Sihanoukville - Koh Kong - Bangkok - Koh Samui - Koh Phangan - Phuket - Koh Phi Phi

Woensdag 17 april hadden we vanaf Siem Reap (stad in het noorden van Cambodja bij de vele tempels) een nachtbus naar Sihanoukville, een plaatsje in het zuiden aan de zee.
Voor het eerst tijdens onze reis in Azië was deze bus zelfs eerder dan gepland op de plaats van bestemming (normaal minimaal een uur later).
Rond een uur of 6 in de ochtend werden we naar ons guesthouse gebracht. We hebben daar nog wat proberen te slapen en zijn daarna beiden apart richting het strand gegaan.
Ik heb mezelf laten verwennen met een lekkere massage door een aardige vrouw en ook me nagels nog laten doen.

Vrijdag hadden we een 'party'boot richting een eiland: Koh Rong Simhoen?!
Dat party viel reuze mee, dat omschreef eigenlijk meer de muziek die op de boot werd gedraaid.
Onderweg naar het eiland zijn we nog gestopt om te snorkelen. Na het snorkelen in Australië had ik al verwacht dat dit weinig voor zou stellen. Ik ben een paar keer van de springplank van de boot afgesprongen en heb een blik geworpen onder water wat dus inderdaad geen reet voorstelde. De hoogte van het springen was een stuk spannender.
Aan de salto's die mij vooraf gingen heb ik me maar niet gewaagd.
Het eiland was super mooi! En zoals ik al in een boekje had gelezen nog aardig 'onaangetast'. Het strand was parelwit en de zee mooi blauw en het water rustig. Het eiland was ook een en al rust. Het stuk van het eiland waar wij zijn geweest heb ik maar een paar bungalows gezien waar je kon overnachten en een restaurant. Er schijnen voor dit eiland grootse plannen te liggen voor resorts, casino, enz.
We hadden ongeveer 3 uur om zelf rond het eiland te hangen. Ik ben lekker met m'n iPod langs het mooie strand gaan lopen.

Zaterdag 20 april hadden we een bus genomen naar een plaatsje wat tegen de grens aan ligt van Cambodja en Thailand: Koh Kong.
We hadden ook een lange busrit kunnen nemen naar ergens in Thailand maar besloten het in 2 delen te doen en rustig te overnachten tussendoor.
We hadden een pick up naar de bus die in eerste instantie niet op kwam dagen maar na een belletje van ons hotel gelukkig alsnog kwam.
De bus waarin we zaten nam 2 groepen mensen mee, een groep die richting het oosten moest en een groep die richting het westen ging. Wij gingen naar het westen, naar Koh Kong. Dit plaatsje lag nog maar 8 km van de grensovergang af.
Onderweg moesten we dus wisselen van bus. De bus die na 3 kwartier aankwam zat overvol. Voor de 5 mensen, inclusief wij, die deze bus in moesten, was er slechts plek vrij voorin het gangpad op plastic onstabiele krukjes.
Gelukkig was ons dit eerder nog niet overkomen maar na diverse verhalen van andere reizigers moest dit er een keer van komen.
We zeiden dat we voor een ticket genoeg hadden betaald om het recht te hebben op een normale zitplaats en we hier geen genoegen mee zouden nemen. We wilden best op die krukjes gaan zitten maar geef ons dan maar wat geld terug.
De man van de busmaatschappij kon ineens geen woord Engels en liet ons discussiëren met een man aan een telefoon. We zeiden dat we wat geld terug wilden, wat we uiteindelijk ook hebben gekregen. Maar toen we eenmaal wat geld in onze handen hadden reed de bus weg en waren onze tassen uit de bus gezet.
Oké dan wachten we op de volgende bus. Nou die kwam die dag niet meer. We waren dus gestrand in een uitgestorven plaatsje en zouden hier tot de volgende dag moeten wachten. Dat was een optie. Een andere optie was om terug te gaan naar de plek waar we vandaan kwamen. Maar dat vonden we zonde van onze tijd en geld. De laatste optie was een poging te doen tot liften.
Omdat we nog samen met 2 jongens en 1 meisje waren (1 jongen uit NL en de anderen uit Israël), hebben we het liften aangedurfd.
Er stopten aardig wat mensen maar geen een ging naar de plaats waar wij heen wilden. Dit kwam ook omdat we op een weg stonden die niet rechtstreeks naar Koh Kong ging.
We konden met een vrachtwagenchauffeur mee tot aan de kruising waar wel de weg naar Koh Kong ging. Dit hebben we gedaan. Onze backpacks gingen in de lege trailer achterin en wij mochten bij hem voorin zitten. 2 op de bijrijdersstoel en 3 op zijn bed.
De man was erg aardig en vertelde dat hij maar 25 dollar per maand verdiende. Super weinig.
Eenmaal bij de kruising aangekomen deden we pogingen tot liften voor een huis waar veel kinderen op ons afkwamen. De Nederlandse jongen had van die langwerpige ballonnen bij zich waarmee de jongens figuurtjes voor de kinderen maakten. De kinderen vonden het helemaal geweldig en het was voor ons een mooie afleiding tijdens het wachten.
1 stel had een busje waar we makkelijk allemaal in konden maar vroegen een belachelijke prijs voor het liften: 1500 dollar! Ze denken hier echt dat het geld op onze rug groeit geloof ik.
Daarna kwam er een overvol busje waar we gewoon echt niet met z'n allen in paste. We besloten wel bij elkaar te blijven. Net voordat het donker werd was het ons gelukt en stapten we in bij 2 nette mannen in pak die volgens mij eigenaar waren van een hotel in Koh Kong. We zaten met z'n 4e op de achterbank en de Nederlandse jongen voorin tussen de mannen in. Het was best te doen en we waren gelukkig veilig in Koh Kong aangekomen. Sorry pap en mam! Maar als we alleen waren hadden we het natuurlijk niet gedaan. We wilden die dag het liefst zo ver mogelijk bij Thailand komen zodat de reis de dag erna niet zo lang meer zou zijn. We hebben 's avonds wat gegeten en zijn de volgende dag (zondag) de grens over gegaan.

Als eerst namen we een tuk tuk van Koh Kong naar de grens. Vanaf daar namen we een minibus naar Trat en vanaf daar zou je vele mogelijkheden hebben naar andere plaatsen. We besloten vanaf Trat naar Chanthaburi te gaan. Dit was een plaats waar je vlakbij een park had waar je met dolfijnen kan zwemmen. Aangezien dat hier best goedkoop scheen te zijn wilden we dat gaan doen. In Chanthaburi aangekomen, kwamen we tot de ontdekking dat hotels hier aardig aan de prijs zijn. Bij 1 hotel vroegen we even gebruik te maken van de wifi zodat we misschien iets anders konden vinden. De rest was niet veel goedkoper. Toen vroeg ik (maar goed ook) of de vrouw van het hotel misschien naar het dolfijnenpark wilde bellen. Ik had namelijk gelezen dat het best populair is en je daarom tijdig moet boeken. Ze belde en vertelde ons daarna dat het park een maand gesloten was voor verbouwing. Haha stonden we dan! Ik had gehoord dat je in Pattaya ook met dolfijnen kunt zwemmen maar daar waren de recensies best slecht.
Omdat we nog maar 15 dagen in Thailand hadden en nog best veel wilden zien, besloten we die dag nog een busje te nemen naar Bangkok. Die hadden we dan ook om 16:00 uur 's middags.
Laat in de avond kwamen we aan in Bangkok. Ergens bij een busstation waar niemand ons kon vertellen waar we waren. Zelfs met gebarentaal werd niks duidelijk, heel irritant. Het is zo vermoeiend als je niet wordt begrepen en er ook maar geen woord uit komt. We hadden gehoopt misschien een nachttrein te kunnen nemen maar dat was al te laat. We besloten een nacht te blijven in Bangkok en zijn de volgende dag naar Kao San Road gegaan, de bekende of misschien wel de beruchte backpackersstraat van Bangkok.
In de avond hadden we een nachtbus naar het zuiden, helaas zaten de treinen al vol vanwege de drukte rondom de Full Moon party.
Dinsdag 23 april kwamen we na een lange nacht aan op het eiland Koh Samui.
De logica hier van de busmaatschappij is trouwens ver te vinden. Vanaf Bangkok hadden we een bus naar Surrathani en vanaf daar zou een bus ons naar de pier voor de boot naar het eiland brengen. We hebben heel lang moeten wachten op die bus naar de pier en zijn ondertussen ook al 2 keer met een minibus naar een ander plekje in Surrathani gebracht. Waarom geen idee. En waarom de bus vanuit Bangkok ons niet gelijk naar de pier kon brengen, ook geen idee. Het heeft ons een tussenstop van bijna 3 uur opgeleverd. Op de terugweg trouwens precies hetzelfde verhaal. Om gek van te worden. Steeds van bus wisselen vinden ze hier blijkbaar heel handig.
In Koh Samui heeft Debby nog even geslapen en ik heb nog even lekker op het strand gelegen.

Woensdag hebben we op het mooie strand van Koh Samui gelegen (Panorama foto op Facebook) en zijn we aan het einde van de middag met de boot naar het andere eiland gegaan: Koh Phangan. Op dit eiland zou 25 april de beroemde Full Moon party losbarsten.
We namen bij aankomst een taxi naar het guesthouse waar we al hadden gereserveerd.
Keuze in taxi's trouwens genoeg, die stonden in grote getallen te wachten op de bomvolle boot vol jonge backpackers waarvan waarschijnlijk iedereen maar voor 1 ding kwam: de Full Moon party.
Toen we aankwamen bij het hotel moesten we ons paspoort laten zien. Waarop ik op de verschrikkelijke ontdekking kwam dat ik iets ontzettend dom en stoms had gedaan... Iets wat je niet wilt dat gebeurd als je op reis gaat, nooit trouwens... Ja, Kirby had haar hele tas in de taxi laten liggen!! Niet m'n grote backpack (dat had een stuk minder erg geweest), nee m'n tas met al m'n waardevolle spullen: paspoort, geld, pasjes, telefoon, camera. HELP! Hoe moest ik m'n tas terug vinden? De taxi was onderhand natuurlijk al verder gereden om de anderen mensen in de taxi naar hun hotel te brengen. Ik dacht alleen maar, ik moet zo snel mogelijk dezelfde weg volgen en de taxi achterna. Hoe langer ik wacht, hoe minder de kans dat ik m'n tas terug zou vinden. De gastvrouw en heer waren gelukkig super aardig en de man ging gelijk met mij op een scooter de taxi achterna. De enige hotelnaam van de anderen in de taxi die we ons nog konden herinneren was het hotel 2 min verderop en daar was de taxi natuurlijk al weg. Een stukje verder kwamen we op een plek waar 2 taxi's stonden te wachten op klanten. De man van het hotel begon met de taxichauffeurs te praten. Alles ging hier in het Thais, ik had dus geen idee wat ze zeiden maar ik had het idee dat ze me echt wilden helpen. Ik hoopte alleen maar dat ik weer oog in oog zou komen met m'n tas.
De man zei dat we het beste hier konden wachten, aangezien de taxi's via dezelfde weg weer terug moesten. Elke taxi die voorbij kwam, was niet die van mij. 1 taxi stopte en de Thaise mannen vertelden dat ik m'n tas kwijt was. Geen idee wat hier werd gezegd maar ik hoorde 'good news'. Diverse telefoon gesprekken gingen eraan voorbij en het leek erop dat ze m'n chauffeur aan de lijn hadden gehad. Maar goed, dat moest nog maar is blijken en aangezien ik hopeloos achterop die scooter zat en geen woord verstond, vertrouwde ik erop dat het goed kwam. Een lange scooterrit verder stond daar dus idd de taxichauffeur met mijn tas met alles er nog in te wachten! Wat heb ik een geluk gehad!! Ze hadden dus idd mijn taxichauffeur aan de lijn weten te krijgen en ik was super blij en opgelucht. Stel je voor... Maar laten we het hier niet meer over hebben, ja het was dom en nee ik hoop dat het niet meer gebeurd. Jullie zijn in ieder geval een spannend verhaal rijker ;-)
De man van ons hotel had ook nog een foto van mij, m'n tas en de taxichauffeur genomen, misschien sta ik nu wel in de plaatselijke krant ;-) Ik had m'n held (man van het hotel) nog geld aangeboden maar dat wilde hij niet aannemen, ik moest m maar goed beoordelen op booking.com.
De vrouw van het hotel zei ook nog dat ik erg geluk had gehad met de connecties die ze hier op t eiland met elkaar hebben en met de eerlijkheid van m'n taxichauffeur. Nou inderdaad!

De volgende dag, donderdag 25 april, was de dag van de welbekende Full Moon party. Robbert Paardenkoper uit Rozenburg was ook op het eiland en we hebben die dag een scooter gehuurd, beetje rond het eiland gereden, boot geboekt en met Robbert wat gedronken. Weer is de wereld dan erg klein. Super raar om een bekende te zien aan de andere kant van de wereld.
In de avond werden we uitgenodigd door onze Italiaanse buren om wat te drinken en ons vol te kladderen met felle schmink. Aangezien ze ook allebei een scooter hadden en dat ons een taxiritje scheelde, zijn we op dat aanbod ingegaan.
De Full Moon party was 1 gekkenhuis. Het is gewoon een stukje strand met allemaal kroegen en cafétjes die allemaal verschillende muziek draaien met alleen maar bezopen en wauze mensen. De meesten hebben iets fels aan, zijn volgepaint, lopen met een emmertje met drank en rietjes en zijn volledig de weg kwijt of liggen in de zee met hun vlam van die avond of in de raar maar waar 'sleep area'. Vergeleken met de rest van de massa hebben we ons aardig gedragen en waren we rond 6 uur in de ochtend terug in onze bungalow. Het was erg leuk om mee te maken en we hebben een leuke avond gehad. Overigens was het onze eerste stapavond sinds we van huis weg zijn. Ook hebben we erg moeten lachen om de mensen om ons heen. Zoals gasten die gewoon niet door hadden dat ze met ladymens stonden te flirten, bizar!

De volgende dag waren we vooral brak en hebben we weinig gedaan.
Zaterdag was weer een reisdag en gingen we met de boot terug naar het vaste land om naar Phuket te gaan. Weer was dat veel wachten en verplaatsen voordat we in de juiste bus naar Phuket zaten. Phuket is het grootste eiland van Thailand. In de avond kwamen we daar aan.
De dag erna zijn we met de lokale bus richting het strand gegaan. Een super toeristische plek en echt zo'n vakantie eiland.
Maandag wilden we weer hetzelfde doen, alleen zaten we toen, bleek later, in de verkeerde bus naar een ander strand van Phuket dan de vorige dag. We zijn wel blijven zitten en kwamen na een uur aan op een veel minder toeristisch strand. Aangezien de taxi 10x zo duur is wilden we de lokale bus weer terug nemen, die ging alleen over 2 uur al. We hebben daar wat gegeten waarna van zonnen weinig was gekomen. Het was namelijk bewolkt en het ging regenen. Op de terugweg zagen we nog een vrouw op de weg liggen die ons net met volle vaart gepasseerd was en dus niet veel later een ongeluk had gehad. Van haar scooter was weinig meer over en ze lag zelf verwond op de weg. Best naar om te zien.

Dinsdag 30 april zijn we met de boot van Phuket naar Koh Phi Phi gevaren. Dit is het eiland van de Tsunami. Hier hebben we lekker op het strand gelegen. Een van de weinige dagen eigenlijk. Ik denk dat we in totaal van de 3,5 maand reizen, misschien 5 dagen echt op het strand hebben gelegen. Je begrijpt dus, reizen is anders dan vakantie. Ga dus ook niet reizen als je denkt dat je dan een lekkere lange vakantie hebt.
Dat was weer is een andere manier van Koninginnedag vieren. De laatste hebben we dus eigenlijk niet meegemaakt in Nederland.

Woensdag wilden we even naar het strand gaan, maar toen was het ineens aan het plenzen. We hebben wat gegeten en het werd al snel droog. We zijn toen naar het Tsunami Memorial Park gelopen. Het stelde eigenlijk niet zo heel veel voor. Een heel klein stukje van het eiland zie je nog in de staat van na de Tsunami. Het is natuurlijk wel erg om te zien en ook onwerkelijk dat het hele dorpje plat heeft gelegen en hier duizenden mensen op Tweede Kerstdag zijn omgekomen. Op het eiland zie je ook overal bordjes met 'Tsunami evacuation route'. Daarna zijn we op een halve dagtrip gegaan. We zijn met een boot langs Koh Phi Phi en Koh Phi Leh gevaren. We zijn gestopt bij Monkey Beach (waar dus apen te zien waren), 2 snorkel spots, Maya Beach (waar de film The Beach met Leonardo di Caprio is opgenomen) en hebben de zonsondergang gezien.
We hebben deze dag veel mooie plekjes gezien!

Het is nu donderdag 2 mei (zijn onderweg terug naar Bangkok) en het is heel raar om te bedenken dat onze laatste paar dagen van de reis zijn ingegaan. Maar vooral dat we na het weekend gewoon weer thuis zijn en het 'normale' leven dan weer begint.
Aan de ene kant is het heel snel gegaan maar aan de andere kant zijn we ook best lang weg geweest. Ik kijk er dan ook ontzettend naar uit om al m'n lieve familie en vrienden weer te zien!! Die heb ik wel gemist!

Nog een paar dagen lieve volgers, dan zijn we alweer terug in Nederland!

Tot snel :)