Kia Ora lieve iedereen!

We zijn weer terug waar we bij ons vorige blog gebleven waren, in Taupo. We hebben nu zowel het noorder- als zuidereiland van Nieuw Zeeland - of zoals de Maori's zeggen; Aoteoroa, land of the long white cloud - ontdekt. We zijn weer veel busreizen, wandelingen, mooie uitzichten en gave ervaringen rijker.

Door Nieuw Zeeland reizen met de Kiwi Experience betekend reizen met een grote groep mensen die als een soort familie gaat voelen, maar ook veel in de bus zitten met prachtige stops ondertussen. Tussen alle pittoreske plaatsjes en 'grote' steden door zijn we o.a. gestopt voor:
- Pancake Rocks: rotsen die lijken op een grote stapel pannenkoeken (jammie!);
- Bergen, gletsjers en meer bergen;
- Meren met de prachtigste weerspiegelingen;
- Watervallen;
- Zeehonden en dolfijnen.
Vooral de zeehonden hebben grote indruk op ons gemaakt. We bezochten een watervalletje die uitkwam in de zee. Mamma en pappa zeehond brengen hun kleintjes naar de waterval wanneer zij gaan vissen. Zo zijn de kleintjes namelijk veilig van haaien en walvissen. Terwijl pa en ma opzoek waren naar een lekker vissig maaltje, zwommen de kleintjes zorgeloos in het watervalletje alsof het een grote speeltuin was. Springen, spelen, gek doen. Het maakten ze niets uit dat wij mensen daar op een halve meter vanaf aan het koekeloeren waren. We hadden hier wel uren naar kunnen kijken.

Maar nu weer even terug naar waar we waren gebleven. Vanaf Taupo, onze laatste bestemming in het vorige blog, begaven we ons naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Wellington was de stad waar we gedag moesten zeggen van bijna de hele groep, waarmee we tot dan toe twee weken lang intensief hadden gereisd. Maar voordat we afscheid namen zijn we met z'n allen naar een rugby wedstrijd gegaan. Ditmaal hadden we ons iets meer verdiept in de regels. Vervolgens doken we de kroeg in voor ons laatste drankje en dansje met de groep. Waar de rest namelijk doorging naar het zuiden, bleven wij nog wat langer in Wellington. We hebben het Te Papa museum bezocht, een immens historisch cultureel museum - prachtig opgezet - we zijn met een Cabel Car omhoog gegaan en terug gelopen via de Botanische tuinen, we hebben de barbecue meermaals aangehad voor een lekker maal, de winkels langs gestruind en we zijn naar een lookout op de Victoria Mountain gegaan, waar we uitzicht hadden over de hele stad. Het uitzicht was waanzinnig, maar wat was het stervens koud. Wellington heeft niet voor niets te bijnaam 'Windy Wellington'. Verder hebben we ons in Wellington meer dan eens verwend met koffie en thee in een klein zaakje, waarbij je een gratis bonbon mocht uitzoeken. Hmmm…

Kaiteriteri
Met een nieuwe 'familie' stapten we op de ferry van het noorder- naar het zuidereiland, op weg naar Kaiteriteri. Wat een bekkenbreker. Een heel schattig, klein plaatsje aan het strand en aan de rand van het Abel Tasman national park. Maar voordat we arriveerden in Kaiterteri hadden we 's morgens, ja 'S MORGENS, een stop bij een wijn-, saus-, fudge-, likeur-, olijfolieproeverij. Beetje gek zo vroeg in de ochtend, maar wel lekker!

Dan nu toch echt naar Kaiteriteri. Waar we de eerste dag vooral van de rust hebben genoten, zijn we de tweede dag actief geweest. Met een boot zijn we naar het national park gegaan, waar we een lange wandeling hebben gemaakt. We kwamen onder andere langs inieminie Robinson Crusoe strandjes van twee bij vier meter en lookouts met de mooiste uitzichten over het national park en alle eilanden. We sloten ons driedaagse bezoek aan dit plaatsje af met een potje midgetgolf - wat de Engelse overigens zeer lollig vonden, MIDGETgolf.

Westport
We baanden ons een weg naar Westport, een oud goudmijndorpje en onze eerste stop aan de ruwe westkust. Ons hostel was ontzettend schattig, met overal picknicktafels, tentjes, hangmatten en allerlei gekke 'aankleding' als hangende fietsen en schelpen aan de schutting. We besloten om samen met een Engels koppel - Reg en Faye, die we in River Valley hadden ontmoet - gezamenlijk een diner te maken. Dit resulteerde in een overheerlijke curry met Turks brood die Liz en Faye op tafel wisten te zetten, waar iedereen jaloers op werd met een lekker koud biertje/cider. Wat een verwennerij. De avond hebben we met name gespendeerd aan de grote picknicktafel met een lekker drankje, waardoor we al onze nieuwe mede-busgangers wat beter leerden kennen.

Lake Mahinapua
Lake Mahinapua stond garant voor een geweldig leuk feest. Dit plaatsje lag heel verrassend aan een meer. Maar voordat we er waren, stopten we bij een tweedehands kledingwinkel van het Leger des Heils. Waarom? Omdat we die avond een verkleedfeest hadden met het thema 'bad taste'. Het kon dus alle kanten op. Nadat de tranen over onze wangen biggelden van alle lelijke setjes die iedereen schaamteloos aantrok, kwamen we aan bij ons hostel. Een grote pub met daaromheen een soort containers waar slaapkamers van waren gemaakt. Het was wat vies, stoffig en stonk naar pies, maar dat mocht de pret niet drukken. Er stond namelijk een heerlijk diner op ons te wachten; steak, aardappels, brood, groente, salade, pasta etc. Hierna maakten we ons klaar voor het 'ik zie er niet uit' feest, wat in de pub werd gehouden. Leuk om te zien hoe (bijna) iedereen - er zijn er uiteraard altijd een paar die zich niet te durven laten gaan - zijn/haar best had gedaan om er wat lelijks en grappigs van te maken. De toppers waren toch wel de jongemannen uit Wales. Ze waren verkleed als terroristen met de Twin Towers om hun heen gebouwd met de grappigste kreten - zoals; do you know the time? Yes, it's 9:11 - en zelfs het plastic vliegtuigje die in de torens ramden ontbrak niet. Als afsluiter van dit geweldige feest gingen we naar het strand, waar onze buschauffeur een kampvuur had gemaakt. De weg naar het strand verliep overigens wat minder soepel. Niet heel verrassend, maar Engelsen zuipen echt ontzettend veel! In de pub lag er al een meisje op de jukebox en vervolgens op een spelcomputer met de pook tussen haar benen. Op weg naar het strand heb ik er één een aantal keer mogen oprapen, omdat ze gewoonweg niet instaat was om haar ene voet voor de andere te zetten. Toen ze vervolgens ook nog half in het kampvuur probeerden te duiken, snapten Liz en ik er echt niets meer van. Vol verbazing keken we hoe de, vaak jonge, meisjes zich zo konden bezatten en vooral, hoe ze de volgende dag schaamteloos na alle rare fratsen weer in de bus konden zitten.

Franz Jozef
Na al het feesten werd het weer eens tijd voor wat serieuzer en actiever werk. Franz Jozef staat bekend om zijn gletsjers. Een uitstapje die al de hele reis op ons programma stond was met de helikopter naar de gletsjer en dan hiken. Een duur, maar o zo gaaf grapje.

Waar het in Nieuw Zeeland al in 40 jaar niet zo droog is geweest als nu, was uiteraard die ene dag waarop wij onze heli en hike op het ijs hadden geboekt, droevig en nat. Helaas kon onze tocht niet doorgaan. We baalden als een stekker, samen met een aantal anderen die de activiteit hadden geboekt, maar lieten ons niet uit de weg slaan. We hadden bij de bakker al allerlei lekkere broodjes gehaald voor tijdens de gletsjerwandeling, die namen we nu maar mee voor onze eigen wandeling. Samen met drie jongens gingen wij alsnog op zoek naar de gletsjer. Na uren lopen, gemopper van mij en Liz dat het zolang duurde, zagen we dan eindelijk de gletsjer. De gletsjer was op zo'n 500 meter afstand, verder mochten we niet. Dus geen ijslikken, geen leuke teksten in het ijs hakken en geen handjes die het ijs konden aanraken. Ondertussen waren we ook nog lekker nat geworden van het grauwe 'Hollandse' weer, MAAR we hebben de gletsjer gezien! Om ons vervolgens op te warmen, na alle regen, zijn we met z'n alle de hotpools ingedoken. Ons dagje was niet zoals we gepland hadden, maar we hebben zeker gelachen en genoten.

Waar Reg en ik de eerste dag een Hollands diner verzorgden in Franz Jozef - gekookte aardappels, bloemkool, kaassaus, hamburger en appelmoes - hadden we de tweede dag onbeperkt pizza, frites en knoflookbrood. Dat was een goede bodem voor de avond, want het was St. Patricksday. Geen idee wat die Ieren hiermee vieren, maar het was een goed excuus om weer eens een borreltje te drinken!

Wanaka
De volgende bestemming in onze Nieuw Zeeland reis was Wanaka. Een stadje gelegen aan het grote meer 'Lake Wanaka' met bergen op de achtergrond. Een mooi plaatje.

Toen de buschauffeur ons afzette in Wanaka, vertelde hij ons dat elke dag rond half zeven 's avonds de dolfijnen naar de kant kwamen en dat als we tot ons knieën in het water gingen, we ze zelfs misschien konden aaien. Enkele anderen had hij zelfs de tip gegeven brood mee te nemen om ze te lokken, want daar houden ze zo van. Daar stonden we dan. Onze groep stond om kwart over zes helemaal klaar in het hostel, sommige zelfs met brood, om naar de dolfijnen te gaan. Zwemkleding aan, fototoestellen en handdoeken mee. Tot dat een meisje ons vertelde dat het niet erg waarschijnlijk was dat we dolfijnen zouden zien. Huh? Waarom dan niet vroegen wij ons allemaal af. Uhh, nou wellicht omdat 'Lake Wanaka' een meer is en dolfijnen al helemaal niet verzot zijn op brood? Oeps. De buschauffeur had een grap met ons uitgehaald en we tuinden er allemaal volledig in. Niet iedereen kon er zo om lachen als wij.

's Middags hadden we het stadje al verkend en boodschappen gedaan voor het avondeten. We aten gezellig met z'n zessen. 's Avonds hebben we met een heel stel op bed onze skydivevideo's bekeken. Leuk om te zien hoe mensen omgaan met stress, hoe stoere mannen kleine jongetjes worden en hoe stoer wij als meiden eigenlijk waren.

Queenstown
Toen kwamen we aan in Queenstown. Ik weet niet zo goed waarom, maar hier verheugden we ons erg op. We kwamen aan en het was prachtig weer. Het is een super knus stadje en ligt aan het strand. What more do we want? We hebben zoveel gedaan in de vier dagen die we hier hadden.

Op niet chronologische volgorde:
We hadden geld 'over' nadat het white raften in River Valley niet doorging, omdat er te weinig water was en de gletsjer hike in Franz Jozef ging niet door vanwege te veel water, dus zochten we wat anders om ons geld aan te spenderen. Missie gelukt! Ik besloot de canyon swing te doen. Je krijgt een soort korset om je middel, je zit vast aan een touw en doet een swing. (Let op: dit is geen bungyjump!!) Ik besloot om op een stoel te gaan zitten, mezelf achteruit te duwen van een plateau en een swing te maken van 200 meter, met een vrije val van 60 meter. Dit is de hoogste canyon swing/cliff jump in de wereld. Best eng, maar heel gaaf en met een mooi uitzicht vanaf mijn stoeltje.

Ook Liz zocht de hoogte op. Zij is gaan tandem hanggliden. Hierbij lig je horizontaal onder een vlieger met je instructeur naast je en kun je de omgeving vanaf grote hoogte verkennen. Twintig minuten lang vloog ze zo vrij als een vogeltje in de lucht over een prachtige omgeving.

Verder zijn we met een kabelbaan naar boven gegaan, waar we een prachtig uitzicht hadden over de stad, de bergen en de zee! We zaten in zo'n gondel, er waren ook stoeltjesliften en met de bergen op de achtergrond hadden we best een wintersport gevoel. We misten alleen de ligstoeltjes.

Op één van de dagen hebben we een dagtocht naar Milford Sound gedaan. De dag bestond uit een bustocht naar de Milford Sound toe - ondertussen hadden we stops bij allerlei besneeuwde bergen - en vervolgens de cruise door de Milford Sound heen. Milford Sound bestaat uit fjorden. Het had ook eigenlijk Milford Fjord moeten heten, maar men dacht vroeger dat het een sound was en geen fjord. Wij dachten bij fjorden aan bergen met ijs en sneeuw, maar deze waren zo groen als wat. We snappen dan ook totaal het verschil niet tussen een berg, een fjord en een sound, maar het werd er niet minder mooi om. Het was adembenemend! Onderweg nog watervallen gezien en zonbadende zeehonden gespot.

Verder vulden wij onze dagen met door de stad slenteren, op het strand liggen, veel stappen met de Kiwi familie en lekker eten!

Helaas was het in Queenstown opnieuw tijd om afscheid te nemen, ditmaal van onze tweede lieve groep mensen.

Christchurch
Christchurch, de stad die ruim twee jaar geleden is verwoest door een aardbeving. De stad die nog steeds aan het slopen, bouwen en renoveren is. De stad waarvan iedereen ons zei dat we hier zo min mogelijk tijd moesten besteden. Dat deden we dan ook maar, zo'n 12 uur. Nadat we ons hadden gesetteld in ons hostel, zijn we als de wiederweerga de stad gaan verkennen. Dit is snel gebeurd. Een centrum is er niet meer. We moeten zeggen, ze zijn met leuke oplossingen gekomen: het centrum bestaat momenteel uit felgekleurde containers, van waaruit restaurantjes en winkels kunnen opereren. Ze hebben overal bloembakken van proberen te maken om de boel op te fleuren. En ze hebben van blauw gespoten kratten een soort barretje proberen te maken waar live muziek werd gespeeld om geld op te halen. Het was kort, maar krachtig en viel ons alles behalve mee na alle verhalen.

Kaikoura
Onze laatste stop op het zuidereiland en onze laatste 'nieuwe' stop. Hierna vervolgen we onze weg namelijk terug naar Auckland via plaatsen die we al hebben bezocht. Ook Kaikoura was weer een schattig dorpje. Heel klein, maar aan de zee, met strand en lekker weer. Ons hostel was ook heerlijk. Kaikoura staat bekend om haar dolfijnen, zeehonden en walvissen. De eerste twee hebben we in overvloed gezien. Heerlijk om naar te kijken, worden we zo blij van! Waar iedereen besloot iets te ondernemen, besloten wij lekker te relaxen. Een wandeling door het dorp, iets lekkers van de bakkerij, stukje over het strand lopen, lekker liggen in de zon en ons een beetje oriënteren op Fiji, want daar zijn we sneller dan we denken. We hebben de avond afgesloten met een heerlijke barbecue.

Terugweg
Van Kaikoura zijn we met de ferry terug gegaan naar Wellington. Momenteel zitten we in Taupo en morgen vervolgen we onze weg terug naar het oude vertrouwde Auckland. We hebben dan even lekker de tijd om de koffers uit te spitten en te herpakken voor onze reis naar Fiji.

De tijd gaat razendsnel en voor iedereen het weet staan we alweer op Schiphol met onze koffers en grote hoeveelheid souvenirs. Maar eerst gaan wij nog lekker genieten, luieren en vooral bruin bakken op het tropische Fiji.

Nieuw Zeeland, alvast bedankt voor alle unieke plekjes, de prachtige natuur en de geweldige mensen die we hier hebben mogen ontmoeten!

Lieve mensen thuis, tot gauw! Of zoals onze Maori's zouden zeggen: A tona wa e hoa!