Om me aan mijn goede voornemen te houden nu wat sneller een update over mijn reis dan jullie gewend zijn en ditmaal zal ik jullie vertellen over het laatste deel van mijn trip door zuid Amerika, door Peru, Bolivia en Chili. Tevens maakte ik nog een uitstapje van 5 dagen naar Rio de Janeiro om carnaval te vieren. De reis door Peru begon in Piura, een stad in het noorden waar ik slechts een nachtje verbleef om door te reizen naar de uiteindelijke bestemming Lima. In Lima begroette ik voor de vierde en voorlopig laatste keer deze trip een bezoeker, Jasper. Lima is de hoofdstad van Peru en met ongeveer 7 miljoen inwoners ook de grootste stad van het land. Lima ligt aan de kust van de grote oceaan en heeft een gunstig klimaat. We verbleven in Miraflores, een vrij toeristische barrio (wijk) gelegen aan de kust en een stukje buiten het centrum. We hebben downtown Lima wel bezocht en het is duidelijk een stad mer veel geschiedenis, wat deels terug te zien is aan de veelal Spaanse architectuur. Niet alles is echter in tact gebleven aangezien er in Peru regelmatig getroffen wordt door aardbevingen. Peru is tevens het land van de Inca cultuur en hoewel het epicentrum hiervan vooral in het zuiden van het land lag, zijn er ook in Lima duidelijke invloeden.

We besloten Pachacamac te bezoeken, een soort bedevaartplaats en voormalig Inca terrein ten zuiden van Lima. We kregen een rondleiding door het museum alvorens we de ruïnes bezochten. Ondanks dat slechts een klein deel van het totale terrein is blootgelegd is het indrukwekkend om te bezoeken en te zien welke logica de inca's gebruikten bij het inrichten van hun dorpen/steden. De inca's vereerden verschillende goden die allemaal een natuurverschijnsel voorstelden, waarbij de zon de belangrijkste god was. Dit is nu nog terug te zien aan de valuta die gebruikt wordt in Peru, de sol. Later in dit verhaal als ik over Cusco schrijf zal ik nog wat meer vertellen over de incas.

Na een paar dagen werd het tijd om Lima te verlaten en we namen de bus richting Huacachuna, ongeveer 4 uur ten zuid westen van Lima. Huacachuna is een oase in woestijngebied en hoewel het maar een klein dorpje is trekt het voornamelijk toeristen aan. De voornaamste attractie zijn de immens grote duinen, waar men in buggies met grote snelheid over heen crosst. Tevens is zandboarden hier populair; hierbij ga je liggend op een snowboard van een flinke berg met zand af. Uiteraard hebben wij zo’n buggy en zandtour gedaan en vooral de rit in de buggy overtrof onze verwachtingen. De dag erna hebben we een dag aan het zwembad gelegen, voordat we de nachtbus naar Arequipa namen.

Arequipa is de derde stad van Peru qua inwoners en ligt in het zuiden, een paar honderd kilometer van de Chileense grens. De stad is gelegen op ongeveer 2,4 kilometer hoogte en dat is goed te merken met de ademhaling. Na een wandeling door de stad besloten we te gaan raften in een vallei net buiten de stad en de dag erna vertrokken we alweer, aangezien we een 2 daagse tocht naar de Colca Canyon op het programma hadden staan. De canyon ligt ongeveer 150 kilometer van Arequipa en behoort tot de diepste canyons ter wereld. Ter vergelijking: de Colca canyon is twee keer zo diep als de grand canyon in de verenigde staten! De omgeving werd ook de Spanjaarden ontdekt maar de bewoners leven nog steeds op traditionele wijze. Ze verbouwen hun gewassen nog altijd op terrassen en dit geeft van een afstandje een kleurrijk beeld. We verbleven een nacht in het pittoreske Chivay en gingen weer vroeg uit de veren voor Een van de grote toeristische trekpleisters,de Cruz del Condor, het territorium van de andescondor. Een condor is een gier en de andescondor leeft uiteraard in het Andes gebied, dat van Chili tot aan Ecuador loopt. De spanwijdte van deze vogels is gemiddeld rond de 3 meter en daarmee heeft de andescondor het grootste vleugeloppervlak van alle vliegende vogels ter wereld. Zoals andere gieren leven de condors van kadavers van andere dieren. Het bijzondere aan de Cruz del condor is behalve het grote aantal condors die er te zien zijn, ze ook heel dichtbij komen. Ik zal een foto toevoegen om dit te illustreren.

Na de Colca canyon Tour vertrokken we richting Puno, een stad gelegen aan lake Titicaca, het hoogst gelegen meer ter wereld. Puno ligt tegen de grens van Bolivia aan. Veel noemenswaardige dingen deden we hier helaas niet omdat de schema's van de bussen ons dwongen om naar Cusco te gaan, omdat we anders in de knoop zouden komen met de Inca trail die we zouden gaan lopen en dus vertrokken we naar Cusco.

Cusco was de hoofdstad van het voormalige Inca rijk, dat gigantisch was. Het omvatte delen van het huidige Argentinië, Chili, Bolivia, Perú, Ecuador en Colombia. Schattingen over de grootte van de bevolking variëren, maar het zouden minimaal 7 miljoen mensen geweest zijn. De “keizer” van de inca's woonde tevens in Cusco. Er is tegenwoordig nog steeds niet heel veel bekend over het Inca tijdperk aangezien men Quechua sprak en dit geen geschreven taal is. In sommige delen van Peru en Bolivia spreken ze dit overigens nog steeds, naast het Spaans. Zoals ik al eerder zei vereerden de inca's de zon, pachamama is daarnaast (nog steeds) erg belangrijk. Pachamama is vrij vertaald moeder aarde en volgens de inca's de schepper van de aarde en de beschermer van de mens. In Cusco zelf zijn veel Inca invloeden te zien, maar helaas hebben de Spanjaarden er ook flink huisgehouden en is er dus veel vernield en vervangen door katholieke kerken. Cusco is met 3,3 km erg hoog gelegen en veel mensen krijgen hier dan ook last van hoogteziekte, maar wij hebben hier gelukkig geen last van gehad en dat is maar goed ook, want onze 4 daagse Inca trail stond vrij snel na aankomst in de planning.

Er zijn veel manieren om wereldwonder Machu Picchu te bezoeken, maar de Inca trail is verreweg de beroemdste. De Inca trail is het pad dat de oude Inca stad verbond met de buitenwereld. Het pad start in de eeuwige vallei en via flinke bergtoppen en beboste paden kom je uiteindelijk uit bij Machu Picchu. De Inca trail is 45 kilometer en we liepen dit in 4 dagen. We gingen in een groep van 9 mensen en we hadden 2 gidsen, 9 porters en een chef. De porters droegen de tenten en zorgden er dagelijks voor dat de tenten opgezet en afgebroken werden. De afstand was niet het grootste probleem, maar de hoogte tot over 4 km maakte het een zware uitdaging. De Inca trail loopt langs verschillende tempels die de inca’s bouwden en we kregen daardoor met eigen ogen te zien hoe sophisticated ze waren, ze hadden namelijk geen gereedschap, maar wisten alles zeer stevig te bouwen en legden zelfs waterafvoer aan. Machu Picchu ligt ontzettend afgelegen en was een goed bewaard geheim, waardoor de Spanjaarden het nooit gevonden hebben en het was zelfs zo’n goed geheim dat de stad pas in 1911 ontdekt werd door een Amerikaanse ontdekkingsreiziger, Hiram Bingham. Het was ontzettend bijzonder om te zien hoe goed de stad bewaard is gebleven en het was interessant om meer te leren over de inca’s. Na de Inca trail keerden we terug naar Cusco, waar we vooral rustig aan gedaan hebben na de inspanningen tijdens de Inca trail. Jasper vertrok weer naar Nederland en een dag later was het voor mijn ook tijd om Bolivia te verlaten en dus nam ik de nachtbus naar La Paz in Bolivia.

Bolivia is een land dat 2 hoofdsteden heeft: de constitutionele hoofdstad Sucre en de administratieve hoofdstad, La Paz. Mijn trip in Bolivia begon in La Paz, gelegen op 3,6 kilometer hoogte de hoogste hoofdstad ter wereld. Het is een redelijk grote stad met ongeveer 1 miljoen inwoners. De eerste dagen maakte ik een stadstour en zag ik veel van de stad, bovendien ging ik naar cholita wrestling. Dit zijn vrouwen gekleed in traditionele Boliviaanse kledij, die op WWE (Amerikaans showworstelen) achtste wijze met elkaar worstelen. Het was op z'n zachtst gezegd een erg bijzondere ervaring! Daarnaast besloot ik te gaan fietsen op Yungasweg, beter bekend als camino de la muerte ofwel death road. In 1995 werd deze. Weg uitgeroepen tot gevaarlijkste weg ter wereld omdat d'r jaarlijks ongeveer 300 mensen omkwamen. Het is een erg smalle onverharde weg en de meeste ongelukken gebeurden dan ook met bussen en vrachtwagens. Enkele jaren geleden werd er een nieuwe weg gebouwd en dus is death road nu vooral een toeristische trekpleister waar men met hoge snelheid afdaalt op een mountainbike. Het was een bijzondere ervaring om hier te mountainbiken en gelukkig kan ik zeggen dat ik het overleefd heb.

Ik zou eigenlijk maar een paar dagen in La Paz blijven maar ik besloot langer te blijven om in de bar van het hostel te gaan werken en dat heb ik voor ongeveer 2,5 week gedaan. Op deze manier had ik geen kosten aan accommodatie en eten en bleef ik een keer wat langer op 1 plek, wat opzich wel aangenaam was na dat vele reizen de afgelopen maanden. Bovendien is Bolivia erg goedkoop en dus besloot ik 20 uur Spaanse les te nemen, om mijn Spaans wat bij te spijkeren. De keuze om in La Paz te blijven zorgde ervoor dat ik iet super veel heb kunnen zien van Bolivia, maar het werk was erg leuk, de Spaanse lessen waren erg nuttig en ik heb geld kunnen besparen, wat altijd aangenaam is!

Na 3 weken La Paz werd het tijd om weer verder te reizen en ik nam de nachtbus naar Uyuni, in het zuiden van het land. Hier ligt een gigantische zoutvlakte, genaamd salar de Uyuni, met ongeveer 10.000 vierkante kilometer de tweede grootste zoutvlakte ter wereld. Vroeger was het een gigantisch meer maar in de loop der tijd opgedroogd en nu dus een zoutvlakte. Door het werken in La Paz kwam ik een beetje in tijdnood en dus besloot ik een dagtoeristen te doen in plaats van een driedaagse Tour die ik initieel in de planning had staan. Dit was echter genoeg om veel mooie plekken te bezoeken en gelukkig was ik er in het goede seizoen, namelijk het regenseizoen. Door de regen vormt de vlakte een grote spiegel, wat mooie plaatjes oplevert. Na Uyuni werd het tijd om de grens over te steken naar Chili, maar helaas duurde dit 6 uur langer dan verwacht door een mankement met de bus en ellenlange grenscontroles, waardoor ik de aansluiting naar mijn uiteindelijke bestemming San Pedro de Atacama miste. Hierdoor verbleef ik in Calama en sloeg ik San Pedro over aangezien ik vanaf Antofagasta, een kustplaats, een vlucht had naar de hoofdstad Santiago. Hier blijf ik echter maar 1 nachtje omdat ik een vlucht bad naar Rio de Janeiro, om carnaval te gaan vieren. Ik had in Rio afgesproken met een Amerikaanse vriend van mij, Alex, die ik ongeveer 2 jaar geleden ontmoet heb in Pamplona in Spanje, tijdens het rennen met stieren.

Carnaval in Rio was een erg bijzonder ervaring. Rio is sowieso een bruisende stad en de Brazilianen houden sowieso wel van een feestje, maar carnaval is de overtreffende trap. Net zoals bij ons zijn de meesten verkleed, echter is iedereen een stuk schaarser gekleed aangezien het zomer is. Verder is er 24 uur per dag wel ergens een feestje aan de gang. Het verschil met ons is dat alle feestjes op straat zijn, deze feestjes heten blocos (in zuid Amerika heb je net zoals in de vs blokken, een bloco is een soort blokfeest). Nu schrijf ik wel feestjes, maar de grootste bloco waar ik geweest ben had maar liefst 500.000 bezoekers. Een ander groot verschil is uiteraard de muziek, geen hoempa hoempa muziek, maar louter Braziliaanse samba. Op de zondag en maandag zijn de wereldberoemde parades en ik was één van de gelukkigen die een kaartje had weten te bemachtigen. De parade is een competitie tussen verschillende samba scholen die zich een jaar lang voorbereiden. De parade wordt gehouden in de sambadromo, een strip van 500 meter met tribunes ernaast, waar plek is voor 90.000 toeschouwers. De parade was zeer groots en erg indrukwekkend, waarbij het publiek ook vol enthousiasme mee danste op de samba en hun favoriete scholen een hart onder de riem probeerden te steken. Zelf heb ik me uiteraard ook maar gewaagd aan een dansje en dit werd gewaardeerd door de Brazilianen die in het vak zaten. Ik zal een foto toevoegen zodat jullie een impressie kunnen krijgen van hoe groots de parade was.

Na 5 dagen carnaval werd het tijd om terug te keren naar Santiago in Chili, waar ik het rustig aan gedaan heb voor een paar maanden om bij te komen van al het feesten. Daarnaast ben ik naar el clásico de Chile geweest, de wedstrijd tussen de van oudsher grootste clubs Colo Colo en universidad católica. Wederom was het geweldig om de sfeer in het studio en passie van de zuid Amerikaanse voetbalfans mee te mogen maken. De laatste nieuwe bestemming in Zuid Amerika werd Valparaíso, een plaatsje op ongeveer 100 kilometer van Santiago aan de kust. Valparaiso is een leuk stadje waar vooral de vele straatkunst opvalt, overal is er wel graffity en alle huizen hebben een kleurtje.na een dagje rondgelopen te hebben hier en een dagje gesurfd te hebben, werd het tijd om terug te keren naar Santiago.

De laatste zes maanden zijn omgevlogen en ik ben erg blij dat ik zoveel heb kunnen zien van dit fantastische continent. Zuid Amerika heeft voor ons Europeanen vaak een imago dat het erg gevaarlijk en armzalig is, maar mijn ervaring is totaal anders: qua veiligheid is het op de meeste plekken prima en de mensen zijn erg vriendelijk en gastvrij. De natuur is fantastisch en zeer divers, van gletsjers tot woestijnen en van de mooiste stranden tot zoutvlaktes. De tijd is voorbij gevlogen en ik kijk met een ontzettend warm gevoel terug op het afgelopen half jaar (en vertrek met een klein beetje pijn in het hart). Nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk van de reis en dit hoofdstuk begint in een van mijn favoriete landen ter wereld, Nieuw Zeeland. Ik hou jullie op de hoogte van mijn avonturen daar!