Terwijl ik naar een prachtige zonsondergang kijk op een strand in Bali besef ik me dat ik al meer dan vier maanden van huis ben. Als ik terugdenk aan alles wat ik heb gezien en gedaan en alle fantastische mensen met wie ik dit heb mogen delen voel ik me gelukkiger dan ooit. En met deze mensen bedoel ik niet alleen de mensen die ik hier heb ontmoet. Het doet me heel erg goed om na zo'n lange tijd van huis te zijn nog van zoveel mensen lieve berichtjes te krijgen. Ik moet daarbij misschien mijn verontschuldiging aanbieden dat ik niet zo'n fervente blogger ben maar bij deze beloof ik jullie dat ik jullie alles met liefde vertel als ik weer thuis ben! (Mocht je daar trek in hebben ;))

In Vietnam heb ik mijn laatste verhaal geschreven en daar is eigenlijk ook mijn planning gestopt. Aangezien het een makkelijke oversteek was naar Cambodja ben ik daar op aanraden van anderen ook maar heen gegaan en dat bleek geen verkeerde keus te zijn. Ankor Wat (gigantisch tempelcomplex waar ook Tomb Raider met Angelina Jolie is opgenomen) was prachtig en ik heb een hele fijne tijd gehad op de eilanden in het zuiden, maar waar Cambodja me het meest mee heeft geraakt is zijn geschiedenis. Het voert te ver om hier het hele verhaal te gaan beschrijven maar mocht je geïnteresseerd zijn wil ik je er graag meer over vertellen als ik weer thuis ben. Ik ben naar de Killing Fields en S21 geweest. S21 is een schoolgebouw dat, nadat de Rode Khmer alle mensen uit de hoofdstad had verjaagd, werd gebruikt als gevangenis en martelkamer. Erg bizar om te zien hoe mensen zijn gemarteld op een plek waar de schoolborden nog aan de muur hangen en waar klimrekken gebruikt werden om mensen op te hangen. Mocht je deze plek hebben overleefd werd je getransporteerd naar de Killing Fields waar mensen op een brute manier vermoord werden. Kogels waren te kostbaar dus voor volwassenen werd alles gebruikt wat ze maar konden vinden en baby's werden bij hun beentjes gepakt en tegen een boom dood geslagen waarna vervolgens de lichamen in massagraven werden gegooid. De graven zijn gedelfd maar nog steeds als het regent komen er tanden en stukken kleding nog onder het zand vandaan. Als ik de foto's van die plek terug kijk krijg ik meteen weer kippenvel. Echt bizar hoe mensen in zulke beesten kunnen veranderen en dit alles begon in 1975 dus niet eens zo lang geleden!

Na al dat backpacken door ontwikkelingslanden mocht het van mij wel weer even wat minder basic dus om lekker een weekje bij te komen boekte ik een vlucht naar Singapore. Echt moeilijk te geloven dat deze super schone en geordende stad ook Azië is. Waar ik ook was, ik hoefde nooit ver te zoeken om een schoonmaker te vinden. Wat ze precies aan het schoonmaken waren is voor mij nog steeds een vraag want met de hoge boetes laat je het wel uit je hoofd om afval op de grond te gooien. Ik voelde me heel veilig in dit strenge land maar ik vraag me af of sommige regels nou wel echt nodig zijn. Zo is het verboden om kauwgom te verkopen, je mag op niet veel openbare plekken eten, drinken of roken, geen pornografie invoeren en zelfs op het niet doorspoelen van openbare toiletten staat een boete. En waar we in Nederland onze puppy ogen opzetten en zeggen dat je eeecht niet wist dat het niet mocht als we weer eens de regels overtreden, laat je het hier wel uit je hoofd omdat de boetes zo be-lach-e-lijk hoog zijn. Gelukkig heb ik zelf vrij weinig last gehad van de regels en kon ik weer heerlijk met de metro reizen, sushi eten en shoppen dus ik was helemaal happy.

En nu ben ik dus in Indonesië. In het begin schrok ik nog steeds als ik iets op de grond liet vallen maar dat gevoel ebte gelukkig snel weg nadat ik iedereen weer vertrouwd de overblijfselen van hun lunch uit het busraampje zag gooien. Indonesië is een van de mooiste landen waar ik tot nu toe ben geweest maar wat ik van de Indonesiërs vind weet ik nog niet precies want dat wisselt nogal sterk per plek. Gelukkig heb ik nog iets meer dan vier weken om dat uit te vogelen. VIER weken? Jaa vier weken! Het aftellen kan beginnen!