''Ordem e Progresso'', dat is de zinspreuk van Brazilie waar we nu zijn, vrij vertaald betekent dat ''Orde en Vooruitgang''. En dat is zeker niet niet te zeggen van het buurland Bolivia, waar we eerst doorheen moesten om naar Brazilie te komen. Wat een fantastische ellende hebben we daar meegemaakt: juist die paar dagen dat wij door Bolivia moesten reizen, besluiten de mijnwerkers om de gehele Boliviaanse infrastructuur plat te leggen! Het verhaal begint in Arica, in het noorden van Chili, waar we om 1 uur 's nachts de bus richting Cochabamba hebben genomen. Terug de hoogte (en dus de kou) in, maar gelukkig zijn we daar inmiddels al aan gewend en dus geen probleem voor ons. Ook bij de Bolivaanse grens, waar we 2 uur moesten wachten omdat ie 's nachts dicht is (waarom gaat er dan een nachtbus vraag je je dan af), gelukkig geen probleem met de benodigde stempels, en de rest van de reis ook niet tot ongeveer 40 km van Oruro, waar de bus in the middle of nowhere stilstaat tussen alleen maar vrachtwagens. We worden net wakker, terwijl alle locals al druk in de weer zijn om spullen bij elkaar te pakken en uit te stappen. Wat is er aan de hand, que pasa? Als we uitstappen zien we dat iedereen op een motor (hoe komen die daar?) is gesprongen en door de woestijn wegrijdt. Blijkbaar is er verderop een blokkade van ontevreden mijnwerkers, en aangezien alle motors wegzijn (die worden gebruikt om de blokkade te omzeilen) en we toch doormoeten, besluiten we maar een stukje te gaan wandelen richting blokkade, waar we als het goed is een lokale bus naar Oruro kunnen nemen. Bij de blokkade aangekomen (1,5 uur in de zon) is alles pais en vree, dus we kopen wat water en nemen de micro richting Oruro, waar hopelijk wel andere bussen naar waar dan ook vertrekken. Maar in Oruro horen we dat niet alleen de plaatselijke mijnwerkers ontevreden zijn, maar dat in het hele land blokkades zijn opgezet, oftewel we zitten vast in een middelgrote stad waar geen f*** te beleven is. Dan maar eerst eten, dat denkt beter na. Na een gegrilde kip (Boliviaanse heerlijkheid), hebben we vriendjes gemaakt met twee aardige meneren die in Cochabamba wonen en daar ook heen moeten. Dus het plan is als volgt: met de taxi naar de volgende blokkade, stukje lopen om de blokkade heen, en dan de volgende taxi naar Cochabamba nemen. Klinkt eenvoudig, en ging ook allemaal prima tot we bij de blokkade aankwamen. Wederom was het pais en vree aldaar, maar toen we net middenin het dorp (waar de blokkade was) waren, hoorden we ineens harde knallen en zagen rook uit de heuvels dichtbij. Plotseling is binnen 1 seconde iedereen om ons heen weg, en weten wij niet wat we moeten doen. Dan maar redden richting waar we opweg waren. Aan het eind van het dorp, waar dus een file vrachtwagens begint, komen bussen met ME ons tegemoet om de blokkade op te heffen. Nog een stukje verder rennen om ons van het tumult te verwijderen, kunnen we weer rustig aan doen want er staat weer een flinke wandeling voor de boeg. Op zo'n moment is het toch niet zo relaxed dat we zoveel souvenirs gekocht hebben onder het mom van 'het is toch goedkoop', want de rugzakken wegen inmiddels makkelijk 30 kilotjes. Aan het eind van de file is het idee dat er een bus of taxi of iets anders met 4 wielen ons naar Cochabamba vervoert, maar die is er niet. Alleen een grote groep locals die ons tegemoet loopt en zegt dat er verderop (dus achter ons) een bus is die gaat rijden. Gezellig dus met z'n allen die kant op, maar natuurlijk is die bus er ook niet. Gelukkig besluit wel een vrachtwagenchauffer op hetzelfde moment dat het wachten leuk is geweest en keert om richting cbba. Fijne vent dat ie het geen probleem vindt om 40 locals en 2 gringos extra bagage te hebben in de laadbak! Kortgezegd was dat een rit van 5 uur in de kou bovenop een vrachtwagen, gezellig met lokale bevolking die ons machtig interessant vindt. Om een uur of 10 's avonds (7 uur te laat) komen we in Cbba aan. In cbba besluiten we dat we toch al smerig en moe zijn, dus we kunnen net zo goed de nachtbus verder richting Brazilie nemen. Dat duurt 10 uur en als het goed is zijn daar geen blokkades. O nee, toch wel, maar alleen op de nieuwe weg, op de oude weg (i.e. geen asfalt) moet het goedkomen. Even onderhandelen en een half uurtje een en pollo a la broaster later zitten we in de volgende bus richting Santa Cruz. ETA: 08.00u. Uiteindelijke aankomsttijd: 16.00u. Hoe komt dat? MIdden in de nacht (terwijl het trouwens bijzonder moeilijk is om zuurstof zonder stoflaag in te ademen) stopt te bus. Ojee, wederom een blokkade. Als het licht wordt staan we nog steeds stil en zien we dat het geen blokkade is, maar dat verderop een tankwagen met zijn bips in het ravijn ligt. Nog 2 uur wachten en er is langzaam beweging in de rij bussen, dus met volle moed gaan we verder richting Santa Cruz. Klein probleempje: de bus is gemaakt voor asfaltweg en niet voor een zandweg vol stenen. Dat vinden de luchtfilters en banden niet zo leuk, dus staan we een uur te wachten in een dorpje om het filter schoon te maken en de banden te verwisselen. Uiteindelijk toch in Santa Cruz (heerlijk warm trouwens) aangekomen, waar we besluiten om een relaxed hostel te nemen om even goed te douchen, alvorens naar het treinstation te gaan om kaartjes te kopen voor de trein richting Brazilie (voor de goede orde, we hebben inmiddels 2/3e Bolivia doorkruist). En wat is de mededeling bij het treinstation? ''Alle treinen gecancelled wegens blokkades'' Die mijnwerkers komen ook overal. Dan maar naar het vliegveld om de kijken hoe duur dat is: 55 euro voor 500 km (een uurtje) vliegen. Oei, is goedkoop maar niet goedkoop genoeg. We kijken morgen wel of er nog blokkades zijn, anders vliegen we wel, we willen weg uit Bolivia. Maar eerst eten! Geniale tent gevonden, waar je all you can eat pizzas kan bestellen, elke minuut komt er een ober langs met heerlijke pizza en daar mag je dan een stukje van kiezen. De creaties fijn fantastisch: pizza met chocola en aarbei, pizza met gebakken ui, enz. De volgende morgen vroeg op om te kijken hoe het zit met de blokkades, en zoals verwacht waren die er nog steeds, dus dan maar snel richting vliegveld om een kaartje te kopen. Inchecken gaan ook stukken boliviaanser dan in Europa: ticket is het hoesje van je ticket met een onbegrijpelijke stempel, instapkaart is een geplastificeerd kaartje met cochabamba erop (we vliegen naar Puerto Suarez), en op de bagageticket staat Trinidad (dat ligt ergens in het noorden). Maar gelukkig ging alles goed en zijn we veilig vlakbij de Braziliaanse grens geland. Daar komen meteen dan weer hostelbaasjes naar je toe om toeristen te lubben, maar die zorgen wel voor gratis vervoer naar Brazilie. En daar zijn we nu: Brazilie! Heerlijk land! Schoon, zwembad bij hostel, mooie vrouwen in korte rokjes, geen muggen (het is winter), heerlijk warm (hoewel het winter is), dus echt vakantiegevoel. Hier gaan we een dagje relaxen en daarna een tour door de Pantanal doen: piranhas vangen en enge beesten kijken. Zin in! Enige nadeel is dat nu we eindelijk een beetje Spaans spreken, we in een land zijn waar de voertaal Portugees is. Terug bij af dus...