Profile
Blog
Photos
Videos
Het is nu bijna anderhalve maand geleden dat ik Colombia verliet en ik heb ondertussen weer erg veel meegemaakt, het werd dus hoog tijd om weer eens een stukje te schrijven. De reis door Colombia begon in Bogota, waar ik een vriend van mij, Yannick, mocht begroeten. Hij zou 2 weken met mij mee reizen, voordat hij weer terugging naar Nederland. Zoals de meesten van jullie weten zijn papa, mama, Max en Guy ook langs geweest in Colombia en omdat ik 2x ongeveer dezelfde route heb gedaan zal ik proberen het stad per stad te beschrijven.
Bogota is met 8 miljoen inwoners de grootste stad van Colombia en tevens de hoofdstad. Er is niet echt een toeristische stad maar toch zijn er mooie dingen te zien. Zo hebben we met the family de zoutkathedraal van Zipaquirá bezocht. Dit is een ondergrondse kerk in een zoutmijn. Je loopt door een tunnel waar 14 verschillende kruizen zijn voordat je in de kerk zelf aankomt. Bijna alles is gemaakt van zout en het was dan ook een unieke ervaring om dit te bezoeken. Ik zal een foto toevoegen aan dit verslag. Daarnaast hebben we een stadstour per fiets gedaan, waarbij we de belangrijkste plekken van de stad bezocht hebben en meer leerden over Bogota. Tijdens mijn eerste keer in Bogota hebben Yannick en ik nog een Colombiaanse maat van hem opgezocht en maakten we kennis met de gastvrijheid van de Colombianen. We werden uitgenodigd door Esteban om te komen lunchen bij zijn familie thuis en we werden met alle hartelijkheid ontvangen alsof we elkaar allemaal al jaren kenden. Een heel bijzondere ervaring en wat mij betreft typerend voor zuid Amerikanen, die erg open zijn en zeer gastvrij.
Na Bogota stond Medellin op het programma, met ongeveer 2,5 miljoen mensen de grootste stad na Bogota en natuurlijk vooral berucht door Pablo Escobar en consorten. Medellin heeft lang bekend gestaan als de gevaarlijkste stad ter wereld en tot een jaar of 20 geleden was dit ook zeker het geval. Tegenwoordig is medellin een stad die bij menig toerist en backpackbestemming erg hoog aangeschreven staat en dat komt vooral door de ontzettend trotse inwoners (Paisas) en het zeer gunstige klimaat. De stad heeft als bijnaam Ciudad del eterno primavera, ofwel de stad van de eeuwige lente. Medellin ligt in een vallei en heeft daarom het hele jaar door een aangenaam lente klimaat. De Paisas zijn bijzonder trots op hun stad en voelen zich anders dan de andere Colombianen, deels omdat het historisch gezien een melting pot is van vele verschillende culturen, maar vooral ook deels door het bloederige verleden met het medellin kartel. De mensen op straat zijn hierdoor erg blij met de grote stroom aan toeristen en zijn bijzonder vriendelijk. Zelf kocht ik bijvoorbeeld een shirtje van de lokale trots Atletico Nacional en iedereen probeerde een praatje te maken of stak een duim op. Toen Yannick en ik met een gondel omhoog gingen om over de stad uit te kijken en besloten een biertje te drinken in een lokaal kroegje kregen we zelfs gratis biertjes van de mannen die aan de tafel naast ons zaten omdat ik het shirt aan had. Met de family zijn we bij Gautapé geweest, een gemeente een stuk buiten de stad. Het is een erg kleurrijk dorpje en de grootste trekpleister is Peñol, een berg die per trap te bestijgen is. Peñol ligt ongeveer 2 kilometer boven zeeniveau en er zijn iets meer dan 600 treden voordat de top bereikt is. Het uitzicht is fantastisch en ook hier zal ik een foto van toevoegen. Verder hebben we met het gezin kerst gevierd in medellin, wat een erg leuke en bijzondere ervaring was voor me. Iets wat me bovendien voor altijd bij zal blijven is dat we op 2e kerstdag 2016 op het graf van Escobar gestaan hebben. We deden een Tour waarbij we meer te weten kregen over de drugsbaron en een van de rijkste mensen die ooit op de planeet heeft rondgelopen. We bezochten zijn voormalige huis, de gevangenis die hij voor zichzelf liet bouwen op de top van een van de hoogste bergen van medellin en dus zijn graf. Tijdens de tour leerden we meer over zijn opkomst, politieke aspiraties en de gruwelijke misdaden die hij gepleegd heeft. Het waren zware tijden voor heel Colombia en dit zorgt nog steeds voor een imago dat in mijn ogen onterecht is, waarbij mensen het land zien als zeer onveilig en vol met drugshandel en het daarbij horende geweld. Colombia is een fantastisch land en de Colombianen zijn ontzettend warm en vrolijk.
Na medellin werd het tijd om richting de Caraïbische kust te gaan en hier verschilt de route een beetje. Yannick en ik besloten naar Cartagena te gaan, een erg kleurrijke koloniale stad die nog binnen stadsmuren gelegen is. Dit was ook de stad waar wij als familie 2 weken later het nieuwe jaar hebben mogen begroeten. De mooiste stranden van Colombia liggen echter dicht bij de stad Santa Marta, ongeveer 4 uur van Cartagena. Het nationaal park Tayrona ligt hier en dit park staat bekend om haar mooie stranden. Het kost echter wel wat moeite om hier te komen, want vanaf de ingang is het ongeveer 2.5-3 uur bergopwaarts hiken. Yannick en ik besloten om een nachtje in het park door te brengen in een tent, terwijl we met de family kozen voor een dagtripje. Ik zal de foto's toevoegen zodat jullie kunnen zien hoe mooi het park is.
Yannick en ik gingen nog wat noordelijker na dit nationale park en we kwamen terecht in het kleine vissersdorpje Palomino, dat vooral bekend staat als een plek om te chillen. We kwamen terecht in een super leuk hostel en hebben hier verder niet veel gedaan, behalve tuben. Tuben is een fenomeen waarbij je op een opblaasbare band een rivier af gaat, vrijwel altijd in combinatie met wat koude biertjes. De rivier lag echter een eindje van het dropje af en dus moesten we per motortaxi richting het startpunt. Het bleek soms nog wel lastig om de band, een tasje met blikjes bier en dan ook nog eens de chauffeur vast te houden, maar iedereen kwam er zonder kleerscheuren van af.
Na een paar dagen chillen en tuben gingen we nog wat noordelijker, naar la Guijira. Dit is een schiereiland en tevens het meest noordelijke punt van zuid Amerika en dus kan ik nu zeggen dat ik in het meest zuidelijke puntje van zuid amerika (en de wereld) en het meest noordelijke puntje van zuid amerika geweest ben. We werden opgepikt in een 4x4 en dIt was wel nodig ook, want de verharde weg hield op een gegeven moment op en toen hebben we nog een paar uur door de woestijn gereden, totdat we in cabo de vela aankwamen. Wat is er nou zo bijzonder aan dit afgelegen plekje? Zoals ik net al schreef is het woestijn, maar het ligt tevens aan de oceaan. Dit maakt het een populaire plek voor (wind)surfers en zijn er fantastische stranden te vinden. We sliepen in een hangmat aan de zee voordat we weer terug keerden naar Santa Marta. Vanuit Santa marta vlogen we naar terug naar Bogota, zodat Yannick terug naar Nederland kon vliegen en ik the family weer zou zien, die vanuit New York naar Bogota waren gekomen. Na nieuwjaar in Cartagena keerden we als familie wederom terug in Bogota voor nog 2 dagen en toen vlogen zij ook terug naar Nederland, terwijl mijn volgende bestemming zou Quito zijn, de hoofdstad van Ecuador.
Het was behoorlijke turbulente vlucht van Bogota naar Quito, waarbij het flink stormde en de bliksem zelfs een keer insloeg. Het was een aparte ervaring om al die zeer gelovige zuid Amerikanen te zien bidden en kruisjes te zien slaan opdat het goed zou komen. Ik hoorde een vrouw zelfs adios zeggen na het slaan van 3 kruisjes maar gelukkig kwamen we veilig aan op Ecuadoraanse bodem. Het kruisjes slaan zal vast geholpen hebben...
Quito is met ongeveer 1.3 miljoen inwoners niet de grootste stad van Ecuador, maar is wel de hoofdstad. Net als Cartagena heeft de stad een koloniale uitstraling. Bovendien is de stad op bijna 3 kilometer gelegen, waardoor de lucht een stuk ijler is. Daarnaast ligt de stad op de evenaar en een van die dingen die ik hier bezocht heb is de exacte plek waar de evenaar loopt. Dit was een hele aparte ervaring, omdat je de magnetische krachten letterlijk kan voelen. Ze laten je met gestrekte armen en gesloten ogen over de evenaar lopen en het is door de magnetische velden onmogelijk om recht over de lijn te lopen. Een ander voorbeeld is als ze water in een wasbak gooien: op de lijn gaat het water recht naar beneden, op het ene halfrond draait het water met de klok mee, op het andere halfrond tegen de klok in. Dit is natuurlijk een feitje dat vrijwel iedereen kent, maar het verbaasde mij dat dit al het geval was op 2 meter van de evenaar. Erg bijzonder om dit te ervaren!
Na een paar dagen in Quito vertrok ik naar Baños, een klein stadje 4 kilometer ten zuiden van Quito. Baños is een populaire bestemming omdat er veel outdoor activiteiten zijn, zoals bijvoorbeeld raften en canyoning. Zelf besloot ik te gaan canyonen, dit is abseilend van rotsen en watervallen. Daarnaast ging ik naar casa del Arbol, een boomhut die vooral bekend is door de schommels die aan de boom hangen, er is namelijk een mooi uitzicht als je “over de afgrond schommelt”. Helaas zat het weer niet erg mee toen ik er was en was het erg mistig, dus de plaatjes zijn niet zo mooi als de plaatjes die ik op Google zag. Desondanks was Baños leuk voor een paar daagjes. Daarna reisde ik af naar de grootste stad van Ecuador, Guayaquil. Hier valt weinig over te zeggen, aangezien het geen toeristische stad is en ik er slechts1 nachtje verbleef voordat ik de bus naar Peru nam.
De volgende keer zal ik jullie uitgebreid vertellen over mijn avonturen in Peru en mijn tijd in Bolivia!
- comments