menm2azie voor chanced: km stand = 35.433 + 320 = 35.753 km

Rondreizen in China

Na onze terugkomst in Kunming wisten we al snel dat we vanuit daar door wilden naar een meer zuidoostelijk gedeelte van China, Guilin, Longsheng en Yangshuo. Na onze rugzakken weer gedropt te hebben in een dorm met zes bedjes in het Cloudland hostel, ga ik even rustig in de tuin van het hostel zitten. Drankje erbij, lekker weertje en een wederom lekker sfeertje. Reizen is geweldig, ik geniet telkens weer van de langstrekkende landschappen. Dat komt hoogstwaarschijnlijk door de grote variatie die onderweg telkens weer te zien is. De werkende mensen op het land, de berglandschappen tegen de achtergrond in een heldere blauwe lucht, en de taferelen die steeds weer blijven verbazen ondanks de vele "plaatsjes" die de revue al zijn gepasseerd. Eigenlijk zou ik zo veel mogelijk van het land willen weten en lezen, maar soms kom ik daar gewoon niet aan toe. Dit land heeft een enorme geschiedenis en inmiddels hebben we daar al het één en ander van opgestoken. Dat maakt het reizen alleen maar interessanter. Ik heb echter geen behoefte om al die informatie op te schrijven, maar beleef door de verhalen en boeken het land wel anders dan wanneer ik alleen van A naar B zou reizen en de dingen in me op zou nemen zonder achtergrond. Zo lees ik nu " Red china blue" van Jan Wong, een Chinees - Canadese vrouw die in de tijd van de culturele revolutie op zoek gaat in China naar haar ultieme Mao gevoel en gedesillusioneerd raakt door de waarheid waarmee ze oog in oog komt te staan in haar geboorteland. Als ik wat oudere mensen hier nog in de Mao pakjes zie rondlopen, stel ik me zo voor hoe het toen geweest moet zijn. Een andere wereld dan nu hier in het moderne China. Modern enerzijds, want je wordt hier bijna letterlijk doodgegooid met reclame, ontwikkelingen en een bijna westerse samenleving. Onder die samenleving zitten nog steeds vele ongrijpbare toestanden, waar we helaas door de taalbarrière niet gemakkelijk toegang toe krijgen. Ik vraag me af of het uberhaupt wel een open cultuur is. Als je de wereld hier aanschouwt ziet het er vredig maar ook gelaten uit. Mensen leven langs elkaar heen lijkt het. In een bus of trein wordt er door vreemdelingen amper met elkaar gesproken, in tegenstelling tot de samenleving in India waar mensen veel eenvoudiger met elkaar in contact komen. De grijze uitstraling van China is nog op veel plaatsen sterk aanwezig, maar in de grotere steden begint er wat kleur te komen. Jongelui in de grote steden zijn enorm hip, maar in de minder grote steden zie je meteen het meer boerenlandleven terug. Hele families werken tesamen op het land. Nu het het seizoen van het rijstplanten is, levert dat machtige beelden op, fietsjes langs het veld, talloze kleine poppetjes gebogen over het veld en met een vaste regelmaat gaan de handen het water in om de plantjes te zetten. Weer op andere plaatsen zitten de werkers bijeen op een droog stuk grond, en nuttigen tesamen de lunch. Ook al lijkt het in de grote steden alsof alles mogelijk is in dit grote China, toch twijfel ik of de kinderen van deze werkers een kans hebben op fatsoenlijk onderwijs. Werken op het land is hier niet vreemd voor jongere kinderen. De éénkindpolitiek is in de niet stedelijke omgevingen wat minder streng. Daar is het toegestaan om twee in plaats van één kind te hebben. Van een stel jongeren horen we dat de regels in de steden enorm streng zijn. Eén kind teveel en je moet een flinke som contant aan de overheid betalen. Daarnaast lopen vrouwen die bij de overheid werken een groot risico om hun baan te verliezen met alle gevolgen van dien. Tweelingen is echter geen probleem, en het valt dan ook op dat die er behoorlijk wat rondlopen, vreemd genoeg. Een bedreiging vanuit de familie als je zwanger bent van je tweede kind is hier nog steeds aan de orde, en gedwongen abortussen komen dus regelmatig voor. Wat ik me eigenlijk nog wel het sterkste afvraag is hoe de wereld er hier over twintig jaar uitziet. Al die gezinnen die nu één kind opvoeden, leven toch ook vooral voor hun kind dat het dierbaarste bezit is, zoals ook bij ons. Maar hier lopen nu al tig kleine "emperors" rond. Ze worden de prinsen en prinsessen genoemd en dat is niet vreemd als je enig kind bent. De jonge twintigers uit het westen die hier Chinees studeren, zien enorm veel meer van de cultuur in China dan wij als reizigers. In de diverse hostels waar we slapen komen we deze jonge studenten dan ook tegen en grijpen we de kans regelmatig om meer van hun kijk op China te weten te komen. Zo horen we de meest vreemde verhalen over het Chinese leven en de corrupte politie. De gematigde sfeer die wij onder de mensen ervaren heeft wellicht te maken met de sterke hand die de overheid hier nog steeds heeft, en onze nieuwsgierigheid neemt daardoor alleen maar toe. Waar we kunnen zullen we onze oren en ogen openhouden om toch nog wat meer te weten te komen, maar we hebben inmiddels ook begrepen dat je dat met gepaste voorzichtigheid moet doen omdat je anders de mensen hier in gevaar brengt. De verhalen daarover zijn ook niet misselijk dus doen we voorzichtig. Het lijkt hier soms in die zin wel op Myanmar waar de overheid op de loer ligt om tegenstanders of andersdenkenden te grazen te nemen. Wederom is het vergelijk met nederland, waar de vrijheid enorm is, weer een interessante. Om alle indrukken af en toe even los te laten is het heerlijk om hier in de prachtige natuur te zijn en dat is wat we de komende week eens even lekker gaan doen in de omgeving van Guilin, waar we nu zijn, en Yangshuo waar we hierna heen gaan. Reizen doet je beseffen dat je leeft en telkens weer realiseer ik me wat een geluk ik heb om dit te kunnen doen.