We zitten inmiddels in Dali in de provincie Yunnan. Ik heb een weekje internet + relaxen gepland. Het wordt nl. hoog tijd dat de blog geupdate wordt, zodat men weet dat we nog leven enzo. Afgelopen weken hebben we regelmatig internet gehad, maar nooit snel en betrouwbaar genoeg om voor lange tijd online te gaan. Vaak komt dat erop neer dat we even snel de email en nu.nl bekijken. Het nieuws van Apeldoorn en de mexicaanse griep (zoals ze 'm nu noemen) hebben we dus wel meegekregen. De mexicaanse griep houden we, net als andere reizigers, in de gaten. Daarbij: we zitten in het land waar al een aantal griep-varianten vandaan zijn gekomen. De chinezen maken zich ook zorgen, ik heb gehoord van reizigers dat ze gecontroleerd zijn op verschijnselen van koorts.

Jos zit een paar kilometer verderop in een klooster om Tai Chi te leren. Toen we de reis begonnen dachten we dat het wel goed zou zijn om tijdens de reis een tijdje los van elkaar dingen te doen, maar nu het zover is, heb ik er wel een beetje moeite mee.

Op 9 mei kwamen we hier aan en hebben ingecheckt in Lee's Guesthouse. De volgende dag ben ik verhuisd naar het Four Seasons guesthouse en heb ik afscheid genomen van Jos. Het Four Seasons is een wat sjieker guesthouse, met een hof, goede internet verbinding en het is er schoon. Het nadeel is dat het bed keihard is, ongeveer gelijk aan slapen op een houten vloer, maar dat is redelijk normaal als je low-budget reist in China, en er is veel geluidsoverlast. Buiten werken aan de blog, heb ik niet echt veel gedaan. Ik heb les gehad in Chinees. Na 4 lessen heb ik meer vertrouwen in mijn uitspraak. En dankzij Fenghua, mijn lerares, begrijp ik nu meer van de achtergrond en de gebruiken van de Chinezen. Op donderdagochtend, ben ik de berg tot halverweg opgewandeld (ipv van met de kabelbaan) en heb een wandeling gemaakt langs de heuvel. Verder heb ik verschillende cafe's ontdekt waar ze uitstekend bruin brood verkopen, een duitse bakker en Sweet Tooth, waar ze geweldige zoete dingen (van koekjes tot taart) verkopen. Ook heel belangrijk.

Daar ging ik (Jos), met de taxi de berg op richting Wu Wei Si. Een boeddhistisch klooster waar lessen worden gegeven in tai chi en kung fu. Na aankomst word ik naar een bankje geleidt en worden er een paar oude engelstalige boeken voor me neer gelegt. Ik ga er vanuit dat ik even moet wachten. Iets meer als een uur later komt er iemand die wat engels kan. Hij laat mij de regels zien en ik moet wat formulieren invullen. Hierna krijg ik mijn kamer toegewezen. Waar heel creatief met een plank en houten bankjes een bed is gecreëerd. Met een oude matras en nog oudere dekens is deze kamer meer als wat ik verwacht had. Mijn eigen privé kamer!!Mijn week is begonnen, met toiletten zonder deur, een wasbak, vegetarisch eten en veel rust. Én: geen stroom, geen douche en geen warm water.

Om 4 uur begint de eerste les. Een beetje onwennig volg ik de rest met rekken en wat oefeningen. Daarna begint het rekken pas echt: op de grond liggen waarbij 2 man je benen in een positie duwen die ik van te voren niet mogelijk achtte. Ondertussen zijn we een uur verder en beginnen we eindelijk met de tai chi les. We doen wat passen en het begin van de vorm (een hele reeks bewegingen achter elkaar). Waarna avondeten volgt. Geen vlees maar wel heerlijk eten!! 's Avonds drinken we, de westerlingen, thee met de Shifu. De Shifu is de grote master. Zeg maar de manager van de tempel. Een beetje een mysterieuse man. Tijdens deze avond vraagt hij mij waar ik vandaan kom. Wat best een eer is, als je nagaat dat hij pas na 3 maanden naar de naam van een fransman vroeg die er nu al 4 maanden zit. De volgende dag wordt iedereen gewekt met een giga bel de ze gebruiken met shanten (bidden): DING DING DING. Een geluid dat je door je hele lichaam voelt, om 5 uur 30 's ochtends. Zo vroeg dat het nog pikke donker is. Om 7 uur stoppen ze met bidden en gaan we rennen. Meer joggen en zeker niet te snel. Tot een droog rivierbed waar ieder een steen uitzoekt, en die op zijn hoofd terug draagt. Na het onbijt begint de training weer, eerst rekken. Wat nu nog erger is. 's Ochtends rekken we ook het bovenlichaam. Wat in mijn ogen meer op martelen lijkt als soepeler worden. Pas na 1½ uur beginnen we weer met tai chi. Eindelijk! Weer een 1 op 1 les met mijn 10 jarige master. Pas op de 4de dag voel ik me beter na het rekken, dan voor het rekken. Donderdag kom ik er achter dat niet alleen de vrijdag vrij is maar ook de donderdag middag, ik ga terug naar Dali want ik kan Kitty toch echt niet voor zo lang missen. En een warme douche is ook meer dan welkom.
Vrijdagmiddag weer terug, waar ik verdacht snel aan het stille leven kan wennen. De tijd vliegt voorbij. Nog even de laatste puntjes aan de vorm van tai chi bijschaven. Ik verlaat de tempel op zondag met een goed gevoel. Maar de Shifu laat me niet gaan voordat ik laat zien wat ik geleerd heb. Hij neemt zelfs meerdere foto's van mij. Ik laat deze kans niet voorbij gaan en krijg het voor elkaar om met de man die zichzelf op 2 vingers kan opdrukken, op de foto te komen.

xxxxxxxxx english xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Here we are, in Dali, Yunnan province. I have booked myself a week of internet and doing nothing. It is about time that we update the blog, so people know that we are still alive and what we've been doing. In the past weeks, we have had access to internet, but never fast and reliable enough to be online for a long time. Often we only check our email and the news on nu.nl, but nothing more. So we did see the news about what happened on Queensday and the mexican flew. The mexican flew is actually something most travellers keep an eye on. I have heard from travellers that the chinese checked some people for signs of fever.

Jos is not here in old town Dali, he is in a monastary some 7 kilometers from here to learn Tai Chi. When we first started travelling, we thought it would be a good idea to not spend all our time together, but now we are not together for more then a day, I feel sad.

We arrived in Dali on May 9th and checked in to Lee's Guesthouse. The next day we checked out and I moved to the Four Seasons Guesthouse (more expensive, but nicer, better internet and clean) and said goodbye to Jos. The first night without Jos, in the dormbed, I found out that the bed is very hard (like sleeping on a wood floor, not unusual if you travel low-budget in China), and it is not very quiet. Besides working on the blog, I did not do much. I found someone who helped me with Chinese. After 4 lessons I feel I am more confident in pronouncing some Chinese words. Thanks to Fenghua, my teacher, I also know more about the background of some words, conversation and habbits of the Chinese. On Thursday morning I walked halfway up the mountain (instead of taking the chairlift), and walked along the path. Other than that, I discovered severall places were they serve good brown bread, a german backery and Sweet Tooth, a cafe with the most wonderfull sweet things (from cookies to pies). Very important places to know when you stay in one place for a while.

So there I (Jos) went, with a taxi to Wu Wei Si. A buddhist monastary were they teach Tai Chi and Kung Fu. When I arrived, I was shown a bench, and given a couple of old english books. I assumed I had to wait. About one hour later, someone who speaks english welcomes me, shows the rules and asks to fill out the paperwork. After that is done, he shows me my room. The bed is something special: created out of a couple of benches and a wooden board, an old matras and even older blankets. But it is more then I expected: I expected to share a room, but I get my own room! My week in the monastary has started, toilets without doors, a sink for washing, vegetarian food and lots of nothing. And: no electrity, no showers and no hot water (except for tea). The first lesson starts at 4. New to it all, I follow the others. First stretching and some exercises. Then the serious stretching starts: you lay on the floor and 2 others push your legs into an, what I thought to be, impossible, position. After one hour we finally start Tai Chi. We practise some tai chi steps, and the start of the form (a series of moves). And then it is time for dinner. No meat, but the food is great!! In the evening we, the foreigners, drink tea with the Shifu. The Shifu is the master of the temple, you could say he is a sort of manager of the temple. The Shifu is a mysterious man. On the first evening, he asks were I am from. Considering it took 3 months to ask one of the other foreigners (who has been here now for 4 months), what his name is, I felt honoured that he showed an interest in me on the first day. The next day we wake up at the sound of the gigantic bell the monks use during chanting: DING DING DING. You can feel the sound in every fiber of your body. It is 5.30 in the morning, and still dark. At 7, the chanting is done and we start running. It is more jogging, and not really fast. We run to a dry river. Here we select a stone, put it on our head and walk back. After breakfast the training starts with stretching. This time it is worse: in the morning we also stretch the upper body. To me it feels more like torture then something that make me more flexible. After 1,5 hours we start tai chi. Finally! Just like yesterday, it is a private lesson from my 10 year old master. After 4 days I get used to the stretching, and, for the first time, I feel better after then before. On Thursday I find out that we not only have Friday off, but also Thursday afternoon. That means I go back to Dali, because I miss Kitty. And I would welcome a hot shower too. Back to the monastary on Friday afternoon, were I find it really easy to get used to the quiet-live. Time flies by. I spend my lessons on perfecting the form I learned. I leave on Sunday feeling good. The Shifu does not let me leave before I show what I learned. He even takes some pictures of me! I take the opportunity and ask if I can have a picture together with him, the man who can push himself up on 2 fingers.