugshonden lopen hier weliswaar aangelijnd maar toch, door de hal. De chinezen zijn behulpzaam, al vanaf het allereerste begin worden wij geholpen met de weg te vinden naar de bagagetransfer voor onze vlucht naar Beijing. Een vriendelijke dame wijst ons de weg en de tassen worden ingenomen. Naar de tweede verdieping vertelt de jongen bij de band ons. Dat lijkt eenvoudig, roltrapje op en naar de volgende gate. Maar er zijn er hier "tig" en als we het bord domestic zien denken we in de goede richting te lopen. Het is knap onduidelijk, dus toch maar even vragen. Een vrijwilligster bij een balie vertelt ons de juiste richting en daar aangekomen moeten we weer in de rij voor………………securitycheck. We worden bijna helemaal uitgekleed, want onze bergschoenen beginnen te piepen. Mijn heuptasje dat ik meestal onder mijn kleren draag wordt me bijna van mijn lijf getrokken en dus steek ik daar even een stokje voor en doe dat toch mooi zelf. Natuurlijk hebben wij onze dope en de wapens veilig verborgen en hebben ze die niet gevonden dus kunnen we door naar de volgende vlucht.

Al snel vertrekt ons vliegtuig naar Beijing en Mark zit naast een Chinese jongen die net terug is uit Leiden voor zijn bedrijf dat CAD systemen ontwikkelt en nu naar het hoofdkantoor in Beijing vliegt. Hij heeft een boel tips voor ons om te gaan zien in zowel Beijing als een aantal andere plaatsen. Langzaam wordt het donker en naderen we het immense Beijing. Voor het eerst komen we in het donker aan in zo'n megastad, maar het is pas acht uur in de avond dus nog vroeg genoeg om ergens een slaapplek te vinden. Op internet hadden we een positieve reactie gezien van een andere toerist over een hostel in een wijk boven de verboden stad. Met google maps hebben we even gekeken waar we ongeveer moeten zijn en dus nemen we vanaf het vliegveld eerst de bus naar een metrostation en daarna de metro naar de wijk. Achteraf blijkt dat er ook een rechtstreekse metroverbinding blijkt te zijn naar het vliegveld. Als we uit de bus stappen, is het niet echt duidelijk in welke richting het metrostation is. Net als we besluiten om een voorbijganger de weg te vragen is dezelfde man ons voor en vraagt waar we heen moeten. Kom maar met me mee dan wijs ik jullie de weg even. Na tien minuten wijst hij ons het metrobord en vertelt ons dat dit het Dongimen metrostation is waar we naar op zoek zijn. In tegenstelling tot onze allereerste gevoel bij de immigratie op het vliegveld is dit de omgekeerde wereld en voelen wij ons hartstikke welkom. Na ons metroritje, een kaartje kopen is snel gepiept, staan we weer op straat en na een minuut of tien lopen staan we voor het hostel dat een echte backpackerssfeer uitademt. Er is een gezellige woonkamer waar toeristen hangen en een jonge club Chinese mensen die ons hartelijk verwelkomen. Het voelt meteen super en nadat we flink hebben afgedongen op de prijs besluiten we ons hier voor de komende dagen te nestelen. Het was vroeg toen we in Bangkok vertrokken dus we duiken op tijd ons bed in en vallen allebei als een blok in slaap.

Gisteren, 9 april, was onze eerste dag Beijing, ontbijtje in het hostel, en na het lezen van de eerste Chinese krant (in het engels uiteraard), besluiten we maar eens te gaan zien waar we helemaal terecht zijn gekomen. Te voet gaan we op pad om de eerste sferen van Beijing op te snuiven. Wat een georganiseerde stad, superschoon, rustig en vooral veel grijs en rood om ons heen te zien. Carolijn Visser schreef ooit het boek "Grijs China" en grijs is het nog steeds. Geen felgekleurde neonverlichtingen overal om je heen. De mensen zijn vriendelijk en ondanks die megamassa aan toeristen die hier geweest moet zijn tijdens de laatste Olympische Spelen, kijken de mensen ons aan als we passeren. Nou weten we dat we een knap stel zijn, maar dat zal vast niet de reden zijn dat we worden aangekeken.

We komen terecht in kleine straatjes en steegjes en zuigen weer de sfeer van een nieuwe stad op. Al snel zijn we het eens, dit is een leuke stad en we voelen ons er meteen thuis. Er valt hier weer zoveel te zien en te beleven dat we daar eens lekker de tijd voor gaan nemen. De eerste Chinese luchtjes die onze neus binnenkruipen doen ons denken aan de chinese toko, en hier is dat gewoon op straat te ruiken. Overal eetstalletjes, over het algemeen binnen en sommigen ook op straat, maar anders dan in Thailand, India, Nepal of Myanmar, meer georganiseerd. Het verschil tussen arm en rijk is direct zichtbaar als we mensen plastic zien verzamelen en dat afzetten tegen het aantal dikke auto's dat hier rijdt. Geen nine million bicycles maar auto's waarschijnlijk. Er wordt wel degelijk gefietst, maar de bussen, trolleybussen en auto's hebben echt de overhand. Dan hebben ze hier ook weer een vervoermiddel dat we nog niet eerder zagen. Een soort brommer die helemaal is ingebouwd met een soort dik tentdoek tot een overdekt soort taxietje voor twee kleine Chineesjes. Opvallend trouwens dat hier amper gemotoriseerde brommers rondrijden, zo'n beetje alles is electrisch inclusief veel fietsen. Of dit een nawee is van de Spelen in combinatie met het verbeteren van de luchtkwaliteit is ons niet duidelijk. Na de kleine steegjes, met typische Chinese huisjes en rode lantaarns en chinese tekens op de muren lopen we verder in de richting van de Verboden stad. Al snel worden we door veel guides aangesproken die hun trip naar de Chinese muur aan ons willen verkopen. We nemen van een aantal mannen een visitekaartje aan en na drie kaartjes is het wel voldoende. De fietstaxi's zijn hier in overvloed aanwezig en alle afstanden zijn te ver om te lopen volgens hen. Wij vinden van niet dus stappen we lekker langzaam door in deze geweldige stad. We zijn inmiddels onderweg naar een wijk waar het kantoor van PAL moet zitten, een Filipijnse vliegtuigmaatschappij. Onze internetboeking is mislukt omdat de creditkaart niet is aangemeld bij een mastercode secure system dat gebruikt wordt door PAL. Het schijnt een wereldwijd nieuw veiligheidssysteem te zijn, maar de Rabobank is nog bezig met een pilot en dus weigert PAL onze kaart. Toch maar even bij het kantoor navragen wat we nu kunnen doen om toch via internet te mogen boeken. De wijk waar we in terecht komen is de tegenhanger van wat we eerder vandaag zagen. Een hyperdeluxe winkelstraat waar de Chinezen zich suf kopen aan allerlei mooie spullen, kleding van allerlei merken, electronische apparaten, boeken, eten en ga zo nog maar een tijdje door. De gebouwen zijn nog luxer dan luxe en wij verbazen ons zo erg dat onze mond de hele tijd openvalt. Voor de fun gaan we naar binnen bij een winkel waar etenswaar wordt verkocht en waar het stampvol met mensen is. Leuk om te zien wat er te koop is en wat de mensen hier zoal meenemen. Allerlei zoetwaren, tig soorten fruit, vlees waaronder de welbekende geroosterde eend en verder te veel om op te noemen. Met een lekkere lolly en chocoladepinda's verlaten wij de winkel en ik word aangestaard als ik met de lolly in mijn mond door de winkelstraat loop. Aan het einde van deze moderne straat ontmoeten we twee kunststudenten die graag hun werk aan ons willen laten zien. Het is natuurlijk een verkooptruc maar wij vinden ze wel aardig, maar willen eerst naar PAL. Het stel een jongen en een meisje, allebei twintigers, lopen wel met ons mee en dat blijkt achteraf een geluk want zelf hadden we het nooit kunnen vinden. De straat staat vol met gigantische kantoorgebouwen en ergens in één van die panden op een voor ons onbekende verdieping moet het zijn. Het kantoor is verhuisd en onze Chinese studenten weten het uiteindelijk na veel vragen te vinden. Helaas kan de dame van PAL niets voor ons betekenen dus we gaan ons nog een beraden over onze ticketaankopen voor op de Filipijnen. Onderweg terug van het PAL kantoor kletsen we met de twee en het is een gezellig stel. De werken die ze hebben gemaakt hangen in een kantoor ergens op de vijfde verdieping van weer een ander groot pand en zij wijzen ons de weg. Vandaag zou de laatste dag zijn van het tentoonstellen van het werk, maar dat wordt tegen iedere toerist gezegd horen wij later. Beide hebben zich gespecialiseerd in Chinese traditionele kunst maar in de ruimte hangen ook werken van medestudenten die een andere stijl hebben. We vinden het serieus leuk dat we hen ontmoet hebben en als blijkt dat er een computer aanwezig is in de ruimte ernaast, lijkt het ons wel leuk om hen werk te laten zien van Karin van Kempen ( www.kaloek.net ) en vertellen hen dat ze inmiddels haar eigen galerie heeft. Ze zijn zichtbaar onder de indruk en nu begint het stilletjes aan toch tijd te worden dat wij eens moeten opstappen. Voor hen wordt het tijd om stilletjes aan ons richting aankoop te sturen, maar helaas vinden we de ontmoeting heel leuk maar hebben we geen interesse om iets te kopen. Waarschijnlijk zijn ze teleurgesteld maar als dat zo is weten ze dat goed te verbergen en wij verlaten het pand en schudden hen de hand.

Terug op straat beseffen we dat we dicht bij het plein van de Hemelse Vrede zijn en bij het ondergaan van de zon wordt daar de vlag gestreken en dat is een hele ceremonie. De vele Chinese toeristen staan al rijendik om de ceremonie te aanschouwen en wij schuiven aan. Het duurt en duurt en dan worden we ineens aangesproken door twee goed Engels sprekende jongelui, een jongen en een meisje. Ze maken een praatje met ons en iets te snel willen ze met ons wat gaan drinken en wellicht eten. Onze benen zijn lam van al het lopen en nog een onderonsje met weer een stel zien wij niet zitten dus we bedanken en vertrekken richting metro om terug te gaan naar ons hostel. Onderweg stoppen we bij een restaurantje om even lekker te eten. Het personeel sprekkt geen Engels en de menukaartook niet. Gelukkig wil een jonge Chinese vrouw die ook aan het eten is wel vertalen. Eén gerecht met zijn tweeën is echt te weinig wordt ons gezegd dus bestellen we er twee. Naderhand snappen we als we de volle tafels met eten overal zien dat de Chinezen één gerecht te weinig vinden. Jemig wat kunnen die goed eten bestellen en opeten ho maar ! Als ze vertrekken staat de halve tafel nog steeds vol met allerlei lekkers. Weer wat geleerd vandaag !

Op tijd naar bed want de benen hebben echt rust nodig na een lange dag wandelen door Beijing.

10 april

Vandaag gaan we op pad met de fiets, de verboden stad bezoeken en als we daarna nog tijd en zin hebben fietsen we door nog wat andere wijken van de stad. Maar bij het ontbijt treffen we een ander Nederlands stel, dat ons vertelt dat ze ook door twee studenten zijn aangesproken en mee zijn gegaan en iets moois hebben gekocht. Daarna troffen ze twee vriendelijke meiden die hun Engels wilden oefenen en hen meenamen naar een tentje om thee te gaan drinken. Ja dat lijkt gezellig en oprecht, helaas, je kunt hier voor 10 yuan ( ongeveer 1,10 euro) heerlijke jasmijnthee drinken weten wij van gisteren, maar dit stel mocht de helft van de "theerekening betalen" en dat was "slechts" 320 yuan. Belazerd noemen we dat in het Nederlands of genaaid is eigenlijk een betere benaming. Dit soort praktijken schijnt veel voor te komen en ineens hebben wij een ander beeld bij het vriendelijke stel dat we gisterenavond op het plein van de Hemelse Vrede troffen. Een gezellig kopje thee voor bijna 35 euro is nou niet wat je je voorstelt bij een Engelse les, maar ach, het is maar geld en zoiets overkomt je waarschijnlijk maar één keer. Wij zijn nu extra op onze hoede natuurlijk.

Op naar de fietsen en op pad richting de Verboden Stad. Het is heerlijk om door Beijing te fietsen, het verkeer is geen chaos zoals we dat eerder in de andere landen in Azië zagen, de stoplichten worden niet genegeerd en Chinezen geven zelf het goede voorbeeld dus volgen we hen bij de wat drukkere kruisingen. We stallen onze fiets tegenover de Verboden Stad, kopen een kaartje en gaan naar binnen. Nog nooit zoveel Chinese toeristen bij elkaar gezien. Om de groepen goed bij elkaar te houden, hebben ze allemaal een kenmerk, kleur petje, batch etc en loopt er een echte mister of misses guide op kop met een vlag die regelmatig de lucht in gaat. Een drukte van jewelste en geduw en gedrang is hier niet vreemd. Wij zoeken onze weg tussen de hordes toeristen door en het is een geweldig gezicht. Prachtige paleizen, binnenplaatsjes, oude voorwerpen en meerdere gigantische pleinen. We genieten saampjes van al het moois dat we zien en van de Chinezen. Wat nog het grappigst is zijn de kleine kindjes. Als je die zindelijk wilt krijgen zonder gigantisch veel geld te hoeven uitgeven aan luiers is er maar één oplossing. Je raadt het al ???Knip een gat in de broek precies rondom het kruis van het kleintje en als hij/zij moet piesen of poepen, even door de hurken en laten lopen die gele vloeistof en bruine drollen. En dat kan allemaal hier in de Verboden Stad. Een raar gezicht is het wel, maar aan de andere kant supergrappig. We spenderen de rest van de dag zo'n beetje om alles te zien op deze geweldige plek.

Daarna fietsen we via allerlei ministraatjes terug richting de wijk waar we slapen. Mark had gezien dat er ergens een snack straat market moest zijn dus op weg daarnaartoe. De weg is redelijk gemakkelijk te vinden, maar een echte straatmarkt is er niet. Wel komen we bij een drukke straat met alleen maar restaurantjes. Even staan we met elkaar te praten of dit de goeie plek is, als we een Chinees onze kant op zien kijken en we hem toch maar even vragen of dit de juiste plek is. Wat blijkt, hij spreekt Nederlands, heeft vier jaar in Amsterdam gestudeerd en vertelt ons dat dit toch de snack markt is. Wij staan helemaal perplex en bedanken hem voor zijn info en gaan op zoek naar een leuk eettentje, keuze genoeg en al snel vinden we wat leuks. Al snel zien we hier hetzelfde gebeuren als gisteren in het restaurant, tafels bomvol met eten, voor een heel weeshuis zeggen wij dan, maar er zitten maar twee gasten aan het tafeltje. Als ze klaar zijn gaat zeker de helft van het eten terug naar de keuken en recht in de vuilnis waarschijnlijk. Nu kiezen we geroosterde eend en een salade en dat is meer dan genoeg voor ons tweetjes. We gaan bijna denken dat het een soort van gebruik is om hier teveel eten te bestellen, maar daar zijn we nog niet achter. Als we betaald hebben en vertrekken zien we bij een ander restaurant veel mensen op straat buiten staan. Wat blijkt, het is er overvol en de mensen buiten staan in de rij om er ook te kunnen eten en hebben allemaal een nummertje getrokken en wachten netjes op hun beurt. Binnen lijkt niemand zich iets aan te trekken van de drukte en men neemt lekker de tijd om heerlijk te eten. Grappig gezicht. Wij fietsen terug naar ons hostel en komen nog langs een saxofoonwinkel. Mijn bamboesax is al helemaal geweldig maar hier zie ik een echte sopraan en ben benieuwd naar de kwaliteit en de prijs. Ik vraag of ik hem even mag uitproberen en dat is geen probleem. Hij klinkt geweldig en ik ben natuurlijk weer helemaal enthousiast, ook over de prijs trouwens. Toch eerst maar even het merk op internet checken en even laten bezinken of ik nog een sax mee wil sjouwen. Mijn verstandige vent neemt me mee terug naar het hostel en ik slaap er eerst maar een nachtje over. Het was weer een geweldige dag in een superleuke stad.