Na drie kwartier rijden vanuit Milford kwam ik in het Glenveagh national park aan.

Vanaf het bezoekerscentrum maakte ik een 4km lange wandeling langs het Lough Veagh meer om daar naar het kasteel en tuinen te gaan kijken. Wat me opviel tijdens de wandeling was de vele heigroei. Wat grappig om de geur van heide weer eens te ruiken, heerlijk!

De tuinen bij het kasteel waren prachtig onderhouden en er was veel te zien. Zo zag ik NB zelfs een lapje spruiten staan, ze zagen er beter uit als de mijne thuis moet ik toegeven. Het kasteel was ook nog in zeer goede staat. In verband met tijdgebrek besloot ik echter niet binnen een kijkje te nemen. Omdat het wat begon te regenen besloot ik, in plaats van te lopen, de pendelbus terug te nemen.

Ik vervolgde mijn route door het nationaal park. In de verte doemde Mount Errigal op, met 751 mtr de hoogste van de Derryveagh Mountains. Het landschap veranderde, weinig bebossing, veel groene heuvels. De Errigal was lange tijd in mijn gezichtsveld en veranderde voortdurend van aangezicht, erg mooi.

Ik zakte af naar het Zuid-Westelijkste punt van county Donegal. Voorbij Glencolumbkille waren smalle weggetjes waar auto's elkaar nauwelijks konden passeren. De weides kenden geen omheining, regelmatig zag ik een schaap langs de kant van de weg te koekeloeren, prachtig.

Nog verder westwaarts kreeg ik het gevoel bijna aan het einde van de wereld te zijn. Zo ontzettend onherbergzaam, kaal en stil. Ik moest toegeven dat ik toen maar hoopte geen pech met de auto te krijgen, ik zou niet weten wat te beginnen

Ik belandde uiteindelijk in het Tara hotel in het levendige vissersplaatsje Killybegs. Ik kreeg een kamer voor rokers, hoe is het mogelijk dat er nog hotels zijn die dit aanbieden. Zeer bijzonder!

Na een heerlijke maaltijd in visrestaurant the Fleet Inn ben ik later die avond nog even in the Harbour Bar geweest. Een van de lokale pubs, uiteraard ook met live muziek.