"Gravity is working against me. And gravity wants to bring me down." Wrample uit "Gravity" van "John Mayer".

AUKLAND. Een gammel bed, een oud bureau en een sink. Dit alles in een hotel kamer van 3 bij 4, maar het is precies wat ik op dat moment nodig heb om bij te komen van m'n vlucht en m'n reis door New Zealand van het Noord Eiland naar het Zuid Eiland voor te bereiden. Uiteindelijk een tocht waarin ik veel heb meegemaakt. Zo heb ik me begeven tussen Hobbit holen, heb ik een bijna dood ervaring op Mt Doom gehad, heb ik een rivier bevaren van 145 km, een aanvaring gehad met een zeehond en heb ik voor een week als een caveman in de bergen geleefd. Voor m'n vertrek uit Aukland de volgende afspraken met mezelf gemaakt voor 6 weken New Zealand. 1. Geen betaald vervoer. 2. Geen Internet. 3. Geen Lonely Planet. 4. Geen waterdicht plan.

THAMES. Op 22 maart gestaan op een afrit van Aukland richting het zuiden van de stad. Nog wat onwennig m'n duim opgestoken, wetend dat het altijd lastig is om liftend uit een grote stad te komen. Gelukkig na 45 minuten pikte een auto me op. Achter het stuur zat een grote sterke Maori (voor de mensen die niet weten wat een Maori is, dit zijn de oorspronkelijke bewoners van New Zealand voor dat de Engelse kwamen). Ik had een super tof gesprek met hem en voelde me al snel thuis tussen de Kiwi's. Ik vroeg hem nog of hij nog plekken wist in New Zealand die echt de moeite waard zijn. De Maori keek me aan en zei: Blijf liften en je komt vanzelf op de plekken waar je moet zijn. Ik gaf de man een glimlach en nam deze wijze woorden met me mee. Uiteindelijk na 3 uur liften aangekomen in Thames waar ik de volgende dag de "Kauaeranga Kauri Track" zou gaan bewandelen. Een niet zo moeilijke tocht van 2 dagen en was voor mij meer bedoeld om de beentjes los te maken voor de hikes die nog zouden komen. In het hostel een aantal mensen ontmoet waaronder een duitser genaamd Philip. Hij zat vast in Thames omdat z'n pasgekochte 2e hands auto kapot was gegaan en naar de sloop moest. Hij vroeg of hij mee kon gaan met de tocht. In het begin wist ik het niet echt of ik wel met hem wilde lopen, hij zag er een beetje uit als een doefes en hij kwam vrij onsympathiek over. Maar goed dacht ik, niet zo snel oordelen over mensen, geen probleem als hij mee wilt. Maar daar uiteindelijk best spijt van gehad. Ik heb nog nooit zo'n depressieve gast ontmoet in m'n leven. De 2e dag van de toch was hij namelijk z'n auto sleutels kwijt geraakt en de gehele terug weg liep deze gozer te zeggen: "Ohw wat heb ik toch altijd pech...Wat ben ik een loser". Zelfs de zin "New Zealand is horror!" flapte er uit. Soms stond hij zelfs op het punt van janken. Ik probeerde hem nog goede moed in te spreken, maar toen hij ook nog eens z'n aansteker kwijtraakte en z'n jas, waardoor het depressieve gezwets alleen maar erger werd, had ik genoeg van deze gast en wist ik de volgende dag niet hoe snel ik van onze duitse medevriend af moest komen.

MT MANGANUI: Ik heb na Thames eigenlijk maar leukraak m'n duim opgestoken en ik dacht:"Ik zie wel waar ik terecht kom vanavond". Uiteindelijk brengt dat je bij hele aparte plaatsjes. Zo had ik een lift van een boer die zo trots was op z'n varkens, dat ik een hele rondleiding kreeg op z'n boerderij. Wel grappig, toen ik een foto wilde maken van z'n varkens stond hij met een open mond te kijken naar m'n camera. "Is dat nou zo'n digitale camera??? Wat een plat ding?". Die avond beland in het plaatsje Mt Manganui. Dit is een plek aan de Bay of Plenty en veel Kiwi's brengen hier hun vakantie door. Ik verbleef op een camping aan de voet van de berg met uitzicht op de zee. Schitterend om daar de eerste zonsopgang van de dag te zien. Na 1 nacht te zijn verbleven daar doorgelift naar Matamata. Ik had namelijk gehoord dat hier de "Shire" was opgenomen voor "Lord of the Rings". Er werd daar veel reclame voor gemaakt en ik dacht... "waarom niet... nu we er toch zijn". Maar dit bleek een best een grote domper te zijn. Na het filmen heeft Peter Jackson namelijk alles gesloopt van de set. Alleen de eigenaar van de Farm waar alles gefilmd was dacht hier natuurlijk even een slatje uit te slaan. Zo heeft deze boer wat houten schotten in gemaakt met een rondje er in en wallah: We hebben weer hobbit holen. Ik liep daar met een grote groep touristen rond op een groene heuvel waar werkelijk niks te zien was. Het enige wat onze tourguide kon vertellen was: "Hier liep gandalf, daar zei Frodo dit, hier liepen een aantal hobbits" en het enige wat ik kon denken was: "58 dollar... 58 dollar!!". Het enige leuke was toen ik later in een Hostel "Lord of the Rings, Return of the King" zag, dat je niet meer "De Shire" zag, maar meer de boerderij van Matamata. In ieder geval mezelf voorgenomen geen geld meer aan dit soort verschikkelijke touristische LOTR tours uit te geven.

TONGARIRO NATIONAL PARK: Dit was zeker een hoogtepunt in m'n New Zealand trip. Voor de mensen die nog nooit van dit National Park hebben gehoord, het ligt midden in het Noord Eiland tussen Taupo en Wanganui en is een groot vulkanisch gebied. Om een idee te krijgen hoe het er uit ziet, hier is alles voor Mordor opgenomen. Geen bomen of planten, alleen maar grote zwarte stenen, as en bergen. In het hart van het gebied staat Mt Ngauruhoe, een vulkaan die ze gebruikt hebben in LOTR voor Mt.Doom. Erg populair is om de Tongariro Crossing te doen, een 1 daagse tocht door het beste gedeelte van het gebied. Toch koos ik er voor wat meer m'n tijd hier te nemen en koos voor de Tongariro Circuit, een 3 daagse tocht die een grote ronde om Mt. ngauruhoe doet, maar waar je de 1 daagse crossing op de eerste dag doet. Na 2 uur te hebben gelopen de 1e dag sta je voor de keuze Mt doom wel of niet te beklimmen. Deze stijle vulkaan wordt beschreven als een heftige tocht van 2 uur omhoog en 30 minuten naar beneden. Aangezien ik genoeg tijd had besloot ik de berg te beklimmen. De avond ervoor had ik ook met een ras Hiker gesproken (dikke baard, leek als een oermens) die 5 dagen door het park had gedwaald en de laatste dag Mt. Doom had beklommen. Ik keek erg op tegen deze ruwe, woestogende behaarde man, tot hij vertelde dat hij zo'n grote fan van Lord of the Rings was dat hij op de top van de berg een originele ring van LOTR in de krater had gegooid. Kijk.... je kan te ver gaan. Maar goed, Ik gooide m'n backpack achter een steen en ik begon m'n klim naar boven, maar echt makkelijk was het niet. Het was een zandpad waar elke stap omhoog een halve terug was. Eenmaal halverwege kwam ik wat mensen tegen die terug liepen van de top. Ze vertelde me dat ik het pad nam voor de mensen die omlaag wilde (vandaar een zandpad) en dat het stenen pad voor omhoog 200 meter naar links was. Ik klauterde wat onhandig naar links tot ik dacht een stenen pad te hebben gevonden, maar echt zeker was ik daar niet van. Daarbij was het weer gaan veranderen en was Mt. Doom omgeven door een dikke grote wolk. Ik kon niet meer dan 10 meter voor me uit kijken. Na een zware stijle klim was ik dan aangekomen op de top, alleen omdat het zo bewolkt was heb ik de krater niet kunnen zien. Het waaide er echt hard en ik moest me vasthouden aan dikke rode rotsen. Ook was ik door de wolk waarin ik liep kletsnat geworden. Na 15 minuten op de top te hebben gezeten het zandpad voor de terug weg gezocht. Maar omdat ik niet meer dan 10 meter voor me uit kon kijken kon ik niet zien waar dat zandpad was of naartoe ging. Ik dacht op een gegeven moment hem gevonden te hebben, het liep namelijk wel makkelijk, maar na 5 minuten hield het zand opeens op en belandde ik op een stijl stuk van de vulkaan met alleen maar kleine vulkanische kiezelsteentjes. Ik had nergens grip en overal rolde kleine steentjes onder m'n schoenen vandaan. Ik probeerde terug te lopen maar op dat moment gleed ik zeker 6 meter naar beneden. 6 meter waar geen einde aan leek te komen op dat moment. Gelukkig wist ik me vast te houden aan een wat grotere steen die uitstak. En daar zat ik dan, midden op een vulkaan, met niemand in het zicht en met alleen maar kiezels om me heen, niks dan een enkele steen om me aan vast te pakken. Ik heb echt weinig momenten in m'n leven gehad dat ik dacht: "Oke... We hebben gelachen, we hebben gefeest, dit was het dan." Maar toen kwamen die gedachtes wel bij me op. Ik dacht echt: "Waar blijven die adelaars van LOTR als je ze nodig hebt". Ik heb daar even een tijdje gezeten tot ik goed tot rust was gekomen en ik de moed had op zoek te gaan naar een zandpad die ergens aan m'n rechter hand zou moeten liggen. Gelukkig na veel klauteren en wegglippen vond ik dit pad en kon ik op een makkelijke manier naar beneden lopen. Alleen wat bleek, dit was een ander zandpad dan waar ik begon, en toen ik beneden aankwam besefte ik dat ik ongeveer aan de andere kant van de vulkaan terecht was gekomen. Ik heb toen een heel stuk om de vulkaan gelopen op zoek naar de steen waar ik m'n tas had achtergelaten. Maar omdat het weer nu zo slecht was, kon ik hem van een grote afstand niet zien en heb ik werkelijk een uur lang gezocht naar dat ding. Het was intussen 14.00 en ik stierf van de honger. Toen ik hem eenmaal vond wil je niet weten hoe hard ik daar van blijdschap stond te schreeuwen. De 2 dagen daarna waren gelukkig wat minder heftig maar wel echt schitterend. Alsof je door Mordor dwaalt. In de hut een Nederlands koppel ontmoet die me van het Park naar het hostel brachten.

De WANGANUI RIVER: Na Tongariro 1 lift genomen naar Tamaranui waar ik een 5 daagse kano tocht zou gaan doen over de Wanganui rivier. Dit is een tocht van 145 km die naar Pipikiri gaat en voor de Maori's heilig is. op de 4e dag van de tocht verblijf je dan ook op een camping die door Maori's wordt gerund. Ik had niet echt een kano maar een Sea Kayak. Een best onstabiel ding. Vooral als je 2 tonnen moet meevervoeren. Ik ben dan ook tijdens deze tocht 2 keer omgeslagen. De eerste keer kwam ik door een stroomversnelling in een grote omgevallen boom terecht en zag ik hoe een van m'n tonnen opeens aan me voorbij ging en de 2e keer knalde ik na een stroomvernelling tegen een muur van steen en ging ik ook kopje onder. Maar ik moet eerlijk toegeven dat dat juist de leukste momenten waren. Ook was de groep waarmee ik was erg tof. Het was een groep van ongeveer 12 kiwi's die hun pasen op die manier doorbrachten. Ik leerde daar Dave en Nieves kennen, een Schot en een Mexicaans meisje die zelf elkaar hebben leren kennen met het reizen en momenteel in Wellington (hoofdstad van New Zealand) leven. M'n plan was al na de Wanganui rivier richting Wellington te gaan en Dave en Nieves boden me aan met hun mee te rijden en bij hun te verblijven zodat ik geen hostel hoefde te betalen. Ik vermaakte me prima bij hun thuis. Het waren echt super lieve mensen die ontzettend gastvrij waren. Maar zoals Dave zei: reizigers ontmoeten reizigers en je maakt het elkaar gewoon wat makkelijk. Al gezegd dat als ze ooit in Rotterdam waren, dat ze meer dan welkom zijn. Tijdens een van m'n stadswandelingen door Wellington een poster gezien van John Mayer die daar zou optreden op 27 april. Ik heb toen erg getwijfeld of ik wel een kaartje moest kopen. Al zag was het concert in een vrij kleine zaal, toch was het kaartje 160 dollar en ik wist niet of ik dat echt wel over had voor m'n grootste idol. Ik heb toen geen kaartje gekocht en gedacht: ik ben nu in New Zealand en die kans krijg ik niet vaker, op naar het Zuid Eiland.

NELSON. De ferry van Wellington naar Picton genomen en gereisd naar Nelson. Alleen het liften ging erg moeizaam hier. Stond wat langer langs de weg dan normaal en soms had ik gewoon geen zin meer om m'n duim op te steken. Je moet weten dat het best vermoeiend is steeds maar met een zware tas langs de weg te staan in de hoop dat iemand je oppikt. 1 dag dan ook in de middle of nowhere een camping plaats opgezocht, al was het nog maar 14.00, ik had gewoon geen zin meer om te liften. Toch was een lift daar wel grappig, werd namelijk door 3 puber meisjes opgepikt die dachten dat ik een popster was uit Nederland nadat ik hun verteld had dat ik een zanger was en een cd had opgenomen. Ik moest toen op de foto met ze en elke cd moest een handtekening. Ach ja... het leven van een popster. Maar zo luxe was die niet echt als je die avond weer in je tentje kruipt. Uiteindelijk aangekomen in Nelson waar ik m'n volgende hike voorbereidde.

ABEL TASMAN. Dat was dus de Abel Tasman track. Een gebied dat erg leek op "Wilson Promotory National Park" die ik in Australie had gedaan. Lees: veel stranden, bossen en prachtige plaatjes. Een lange tocht die je rustig aan in 5 dagen kan doen, en wat sneller in 3 dagen. Ik koos drie dagen omdat ik wat tijd wilde besparen voor de rest van het Zuid Eiland. Maar echt een goed idee bleek dat niet te zijn. Elke dag moest ik namelijk racen naar de geboekte camping plaatsen en kon ik maar weinig genieten van de parel witte stranden. Ook was mij verteld dat je de tocht kon doen op gympen omdat het meestal over stranden ging, maar dat was echt de grootste onzin. Na 2 dagen haatte ik echt m'n voeten en wilde ik het liefst dat ze niet aan me vast zaten. Zoveel pijn deden ze. Ook sloeg de vermoeidheid van het reizen toe. Ik besefte dat ik geen moment echt rust had genomen sinds ik in New Zealand was aangekomen en op deze tocht betaalde ik de boete. De 2e avond had ik echt schoon genoeg van het hiken en de pijn in m'n voeten. Het enige lichtpuntje was de 3e dag. Was in de ochtend naar "Seperation Point" gegaan waar zich een zeehonden kolonie bevond. Schitterend om te zien hoe deze beesten lagen te zonnen op de rotsen. Ze leken zo blij en vredig. Je wilde ze niet anders dan vastpakken en knuffelen. Ik liep over een aantal rotsen om dichterbij een zeehond te komen. Hij lag daar rustig te zonnen en kon mooie plaatjes schieten. Al wist ik dat je wat afstand moest houden van de beesten, deze zag er zo vredig uit... stapje dichterbij dus.... nog een stapje dichterbij tot hij nog maar op een hele kleine afstand van me af zat. Voor 5 minuten lag de zeehond als een diva te poseren. Maar toen ik even niet oplette brulde de zeehond keihard en sprong hij op mijn rots. Ik wist niet hoe snel ik moest rennen. Blijkbaar vond mevrouw het wel mooi geweest.

FRANS JOSEPH GLACIER. Opeens ging het liften fantastisch. Had een super lift van van Nelson naar Graymouth en van Greymouth naar Frans Joseph Glacier. Alleen de vent waarvan ik de lift kreeg was niet bepaald een relaxte gast om een lift van te krijgen. Hij at, dronk bier en blowde en bestuurde z'n auto, allemaal op hetzelfde moment. Daarbij was hij niet echt spraakzaam dus zat ik alleen maar zwetend op m'n stoel. Het was ook op een weg waar niks was dus kon ook niet echt een twee drie uitstappen. Maar goed, we hebben het overleefd en in de middag was ik aangekomen in Frans Josep waar dus een grote glacier is. De dag erna die bewandeld met een tourguide. Was super mooi, soms liep je echt door grotten van ijs en hakte de guide kleine trappetjes op de glacier zodat je naar boven kon lopen. Na Frans Josep gelift naar Fox Glacier waar ik verder wilde liften naar het zuiden. Alleen stond daar al een gast te liften uit Sjechie die zwaar depressief was omdat hij er al 2 uur stond. Ik besloot even te lunchen en na een uurtje terug te komen op de plek. Gelukkig was hij al weg en toen ik m'n duim opstak stopte binnen 5 minuten al een DHL bus die me wel ee lift wilde geven. De man die hem bestuurde was Matt. Een super toffe vent die elke dag lifters meenam. Dit omdat hij een jaar geleden z'n vriendin op deze manier had ontmoet. Matt bracht de post rond van Frans Joseph tot Wanaka, een route van ongeveer 300 kilometer, en dat was dus z'n hele wijk!! Het grappige was ook dat hij alle mensen kende op deze route, maar ja, niet zo gek als bijna niemand daar woont.

WANAKA. Matt had me dus afgezet in Wanaka. Verruit het mooiste plaatsje dat ik ooit heb gezien. Vanuit het raam van m'n hostel zag ik de bergen van het Zuid Eiland weerspiegelen in het water van Lake Wanaka (zie foto's). Heb dan ook een fietstocht hier gemaakt waarin toen echt het beeld dat ik had van New Zealand bevestigd werd. Op de map had ik gezien dat je vanuit Wanaka kan lopen naar Milford Sound, je moet dan een tocht lopen over de Cascade Saddle naar de Routburn Track en het einde van de Routeburn track komt op de weg naar Milford Sound. Ik had een nieuwe missie voor mezelf en bereidde me voor op deze tocht die heen en terug zeker iets van tien dagen zou zijn. Ik liep veel spullen achter in een kluis in Wanaka en nam mee in m'n backpack wat ik nodig had.

CASCADE SADDLE. Beschreven als een zware tocht en dat was zeker waar. De tweede dag ga je namelijk echt de bergen in. Je maakt dan zeker een klim van 4 uur omhoog. Soms moest je echt je handen gebruiken bij de klim en kon ik me goed voorstellen dat deze tocht gesloten was als er sneeuw lag. Uiteindelijk op de top had ik een schitterend uitzicht op Mt Aspiring (aka: The Misty Mountains). Als je wat verder liep kwam je ook uit bij een Glacier. Op een gegeven moment hield deze glacier op en stond je oog in oog met een muur van ijs. M'n mond viel werkelijk open van hoe mooi dit niet was. Ik alleen met zo'n gigantisch natuurverschijnsel. Geen touristen om je heen of bus die hier naartoe gaat. Je moet er dan wel een paar uur voor klimmen, maar dat is het meer dan waard. Na deze zware dag 2 makkelijke dagen door de vallei gehad die me brachten bij Glenorgy.

GLENORGY. Maar 250 mensen telt dit stadje, misschien nog geen eens. Hier rustte ik wat uit van m'n tocht voor ik begon aan de Routeburn track. Intussen had ik al een aardige baard en met de muts op die ik voor de tocht had gekocht begon ik al aardig op de caveman te lijken die een ring in Mount Doom had gegooid. S'avonds liep ik op blote voeten naar het cafe, door de blaren die ik had kon ik bijna niet meer lopen in m'n schoenen. In het cafe, waar wat enkele locals zaten, een bier besteld en gezien op de TV hoe onze ijslandse vulkaan europa plat liet liggen. Ik zag hoe terminals vol lagen met mensen in slaapzakken en hoe bussen waren volgeladen. Dit was sinds tijden dat ik nieuws zag vanuit Europa. Als je reist denk je dat bij jou alles doordraait en hou je vast aan het Clishe dat wanneer je thuis komt alles precies hetzelfde zal zijn. Maar deze beelden lieten me zien dat thuis ook alles doorgaat en dat er dingen gebeuren. Dit besef werd alleen maar versterkt toen ik een week later van m'n vrienden hoorde wat er zoal gebeurd was in hun leven de afgelopen tijd. Thuis draait de wereld net hard door als hier bij mij.

ROUTEBURN TRACK. Zware domper. Op de dag namelijk dat ik deze tocht begon, die bekend staat als een van de mooiste van New Zealand, was er een hardloopwedstrijd georganiseerd op de track. 300 hardlopers die mij tegemoed liepen. Na 40 keer aan de kant te hebben gestapt was ik het wel beu. Daarbij was het weer echt super slecht. Alleen maar regen. Op de berg zag ik dan ook alleen maar wolken en kon ik niks van het uitzicht zien. De volgende dag vertelde de hut ward ons ook vroeg te vertrekken voor dat de track zou overstromen. Maar al vertrok ik ook vroeg, de hele track was een rivier. Ik liep soms echt met m'n enkels door het water. Helemaal erg was het toen ik bij een waterval kwam. Normaal is dit een rustige waterval waar je onder door kan lopen, maar door de heftige regenval was deze overstroomt en zelfs de extra weg die gemaakt was voor overstromingen was moeilijk te bewandelen. Terug lopen was geen optie voor mij en ben toen echt kruipend over stenen gegaan terwijl de waterval als een hogedrukspuit tegen me aan blies. Ik stond er van te kijken dat er die dag geen doden waren gevallen en het verbaasde me dan ooi niks dat ze de Routeburn Track de dag nadat ik hem had gedaan hadden gesloten. Op het nieuws hoorde ik dat het weer op het Zuid Eiland zo zou blijven. Ik vond het zonde om m'n geld dan ook uit te geven aan een Milford Sound Cruise als het zulk weer bleef. Dan gaf ik het liever uit aan iets anders. En ik wist precies waar aan. Het slechte weer was een teken, ik moest en zou naar het concert van John Mayer in Wellington. Vanuit Queenstown naar Wanaka gereisd, spullen opgehaald en naar Christchurch gegaan. Daar de volgende dag een ticket voor het concert gekocht en gevlogen naar Wellington waar diezelfde dag het concert zou zijn.

WELLINGTON. Ik kon gelukkig weer verblijven bij Dave en Nieves. Ik gooide daar m'n spullen neer, at wat met hun en maakte me klaar om naar het concert te gaan. Maar die avond gebeurde iets wat ik totaal niet had verwacht. Ik kwam de zaal van concert in, nam plaats op m'n stoel (het waren overal zitplaatsen) het concert begon en na 10 minuten kwam ik erachter dat het me niks deed. Ik had zo verwacht bij het zien van John Mayer, m'n grootste voorbeeld op muzikaal gebied, dat het me echt iets zou doen. Maar hoe goed hij ook was, het hele evenement was het gewoon niet. Voor 160 dollar had ik echt verwacht dat het een grote show zou zijn, maar het was een kale gymzaal waar iedereen zat, achter John hing een zwart doet en wat lampjes en dat was het dan. Ook was het totaal niet uitverkocht en was de sfeer ver te zoeken. John was er lang niet zo populair als in Nederland en op de een of andere manier kon je aan z'n gezicht aflezen dat hij wel betere avonden had gehad. De nummers werden snel afgewerkt en nadat ze het podium verlieten en iedereen huiswaards ging bleef ik echt effe op m'n stoel zitten. "Was dit het dan? Ben ik hier helemaal voor naartoe gevlogen?" Toen ik naar de tram slenterde en voorbij de artiesteningang liep, zag ik hoe op 10 meter van mij af John Mayer in z'n auto ging en de vijf fans die hem op stonden te wachten compleet negeerde. Je kon duidelijk zien dat hij er totaal geen zin in had. Ik kon hem goed begrijpen na zo'n optreden. De volgende dag kon ik er gelukkig wel om lachen en ik vermaakte me prima bij Dave en Nieves. Even bij mensen die je langer dan 1 dag kent, waar je niet steeds dezelfde conversatie mee voerde als in de hostels: "Waar kom je vandaan? Waar ga je heen? Rotterdam? Amsterdam? Drugs.. bla bla bla. Heb de fiets van Dave een aantal keer kunnen lenen en wat tochten gemaakt door WindyWellington, want mijn god, wat waait het daar hard. Soms hoefde ik ook niet te trappen om vooruit te komen. Er is dan ook een grap dat de Maori naam voor Wellington is: Plek waar we alle blanken naartoe hebben gestuurd omdat het daar zo slecht weer is. Het hebben hier van een kleine hond is ook onmogelijk omdat bv. een Chiwawa bij het uitlaten meer als een vlieger zou dienen dan als een hond. Uiteindelijk ben ik 6 dagen verbleven bij Dave en Nieves en hebben ze me het nachtleven van Wellington kunnen laten zien. Met alle live muziek en koffiehuizen heb ik me aardig kunnen amuseren en is het zeker een plek waar ik me thuis voel. Gister heb ik Dave en Nieves dan voor de 2e keer gedag moeten zeggen en heb ik m'n vlucht terug naar Christchurch genomen.

CHRISTCHURCH. En hier zit ik dan, in een internet cafe, weer een te lange blog te typen (sorry Dennis). Maar wat wil je in een land als New Zealand waar zoveel te doen en te zien is. Waar het weer en de natuur om de 50 kilometer veranderd. Ik ben kapot, moe en deze twee dagen in Christchurch onderneem ik dan ook niks. Ik vind het wel mooi geweest. Na morgen eindigd m'n verblijf op de pacific en vlieg ik na 6 1/2 maand voor het eerst naar een niet westers land. Ik weet nu al dat daar in Azie zeker iets moois op me staat te wachten ;-).