Well I won't back down, no I won't back down

You could stand me up at the gates of hell

But I won't back down

Wrample uit "I won't back down" van Tom Petty and the Heartbreakers

Ik zit in de auto samen met een Canadees, een Francese en een Duitse. Je zou bijna denken dat dit het begin is van een mop, maar dan moet ik je teleurstellen. De 3 had ik ontmoet in een hostel in Foster en zijn net als ik op weg naar Wilson Promontory National Park, een park 2 uur onder Melbourne. Ik had ze verteld over m'n plan daar een hike tocht te maken en al snel boden ze me een lift aan wat ik natuurlijk niet kon weigeren. We rijden het park binnen en al snel veranderd het uitzicht niet in het groen wat je gehoopt had maar in zwarte kale bomen. Dit omdat een jaar geleden hier de bosbranden waren die Australie hard hadden getroffen, nog steeds bezig hier van te herstellen. Het voelt grimmig aan alsof het het einde is van de wereld, al helemaal wanneer het berijk van m'n mobiel er ook nog eens mee ophoud. Eenmaal door het zwarte gedeelte heen gekomen te zijn rijden we het kleine plaatsje "Tidal River" in waar de receptie is van het park en ik m'n campeer Fee moet halen voor de komende 3 dagen. De drie wereldburgers bedank ik voor de rit, zij gaan een dag hike maken aan de linker kant van het park waar de meeste beaches zijn, mijn doel is de andere kant van het park.

Na een paar weken in de stad op een dezelfde plek te hebben gezeten had ik echt de behoefte om er even uit te gaan. Een paar maanden geleden toen ik thuis door m'n Lonely Planet zat te bladeren had ik al gelezen over dit National Park. Je ziet de map, de stippellijnen van de wandeltochten die er zijn, en in gedachte probeer je er een voorstelling van te maken. Toen al besloten dat m'n tocht zou beginnen in Tidal River en dan richting the Sealers Cove te lopen aan de andere kant van het park, daar de kust te volgen richting Refuge Cove, little Waterloo Bay en dan terug naar de linker kust Oberon bay en van daaruit naar Tidal river terug te keren. (zie link van de map onderaan). Ook ben ik van plan om over een paar maanden in New Sealand wat hike tochten te maken dus leek het me wel handig van te voren wat geoefend te hebben en te zien wat ik volgende keren zeker wel of niet moet meenemen. In Melbourne kocht ik m'n eerste gas stove en wat eten voor 3 dagen en wat niet te zwaar zou zijn voor m'n tas. Voor dat ik het wist had ik m'n ticket voor de bus gekocht richting Foster en was ik op weg richting het park.

Bij de receptie al meteen erachter gekomen wat ik was vergeten mee te nemen. Reiniginstabletten voor in het drinkwater. De receptioniste vertelde me dat je het water in het park niet zomaar kon drinken omdat het rechtstreeks uit de Creek kwam. Dan maar alles koken dacht ik, dat dood ook wel de backterien. Toen ik me omdraaide sprak een Aussie me aan: "Hey Mate... do you need those tablets, We just finished our walk and got still some"! Pff gered... Ik liep met hem mee naar de auto en hij vroeg er 15 - 20 dollar voor. Afzetter... dacht ik, die dingen zouden toch niet zo duur zijn. Ik vertelde hem dan toch maar alles te koken. "Ahh what the f***, here are the tablets anyway, I'm not gonna use them anymore". Dit kon ik ook niet zo maar laten gebeuren en gaf de vriendelijke aussie toch wat dollars zodat hij z'n benzine ook kon betalen. Nadat hij verteld had over z'n tocht van de afgelopen dagen gaf hij me ook nog z'n laatste wc rol, dat was ik dus ook vergeten. Toen ik later op m'n tocht op de verpakking van de tabletten zag dat die krengen wel 40 dollar waren voelde ik me echt een gierige hollander, die aussies zijn veel te goed. Daar vergiste ik me al eerder in. Toen ik samen met Sebastiaan (vriend uit nederland) in een bar stond. Op een gegeven moment kwamen er twee Porno Sileconen vrouwen van in de 20 de bar binnen. Toen 1 van de vrouwen terug liep van de wc viel er "perongeluk???" 100 dollar uit haar zak. Ik zag het gebeuren en bracht het terug bij haar. Alle engelse om me heen riepen: NO MATE!!! Don't do it! De vrouwen waren me zo dankbaar dat ze meteen bij ons aan de tafel stonden en ons tequila gaven. Naar mijn gevoel kwamen ze iets te snel op onze tafel af en waren ze iets te vriendelijk... s***... Dit zijn Hoeren die op ons een slinkse wijze mee proberen te krijgen, dacht ik. Nu zijn we de sjaak zei ik Sebastiaan. We hielden iets meer afstand en op een gegeven moment vroeg een van de dames ook: Are you always that shy? Uiteindelijk bleven de 2 een half uur bij ons staan, deden ze mee aan een pub quiz en was het nog best wel gezellig. Ze vertelde ons dat ze 2 strippers waren die op een soort Kamasutra beurs werkte die toen aan de gang was in Melbourne. Ze namen al snel afscheid omdat ze volgende dag vroeg er uit moesten. s***... dachten Sebas en ik... Daar hadden we op in moeten gaan... zo'n kans krijg je niet meer. Maar goed... vriendelijk volkje die Aussies.

Ik begon m'n toch richting Telegraphe Saddle Park, Het begin punt waar vele wegen op uit komen. Dat was nog best een zware klim en wederom was m'n tas weer veel te zwaar. Ik dacht zo min mogelijk met me meegebracht te hebben maar dan ga je denken? Kevin... waarom 2 boeken mee? Kevin... Waarom aardappels meenemen? Of te wel ik ben echt een beginneling als het gaat om hiken en misschien was het wel goed dat ik deze tocht ondernam voordat ik New Sealand zou doorkruisen. Puffend en steunend liep ik over de weg en tot m'n schrik hoorde ik wat in de bosjes bewegen, zeker iets groots, en later zag ik ook nog eens een dode slang op de grond liggen. O ja... die hebben ze hier dus ook. Tijdens m'n klim lift aangeboden gekregen omhoog naar het beginpunt van een schoolteacher die haar studenten kwam ophalen. Boven aangekomen zei ze: Heb je iets tegen de muggen? s***... 3e ding dat ik vergeten was. Ze kon me helaas niks geven en zei: succes!

Daar begon m'n hike dan echt. Zon fel op m'n kop, geen beschutting omdat het eerste gedeelte door de bosbrand verwoestte gebied ging. Na een uur kwam dan eindelijk wat groen en hoorde je wat meer vogelgeluiden om je heen. Er was weer wat leven. De track naar de Sealers Cove duurde totaal 3 uur, maar ik deed er wat langer over aangezien door de te zware tas ik wat vaker pauze moest houden. "vanavond zeker die aardappelen als eerste eten" dacht ik. Ook alles aan appels en sinasappels at ik meteen op aangezien die veel te zwaar waren. Na 3,5 uur dan door de bush te hebben gelopen werd ik wel echt rijkelijk beloond door het strand van de Sealers Cove. Ik kan het gevoel moeilijk omschrijven toen ik uit de bossen kwam en plotseling op een totaal verlaten strand stond uitkijkend op een Lagoon. Wit strand, parelblauwe zee. Het leek net alsof ik op het geheime strand uit het boek "The Beach" was terecht gekomen, alleen hoefde ik hiervoor geen waterval af te springen.

Heel gek, maar als je alleen bent op een strand, dan wil je schreeuwen. Geen idee waarom, maar ik deed het. Niemand die me kon horen.. dacht ik.. wat bleek, de campinground lag direcht daar achter de bosjes. Mmmm. Ik zou die nacht daar niet verblijven maar op een Campingground verder. Om daar te komen moest ik eerst een riviertje oversteken. Aangezien de Tide high was kwam het water bij m'n buik en moest ik m'n tas boven m'n hoofd houden anders zou het nat worden. Maar ach... zo is dat zoals we dat geleerd hadden bij de Commando's. Bij een steen die leek op een grote Zeehond m'n eerste tomatensoep klaargemaakt met m'n stove. Niet echt een groot succes, veel te koud en het leek net alsof ik een fles ketchup zat leeg te tanken. Tocht voortegzet richting Refuge Cove. Veel uitzicht op de Oceaan die links van me lag, helaas geen walvis gezien. Ook moest ik opschieten, het was al 4 uur en de tocht was 2 uur, als ik daar aankwam snel tent opzetten en ook nog koken voor het donker was. Ook begon de eerste regen te komen... s***... 4e ding die ik vergeten was... Een regenjas. Want ja mensen, in Australie blijkt het ook zo te zijn dat het kan regenen.

Aangekomen op het kamp snel tent opgezet, en proberen te koken. Niet zo'n succes als dat ik dacht. Het werd al snel donker en het koken van de aardappels zou te lang duren. Maar dat realiseerde ik me pas toen ik ze er in had gegooid. Ach wat, het wordt gewoon weer Noodles vanavond, die aardappels kunnen van mij part gewoon weggegooit worden. Lang verhaal kort: ik heb die dag dus voor niks kilo's aardappels mee zitten nemen. Heel handig, maar goed, ik ben nog groen dacht ik dus dan mag het. Om 9 uur kon je al geen hand meer voor ogen zien en was het enige wat je kon doen was slapen.

Ik werd de volgende ochtend wakker toen al de andere hikers al de campingground hadden verlaten. Ik keek op m'n telefoon en zag dat het inderdaad al 11 uur was. Veel te veel geslapen weer, maar wat wil je met zo'n tas dacht ik. Eerst maar wat water gaan tappen en God Bless dat ik de tabletten had gekregen. Het water was gewoon geel, en na 2 tabletten bleef het geel maar kon je het wel drinken aangezien alle bacterien waren gedood. Het idee is alleen niet prettig: Je mond op een fles zetten met zo'n substantie.

Gepland was vandaag de linkerkant van het park te berijken via de Little Waterloo bay, maar al snel kwam ik erachter dat ik dat nooit voor het donker zou halen omdat ik veel te laat was begonnen met lopen. Dan maar slapen op Little Waterloo Bay. Daar zeker geen spijt van gehad. Toen ik daar rond 4 uur aan kwam en m'n tent had opgezet kon ik de verleiding niet weerstaan een duik te nemen in de strak blauwe zee. Zo helder dat je gewoon ver de zee in kon kijken. Al was het water nog wel erg koud, maar dat kwam door het weer dat er aan begon te komen. Van ver zag je de donkere wolken al aankomen en beloofde dat niet veel goeds voor de avond. In de regen dan ook m'n tweede maaltijd klaargemaakt, dit keer rijst met bonen. Rijst is alleen nog nooit echt gelukt bij mij perfect te maken. De rijst op m'n wintersport trips was altijd plakkering en nat. Maar tot m'n grote verbazing was het dit keer helemaal goed gegaan en was echt te trots op het resultaat. Kon wel een vreugdedans maken rond m'n gasstove. Die avond weer vroeg geslapen en mezelf voorgenomen er 7 uur uit te gaan. Ik sliep die avond niet alleen helaas. De regen was constant op m'n tent aan het hameren en een of andere BedBug vond het zo nodig in m'n slaapzak te kruipen. Veel krabben die avond, zie foto voor het resultaat.

De laatste dag was het me gelukkig gelukt vroeg op te staan, maar het was zeker de zwaarste tocht. De regen wilde maar niet ophouden en al m'n spullen erin waren drijfnat geworden. Ook de tent in z'n hoes was 2 keer zo zwaar geworden. Hoeveel aardappelen ik er ook uit had gegooit, het gewicht leek wel 10 keer harder terug gekomen te zijn. De kleren waarin ik liep waren ook doorweekt. Elke hiker die ik tegen kwam vond het dan ook nodig om iets te zeggen over m'n doorweekte toestant... "Yeah I Know" antwoorde ik "I'm a beginner... I forgot my raincoat". Doordat alles drijfnat was geworden kon ik me het niet permiteren te overnachten ergens. Ook had ik doorgegeven bij de receptie maar 2 dagen te overnachten, mocht ik niet aankomen die dag dan zouden ze me gaan zoeken. Halverwege besloot ik dan ook niet naar de Oberon Bay te gaan maar de Telegraph route te nemen naar de Saddle Park waar ik 2 dagen daarvoor was begonnen. Op de kaart stond ook dat het een makkelijke route was... makkelijk ja... als je van de andere kant kwam want het was een berg. Ik bleek die berg dus op te moeten lopen. De Alp Duez in m'n achterhoofd was er niks bij als je met 20 kilo op je rug loopt, nat en veel wind. Ik zat er echt zwaar doorheen. Het enige waar ik aan dacht was "een droger". Ik verlangde zo erg naar opeens zulke stomme dingen die zo vanzelfsrpekend zijn. Een douche zou ook geweldig zijn. Maar na elke heuvel zag ik weer een pad omhoog gaan en ik werd er moedeloos van.

Toen bedacht ik me wat ik ooit eens had gelezen in een reizigersboekje. Wanneer het tegen zit...Zing. Dus daar begon ik: Well I Won't back down! No I won't back down! You could stand me up at the gates of hell, but I won't back down! Maar na steeds buiten adem te raken hield ik er ook maar mee op. Rot regen... Rot wind...Rot berg. Maar op een gegeven moment werd m'n afzien toch zwaar beloond. Pal voor me op de weg... een Walibi. Verstijfd keek hij me aan, inspecteerde me van top tot teen, het beest leek me uit te lachen: "Zie die verregende gast daar... weer zo'n beginneling". Beneden in haar buidel zag ik opeens iets bewegen, het was een kleine walibi. Hoe lief het er ook uit zag, ik zou het beest zo de buidel uitgegooid hebben en er zelf ingestapt zijn.

Na een halfuur zag ik dan eindelijk een houten dakje van een huisje. "YEAHH!!!! CIVILIZATION!!! FINALLY! Onder het dankje stonden al twee kinderen, ook verregend wachtend op de shuttle bus naar Tidal River. "Wow... You look wet". "Yes I know, no raincoat!"

Park map:

http://www.parkweb.vic.gov.au/resources05/05_0857.pdf