Ons Bolivia-avontuur begon met een georganiseerde 4x4 tour van 3 dagen van San Pedro de Atacama (Chili) naar Uyuni. Om het met een woord te beschrijven: Wauw!! Zelfs na 5 maanden reizen kunnen we nog steeds enorm onder de indruk zijn van ongelooflijke landschappen en natuur!

Maar eerst hadden we nog 2 dagen in San Pedro de Atacama, Chili, dat bekend staat als een stadje in de droogste woestijn ter wereld. Gek genoeg lazen we in het nieuws dat er grote overstromingen zijn geweest na ons verblijf. De eerste avond gingen we sterren kijken bij een Chileense amateur. Het was zeker interessant, maar we hadden er misschien iets meer van verwacht. Zijn telescopen waren namelijk niet zo geavenceerd als die van in de door overheden gefinancieerde observatoria die dieper in de woestijn staan. Helaas hadden we geen tijd om daar naar toe te gaan.
De volgende dag gingen we heel vroeg met een tour richting de Tatio geisers die op zo'n 4800m hoog liggen. Hier konden we gelijk wat aan de hoogte wennen die we zouden gaan meemaken in Bolivia. Door de ochtendmist waren de geisers niet heel actief, maar ik kon wel in een warm water bad ontspannen met een ongelooflijk mooi uitzicht! Diezelfde dag hebben we in de namiddag de Vallei van de Maan bezocht. Het lijkt er inderdaad wel wat op een maanlandschap. Hier zagen we voor het eerst gebergtes van zout en andere mineralen! Wat cool, maar ook gek! Hier liepen we door valleien langs allerhande rotsformaties, een oude krater en ook een grot. We sloten de tour af met een wondermooie zonsondergang over de vallei, met de hemel die allerlei verschillende kleuren had.

Toen begonnen we aan onze 4x4 trip richting de bekende zoutvlakte, Salar de Uyuni. Opnieuw was het vroeg opstaan en al snel waren we met een busje aan de grens met Bolivia. Na al het papierwerk kregen we een heerlijk ontbijt en werden we in kleinere groepen gedeeld van 6, per 4x4. Gelukkig hadden we een leuke groep die bestond uit 2 andere koppels, een Chileens en een Frans-Canadees stel. Die eerste dag hebben we gelijk onze ogen uitgekeken! Wat we niet hadden verwacht met het boeken van deze tour was hoeveel mooie plekken we onderweg zouden zien! Het duurde niet lang voordat we boven de 4000m op een prachtige altiplano rondreden. Dag 1 en 2 maakten we stops bij verschillende meren, die allen een andere kleur hadden afhankelijk van de mineralen in de grond, de berg met 7 kleuren, vulkanen, speciale rotsformaties en een termisch park met modderbaden op bijna 5000m. We hadden ook weer de mogelijkheid om in een natuurlijk heet-water bad te gaan. Hier ging het eventjes fout, want door een combinatie van de grote hoogte en de warmte ben ik even kort flauwgevallen. Gelukkig was Philip dichtbij om mij op te vangen. Was even spannend, maar na het kauwen van wat lokale Coca bladeren en het drinken van veel water ging het beter.
Ons hoogtepunt was het Colorado meer, een groot roodkleurig meer met honderden flamingos! Wat mooi was dat, we konden daar wel uren naar zitten kijken..
De 2e avond sliepen we in een zouthotel, waar zelfs het meubilair gemaakt was van zout!

De volgende dag was het dan zover, de zoutvlakte! Wat een zicht! Doordat het de dag daarvoor geregend had, zat er op sommige plekken een mooi dun laagje water dat zorgde voor een perfecte weerspiegeling en dus mooie fotos:) Vervolgens hebben we nog een "eiland" bezocht in het midden van de zoutvlakte dat bestond uit oud koraal en nu vol met cactussen staat! Na een langdurige fotoshoot met gekke perspectief fotos hebben we een heerlijke lunch gehad midden op de zoutvlakte, super cool! Overal om je heen was het wit. En die zoutlaag is naar het schijnt honderden meters dik op sommige plaatsen... Om de tour af te sluiten nog een zout museum, een artisanale markt en een trein kerkhof bezocht, en tot slot geeindigd in het stadje Uyuni.

Hier zijn we niet lang gebleven, maar hebben we direct de bus genomen naar Potosi, de bekende zilvermijnstad. In de 17e a 18e eeuw was dit "de rijkste sta?d van de wereld", door de enorme zilverwinst vanuit de nalegen berg, Cerro Rico (Rijke Berg in het Spaans). Een schatting stelt dat met de hoeveelheid zilver die uit de berg is gehaald een brug kan gebouwd worden van Potosi naar Spanje.. Ook zijn hierbij een groot aantal mijnwerkers gestorven en nog steeds zijn de werkcondities zeer slecht, inclusief kinderarbeid. We besloten dan ook om de mijn niet te bezoeken. Potosi is ook een van de hoogst gelegen steden ter wereld, op 4060m. We hebben er een museum (de muntdrukkerij) en wat kerken bezocht, maar vooral even bijgekomen van onze tour. Helaas is hier onze camera gestolen, dus we zijn onze beste foto's van de Uyuni tour kwijt.. Heel jammer!!

Daarna zijn we naar Sucre gereisd voor twee dagen, een zeer mooie koloniale stad en ook wel de grondwettelijke hoofdstad van Bolivia. Het was een zeer aangename stad om te zitten met veel studenten en met mooie uitzichtpunten over de stad. Onze favoriete plek was Recoleta, met een 'mirador' cafe en ook een inheems kunst /textiel museum. Omdat Recoleta bovenop een heuvel lag duurde het altijd wel eventjes om boven te raken:) Beneden in het centrum waren er ook tal van kerken waar het mogelijk was om op de daken te wandelen, met mooie uitzichten over de witte koloniale gebouwen met rode dakpannen daken. In het centrum hebben we ook heerlijke Saltenas, een Boliviaanse specialiteit, gegeten bij El Patio, echt een aanrader! En ook nog het goed verzorgde kerkhof bezocht.

Van Sucre zijn we met een 12 uren durende nachtbus naar La Paz getrokken, de hoofdstad. Wat een gigantische stad die de gehele vallei en zelfs de bergwanden bezet. La Paz ligt op zo'n 3600m en is omringd door bergen van 5000 a 6000m, echt wel imposant om te zien. Hier zijn we in totaal 3 dagen gebleven, maar vooral voor activiteiten buiten de stad. De eerste dag de stad te voet ontdekt. Het was ook markt die dag, dus nog interessante items gezien dat wij niet thuis hebben.. Een sectie in de markt draait om hekserij, waar je drankjes kan vinden voor allerlei kwaaltjes en ook offer elementen, zoals lama foetussen. Heel gek?!

De volgende dag zijn we de "Death Road" of "Wereld's Meest Gevaarlijke Weg" afgefietst met de mountainbike. Dit was met momenten wel spannend, maar vooral heel leuk! Philip vloog met momenten naar beneden en was de enige die de gids wat kon volgen. We begonnen goed ingepakt in de sneeuw en mist op 4500m en eindigden beneden in de vallei in t-shirt op 1200m in een warme jungle. Het meest angstaanjagende was om na de fietstocht met de bus terug te rijden via dezelfde weg, met vele gedenktekens langs de weg van vorige busongelukken..
De dag erna stond er meer avontuur op het programma, want we trokken het hooggebergte in. Eens aangekomen met de auto aan de hut op 4700m trokken we te voet naar een hoger gelegen gletsjer voor wat gletsjertechnieken te oefenen. Ik liep er voor het eerst in cordee, met een touw aan elkaar vast. Het ging zo vlot dat de gids ons ook nog even liet ijsklimmen! Leuk om dit weer te doen na onze fantastische ervaring in Nieuw-Zeeland. Deze dag was ter voorbereiding van dag 2 in de bergen... We vertrokken rond 5u in het donker voor de beklimming van Cerro Charkini, net geen 5400m hoog. Wat was dit zwaar op die hoogte. Na zo'n 2 uren wandelen kwamen we aan de sneeuwvlakte waar we weer in cordee moesten lopen en met stijgijzers. We zaten hier al boven de 5000m, dus alles ging zeer moeilijk door het gebrek aan zuurstof. We hadden het bijna opgegeven 20min voor de top, maar na wat pauzes hebben we toch doorgezet tot op de top. Blij dat we het gehaald hebben, maar het was met voorsprong het zwaarste wat we deze reis al gedaan hebben. Het weer hielp ook niet echt, want het was te bewolkt om mooie uitzichten te hebben.

Terug in La Paz gingen we nog lekker eten: Hollandse bitterballen en pita-broodjes, en we kochten nog wat souvenirs. Van hieruit ging het dan naar het Titicaca meer, het hoogst gelegen navigeerbare meer ter wereld. We verbleven 2 nachten in een wondermooie kamer in Copacabana aan de oever van het meer. We hadden een heel torentje voor ons alleen met 3 verdiepingen, open haard, een hangmat op het bovenste verdiep met uitzicht over het meer, Alpacas die grazen in ons tuintje, een rond bed, wenteltrap, etc. Zeker een van de mooiste hotels van onze trip. We verwenden er ons ook nog met een lekkere kaasfondue in het nabijgelegen restaurant. Overdag slenterden we door het heerlijk rustige Copacabana en huurden we een scooter om wat verderop gelegen typische dorpjes en uitkijkpunten te bezoeken. Onverwacht stopten we ook aan een typisch rieten drijvend eiland waar er een vis uit het meer werd gehaald toen we die bestelden.. Van het Titicaca meer tot op ons bord in 10 min, verser kan niet. Weer was het even spannend toen we een klein ongelukje hadden met de brommer waarbij we er beiden langs achter afvielen en de brommer op z'n achterwiel de hoogte in schoot. Even schrikken, maar niets ernstig.. Niet zo'n makkelijk te besturen scooter, maar het bracht ons wel naar mooie plekken.
Helaas moesten we na 2 dagen ons torentje verlaten, want we namen de boot het meer op naar Isla Del Sol, het eiland van de zon. Voor de Inkas is het een zeer belangrijke plek, want ze geloofden dat hier de zonnegod geboren was. Nog steeds kan je er een aantal oude Inka-ruines vinden. Er rijden geen auto's of brommers rond op het eiland, het is er dus ongelooflijk rustig en het is precies of de tijd er heeft stilgestaan. De ongeveer 800 families op het eiland leven vooral van de landbouw, aangevuld met visvangst en toerisme. De luidste bewoners op het eiland zijn de balkende ezels en blaffende honden.. We sliepen er 2 dagen, 1 nacht in het noorden en 1 nacht in het zuiden na een prachtige wandeling van zo'n 4 uren langs lokale dorpjes, door bossen, langs landbouwgrond, etc. met voortdurend zicht op het Titicaca meer, die door zijn omvang vaak meer op een zee lijkt. De laatste avond sloten we er af met een smakelijke pizza bij zonsondergang op een hoger gelegen deel van het eiland op 4010m. Wat hebben we genoten van de stilte.. Zo'n rust maak je maar zelden mee.

Na een kleine twee uurtjes met de boot waren we terug in Copacabana, waar we de bus namen naar Puno, een stadje aan de Peruviaanse kant van het Titicaca meer.

Later meer over onze belevenissen in Peru, waar we vanaf Cusco samenreizen met de broer van Philip!

Onze reis begint nu echt in te korten en we kijken er toch wel naar uit om thuis weer iedereen terug te zien, al zijn we het reizen nog lang niet beu..

Veel liefs,
Kim en Philip