Het is nu weer mijn - Joyce - beurt om een blog te schrijven. We proberen het om en om te doen. We hebben veel gedaan de afgelopen tijd. Geen week meer op dezelfde plek, maar na een paar nachten weer op naar een ander avontuur. En avonturen zijn er genoeg, we beleven een hoop.

Brisbane, onze eerstvolgende bestemming. Na een hoop kleine dorpjes kwamen we weer in een grote stad terecht. Aangekomen in het hostel, kregen we de perfecte kamer. Eén met WIFI, aangrenzend aan het dakterras, zwembad voor de kamer en uitzicht op de stad en de Brisbane rivier. We zijn begonnen met vinden van een kapper in Brisbane. Het was hoognodig voor mij. Zelfs Liz gaf aan dat ik voor paal liep en mijn vader viel het zelfs op tijdens het skypen. Daarna de stad verkend en uiteraard weer een Botanical Garden gevonden. Daar zijn ze gek op. Verder hebben we een dag doorgebracht in de Australia Zoo, de dierentuin 'van' Steve Irwin, een prachtig opgezet park. Ze weten wel overal geld uit te slepen in deze dierentuin, maar wat een geweldige dag. Knuffelen met koala's, krokodil vasthouden, kangoeroes aaien, olifanten eten geven en shows met o.a. tijgers, krokodillen en slangen. Vol adrenaline en volledig onder de indruk weer terug naar het hostel.

De andere dagen hebben we gespendeerd op een strandje, dat is opgespoten midden in de stad, we hebben bezoek gekregen van iemand die we in Canberra hadden ontmoet, mee gedaan aan een quiz in het hostel en we hebben genoten van alle valse noten die mensen hun strot uitkregen tijdens de karaoke-avond. Ditmaal lieten we de kans aan ons voorbij gaan, om onze engelenstemmetjes te laten klinken.

Sunshine Coast
Nadat we Brisbane volledig hadden verkend, hebben we onze kleine billen en minstens zulke kleine koffers verplaatst richting de Sunshine Coast. De sun was in elk geval shining! Het duurde even voor we een datum hadden geprikt, maar eindelijk was het zover. We namen de trein naar Nambour, op
weg naar semi-familie van mij. Een hele onderneming, met maar liefst 20 stops onderweg. Alsof het niets is. Maar uiteindelijk stonden we daar, op het station van Nambour, te wachten op ome Ton en tante Sinama, waarvan we allebei niet wisten hoe ze eruit zagen. Gelukkig herkenden ze ons, nadat we aan de telefoon onze koffers hadden omschreven. We werden ontzettend leuk ontvangen en ze namen ons gelijk mee naar hun prachtige huis in een klein dorpje verderop. We kregen een rondleiding door het huis en over het land, de Nederlandse vlag werd gehesen en toen werden we
naar onze kamers gebracht. Ja, jullie lezen het goed, kamers! Allebei een eigen kamer, met een groot bed en zelfs een badkamer en toilet voor ons alleen - badkamer met bad!! Wat een luxe. De champagnefles werd ontkurkt, de barbecue werd aangestoken en we hebben heerlijk gegeten,
gedronken en gekletst. De volgende ochtend heeft Liz eerst baantjes gezwommen in het zwembad, vervolgens ontbijt met croissantjes en toen namen ze ons mee uit, zodat we wat meer van hun leven daar en de omgeving zouden zien. De eerste stop was voor een kopje koffie op de golfbaan, toen naar het schetige stranddorpje Mooloolaba en uiteindelijk een lunch bij de Yachtclub met uitzicht op de haven. Helaas was ons luxe uitstapje alweer voorbij en begaven we ons naar het volgende oord aan de Sunshine Coast, Noosa. We werden hier afgezet door Ton en Sinama, om onze luxe uitstapje goed te eindigen.

We keken onze ogen uit toen we aankwamen in ons hostel in Noosa. We begaven ons in een knal roze oord, met beelden van olifanten, ligbedden en een zwembadje. Kortom, we gingen van het ene paradijs naar het andere. In Noosa hebben we vooral genoten van de rust, om even bij te komen van
alle indrukken en een aantal zaken geregeld. Ook dat moet gebeuren, we moeten wel vooruit blijven gaan. We hebben heerlijk gedobberd in het zwembad, het dorpje bekeken, het strand bezocht en een kleine kustwandeling gemaakt.

Even tussendoor: ik merk alweer dat dit een ellenlang verhaal wordt, maar we zijn ook zo enthousiast over alles wat we meemaken!

Nadat we heerlijk zijn bijgekomen in het o zo rustgevende Noosa, hebben we onze spullen voor de zoveelste keer bijeengeraapt om ons te begeven richting Rainbow Beach. Iets waar we ons al lange tijd op verheugen, want vanaf hier zouden we vertrekken naar Fraser Island, het grootste zandeiland
ter wereld.

Rainbow Beach & Fraser Island
Nadat we ons hadden gesetteld in onze nieuwe slaapkamer voor een nacht, kregen we een briefing over onze tour van drie dragen op Fraser Island. We verplaatsen ons hier door middel van heerlijk grote, vierwiel aangedreven Landrovers op een eiland zonder wegen, alleen maar zand, waar dingo's - dit zijn wilde honden, en deze zijn echt niet zo braaf als onze geliefde huisdiertjes - veel voorkomen, dus een briefing was wel degelijk op zijn plaats. Tijdens deze briefing maakten we kennis met onze groep waarmee we in de auto zouden zitten. Uiteraard zaten wij in de auto met die ene
persoon, waarvan wij 's middags - later bleek dat iedereen in deze tour dezelfde gedachten had - tegen elkaar zeiden "Ik wil bij iedereen in de auto, behalve bij hem". Van schrik schoten we allebei in de lach, maar we moeten toegeven dat we er ditmaal een beetje naast zaten. Een vreemde kwibus
was het zeker, maar we hadden een geweldige groep mensen in de auto zitten.

Maar laat ik even bij het begin beginnen. De bedoeling van de tour was dat je in colonne van drie grote trekpaarden achter de gids aanreed, die ons zo de meest prachtige plekken op Fraser Island liet zien. Deze auto's bestuurden de groepen zelf.

Nadat we al ons voedsel hadden opgehaald en ingeladen, gingen we op pad. Meneer Kwibus besloot als eerste de auto te besturen. Ten eerste bleek dat wij uiteraard niet alleen met meneer Kwibus zaten opgescheept, maar ook met de auto die een bijna verrotte versnellingsbak had. Maar ach,
de meneer bij de garage vond dat we deze trip nog best konden maken met deze auto - ik denk overigens dat dit het laatste ritje was van deze rode mega bak, dus we vertrokken. Vervolgens bleek meneer Kwibus zich ook nog eens een zeer coole, uiterst zelfverzekerde rijder te vinden. Onze eerste gedachten "Als hij zo blijft rijden, halen we het niet eens levend tot aan het eiland." Na wat rijadviezen als 'beide handen aan het stuur' en 'houd afstand van de auto's voor je', heeft hij ons veilig naar onze eerste stop gebracht. De ene stop was nog mooier dan de andere. We hebben gezwommen in prachtige meren, in een soort wildwaterbaan door de natuur gemaakt, in de champagnepools, gelopen over geweldige rotsen etc. Ook Liz en ik hebben een stuk in de bakbeesten gereden. Ik in 'onze' auto, waarbij David mij moest helpen schakelen, want ik had twee handen nodig
om de pook in de vierde versnelling te krijgen en Liz in een automaat. Niet omdat een automaat zo makkelijk is - Liz had hiervoor nog nooit in een automaat gereden - maar simpelweg omdat Liz haar lange benen niet samen gingen met 'onze' auto. En 's nachts, nou 's nachts was het creperen - hier noemen ze het kamperen - in een tentje. De tentjes stonden al netjes voor ons klaar. We sliepen met drie mensen in een tentje, op matjes van 12 mm dik, zonder kussen in de hitte. Voor die tijd was het koken met je groep, met het eten dat we hadden mee gekregen, lekker drinken en kletsen. Een grote gezellige bende. Na twee dagen slapen op de grond liep iedereen met wallen tot op de knieën. En wat zagen we toen we wakker werden? Het regende pijpenstelen. Maar dat mocht de pret niet drukken, ook de derde dag was geweldig. Nadat meneer Kwibus ons ook weer veilig terug had gebracht naar het vaste land, was er een geweldige afterparty, mét karaoke.

Even voor de mensen die hier niet zijn - dat zijn jullie dus allemaal - Liz heeft mij al meerdere malen op het hart gedrukt dat het niet wordt gewaardeerd als ik meezing met de muziek. Dat schijnt zonde te zijn van de mooie liedjes. Daarom is zij zo galant om mij de kans te geven te zingen tijdens de karaoke-avond. In Brisbane liet ik dit aan mij voorbij gaan, maar hier kon ik het niet meer weerstaan. Met twee anderen dook ik dan ook vol enthousiasme het podium op, met als 'prijs' een kan bier. Hierna konden Liz en anderen het ook niet meer weerstaan en stond heel de groep van de auto met versleten koppelingsbak op het podium te blèren.

Ondertussen is het blijven regenen. En niet een beetje ook. De wegen staan blank, bussen rijden er niet meer, Fraser Island is ondertussen gesloten voor toeristen, veel tours worden afgezegd. Het is dus nog afwachten wanneer wij verder kunnen. Maar ach, ook dat is weer een avontuur.

Nou deze update lijkt me weer uit meer dan genoeg informatie te bestaan, dus bij deze: ciao bello's en bella's en tot de volgende keer maar weer!