Lieve allemaal,

de wereldreis zit er zo goed als op. Een prachtige, onvergetelijke reis is het geworden. Morgen vertrek ik huiswaarts. Daarom heb ik twee toepasselijke weblognummers. De eerste beschrijft wel een beetje de tropische sferen die ik net gehad heb, het nummer "Green Arrow" van Yo La Tengo. Het tweede nummer is "Fly Tomorrow" van John Mayall. De prachtige studioversie met goed gitaarspel van Mick Taylor is helaas niet te vinden op youtube. Hier het verhaal van mijn laatste twee weken. Cartagena verlaten, dat is met vertraging gegaan. Ik zou op zondagochtend met een groepje en de kapitein vertrekken naar het westelijk puntje van Columbia. Daar ligt namelijk de boot te wachten. Maar vlot nadat ik mijn vorige weblog heb geschreven en geplaatst, krijg ik per email het bericht dat het vertrek met twee dagen wordt uitgesteld. Ze willen nog een paar extra reizigers op de boot. Zoals ze zelf schrijven, het is rustig op backpackersfront. Langer verblijven in Cartagena, daar is niets mis mee. Alleen ik heb het meeste nu gezien, en ben bezig om mijn tijd door te brengen. Maar na een paar dagen is het dan zo ver.

San Blas Eilanden

Het is nog steeds niet mogelijk om via de weg de grens tussen Columbia en Panama over te steken. Het is een stukje niemandsland, de Darian Gap. De opties zijn dan ook het vliegtuig en het boot. Al in Paraguay heb ik de tip gekregen om de oversteek te maken met de boot "Darian Gapster". Dit is een vierdaagse trip waarbij een paar San Blas eilanden worden bezocht. De Kuna-mensen wonen op deze eilanden, vele eilandjes zijn echter onbewoond. Vanuit Cartagena moet ik eerst bij de boot zien te komen in het dorpje La Miel, westelijk puntje van Columbia. Dat gaat gemakkelijk, dit is al georganiseerd. Dat betekent dat ik met een aantal van mijn medereizigers acht uren in de taxibus zit om in het stadje Turbo te overnachten. De dormkamer is de kleinste en misschien bizarste dormkamer uit mijn reis. Een klein hok met twee stapelbedden, amper ruimte voor 1 persoon om zijn rugzak te plaatsen. Het toilet en de douche zijn in de kamer, een plastic gordijn schermt het af van de twee stapelbedden.

De volgende dag hobbelen we 2,5 uur lang in de boot naar eent dorpje aan de westkust. Tijd heeft hier geen invloed. De dagelijkse activiteit is ontspanning. Ik lunch, loop wat rond, haal mijn paspoorstempel. Dit kan pas na 14:00, omdat dan in het dorp de electriciteit weer beschikbaar is. Rustig aan krijgt de hele groep een stempel in zijn paspoort. We reizen dan verder naar het dorpje Sapzurro, 20 minuten verderop. Spullen pakken, een heuveltje oplopen en plots staat daar een bordje "Welcome in Panama". Het dorpje La Miel ligt namelijk onder aan het heuveltje in Panama. Zwemmen in de warme zee, kampvuurtje, slapen in een tent. Van slapen komt weinig terecht: de vloer is hard, een jonge kat weet telkens de ingang van de tent te vinden. Gelukkig weet ik wel mijn rust te vinden. Ik overnacht telkens met de prima kerel Rupert uit Engeland. Hij woont en werkt als een soort cameraman in Dubai. Hij heeft een goed gevoel voor humor.

En dan kan de tocht echt beginnen. Ik ben in een leuke, gevarieerde internationale groep van 16 reizigers. Adam en Marco van de Darian Gapster hebben helemaal de Caribische mentaliteit: alles gaat zijn gangetje, alles gaat rustig aan voordat we dan echt vertrekken. We varen eerst ongeveer1,5 uren in de motorboot om bij onze eerste Kuna-eiland aan te komen. Een onbewoond kokosnootbomeneiland, inclusief helderblauwe zee en wit strand. Ontspannen, relaxen, genieten van de zon, lezen, lunchen, vollebalspelen, kokosnoot eten en zwemmen zijn de hoofdactiviteiten. We slapen in het nabijgelegen Kunadorp. De kinderen zijn dol op de fototoestellen. Aan kinderen geen gebrek. Als ik het goed begrijp bestaat de gemiddelde Kuna-gezin uit 6 tot 8 kinderen. Ik slaap een nachtje in een hangmat, ben alleen zo stom om mijn buidelportemonee met ongeveer 130 dollar in een vrije hangmat te laten liggen. Daar kom ik pas de volgende dag achter, als we al een tijd onderweg zijn. De stuurman van de Darian Gapster zal echter contact gaan opnemen, in de regel zijn de Kuna-mensen eerlijk met het vinden van achtergelaten spullen. Niet getreurd, het is niet mijn gezondheid die ik heb achtergelaten. En als ik al geld achterlaat, dan is het beter om dat bij een inheemse stam te doen! En wat blijkt. Een paar dagen later krijg ik bericht dat mijn buidelportemonee gevonden is. Als het geld er nog in zit, zal Adam het geld via Pay-pal overmaken. De volgende dag gaan we naar een ander, afgelegen onbewoond eiland. Ook hier geldt: Ontspannen, relaxen, genieten van de zon, lezen, lunchen, kokosnoot eten en zwemmen zijn de hoofdactiviteiten. Inderdaad, heel erg vervelend. We krijgen een goede pastamaaltijd. In de donkere avonduren ben ik getuige van een bliksemlichtspel in de donkere hemel boven de Caribische Zee. Soms zie ik lijnen van bliksems. Een nachtje in de tent, gelukkig geen storm of regen. De volgende dag is de mooiste dag: we brengen tijd door op onze derde onbewoond eilandje. Dit maal is dat een eilandje dat rechtstreeks uit een Bounty-reclame lijkt te zijn gehaald. Naast de eerder genoemde dagelijkse activiteit is hier nog iets extra's: een prachtig rif. Dat betekent SNORKELEN! Supermooi! Ik heb het rif twee keer bezocht.

We overnachten nogmaals in een Kunadorp. De Engelsman Tony met zijn "De La Soul - 3 feet high and rising" T-shirt viert zijn verjaardag. Hij kan zich niets meer herinneren van wat hij na het avondeten gedaan en gezegd heeft. In de nacht maak ik een heftige tropisch regenbui mee. Als ik denk dat het niet harder kan regenen, gaat het nog harder regenen. Helaas heeft dit ook zijn invloed op onze laatste dag. Dit is een bewolkte dag, met nog een heel klein beetje regen. We bezoeken nog een laatste eilandje, maar van veel zwemmen en een rif bekijken komt niet veel terecht. We vinden het dan ook genoeg. De meeste kleren zijn damp geworden, en ik word ook een beetje moe van constant dat zand. Want dat is soms wel het enige nadeel van een strand, dat kriebel en plakzand! ;-)
De overtocht zit erop. We worden naar de kust gebracht. Daar brengen drie taxi-jeeps ons naar Panamastad. Dit is de laatste bestemming van mijn reis. Als ik in de avond mijn emails lees, zit daar een prachtig bericht tussen: Jan Wiebe en Celine zijn wederom trotse ouders geworden van hun tweede dochter.

Panama-stad

De stad is een van de allereerste nederzettingen van de Spanjaarden in het ´nieuwe land´. Het weer is warm, luchtvochtigheid is groot, en elke middag regent het wel even. Ik ben hier een kleine week gebleven. Het oude historische centrum is mooi, maar wel wat apart. Sinds 1997 staat dit gedeelte op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Echter, de helft van dit oud historisch centrum lijkt wel een kleine bouwput. Op vele plekken zijn restauratie- en renovatiewerkzaamheden, sommige gebouwen moeten nog helemaal worden aangepakt. Het lijkt erop dat dit nog diverse jaren zal duren, want mijn Panamaboekje uit 2010 maakt al melding van de restauratiewerkzaamheden. Nietemin kan ik tussen al die werkzaamheden mooie dingen zien. Natuurlijk heb ik ook een van de sluisen van de Panama-kanaal bezocht. Deze zijn minder groot dan ik had verwacht. Dat hindert niet, het Panamakanaalproject is niet alleen sluizen, dat is het gehele kanaal. Gelukkig kan ik de transport van twee grote zeeschepen zien. Erg cool! En tenslotte ben ik nog bij de eerste nederzetting van Panama Stad geweest. Huidig Panama stad is namelijk gebouwd nadat de oude stad door piraten was aangevallen. Er ontstond brand, en vele houten huizen zijn in vlammen opgegaan. Wat resteert zijn stenen ruines, verspreid over een terrein. Wel aardig, maar niet overdonderend mooi. Het weer in Panama-stad is warm en benauwd. Opvallend hoe snel ik hier aan het zweten ben, ik kan om de twee dagen nieuwe kleren aan doen. Van wat ik tenminste nog over heb, want ik heb gaandeweg mijn overhemden met korte en lange mouwen weggeven. Ik heb nog wel wat, het is niet zo dat ik in mijn onderbroek op schiphol zal arriveren!

De groep van de San Blas overtocht komt ook nog een keer bij elkaar. Op advies van de Zweedse dames gaan we naar een restaurant met de naam "Lenos y Carbon" Erg lekker. Blijkt dit ook nog eens naast een bioscoop te liggen waar "The Dark Knight Rises" te zien is, in het Engels. Ik en een paar anderen zien die film de volgende avond. Wat een supergoede film met een uitstekend verhaal, script en zelfs onverwachte plots. De film heeft zelfs minder actie dan ik van te voren had verwacht. Na afloop voelt het niet eens dat ik bijna drie uren in de bioscoop heb gezeten. Christopher Nolan, een kanjer van een regiseur. Daarna zijn we nog even op stap geweest. De kleine, nette discotheek waar had diverse mooie vrouwen, met opvallend genoeg bijna allemaal wat grotere, goed zichtbare borstpartij. Helemaal niet verkeerd. Maar ja, dit zijn veelal Columbiaanse vrouwen, die op zoek zijn naar sex voor geld. Het hostel waar ik verblijf vertelt me dat twee dagen later wanneer ik opnieuw naar die tent ga. En inderdaad, de dame beginnen een praatje, vragen om drankje die je kan betalen en binnen 10 minuten komen ze met het voorstel om naar je hotelkamer te gaan. Tja. Alhoewel ik graag met vrouwelijk schoon mag spelen, gaat me dat een stap te ver. En als ik dat dan aangeef, is het gesprek snel afgelopen!

Ranomi

En dan Ranomi Kromowidjojo. 5 jaar geleden werd ik gevraagd om penningmeester te worden van zwemvereniging Trivia in stad Groningen. De financiele situatie en administratie was belabberd, de vereniging had bij de gemeente een betalingsachterstand van de zwembadhuur, een boze gemeente, de vereniging stond aan de financiele afgrond en werd er zelfs bijna ingeduwd. Een flinke strijd met de gemeente volgde. De gemeente dreigde zelfs om de toegang tot de zwembaden te ontzeggen. Er bleek ook een jongedame te zijn die best hard kon zwemmen en de vele wekelijkse trainingsuren nodig had. Totdat ik penningmeester werd, wist ik veel. Maar op de de ledenvergardering maakte ik kennis met Netty Kromowidjojo, de moeder van Ranomi. De opmerking "ze heeft jeugdrecords van Inge de Bruijn verbroken" staat mij nog altijd goed bij. Het was die opmerking die er min of meer voor zorgde dat ik vol er tegen aan te gaan, ontzettend veel vrije tijd avonduren er in te steken en de boel weer op een recht spoor te trekken. Want het zou mij niet gebeuren dat de zwemvereniging ten onder zou gaan terwijl er een groeibriljant aanwezig was. De jongedame had namelijk voor haarzelf de ulitieme uitdaging gevonden om goud te willen winnen op de Olympische Spelen in London 2012. Ze heeft haar droom werkelijkheid gemaakt. Wat fantastisch dat haar dat gelukt is. Ik kan zeggen, ik heb nog voor mijn vertrek geprobeerd een kaartje te kopen via mij Mastercard Creditcard. Echter, stomme Visacard. Zij zijn sponsor van de Olympische Spelen. Betaling met een andere creditcard dan Visacard was niet mogelijk.... Ik heb de race mooi in het historisch centrum van Panamastad gezien. Haar overwinning, wat een prachtige prestatie, wat een prachtige bekroning van de keuzes die ze gemaakt heeft.

Oh wat mooi is Panama

Paps en mams stuurden mij nog een email dat er een kinderboek bestaat met de titel "Oh wat mooi is Panama" van de auteur Janosch. Die ken ik nog heel goed, want ik heb hem zelf ook gehad. Het is denk ik mijn favouriete kleuter- en jeugdboek is. Ik heb deze ontzettend vaak gelezen. Dus natuurlijk kon het niet anders dan dat ik mijn wereldreis in Panama eindigde. En daarom ook voor mijn vrienden en vriendinnen die inmiddels papa en mama zijn geworden: ga op zoek naar dit boekje en koop het. Wie weet dat 20 jaar later de inmiddels groot geworden kleine ook aan een grote reis gaat beginnen.....

Einde

Inderdaad, daar is het einde. 10 maanden op reis geweest, vele mooie plaatsen en gebieden gezien, leuke en warme mensen ontmoet. Voor mij een wereldreis om nooit te vergeten. Ik vond het leuk om jullie de voortgang van mijn reis via dit weblog op hoogte te stellen. Morgen begint de reis huiswaarts: In de ochtend van Panama-stad naar Miami, om in de avond naar London te gaan, waar ik maandagochtend aankom. Tenslotte heb ik dan vanaf Heathrow via Britisch Airways mijn vlucht naar Schiphol Amsterdam, waar ik rond 15:30 zal arriveren!

Ik zal een tijdje na mijn thuiskomst nog 1 keer een weblog plaatsen. Het was mooi. Het was super! Het is goed om weer terug naar Nederland te gaan.

liefs,
Koos
***********************************************************************************************************************************************

Dear All,

the journey is almost ending. Een beautiful, not to forget journey.Tomorrow I fly how. Ik have two weblogsongs. The first one descripes my tropical time at San Blas Islands, the song "Green Arrow" van Yo La Tengo. The second song "Fly Tomorrow" van John Mayall. An excellent long song, with great guitarwork from Mick Taylor. Sadly, that one has not been put on youtube. Here is the story of the last two weeks.

I had some delay with leaving Cartagena. I would leave on Sunday morning with a group and the captain for the Western tip of Columbia. Overthere the boat departs. But just an hour after I had my have written and posted previous weblog, I get the message by email that the departure is delayed by two days. They want to have a few extra passengers on the boat. As they write themselves, it is quiet on backpackers front. Longer stay in Cartagena, there is nothing wrong with that. I've only seen the most now, and am working on getting to spend my time. But after a few days is it so far.

San Blas Islands
It is still not possible to cross the border between Columbia and Panama by road. It is a piece of nomansland, the Darian Gap. The options are therefore the plane and the boat. In Paraguay I've already met somebody who made the crossing by boat "Darian Gapster". This is a four-day trip where a few San Blas Islands are visited. The indiginous Kuna people live on these islands, however, many islets are uninhabited. From Cartagena I need to get to the village of La Miel, Western tip of Columbia. That is easy, this is already organized. That means I go with some of my fellow travelers in a eight hours taxibusride to the town of Turbo to stay overnight. The dormroom is the smallest and perhaps most bizare in my trip. A small loft with two bunk beds, barely room for 1 person to place his backpack. The toilet and the shower in the room, a plastic curtain separates the two bunk beds. See the picture.

The next day we have 2.5 hours rocking boatride to a village on the west coast. Here time has no influence. The daily activity is relaxation. I packed, walking around, get my pasportstamp. This is only possible after 14:00 in the village, because then the electricity is available. Slowly the whole group gets a stamp in his passport. We travel further than to the village of Sapzurro, 20 minutes away. Stuff packs, climbing a smal hillock and suddenly there a sign "Welcome in Panama". The village of La Miel is situated at the bottom of the small hill in Panama. Swimming in the warm sea, camp fire, sleeping in a tent. The sleeping part: the floor is hard, sleep little because a young cat knows the entrance of the tent. Fortunately I do know to find my rest. I share these days tent and room with the nice guy Rupert from England. He lives and works as a kind of cameraman in Dubai. Good sense of humor.

And then the journey really can start. I'm in a fun, diverse international group of 16 travelers. Captains Adam and Marco of the Darian have quite the Caribbean mentality: Gapster usual, everything goes quiet before we really leave. We sail oneveer1, 5 hours in the first motor boat to our first Kuna Island to arrive. An uninhabited kokosnootbomen Island, including clear blue sea and white beach. Relax, relax, enjoy the Sun, read, eat lunch, vollebalspelen, coconut and swimming are the main activities. We sleep in the nearby Kunavillage. The kids love the cameras. And no lack of children. If I understand correctly, the average Kuna-family from 6 to 8 children. I sleep a night in a hammock, am only so dumb to leave behind one of my wallets with approximately $ 130. I only notice this the next day, if we already a time traveling. The helmsman of the Darian Gapster will, however, go in contact with Kuna-people, who are honest with finding stuff that have been left behind. Don't worry, it's not my health that I have left behind. And if I have to leave money behind, then it is better to that at an indigenous tribe! A few days later I get the message that my wallethas been found. If the money is still in the money via Pay-pal, Adam will transfer the money.

,
The next day we go to another, secluded desert island. Here too: relax, relax, enjoy the Sun, read, eat lunch and coconut, and swimming are the main activities. Indeed, very very annoying. We get a good pasta meal. In the dark evening hours I am witnessing a lightninggame in the dark sky above the Caribbean Sea. Sometimes I see lines of lightning. A night in the tent, fortunately no storm or rain. The next day is the most beautiful day: we spend time on our third uninhabited islet. This time it is an island that directly has been taken from a Bounty-advertising. In addition to the previously mentioned daily activity here is yet something extra: a beautiful reef. That means snorkeling! Super Nice! I have sorkeled the reef twice.

We spend the night in a Kunadorp again. The Englishman Tony with his "De La Soul-3 feet high and rising" t-shirt celebrates his birthday .The next day, He can not remember what he has said and done after dinner. In the night I hear a vigorous tropical rainstorm. If I think it's not raining, it goes even harder harder can rain. Unfortunately this also has his influence on our last day. This is a cloudy day, with even a tiny bit of rain. We visit one last islet, but we do not do lots of swimming. Therefore we thind it enough. Most clothes are damp, and I'm also a bit has become tired of constant that sand. Because that is sometimes the only disadvantage of a beach, that scratchy and sticky sand! ;-)

The crossing is over. We are taken to the coast. Three taxi-jeeps bring us to Panama City. This is the last destination of my trip. When I read my emails in the evening, there is a magnificent message: Jan Wiebe and Celine have once again become proud parents of their second daughter.

Panama City
The city is one of the very first settlements of Spaniards in the ´new world´. The weather is warm, humidity is high, and every afternoon rains though equally. I'm here a small week. The old historic centre is nice, but what separately. It is on the UNESCO World Heritage list since 1997. However, the half of this old historical centre seems to be a small construction site. At many spots are restoration and renovation work, some buildings have yet to be fully renovade. It seems that this will last several years, because my Panama booklet from 2010 makes all mention of lots of restoration work. But I can see between all that construction things work.

Of course I also one of the lock of the Panama-Canal visited. These are less large than I expected. That the project is not only hampers not, Panama Canal locks, that is the entire channel. Fortunately, I can see the transport of two large seagoing vessels. Very cool! And finally, I am still at the first settlement of Panama City. Current Panama City is built after the old city was attacked by pirates. Many wooden houses were in ontstand fire, and flames. What are resteerst stone ruins, spread over a terrain. Be nice, but not overwhelming beautiful. The weather in Panama City is hot and stuffy. Striking how quickly I am sweating here, I can change every two days into new clothes. From what is left, because I've been gradually given my shirts with short and long sleeves away. I've still some, it is not that I will arrive in my underpants at schiphol airport!

The group of San Blas crossing meets one time more . On the advice of the Swedish ladies we go to a restaurant called "Lenos y Carbon" Very nice. Turns out this is located next to a cinema where The Dark Knight Rises is showing, in English! Me and a few others have seen that movie the following evening. What a super good movie with an excellent story, script and even unexpected plots. The film has even less action than I had previously expected. And it did not felt I was for three hours in the cinem. Christopher Nolan rocks .

Then we went out to night club . The small, neat nightclub which had several beautiful women, surprisingly, almost all larger, prominentbreast. Not bad. But yes, it turns out that these are mostly Colombian women who seek sex for money. The hostel where I live tells me that two days later when I go back to the this club. And indeed, the Damer start a chat, ask for drink that you can pay and within 10 minutes they come up with the proposal to go to your hotel room. Well. Although I like to play with female beauty, me going a step too far. And if I specify for it, the conversation ended quickly!

Ranomi
And then Ranomi Kromowidjojo. 5 years ago I was asked to be treasurer of Trivia swimming club in Groningen. The financial situation and administration was lousy, the association had not paid to the municipality of rent the pool, an angry municipality, the swimming club was at a financial abyss and was almost pushed over . A big battle with the municipality followed. The municipality even threatened to deny access to pools.

At taht thime, there was also a young lady who could swim pretty hard and needed the many weekly training hours. Until I was treasurer, I did not know. But on the anual membermeeting I met Netty Kromowidjojo, the mother of Ranomi. The remark "she has taken over the swim youth records of Olympic Champion Inge de Bruijn ", I still do remembe . It was that remark that more or less made ​​me to go full into the financial proces, a lot of free time in evenings and stabbing to put things back on a straight track . Because it would not happen to me that the swimming club would fail while there was a small swimmingjewel inside the team. The young lady Ranomi had her own ulitimate namely the desire: to win gold at the Olympic Games in London 2012.

She has made ​​her dream into reality. Wonderful. I can say, before I left for my journey I have tried to buy a ticket using my Mastercard credit card. However, stupid Visa Card. Visa is sponsor of the Olympics. Payment with a credit card other than Visa Card was not possible .... So I have seen the race in the beautiful historic center of Panama City seen. Her victory, what a wonderful achievement, what a wonderful culmination of the choices she has made.

The end
Indeed, there is the end. 10 months on a trip, I have seen many beautiful places and areas in view, have met nice and warm people. For me a worldtrip never to forget. I have enjoyed writing the weblogs to keep you folks updated. Tomorrow begins the journey home: In the morning of Panama City to Miami, in the evening to go to London, where I arrive Monday morning. Finally I have then British Airways flight from Heathrow to Amsterdam Schiphol, where I will arrive around 15:30!

One last blog will follow .

It was beautiful. It was super! It is good to go back to the Netherlands.
love,
Koos