Van de grootste watervallen in Zuid-Amerika, via de mooiste treinrit van Brazilië en de grootste stad van het zuidelijk halfrond, naar de 'marvellous city' Rio de Janeiro! Hoog tijd voor een nieuw verhaal dus!

In de vorige update (21 februari) stonden we op het punt Buenos Aires te verlaten en naar de watervallen van Iguazú te reizen. Een letterlijk hoogtepunt met 2700 meter aan watervallen, waarvan de hoogste 80 meter is! Het uitzicht was fantastisch en het was mogelijk om boven, onder en zelfs bijna in de watervallen te staan! We waren dan ook doorweekt, inclusief de camera, die inmiddels al heel wat heeft doorstaan, maar nog steeds werkt! (gauw afkloppen …). Maar dat was eigenlijk helemaal niet erg, aangezien het 35 graden was! In het dorpje (Puerto Iguazu) waar we twee nachten verbleven, heerste een gezellige sfeer met veel smalle, deels onverharde, wegen.

Twee kilometer verderop was de grensovergang met Brazilië en een half uurtje rijden met de bus lag het stadje Foz do Iguacu, de uitvalsbasis om de Braziliaanse kant van de watervallen te bewonderen. Met de lokale bus zijn we de grens gepasseerd, om de watervallen ook vanuit een ander perspectief te bekijken. Hoewel de grens vlakbij was, en de formaliteiten snel afgehandeld werden, kostte het passeren van de grensovergang toch nog enige tijd, omdat de bus niet wachtte toen we bij zowel de Argentijnse als de Braziliaanse douane de felbegeerde stempels gingen halen . En dan blijkt ook weer dat sommige reizigers hun hersenen thuis laten. Het was een dag van in de bus, uit de bus en weer in de bus, maar wij namen onze spullen (zoals altijd) met ons mee, omdat je hier nooit zeker weet of de bus wacht of niet (of dat je spullen er überhaupt nog zijn als de bus wel wacht). Op weg naar het douanekantoor was er een andere toerist die ook zijn stempel ging halen, terwijl hij zijn tassen in de bus liet staan. Terwijl de douanier bezig was met de formaliteiten reed de bus achter ons weg. Tegen de tijd dat de beste man dit doorhad, was de bus (inclusief zijn tassen) uit het zicht verdwenen …. Ai, ai …

Vanuit Foz do Iguacu, een veel grotere en modernere stad dan Puerto Iguazu in Argentinië hebben we de watervallen dus opnieuw bezocht en dit keer hadden we een mooi panorama uitzicht over de watervallen aan de Argentijnse zijde. We bevonden ons op een drielandenpunt (Argentinië, Brazilië en Paraguay) en hebben daarom vanuit Foz de grens met Paraguay overgestoken en de plaats Ciudad del Este bezocht. De drie steden op het drielandenpunt liggen hemelsbreed nog geen 15 km uit elkaar, maar toch was er een duidelijk verschil te merken. Zo heeft Paraguay een grote achterstand op zijn twee buren, door de chaos en onveilige sfeer in Ciudad del Este. En Brazilië slaagt er duidelijk het beste in een georganiseerde stad en een gestructureerde, formele grensovergang neer te zetten.

Dit werd heel mooi duidelijk in de grenskantoortjes bij het oversteken van de grens van Brazilië naar Paraguay. In Brazilië zitten er achter glas twee mensen met formele kleding aan hun taak te doen waar ze voor zijn aangekomen: het controleren van paspoorten. De een kijkt hier iets vrolijker bij dan de ander, maar ze nemen hun taak serieus. Aan Paraguayaanse zijde zitten twee mensen achter een bureautje zonder glazen wand. De één kijkt naar de TV en de ander leest de krant. Ondertussen kijken ze even snel in je paspoort en wordt er ongeïnteresseerd een stempel gezet op een willekeurige plek …. Na het passeren van de grenskantoortjes wachtte de volgende uitdaging: het daadwerkelijk binnengaan van Paraguay. Het eerste stuk is namelijk een brug van een paar honderd meter die bekend staat als onveilig en die je dus beter niet te voet kunt oversteken. Aangezien je nooit zeker weet wanneer de volgende bus komt, we met een groepje toeristen waren en er veel mensen op straat waren, hebben we de gok genomen en zijn we toch te voet gegaan. Dat voelde best een beetje spannend, maar het uitzicht was prachtig en gelukkig hebben we zonder problemen de overkant gehaald! Op de terugweg was het echter anders. Het was inmiddels zondagmiddag en redelijk uitgestorven op straat. Aangezien we toen maar met z'n tweeën waren, hebben we maar gewacht op de bus!

Ook hebben we vanuit Foz do Iguacu de Itaipu dam bezocht. Dit is de op één na grootste stuwdam ter wereld en een mooi staaltje civieltechnisch werk! Indrukwekkend, zeker als je bedenkt dat Paraguay op die plek watervallen had die misschien nog wel mooier waren dan die in Argentinië en Brazilië. Itaipu, de op een na grootste, omdat de Chinezen zonodig een grotere moeten bouwen (met uiteindelijk minder capaciteit) . De dam ligt op de grens van Brazilië en Paraguay en alles wordt fifty-fifty gedeeld. Het voorziet voor 90% in de energiebehoefte van Paraguay en voor 20% in die van Brazilië. De uitgebreide toer die we hier gedaan hebben was zeer interessant! We zijn zelfs in het binnenste van de dam geweest. Maar voor nu zegt de panorama foto waarschijnlijk genoeg

Gezien de gunstige prijzen van een vliegticket ten opzichte van een bus ticket, en de enorme afstanden die we moeten afleggen, namen we op 25 februari het vliegtuig naar Curitiba. Een grote stad (1,9 miljoen inwoners) die bekend staat om zijn gezellige centrum, leuke bars en restaurants en bovendien voor Braziliaanse begrippen heel veilig is, ook na 10 uur 's avonds! Naar onze mening een redelijk unieke combinatie voor een Zuid-Amerikaanse stad!

Vanaf het vliegveld gingen we in een lokale stadsbus naar het centrum van Curitiba. Volgens de Lonely Planet een reis van ongeveer 30 minuten. Na een kwartier stopte de bus echter op een busstation, vanwaar hij niet verder zou gaan. Op dat moment bleek dat Portugees (en vooral het dialect dat in Brazilië wordt gesproken en volgens de kenners heel anders is dan in Portugal) niet te verstaan is. Zowel enkele passagiers in de bus, als de buschauffeur konden onze vragen niet beantwoorden, tenminste niet in het spaans …. We deden net een poging om ons met behulp van de Lonely Planet te oriënteren, toen de buschauffeur uit z'n bus stapte en naar ons toekwam. Hij bleef maar in het Portugees tegen ons praten. Echter hij 'duwde' ons in een richting vanwaar nog maar één bus vertrok en maakte ondertussen een 'sturend' gebaar met zijn handen. We begrepen uiteindelijk dat het lopend nog veel te ver was, dus dat we een andere bus moesten nemen. We stapten dus maar met onze spullen in deze bus, terwijl we geen idee hadden waar we waren en waar we naartoe gingen. Klinkt goed toch! Gelukkig is centro (centrum) hetzelfde in het spaans en portugees en zijn we met behulp van een paar locals in de bus, toch in het centrum terecht gekomen. En dat bleek nog 40 minuten met de bus verder te zijn!

We besloten in het goedkoopste hotel dat we konden vinden te overnachten, omdat we de volgende dag direct door zouden reizen naar Ilha do Mel. Mark onder in het stapelbed en Marlijn op het 1-persoonsbed (mét een scheef en hard matras) ernaast. En als klap op de vuurpijl ontbraken de gordijnen! Gelukkig ging de volgende dag om 6.00 uur de wekker . Het hoogtepunt van Curitiba was toch wel restaurant Scharzwald. Zoals de naam enigszins doet vermoeden draait het hier om de keuken van onze Oosterburen! En dat vinden wij zo onderweg af en toe eigenlijk wel fijn! De Bratwurst, Bockwurst en vóóral de Apfelstrudel waren subliem!

De Serra Verde Express, volgens zeggen de mooiste treinrit van Brazilië, bracht ons de volgende dag door bergen met mooie kliffen en ravijnen op weg naar het tropische Ilha do mel. Waarschijnlijk is het ook de traagste treinrit, gezien de vier uur die we nodig hadden om een afstand van 67 km te overbruggen! Na vervolgens een busrit van een uur, twee uur wachten en een boottocht (dolfijnen gespot!!) van twee uur, kwamen we aan op een rustig, tropisch eilandje genaamd Ilha do Mel (honingeiland). Het eiland is klein, er zijn geen auto's, de stranden zijn prachtig en de accomodaties zijn eenvoudig, maar liggen midden in de natuur. Een perfecte combinatie! De volgende dag hebben we per hardloopschoen bijna het hele eiland verkend. Over het strand, door het bos, over rotsen en een klim naar de vuurtoren. Dat zorgde voor spierpijn de volgende dag . Onderweg riep Mark ineens heel hard stop! We waren net bezig met een klim, dus Marlijn stond in één keer stil. En een meter voor haar stak de kop van een heuse cobra uit het gras! Dat hadden we gelukkig net op tijd door! De dag hebben we afgesloten met een lekkere hamburger en welverdiend biertje aan het strand. Culinaire hoogstandjes waren moeilijk te vinden …

De reis terug naar Curitiba na 2 dagen (half uur boot, taxi, half uur stadsbus, twee uur touringbus, maar alles niet perfect aansluitend ) verliep goed. De eigenaren van het hostel waar we verbleven reisden op hetzelfde moment ook naar Curitiba. Handig omdat ze ons mooi de weg konden wijzen en alles vanuit het Portugees konden vertalen! Echter de bus die zij namen was vol, dus moesten wij met een kleine omweg reizen. Bij die omweg zat echter ook een wachttijd van 1,5 uur in op een verlaten busstation. En waar in Azië en Australië zelfs de meest afgelegen plekken veilig zijn, is dat in Zuid-Amerika zeker niet zo. Gelukkig hadden we gezelschap van Boris (een Slowaak) en Daniel (een Zwitser).

Het goedkoopste hotel in Curitiba had op aanraden van Daniel de Zwitser dit keer plaatsgemaakt voor het Ibis budget hotel (voormalig formule 1 hotel). Het bleek inderdaad een zeer goede kwaliteit/prijs verhouding te zijn! De avond eindigde met onze Zwitserse vriend in een voor ons bekend restaurant: Schwarzwald!

De busreis naar Sao Paulo (Sampa) de volgende dag duurde 6,5 uur. Een klein stukje hier in Brazilië. Tijdens het slapen af en toe een blik geworpen op het prachtige landschap waar we doorheen reden. Bergachtig en erg groen! Sao Paulo is de grootste stad van het zuidelijk halfrond. Met negentien miljoen inwoners, een ontelbaar aantal wolkenkrabbers, 1333 buslijnen (15.000 bussen), 15.000 cafés en 12.500 restaurants is Sao Paola de culturele, financiële en gastronomische hoofdstad van Latijns-Amerika. Het grootste nadeel: de stad kent behoorlijk veel criminaliteit. Daarom hebben we ons hotel zorgvuldig uitgezocht, en wat voor een! We hebben de luxe omarmd met een smart deal via booking.com: een vier sterren hotel middenin het moderne centrum voor wei-nig! Het was een perfecte uitvalsbasis om de paar highlights die Sampa te bieden heeft te bekijken. Zoals het uitzicht vanaf het hoogste gebouw in het centrum en de 'streetart' in de wijk Vila Madalena. 's Avonds heerlijk, maar dan ook echt heul lekker gegeten in een pizza Paulistana. Een Italiaans restaurant waar naar eigen zeggen betere pizza's worden gemaakt dan in Italië. Het mag gezegd worden, ze komen heel dicht in de buurt…

De tweede dag in Sao Paulo hebben we doorgebracht aan het zwembad op het dakterras van ons hotel. 's Avonds om 19.00 uur vertrok het vliegtuig naar de marvellous city Rio de Janeiro. De twee na drukste vliegroute ter wereld (na Madrid-Barcelona): om de 15 minuten vertrekt er een vliegtuig van Sao naar Rio (en omgekeerd). In minder dan een uur stonden we weer aan de grond. Het was zondagavond, dus we hebben een taxi genomen naar ons hotel. Op straat was het uitgestorven. Het centrum waar we verbleven staat dan ook niet bekend als heel veilig… (en zeker niet 's nachts en in het weekend). Maar wel goedkoop .

In vijf dagen Rio hebben we natuurlijk de stranden Copacabana en Ipanema bezocht, waar Marlijn haar bikini behoorlijk bedekkend was! Het maakt niet uit hoe dik je billen hier zijn: een stringbikini is de norm!

Rio heeft een perfecte ligging tussen de bergen. Op de hoogste (710 meter) staat het beeld 'Cristo Redentor', vanwaar je een supermooi uitzicht hebt over de stad! 's Avonds de zonsondergang bekeken vanaf een andere berg en van het 'onweerconcert' genoten in de verte. Helaas kwam die onweersbui sneller dichter bij dan we hadden verwacht. Onderweg naar het metrostation kwamen we dan ook in een enorme tropische bui terecht! We hebben even geschuild, maar er leek geen einde aan te komen. De straten liepen onder en de auto's reden tot aan hun bumper door het water. Toen bleek dat we geen taxi konden krijgen, zijn we naar het metrostation gaan lopen. We waren helemaal doorweekt! Gelukkig hadden we onze badkleding nog aan! Los van deze buien 's avonds en 's nachts, was het weer prachtig: zonnig en meer dan 36 graden! Zoals eigenlijk de hele tijd in Brazilië. Dan is het toch fijn dat Rio aan het strand ligt! De laatste avond hebben we afgesloten met het drinken van caipirinha's op een terrasje in Copacabana met twee Cariocas (inwoners van Rio). Een feestje maken dat kunnen ze, helaas waren we net twee weken te laat voor carnaval! Dit is dan ook de perfecte reden om terug te gaan

De volgende stop na Rio was het natuurgebied de Pantanal in het zuidwesten van Brazilië, vanwaar we doorgereisd zijn Bolivia in. Van het rijkste naar het armste land in Zuid-Amerika…

Hasta Luego!